İçeriğe atla

Vladimir Horowitz

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Vladimir Samoylovich Horowitz
Vladimir Samoylovich Horowitz
Doğum1 Ekim 1903
Kiev, Rus İmparatorluğu
Ölüm5 Kasım 1989 (86 yaşında)
New York, Amerika Birleşik Devletleri
MilliyetUkrayna
MeslekPiyanist, Besteci
İmza

Vladimir Samoylovich Horowitz (Ukraynaca: Владимир Самойлович Горовиц, Volodymyr Samijlovich Gorovitz, 1 Ekim [E.U. Eylül 18] 1903 - 5 Kasım 1989)[1] Rus asıllı bir Amerikan klasik müzik piyanisti ve bestecisiydi.[2] Onun tekniği ve ses renginin kullanımı ve onun icra etme heyecanı efsanevi kabul edilirdi.[3] Horowitz 20. yüzyılın en büyük piyanistlerinden biri olarak kabul edilir.[4]

Hayatı ve erken iş hayatı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Vladimir Horowitz Rus İmparatorluğu'nda Kiev'de[5] (şimdi Ukrayna'nın başkenti) doğdu. Horowitz'in Berdychiv'de doğduğunu ileri süren asılsız iddialar vardır; ancak Kiev doğum belgesinde açık bir şekilde doğum yeri olarak belirtilmiştir.[6]

Horowitz, Yahudilerle benzeşen dört çocuklu Samuil Horowitz ve Sophia Bodik ailesinin en genç çocuğuydu. Samuil zengin bir elektrik mühendisi ve Alman üreticiler için elektrik motor dağıtıcısıydı. Horowitz'in büyükbabası Joachim, birinci esnaf cemiyetine ait bir seyyardı (ve sanat destekçisiydi). Bu durum Horowitz'e Sınır Yerleşimi'nde kalma zorunluluğunu kaldırdı. Horowitz 1903'te doğdu ama askerlik görevinde ellerine zarar verme riskini engellemek için babası oğlunun 1904'te doğduğunu iddia ederek, doğum yaşından bir yıl genç gösterdi. 1904 yılı piyanist'in hayat süresi boyunca birçok referans çalışmasında yer almıştır.

Horowitz erken yaşlarda ilk piyano eğitimini piyanist olan annesinden almıştır. 1912'de Kiev Konservatuvarı'na girmiştir ve burada Vladimir Puçalski, Sergey Tarnovski ve Feliks Blumenfeld tarafından eğitilmiştir. İlk tek kişilik resitali 1920'de Harkiv'de gerçekleşmiştir.

Horowitz'in ünü büyümüş ve devamında ülke İç Savaş'taki maddi sıkıntılardan dolayı ücreti para yerine genellikle ekmek, tereyağ ve çikolata ile ödenen Rusya'da tura başlamıştır.[7] Horowitz 1922-1923 sezonunda, tek başına Petrograd'da 11 farklı programda 23 tane konser vermiştir.[7] Piyanist olarak erken başarısına rağmen, Horowitz besteci olmak istediğini belirtmiş ve bu kariyeri sadece Rus Devrimi'nde tüm mülkünü kaybetmiş ailesine yardım etmek için üstlenmiştir.[8]

1925 Aralık'ında, Horowitz görünürde Artur Schnabel ile çalışmak için Batı sınırını geçmiştir. Dönmemeye şahsi bir şekilde niyetli olan piyanist, başlangıç konserlerini finanse etmek için ayakkabılarına Amerikan Dolarlarını ve İngiliz Sterlinlerini yerleştirmiştir.[9]

Batı'daki iş hayatı

[değiştir | kaynağı değiştir]
1931'de Horowitz

Horowitz ülkesi dışında ilk 18 Aralık 1925'te Berlin'de sahneye çıkmıştır.[10] Sonrasında Paris'te, Londra'da ve New York'ta icra etmiştir. Horowitz, 1927 Uluslararası Chopin Piyano Yarışması'nda Ukrayna'yı açılışta temsil etmek için Sovyet yetkilileri tarafından seçilmiş; ancak, piyanist Batı'da kalmaya karar verdiği için yarışmaya katılmamıştır.[11]

