Polonya tarihi (1945–89)

Polonya'nın 1945'ten 1989'a kadar olan tarihi, II. Dünya Savaşı'nın sona ermesinden sonra Polonya'ya dayatılan komünist yönetim dönemini kapsar. Bu yıllar, genel sanayileşme, kentleşme ve yaşam standardında pek çok iyileştirmeyi barındırırken, ^[a1] erken dönem Stalinist baskılar, toplumsal huzursuzluk, siyasi çekişmeler ve şiddetli ekonomik zorluklarla gölgelendi.

İkinci Dünya Savaşı'nın sonlarına doğru, ilerleyen Sovyet Kızıl Ordusu, Doğu'daki Polonya Silahlı Kuvvetleri ile birlikte, Nazi Alman kuvvetlerini işgal altındaki Polonya'dan püskürttü . Şubat 1945'te Yalta Konferansı, savaş sonrası seçimlere kadar bir uzlaşma koalisyonundan Polonya'da geçici bir hükûmet kurulmasını onayladı. Sovyetler Birliği lideri Joseph Stalin, bu kararın uygulanmasını manipüle etti. Varşova'da, 1940'tan beri Londra'da bulunan sürgündeki Polonya hükümetini görmezden gelerek, pratikte komünist kontrollü bir Ulusal Birlik Geçici Hükümeti kuruldu.

Temmuz-Ağustos 1945'teki müteakip Potsdam Konferansı sırasında, üç büyük Müttefik Polonya sınırının devasa batıya kaymasını onayladılar ve Oder-Neisse hattı ile Curzon Hattı arasındaki yeni topraklarını onayladılar, bu da Polonya sınırlarının küçülmesine ve eski Piast hanedanı dönemine benzer hale gelmesine neden oldu . Holokost'ta Polonya-Yahudi nüfusunun yok edilmesi, batıda Almanların kaçışı ve sınır dışı edilmesi, doğuda Ukraynalıların yeniden yerleştirilmesi ve Polonyalıların Doğu Sınır Bölgesi'nden (Kresy) sürülmesi ve yeniden yerleştirilmesinin ardından Polonya ilk kez tarihi boyunca, önde gelen azınlıkların olmadığı etnik olarak homojen bir ulus-devlet haline geldi. Bolesław Bierut yönetimindeki Polonya Birleşik İşçi Partisi (PZPR), Sovyet etki alanı içinde bağımsız bir devlet olarak kalacak olan ülke üzerinde sıkı bir kontrol elde ederken, yeni hükûmet siyasi gücünü sağlamlaştırdı . Temmuz Anayasası 22 Temmuz 1952'de ilan edildi ve ülke resmen Polonya Halk Cumhuriyeti (PRL) oldu.

1953'te Stalin'in ölümünün ardından, siyasi bir " çözülme ", Polonyalı komünistlerin Władysław Gomułka liderliğindeki daha liberal bir fraksiyonunun güç kazanmasına izin verdi. 1960'ların ortalarında, Polonya artan ekonomik ve siyasi zorluklar yaşamaya başladı. 1968 Polonya siyasi krizi ve 1970 Polonya protestolarında, tüketici fiyatlarındaki bir artışın bir grev dalgasına yol açmasıyla doruğa ulaştılar. Hükûmet, batılı kreditörlerden alınan büyük ölçekli kredilere dayalı yeni bir ekonomik program başlattı ve bu da yaşam standartlarında ve beklentilerde artışa neden oldu, ancak program Polonya ekonomisinin dünya ekonomisiyle artan entegrasyonu anlamına geliyordu ve 1973 petrol krizinden sonra başarısız oldu. 1976'da Edward Gierek hükûmeti fiyatları tekrar yükseltmek zorunda kaldı ve bu da Haziran 1976 protestolarına yol açtı.

