من که شاعر رو اصلا نمی شناختم و از طریق عزیزی که از این کتاب تعریف کرده بود متمایل شدم به خوندنش. انتظار نداشتم انقدر خوب باشه. و راضی ام از خوندن اشعارش. هرچند در مورد وزن عروضی و تصویرها و تلمیح های مکرر و ... رویکرد دوگانه ای دارم: هم قوت کار به اینها است - وزن عروضی که مثل یه چکش تصاویر رو تو ذهن آدم فرو می بره، و تصاویری که ذهنو سر شوق و ذوق می آرن - و هم ضعف کار - تنه زدن به تکلف و نوعی منریزیم در تصاویر و تحمیلی بودن اوزان در مواردی
حاشیه: برای حال و روز این روزای من خوب بود اندوه و تلخیش
یکی از بهترین کتاب های ابراهیم پور عزیز، شاید نهایتا بتونم روی 5-6 تا شعر دست بذارم و با اطمینان بگم نپسندیدم، سایر کارها جزو بهترین ها بودن، علی الخصوص مثنوی ها که به نظر من ناکارشناس بهترین اشعار ابراهیم پور در این قالب گفته شدن. جدای از این ها، این کتاب یک ویژگی داشت که به نظرم منحصر به فرد بود، اونم صفحه آخرش، آخرین شعر و آخرین ابیات اون شعر شاید بهترین خاتمه برای کتابی با این مضامین بود. هنوز هم ابیات اون صفحه آخر رو با خودم مرور میکنم. حامد ابراهیم پور یکی از شاعران محبوب من است، پس احتمال میدم که این نظرات شاید متاثر از علاقه قلبی من باشه.