Horowitz Birleşik Eyaletler'de ilk sahne gösterimini Carneige Salonu'nda 12 Ocak 1928'de yapmıştır. Kendisi gibi Amerika'da ilk sahne çıkışını yapan Sir Thomas Beecham'ın yönetiminde Çaykovski'nin 1 No'lu Piyano Konçertosu'nu çalmıştır. Horowitz sonradan Beecham ile kendisinin tempolarla ilgili farklı düşüncelere sahip olduğunu, Beecham'ın parçayı akıldan çaldığını ve onun parçayı bilmediğini söyleyerek onu eleştirmiştir.[12] Horowitz'ın seyircilerde bıraktığı izlenim olağanüstüydü. The New York Times yazarı Olin Downes, solist ve koro şefi arasındaki halat çekme savaşına eleştirel bakıyordu, ama Downes ikinci hareketteki Horowitz'in çalış tonunu ve finaldeki muazzam tekniğini övmüş, Horowitz'in çalışını "bozkırlardan çıkan kasırga" olarak ifade etmiştir.[13] İlk sahne gösterisinde, Horowitz seyirciyi heyecanlandıracak belirgin bir yetenek sergilemiştir ve bunu tüm iş hayatı boyunca sürdürmüştür. Downes, "bir piyanistin bu şehirdeki seyircide coşku uyandıralı yıllar olmuştu" diye açıklamıştır. Horowitz'in solo resitalinde, Downes Horowitz'in icrasını "tümü olmasa bile büyük bir yorumlayıcının özelliklerine sahip" diyerek nitelendirmiştir.[14] 1933'te, bir gösteride ilk defa koro şefi Arturo Toscanini Beethoven'ın "İmparator" isimli 5 No'lu Piyano Konçertosu'nu çalmıştır. Horowitz ve Toscanini, kayıtlarda ve sahnede birçok kez birlikte konser vermiştir. Horowitz 1939'de Amerika'ya yerleşmiş, 1944'te Amerikan vatandaşı olmuştur.[15]

Resitallerdeki coşkulu tepkiye rağmen, Horowitz giderek piyanist olarak kendi yeteneklerinden şüphe duymaya başlamıştır. Birkaç durumda, piyanist sahneyi zorla itilmiştir.[7] Birkaç kere, halka açık konserlerde çalarken çalmayı bırakıp gitmiştir (1936'dan 1938'e, 1953'ten 1965'e 1969'dan 1974'e ve 1983'ten 1985'e kadar). Horowitz, 1 Şubat 1968'de Carnegie Salon'unda kaydedilen ilk televizyon gösterisini sahnelemiştir, daha sonra gösterisi 22 Eylül'de CBS kanalında ülkenin tamamında gösterilecek şekilde televizyonda yayınlanmıştır.

Kayıtları

[değiştir | kaynağı değiştir]
1986'da Horowitz

1926'da Freiburg, Almanya'da Welte-Mignon stüdyolarında oyuncu piyano için birkaç kayıt yapmıştır. Onun ilk gramofon kayıtları Amerika'da 1928'da Victor plak şirketi için yapılmıştır. Büyük Bunalım'ın ekonomik etkisinden dolayı, RCA Victor, Avrupa'da üretilen kayıtlarının His Master's Voice şirketi tarafından basılmasına izin vermiştir ve RCA Victor'un London merkezli anlaşmalı şirketi olmuştur. Horowitz'in 1930'da, Avrupa'daki ilk kaydı olan, Albert Coates ve London Senfoni Orkestrası ile birlikte icra ettiği Rachmaninoff'un 3 No'lu Piano Konçertosu'nun dünya prömiyeri kaydını yapmıştır. 1936 yılı boyunca, Horowitz HMV için, içinde 1932 hesabıyla ünlü olduğu Liszt'in Si minör Sonat'ı bulunduğu solo piyano repertuvarı kayıtları yapmaya devam etmiştir. 1940'ın başlarında, Horowitz'in kayıt etkinliği Amerika'dayken yine yoğunlaşmıştır. O yıl, Brahms'ın 2 No'lu Piyano Konçertosu'nu kaydetmiş ve 1941'de Toscanini'nin yönetmenliği altında NBC Senfoni Orkestrası eşliğinde Çaykovski'nin 1 No'lu Piyano Konçertosu'nu kaydetmiştir. 1959'da, RCA Victor Horowitz'in ve Toscanini'nin bulunduğu Çaykovski konçertosunun 1943 yılı canlı performansını yayınlamıştır; bu kayıt çoğunlukla ticari kayda göre daha üstün kabul edilir ve Grammy Onur Listesi için seçilmiştir. Horowitz'in ikinci emekliliği sırasında ki 1953'te başlamıştır, New York'taki evinde Scriabin'in ve Clementi'in LP'leri dahil bir dizi kayıt yapmıştır. Horowitz'in ilk stereo kaydı, 1959'da, Beethoven'ın piyano sonatlarına adanmıştır.

1962'de Horowitz ünlü kayıtlarını Columbia Records için sırayla kaydetmeye başlamıştır. En ünlü kayıtları, 1965 dönüşünde Carnegie Salon'unda ve 1968'de CBS tarafından yayınlanan "Vladimir Horowitz: Carneige Salon'da bir konser" adlı televizyon özeli için kaydedilmiş kayıtlarıdır. Horowitz 1969'da kayıt edilmiş ve Prix Mondial du Disque ödülünü almış Schumann'ın Kresileriana bestesi dahil, stüdyo kayıtları yapmaya devam etmiştir.