Bu baskı ve reform döngüsü ^[b] ve ekonomik-politik mücadele, 1978'de Karol Wojtyła'nın Papa II. John Paul olarak seçilmesiyle yeni özellikler kazandı. Wojtyła'nın beklenmedik yükselişi, özellikle 1979'da Polonya'ya yaptığı ilk ziyaretle birlikte, otoriter ve etkisiz nomenklatura tarafından yönetilen devlet sosyalizmi sistemine karşı muhalefeti güçlendirdi. Ağustos 1980'in başlarında, yeni bir grev dalgası, Lech Wałęsa liderliğindeki bağımsız sendika " Dayanışma "nın (Solidarność) kurulmasıyla sonuçlandı. Muhalefetin artan gücü ve faaliyeti, Wojciech Jaruzelski hükûmetinin Aralık 1981'de sıkıyönetim ilan etmesine neden oldu. Ancak Sovyetler Birliği'nde Mihail Gorbaçov'un reformları, Batı'dan gelen artan baskı ve işlevsiz ekonomi ile rejim muhalifleriyle pazarlık yapmak zorunda kaldı. 1989 Yuvarlak Masa Görüşmeleri, Dayanışma'nın 1989 seçimlerine katılmasına yol açtı. Adaylarının çarpıcı zaferi, Orta ve Doğu Avrupa'da komünist yönetimden ardı ardına geçişlerin ilkine yol açtı. 1990'da Jaruzelski cumhurbaşkanlığı seçimlerinin ardından cumhurbaşkanlığından istifa etti ve yerine Wałęsa geçti.

Komünistlerin yönetimindeki Polonya'nın kuruluşu (1944–1948)

Sınır ve nüfus kaymaları

İkinci Dünya Savaşı'ndan önce, Polonya nüfusunun üçte biri etnik azınlıklardan oluşuyordu. Polonya'nın 1939'da yaklaşık 35 milyon nüfusu vardı, ancak 1946'da ilgili sınırlar içinde 24 milyondan azdı. Geriye kalan üç milyonun üzerindeki nüfus, çoğu yakında Polonya'yı terk edecek olan Almanlar, Ukraynalılar ve Yahudiler gibi etnik azınlıklardı. Polonya, II. Dünya Savaşı sırasında nüfusunun yüzde 16-17'sini oluşturan en ağır orantılı insan kaybına uğradı.^[1] 1939 ve 1945 yılları arasında 6 milyona yakın Polonya vatandaşının savaşla ilgili sebeplerden öldüğü tahmin edilmektedir. Yaklaşık rakam, yukarıdaki toplamın bir parçası olarak 3 milyon Yahudi-Polonya kurbanını içermektedir. Etnik olarak Polonyalı kurbanların sayısı belki de 2 milyondu.

Polonya'daki tarihi azınlıklar en çok etkilenenlerden olurken, Polonya'nın önceki ulusal nüfus sayımlarına yansıyan çok ırklı çeşitliliği savaştan sonraki birkaç yıl içinde tamamen ortadan kalktı. Polonyalı eğitimli sınıf çok acı çekti. Ülkenin savaş öncesi sosyal ve politik seçkinlerinin büyük bir kısmı ya telef oldu ya da dağıldı.

Ülkenin yeniden inşası gibi muazzam bir görevin yerine getirilmesine, yeni hükûmetin merkezi otorite elde etme mücadelesi eşlik etti, toplumun önemli bir bölümünün yeni rejime duyduğu güvensizlik ve Polonya'nın 1945 ortalarına kadar kesin olarak kurulmayan savaş sonrası sınırları üzerindeki anlaşmazlıklar tarafından daha da karmaşıklaştı. . O sırada mevcut olan Sovyet kuvvetleri, Polonya'ya devredilen Almanya'nın eski doğu topraklarının yağmalanması, değerli endüstriyel teçhizat, altyapı ve fabrikalardan arındırılması ve Sovyetler Birliği'ne gönderilmesiyle meşguldü.

Curzon Hattının doğusundaki Kresy topraklarının Sovyetler tarafından ilhak edilmesinden sonra, yaklaşık 2 milyon Polonyalı bu bölgelerden Oder-Neisse hattının doğusundaki yeni batı ve kuzey bölgelerine taşındı, transfer edildi veya sınır dışı edildi . Potsdam Anlaşması uyarınca Almanya'dan Polonya'ya devredildi. Diğerleri Sovyetler Birliği'ne dönüşen ülkede kaldı ve daha fazlası 1956'dan sonra Polonya'ya gitti. Polonya'nın orta kesimlerinden insanlarla yapılan ek yerleşim, hükûmetin Kurtarılmış Bölgeler olarak adlandırdığı yerlerde Polonyalıların sayısını 1950'ye kadar 5 milyona çıkardı. 10 milyonluk eski Alman nüfusunun çoğu 1950 yılına kadar savaş sonrası Almanya'ya kaçmış veya sınır dışı edilmişti: yaklaşık 4,4 milyonu savaşın son aşamalarında kaçtı ve 3,5 milyonu 1945-1949 yılları arasında Polonya makamları tarafından sürüldü. Almanların kovulması, Potsdam'da kesinleşen Müttefik kararlarının sonucuydu. ^[b1]