1975'te Horowitz Amerika Radyo Kurumuna geri dönmüş ve 1982'ye kadar canlı kayıt yapmaya devam etmiştir. Deutsche Grammophon ile 1985'te anlaşmış ve 1989'a kadar, kendisinin bu parçaya ait tek kaydı olan Mozart'ın 23 No'lu Piyano Konçertosu'nun kaydı dahil, stüdyo kayıtları ve canlı kayıtlar yapmıştır. 20 Nisan 1986 tarihinde Moskova'da yapılan televizyon yayını dahil, dört belgesel bu zamanda çekilmiştir. Sony Classical plak şirketi yaptığı için son kayıt, ölümünden dört gün önce tamamlanmış ve daha önceden hiç kaydedilmemiş repertuvarını içermiştir.[16]

Horowitz'in bütün kayıtları, bazıları birden çok kez, CD'ye basılmıştır. Horowitz'in ölümüne doğru, CD'ler önceden yayınlanmamış materyalleri içeren şekilde basılmıştır. Bu yayınlanmamış parçalar, 1945-1951 arasında Carneige Salon'unda Horowitz için özel olarak kayıt edilmiştir.[17]

Öğrencileri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Horowitz 1937 ve 1962 arasında 7 öğrenci yetiştirmiştir: Nico Kaufmann (1937)[kaynak belirtilmeli], Byron Janis (1944-1948), Gary Graffman (1953-1955), Coleman Blumfield (1956-1958), Ronald Turini (1957-1963), Alexander Fiorillo (1960-1962) ve Ivan Davis (1961-1962).[18] Janis Horowitz'in öğrencisi olduğu sırada kendisini Horowitz'in vekil oğlu olarak tanıtmıştır ve kendisi konser turneleri sırasında Horowitz ve eşiyle birlikte yolculuk etmiştir. Davis, Franz Liszt Yarışması'nı kazandıktan bir gün sonra Horowitz'in onu araması ile onun öğrencisi olmak için davet edilmiştir.[19] Bu sırada Davis'in Columbia Records ile sözleşmesi vardı ve planlanmış bir ulusal turu vardı.[19] Horowitz bu zaman süresince sadece üç öğrenciyi eğittiğini iddia etmiştir. Horowitz "birçok genç, geçmişte benim öğrencim olduğunu söyler ama benim ders verdiğim sadece üç kişi vardı. Eğer birisi aksini iddia ediyorsa, doğru değildir. Bana dört ay boyunca icra eden öğrenciler geldi. Haftada bir. Onlarla çalışmayı bıraktım çünkü gelişme göstermediler."[20] Biyografi yazarı Glenn Plaskin'e göre, "Horowitz'in çoğu öğrencisini inkar etmesi ve öğrencilerin çalışma süreleri ile ilgili gerçekleri bulunıklaştırması onun o dönemdeki kişiliğindeki değişken doğası hakkında bir şeyler söylemektedir"[20] Horowitz ders vermeye 1980'lerde tekrar geri dönmüştür, çoktan iş sahibi olmuş Murray Perahia ve Eduardus Halim ile çalışmıştır.

Kişisel hayatı

[değiştir | kaynağı değiştir]
“ Horowitz ölmeden önce, menajeri Gelb'i aradı ve ona onun artık aileden biri gibi olduğunu ve onu "Bay Horowitz," diye seslenmek zorunda olmadığını, onu "Maestro." diye seslenebileceğini söylemiştir ”

—The New York Times[21]

1933'te bir sivil törende Horowitz, Toscanini'nin kızı Wanda ile evlenmiştir. Horowitz Yahudi ve Wanda Katolik olmasına rağmen, bu onlar için bir sorun olmamıştır ve bunu önemsememişlerdir. Wanda'nın hiç Rusça bilmediği ve Horowitz'in çok az İtalyanca bildiği gibi, asıl kullandıkları dil Fransızca olmuştur. Çiftin Sonia Toscanini Horowitz adlı bir çocukları olmuştur. Sonia'nın ölümünün aşırı uyuşturucudan, kazara veya intihardan dolayı olduğu asla belirlenmemiştir.[1]

Evliliğine rağmen, Horowitz'in eşcinsel olduğuna dair sürekli söylentiler vardı.[7] Arthur Rubinstein Horowitz hakkında "Herkes bunu biliyor ve onu eşcinsel olarak kabul ediyor" demişti.[22] David Dubal, Horowitz için seksenlerinde olan kişilerin cinsel olarak aktif bireyler olduğu hakkında hiçbir kanıt olmadığını ama "şüphesiz ki o güçlü bir şekilde erkek vücuduna daha ilgiliydi ve hayatı boyunca cinsel olarak umutsuz durumdaydı" demişti.[23] Dubal Horowitz'i piyano çalarken güçlü bir içgüdüsel cinselliği, gizlenmiş kuvvetli cinsel duygulara yücelttiğini gözlemlemiştir.[24] Eşcinsel olduğunu reddeden[25] Horowitz bir keresinde şaka olarak "Üç tür piyanist vardır: Yahudi piyanist, eşcinsel piyanist, ve kötü piyanist" demiştir.[26]

Eylül 2013'te The New York Times'daki bir makalede, Kenneth Leedom, Horowitz'in 5 yıl birlikte çalıştığı eski yardımcısı onunla sevgili olarak gizli bir ilişki içinde olduklarını söyleyerek hak talebinde bulunmuş ve demiştir "Birlikte harika bir hayatımız vardı...Zor bir adamdı, en azından. İnanılmaz bir sinir vardı içinde. Yere ve benim üstüme çoğu kez yemekleri atıyordu. Masa örtüsünü eline alır ve hızlıca masadan çeker, ve bütün yemekler havada uçuşurdu. Çok fazla kez sinir krizleri geçirirdi. Ama yine de sakin ve tatlıydı. Çok tatlı, çok sevimli. Ve beni çok seviyordu."[27]

1940'larda, Horowitz psikiyatriste gitmeye başlamıştı. Kaynaklara göre, bu cinsel eğilimini değiştirmek içindi.[28][29] 1960'larda ve 1970'lerde piyanist depresyondan dolayı elektroşok tedavisi görmüştür.[30]

1982'de Horowitz anti-depresan ilaç tedavisine başladı; bu sırada ayrıca alkol aldığına dair raporlarda mevcuttur.[1] Bunun sonucunda bu dönemde oynayışı fark edilir ölçüde gerilemiştir.[1] Piyanist'in 1983 yılında Japonya'da ve Amerika'da verdiği konserler sırasında icrası hafıza duraklamalarından ve fiziksel hakimiyetini kaybettiğinden dolayı bozulmuştur. (Sonrasında bir Japon eleştirmen Horowitz'i "kıymetli antik çatlamış vazo"ya benzetmiştir) İlerideki iki yıl boyunca halka açık yerlerde icra etmeyi bırakmıştır.

Son yılları

[değiştir | kaynağı değiştir]
Wanda izlerken, Horowitz Cumhurbaşkanlığı Özgürlük Madalyasını Cumhurbaşkanı Ronald Reagan ve First Lady Nancy Reagan'dan madalyayı alırken (First Lady madalyayı sunarken).

1985'te Horowitz artık ilaç tedavisi görmüyor veya alkol almıyor, konser vermeye ve kayıt yapmaya geri dönmüştü. İlk emeklilik sonrasındaki konseri sahnede olmamış, bir belgesel film olan Vladimir Horowitz: Son Romantik'de icra etmiştir. Sonraki birçok konserinde, seksenlerindeki piyanist kayda değer tekniğe sahip olmasına rağmen ustalığını ve çalışındaki renkliliğini gösterişli çalma şekliyle değiştirmiştir. Harold C. Schonberg ve Richard Dyer dahil birçok eleştirmen, 1985-sonrası verdiği konserlerde ve yaptığı kayıtlarda sonraki yıllarına göre icrasının en iyisi olduğunu düşünmüşlerdir.

Horowitz 1986'da 1925'ten beri ilk kez Sovyetler Birliği'ne Moskova'da ve Leningrad'da resital vermek için gideceğini açıklamıştır. SSCB ve Amerika arasındaki iletişim ve anlaşmanın yeni atmosferi içinde, bu konserlerin müziksel değere olduğu gibi, politik değere sahip olaylar şeklinde görülmüştür. Moskova konseri için çoğu bilet Sovyet seçkinlerine ayrılmış ve biletlerin azı halka satılmıştır. Bu durum konservatuvar öğrencilerinin konseri basmalarına neden olmuştur[31] ki televizyonda uluslararası olarak yayınlanan yayının izleyicileri tarafın duyulmuştur. Moskova konseri "Horowitz Moskova'da" adlı bir CD'de yayınlanmıştır ki Billboard'un Klasik müzik listelerinde bir yılı aşkın süre boyunca üst sıralarda kalmıştır. Konser, VHS'de ve en sonunda DVD'de yayınlanmıştır. Konser ayrıca CBS Haberleri'nin Pazar Sabahları programının özel bir bölümünde Moskova'dan bildiren Charles Kuralt'ın sunuculuğunda yaygın olarak görülmüştür.

Rus konserlerinden sonra, Horowitz Berlin, Amsterdam ve London dahil birkaç Avrupa şehrinde konser vermiştir. Haziran'da Horowitz kendini Japonlara affettirmek için Tokyo'da olumlu tepkiler almış trio konserleri vermiştir. Bundan sonraki yıl, kendisine Cumhurbaşkanı Ronald Reagan tarafından Amerika'daki en yüksek sivil onur olan Cumhurbaşkanlığı Özgürlük Madalya'sı verilerek ödüllendirilmiştir.