Ukraynalıların ve Belarusluların Polonya'dan Sovyetler Birliği'ne sürülmesi ve 1947 Vistula Operasyonu'nun Polonya'da kalan Ukraynalıları dağıtmasıyla ve Polonyalı Yahudilerin çoğunun Holokost sırasında Nazi Almanyası tarafından yok edilmesiyle ve hayatta kalanların birçoğunun Batı'ya ve yeni kurulan İsrail'e göç etmesiyle Polonya ilk kez etnik olarak homojen bir ulus devlet oldu . Hükûmetin dayattığı ve kendiliğinden oluşan insan hareketleri, Avrupa tarihindeki en büyük demografik ayaklanmalardan birine ulaştı.

Diğer Avrupa ülkelerinden farklı olarak Polonya, hem Nazi faillerinin hem de işbirlikçilerinin kapsamlı kovuşturmasını 1950'lere kadar sürdürdü. Alexander Prusin'e göre Polonya, savaş sonrası komünist ülkeler arasında savaş suçlarını soruşturma ve kovuşturma konusunda en tutarlı olan ülkeydi; 1944 ve 1985 yılları arasında Polonya mahkemeleri 5.450 Alman uyruklu olmak üzere 20.000'den fazla sanığı yargıladı.^[2]

Altyapı ve ekonominin yeniden inşası

Polonya, savaş sırasında altyapısına büyük zarar verdi ve bu da sanayi üretiminde Batı'nın daha da gerisinde kalmasına neden oldu. Ulusal kaynaklardaki ve altyapıdaki kayıplar, savaş öncesi potansiyelin %30'undan fazlasını oluşturuyordu. Polonya'nın başkenti Varşova, en çok harap olan şehirler arasındaydı 1944 Varşova Ayaklanması'nın ardından şehrin yüzde 80'den fazlası yıkıldı. Polonya devleti daha gelişmiş batı bölgeleri elde etti ve ekonomik olarak daha geri kalmış doğu bölgelerini kaybetti. Daha 1948'de, ilk olarak uygulanan ve parçalanmış yaşamları yeniden inşa etme kolektif arzusuyla ateşlenen Üç Yıllık Plan (Plan Trzyletni) sırasında küresel ve kişi başına düşen sanayi üretimi düzeyi aşıldı. Üç Yıllık Plan, Czesław Bobrowski ve PPR ekonomisti Hilary Minc tarafından yönetilen ve piyasa kapitalizminin unsurlarını koruma gereğini ilan eden Merkezi Planlama Ofisi'nin çalışmasıydı. Polonya nüfusunun yaşam standardı önemli ölçüde iyileşti. Sovyet baskısı, Polonya hükûmetinin 1947'de Amerikan destekli Marshall Planını reddetmesine ve 1949'da Sovyetler Birliği'nin egemen olduğu Comecon'a katılmasına neden oldu.

Varşova ve diğer harap şehirler, çoğunlukla el ile molozlardan temizlendi ve büyük bir hızla yeniden inşa edildi (Üç Yıllık Planın başarılarından biri), genellikle gerekli inşaat malzemeleri Wrocław gibi eski Alman şehirlerinden sağlandı. . Wrocław, Gdansk, Szczecin ve diğer eski Alman şehirleri de tamamen yeniden inşa edildi.

Tarihçi Norman Davies, Polonya çıkarları açısından yeni Polonya sınırlarının tamamen avantajlı olduğunu, ancak muazzam acılar ve aldatıcı gerekçeler pahasına gerçekleştiğini yazdı. Radikal olarak yeni Doğu Avrupa sınırları, "siyasi mühendisliğin muazzam bir başarısı" oluşturdu, ancak komünist propagandanın iddia ettiği gibi, çok eski tarihsel tespitlerden türetilemezdi.