Horowitz son turunu 1987 yılının Bahar döneminde Avrupa'da yapmıştır. Horowitz Viyana'dayken son halka açık resitallerinden birinin bir video kaydı, 1991'de yayınlanmıştır. Son resitali, Hamburg'da, Almanya'da 21 Haziran 1987'de gerçekleşmiştir. Hayatının kalanında kayıt yapmaya devam etmiştir.

Vladimir Horowitz 86 yaşında New York'ta 5 Kasım 1989 tarihinde kalp krizinden dolayı hayatını kaybetmiştir. İtalya, Milano'da, Cimitero Monumentale'de Toscanini aile mezarlığında gömülmüştür.

Repertuvar, teknik ve icraat tarzı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Horowitz en iyi, Romantik piyano repertuvarı ile bilinir. Çoğu kişi [32] Horowitz'in ilk defa 1932'de kayıt edilmiş Liszt Sonat'ı kaydını o parçanın kusursuz icra edilmiş kaydı kabul eder, 75'i aşkın yıl ve diğer piyanistler tarafından disklere işlenmiş 100'den fazla performansdan sonra. [33] Scriabin'nin Re-diyez Etüd'ü, Chopin'in Sol minör 1 No'lu Balad'ı ve Polka de W.R. dahil birçok Rachmaninoff minyatürü, onunla yakından ilişkilendirilen diğer parçalardandı. Horowitz, Rachmaninoff 3 No'lu Piyano Konçerto'su, Horowitzi'i "parçayı tümüyle yuttu. Cesareti vardı, bu şiddette, bu cesaret." diyerek öven Rachmaninoff onun performansına korkuyla saygı göstermeden önce, alkışlarla karşılanıyordu. Horowitz daha sessiz performansları, Schumann'ın Kinderszenen'i, Scarlatti'nin klavye sonatları, Clementi'nin klavye sonatları ve birkaç Mozart ve Haydn sonatları dahilinde daha içten çalışmaları ile biliniyordu. Horowitz'in Scarlatti ve Clementi kayıtları dinleyiciler tarafından ödüllendirilmiş ve piyanist 20. yüzyılın ilk yarısı sırasında çalışmaları nadiren icra edilen veya kayıt edilen iki besteciye olan ilgiyi geri getirdiği yardımdan dolayı itibar edilmiştir.[34]

II. Dünya Savaşı sırasında, Horowitz modern Rus müziğinin galibi olmuş ve Prokofiev'in 6, 7 ve 8 No'lu Piyano Sonatlarını (sözde "Savaş Sonatları") ve Kabalevsky'nin 2 ve 3 No'lu Sonatlarının Amerika'da ilk gösterimini yapmıştır. Horowitz ayrıca Samuel Barber'ın Excursions ve Piyano Sonat'ının prömiyerini yapmıştır.

Horowitz, Liszt'in birkaç Macar Rapsodisi′ne yaptığı uyarlamalarla bilinir. İkinci Rapsodi Horowitz'in Carnegie Salon'unda 25. yıl dönümü konseri sırasında, 1953'te kaydedilmiştir ve İkinci Rapsodi'nin, yaptığı en zor aranjman olduğunu belirtmiştir.[1] Horowitz'in nota transkriptleri, kendi bestesi olan Carmen'den bir Tema üzerine Varyasyonlar ve John Philip Sousa'nın Sonsuza Kadar Yıldızlar ve Çizgiler′i içerir. İkinci parça, tekrar dinleme umuduyla dinleyiciler arasında favori olmuştur. Transriptlerin yanında, Horowitz bestelerdeki "apiyanomsu" (piyano ile alakası olmayan) yazı biçimini ve yapısal sakarlığı geliştirmek için bestelerdeki yazıların değiştirilmesine karşı değildi. 1940'ta bestecinin rızası ile, Horowitz Rachmaninoff'un İkinci Piyano Sonat'ının orijinal 1913 ve gözden geçirilmiş 1931 uyarlamalarından kendi performans uyarlamasını yapmıştır, bu uyarlamayı piyanist Ruth Laredo sonrasında Hélène Grimaud kullanmıştır.[35] Horowitz Musorgski'nin Bir Sergideki Resimler parçasını Mussorgsky'nin bir piyanist olmayışına ve enstrümanın olanaklarını anlamadığına dayanarak eseri daha etkili hale getirmek için büyük ölçüde tekrar yazmıştır. Horowitz belli eserlerdeki kısa pasajları değiştirmiştir, örneğin Chopin'in Si Minör Skerzo eserinde kromatik dizi için birbirine kenetlenen oktavları çıkarmıştır. Bu, bestekâr'ın yazısını kutsal kabul eden 19. yüzyıl çağı sonrasına ait çoğu piyaniste dikkat çekici zıtlıktaydı. Horowitz'in onların eserlerini icra ettiği yaşayan besteciler (bunların arasında Rachmaninoff, Prokofiev ve Poulenc vardı) sürekli Horowitz'in kendi eserlerindeki performanslarını överlerdi. – kendi cesaret edip çalışmaları kendi isteğince kullanırken bile.

Horowitz'in yorumlamaları birkaç eleştirmen hariç dinleyiciler tarafından çok iyi şekilde karşılanırdı. Virgil Thomson, New York Herald Tribünü'ndeki söyleşilerinde Horowitz'i "bozma ve abartmada bir usta" olarak kabul ettiği istikrarlı eleştirisi ile ünlüydü. Horowitz, Thomson'un düşüncesini bir iltifat olarak aldığını iddia etti, Michelangelo ve El Greco'un da "bozumun ustaları" olduğunu belirtti.[36] Grove'un Müzik ve Müzisyenler Sözlüğü'nde 1980 yılı basımında Michael Steinberg Horowitz'e "müthiş enstrümantal yetenek müziğe ait anlayışta hiçbir güven taşımıyor" diye yazmıştır. New York Times müzik eleştirmeni Harold C. Schonberg, Thomson ve Steinberg gibilerinin Horowitz'in müziğe olan yaklaşımını benimseyen 19. yüzyıl performans uygulamaları ile aşikâr olmadığını söyleyerek karşı çıkmıştır. Ek olarak, aralarında Shura Cherkassky, Earl Wild, Lazar Berman, John Browning, Van Cliburn, Maurizio Pollini, Murray Perahia, Yefim Bronfman ve Horacio Gutiérrez'in de bulunduğu çoğu piyanist Horowitz'e çok saygı duymuş ve ona karşı takdirlerini dile getirmişlerdir.[37][38]

Horowitz'in icra tarzı sıklıkla büyük ölçüde yoğun çift-fortissimoları ardından gelen ani narin pianissimolar ile dinamik zıtlıkları içeriyordu. Horowitz'in kaba bir ses üretmeden piyanodan olağanüstü bir şiddette ses üretebiliyordu. Horowitz piyanodan son derece geniş aralıktaki ses renklerini elde edebiliyordu ve onun gergin, keskin dokunuşları Chopin'in Mazurkaları gibi teknik yönden gösterişsiz parçalarda bile fark edilebiliyordu. Horowitz oktav tekniği ile biliniyordu; oktav içeren dakik bölümleri olağanüstü bir biçimde hızlı çalabiliyordu. Piyanist Tedd Joselson ona oktavları nasıl çalıştığını sorunca, Horowitz bir gösteri yaptı ve Joselson rapor etti, "Onları sanki hepimize öğretilmiş gibi tamı tamına çalıştı."[1] Müzik eleştirmeni ve biyografi yazarı Harvey Sachs sonuç olarak Horowitz'in "olağanüstü bir merkezi sinir sistemine sahip ve eşit derecede ses rengine duyarlılığının müstefiti —ve belki de kurbanı—" olmuş olabileceğini söylemiştir.[39] Oscar Levant, Hafızasını Kaybetmişin Anıları (The Memoirs of an Amnesiac) adlı kitabında, Horowitz'in oktavlarının "dahice, dakik ve bir kurşun gibi iz bıraktığını" yazmıştı. O Horowitz'e notaları "önceden yollayıp mı yoksa konserdeymiş gibi onları birlikte taşıdığını" sormuştur.

Horowitz'in elinin konumu alışılmışın dışındaydı, avcu tuş yüzeyinin seviyesinden biraz aşağısındaydı. O sıklıkla akorları düz parmakla çalardı ve sağ elindeki serçe parmağı nota çalacağı zaman sıklıkla bükülürdü; Harold C. Schonberg'e göre "bir kobranın saldırısı gibiydi." İcrasındaki işitsel coşku için Horowitz ellerini piyanonun kapağından 3 Aralık 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. yükseğe nadiren kaldırmıştır. Vücudu hareketsiz ve yüzü yoğun dikkat dışında başka bir şeyi nadiren yansıtmıştır.

Horowitz Pazar günü öğleden sonraları icra etmeyi tercih etmiştir ki o dinleyicilerinin daha iyi bir şekilde dinlenmiş ve daha ilgili olacaklarını düşünmüştür.

Ödülleri

[değiştir | kaynağı değiştir]

En İyi Klasik Müzik Performansı için Grammy Ödülü – Enstrümental Soloist veya Soloistler (orkestra olsun veya olmaksızın)

  • 1968 – Horowitz in Concert: Haydn, Schumann, Scriabin, Debussy, Mozart, Chopin (Columbia 45572)
  • 1969 – Horowitz on Television: Chopin, Scriabin, Scarlatti, Horowitz (Columbia 7106)
  • 1987 – Horowitz: The Studio Recordings, New York 1985 (Deutsche Grammophon 419217)

En İyi Enstrümental Soloist(ler) Performansı için Grammy Ödülü (orkestra olsun veya olmaksızın)

  • 1979 – Golden Jubilee Concert, Rachmaninoff: Piano Concerto No. 3 (RCA CLR1 2633)
  • 1989 – Horowitz Plays Mozart: Piano Concerto No. 23 (Deutsche Grammophon 423287)

En İyi Enstrümental Soloist Performansı için Grammy Ödülü (orkestrasız)

  • 1963 – Columbia Records Presents Vladimir Horowitz
  • 1964 – The Sound of Horowitz
  • 1965 – Vladimir Horowitz plays Beethoven, Debussy, Chopin
  • 1966 – Horowitz at Carnegie Hall – An Historic Return
  • 1972 – Horowitz Plays Rachmaninoff (Etudes-Tableaux Piano Music; Sonatas) (Columbia M-30464)
  • 1973 – Horowitz Plays Chopin (Columbia M-30643)
  • 1974 – Horowitz Plays Scriabin (Columbia M-31620)
  • 1977 – The Horowitz Concerts 1975/76 (RCA ARL1-1766)
  • 1979 – The Horowitz Concerts 1977/78 (RCA ARL1-2548)
  • 1980 – The Horowitz Concerts 1978/79 (RCA ARL1-3433)
  • 1982 – The Horowitz Concerts 1979/80 (RCA ARL1-3775)
  • 1988 – Horowitz in Moscow (Deutsche Grammophon 419499)
  • 1991 – The Last Recording (Sony SK 45818)
  • 1993 – Horowitz Discovered Treasures: Chopin, Liszt, Scarlatti, Scriabin, Clementi (Sony 48093)

En İyi Klasik Müzik Albümü için Grammy Ödülü

  • 1963 – Columbia Records Presents Vladimir Horowitz
  • 1966 – Horowitz at Carnegie Hall: An Historic Return
  • 1972 – Horowitz Plays Rachmaninoff (Etudes-Tableaux Piano Music; Sonatas)
  • 1978 – Concert of the Century with Leonard Bernstein (conductor), the New York Philharmonic, Dietrich Fischer-Dieskau, Vladimir Horowitz, Yehudi Menuhin, Mstislav Rostropovich, Isaac Stern, Lyndon Woodside
  • 1987 – Horowitz: The Studio Recordings, New York 1985 (Deutsche Grammophon 419217)
  • 1988 – Horowitz in Moscow (Deutsche Grammophon 419499)

Grammy Yaşam Boyu Başarı Ödülü, 1990

Prix Mondial du Disque

Çeşitli ödüller

  • 1972 – Honorary Member of the Royal Academy of Music (London)[40]
  • 1982 – Wolf Foundation Prize for Music
  • 1985 – Commandeur de la Legion d'honneur from the French Government
  • 1985 – Order of Merit of the Italian Republic
  • 1986 – United States Presidential Medal of Freedom
  • 1988 – National Bow Tie League List of 10 Best Bow Tie Wearers of 1988[41]
  • 2012 – Gramophone Hall of Fame entrant[42]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ a b c d e f Schonberg, 1992
  2. ^ "Vladimir Horowitz". Encyclopaedia Britannica Online. 8 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2013. 
  3. ^ Dubal, 1989
  4. ^ Time. Michael Walsh, The Greatest Pianist of All? 13 Ağustos 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., July 21, 2008. Retrieved on June 3, 2009.
  5. ^ J. Silberman, J. Smilyanskaya. "Kiev Symphony Vladimir Horowitz"
  6. ^ "Полновластный король, вечный странник-артист..." Interesting Kiev (Rusça). Interesniy.kiev.ua. 27 Eylül - 3 Ekim 2003. 20 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Aralık 2011.  (Başlık tercümesi: "Egemen kral, bir ölümsüz gezgin-artist...")
  7. ^ a b c d Plaskin, 1983, ss. 52, 56, 353, 338–7.
  8. ^ Holland, Bernard (6 Kasım 1989). "Vladimir Horowitz, Piyano'nun Titanı, Dies". The New York Times. 14 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mart 2010. 
  9. ^ Charles Kuralt ile Horowitz söyleşisi, CBS Haberleri Pazar Sabahı
  10. ^ Biography. Horowitz Berlin. (abonelik gereklidir)
  11. ^ Moshevich, Sofia (2004). Dmitri Shostakovich, Piyanist. Montreal: McGill-Queen's University Press. s. 49. ISBN 0-7735-2581-5. 3 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2013. 
  12. ^ Videotapes interview, 1982, intemission feature from London recital
  13. ^ Olin Downes, New York Times, 13 Ocak 1928
  14. ^ Olin Downes, New York Times, 21 Şubat 1928
  15. ^ "Vladimir Horowitz on Encyclopedia.com". 18 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Ocak 2010. 
  16. ^ Schonberg, Harold C. (22 Nisan 1990). "Recordings; Horowitz's Parting Gift: Charming Novelties". The New York Times. 18 Şubat 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mart 2010. 
  17. ^ "Sony Masterworks to Release Unprecedented Series of Horowitz Recordings..." PR Newswire. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mart 2010. 
  18. ^ Plaskin, Glenn (1983) s.10 "Horowitz'in altı öğrencisiyle röportaj: Gary Graffman, Byron Janis, Ivan Davis, Ronald Turini, Coleman Blumfield, and Alexander Fiorillo"
  19. ^ a b Plaskin, Glenn (1983) s.305 "...ayrıca o Franz Liszt Yarışması'nı kazanmış ve Horowitz'den sürpriz bir telefon çağrısı almıştır açıklamadan bir gün sonra." "...ilk defa ülke içinde baştan uca planlanmış 60 konser turu ve bir CBS kayıt sözleşmesi, Davis Horowitz'in ilgisini çekmiştir."
  20. ^ a b Plaskin, Glenn (1983) s.300 "Çoğu genç insan Horowitz'in öğrencileri olduklarını söylerler, ama sadece üç tane vardı. Janis, sahneye çıkardığım Turini, ve Graffman. Eğer başka birisi iddia ederse, doğru değildir. Benim için dört ay boyunca çalan birkaçı olmuştu. Haftada bir kez. Onlarla birlikte çalışmayı bıraktım, çünkü ilerleme kaydetmediler." "Horowitz çoğu öğrencisini yalanlaması ve o öğrencilerin çalıştığı zamanlar hakkındaki gerçekleri bulanıklaştırması gerçeği onun o dönemdeki kişiliğinin değişken doğası hakkında bir şeyler söylüyordu."
  21. ^ Brown, Chip (24 Mart 2013). "The Operatic Reign of Peter Gelb". The New York Times Magazine. ss. MM26. 21 Mart 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mart 2013. 
  22. ^ Plaskin, 1983, s. 162
  23. ^ Dubal, 1991, s. 16. "Onu tanıdığım yıllarda, cinsel hayatı ile ilgili hiçbir işaret yoktu ve bu konu hakkında çok az konuşma geçerdi. Ben şahsen onun bir adamı duygusal olarak sevebileceğinden şüpheliyim, ama hiç şüphe yoktu ki o güçlü bir şekilde erkek vücuduna ilgiliydi ve hayatı boyunca büyük olasılıkla cinsel anlamda umutsuzdu."
  24. ^ Dubal, 1991, ss. 16–17.
  25. ^ Dubal, 1991, p. 251.
  26. ^ "The Great White (Jewish, Gay) Way". 12 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2013. 
  27. ^ "58 Years and Counting. A Love Story". 2 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2013. 
  28. ^ Janis, Byron. Chopin and Beyond: My Extraordinary Life in Music and the Paranormal, ss. 67–68. Wiley. ISBN 0-470-60444-1
  29. ^ Plaskin, Glenn (1983). Biography of Vladimir Horowitz Quill ISBN 0-688-02656-7 Page 215 "In December 1940, Horowitz had begun psychoanalysis with an eminent psychiatrist, Dr. Lawrence Kubie, a strict Freudian who was attempting to exorcise the homosexual element from Horowitz."
  30. ^ Plaskin, Glenn (1983). Biography of Vladimir Horowitz Quill ISBN 0-688-02656-7 Pages 338, 387, 389
  31. ^ Charles Kuralt liner notes for Horowitz in Moscow CD
  32. ^ See, e.g., Joachim Kaiser and Klaus Bennert, Grosse Pianisten in Unserer Zeit (1997)
  33. ^ "This colossal account of Liszt's great, arching tone-poem for piano...has never really been surpassed for technical authority." Sunday Times, 3 Ocak 2010
  34. ^ "Vladimir Horowitz biography". biography.yourdictionary.com. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Haziran 2012. 
  35. ^ "Chopin, Rachmaninoff: Piano Sonatas at Barnes and Noble". 8 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2013. 
  36. ^ Plaskin, Glenn (1983). Biography of Vladimir Horowitz. UK: Macdonald. ISBN 0-356-09179-1
  37. ^ Dubal, 1993
  38. ^ Dubal, David (1993). Remembering Horowitz: 125 Pianists Recall a Legend. Schirmer Books. Preface Acknowledgments Introduction "......Van Cliburn ...Yefim Bronfman...Horacio Gutierrez......and Shura Cherkassky, ss. 350–351 
  39. ^ Harvey Sachs, "Virtuoso," Thames and Hudson, 1982
  40. ^ "The Horowitz Papers in the Irving S. Gilmore Music Library of Yale University". Erişim tarihi: 13 Eylül 2009. 
  41. ^ Anthony Tommasini, Horowitz at 85: Still Playing Free 25 Mayıs 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The New York Times, Pazar, 25 Eylül 1988
  42. ^ "Vladimir Horowitz (pianist)". Gramophone. 12 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2012. 

Bibliyografya

[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
Wikimedia Commons'ta Vladimir Horowitz ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Vladimir_Horowitz&oldid=34109649" sayfasından alınmıştır