Komünist gücün konsolidasyonu

Kızıl Ordu Polonya'ya girmeden önce, Sovyetler Birliği, Polonya'nın kendi etki alanına girmesini sağlamak için Batı yanlısı direnişi organize bir güç olarak ortadan kaldırma stratejisi izliyordu. 1943'te Katyn katliamının açığa çıkmasının ardından Stalin, Londra'daki sürgündeki Polonya hükümetiyle ilişkilerini askıya aldı. Şubat 1945'teki Yalta Konferansı'nda Sovyetler Birliği, Polonya İşçi Partisi (Polska Partia Robotnicza, PPR) dahil olmak üzere komünistlerden ve sürgündeki ve Polonya'daki Batı yanlısı Polonyalı unsurlardan oluşan bir koalisyon hükûmetinin kurulmasına ve daha sonra yapılacak serbest seçimler için düzenleme yapılmasına izin vermeyi kabul etti.

Savaş öncesi Polonya Komünist Partisi, Stalin'in 1938'deki tasfiyelerinde ortadan kaldırıldıktan sonra (yaklaşık beş bin Polonyalı komünist Rusya'ya getirildi ve öldürüldü), Marceli Nowotko, Bolesław Mołojec ve Paweł Finder liderliğindeki hayatta kalan bir grup, 1941'de Moskova'daki Sovyetleri, Polonya Partisini yeniden kurmaya ikna etti. Yeni Polonya İşçi Partisi'nin komplocu çekirdeği Ocak 1942'de Varşova'da toplandı ve yukarıdaki liderlerin orada öldürülmesi veya tutuklanmasından sonra, Władysław Gomułka 1943'ün sonunda PPR'nin ilk sekreteri olarak ortaya çıktı. Gomułka, Polonya sol hareketinin ulusal geleneğine bağlı bir komünistti. 1930'larda Rusya ve Ukrayna'da eğitim görürken deneyimlediği Sovyet uygulamalarından nefret ediyordu, ancak Sovyetler Birliği ile ittifakın tarihsel gerekliliğine ikna olmuştu. 1938-39'da yasadışı işçi örgütleme faaliyetleri nedeniyle Polonya'da hapsedilmesi nedeniyle tasfiyelerden sağ kurtulmuş olabilir. Alman işgali boyunca, Gomułka Polonya'da kaldı ve Sovyetler Birliği'nde örgütlenen Stalin ve Wanda Wasilewska tarafından Polonya Yurtseverler Birliği’nin bir parçası değildi. 1945 Polonya toplumunda, Gomułka'nın partisi diğer siyasi gruplara kıyasla marjinal olarak küçüktü.

Polonya topraklarının kurtarılması ve 1944'te Ana Ordu'nun Fırtına Harekatı'nın başarısız olmasıyla, savaş sonrası Polonya'nın kontrolü, Nazi Almanyası'nın işgalci güçlerinden Kızıl Ordu'ya ve Kızıl Ordu'dan Polonya Ulusal Kurtuluş Komitesi'ni (Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, PKWN) kuran komünistlere geçti (Temmuz 1944'ün sonlarında Lublin'de varlığını sürdüren erken bir hükûmet). Polonyalı komünistler, başlangıçta küçük bir halk desteğine sahip olmalarına rağmen, gelişmekte olan Polonya siyasetinde en etkili Polonya faktörü oldular. PKWN, Nisan Anayasası aksine , Polonya Mart Anayasası'nın yasal sürekliliğini tanıdı. 6 Eylül 1944'te PKWN, sonuçları ülkenin eskimiş sosyal ve ekonomik yapısını temelden değiştirecek olan önemli toprak reformu kararnamesini yayınladı. Bir milyondan fazla köylü ailesi, daha büyük mülklerin parsellenmesinden yararlandı.

Yalta kararlarından yana olan komünistler, Doğu Avrupa'yı sıkı bir şekilde Sovyetler Birliği'nin etkisi altına sokmaya yönelik Sovyet planı dahilinde Sovyet desteğinin avantajlarından yararlandılar; güvenlik servisleri gibi önemli devlet daireleri üzerinde kontrol uyguladılar (Polonya muadilleri geliştirilinceye kadar güvenlik Sovyet NKVD'nin elindeydi). 1944'ün sonlarında, Varşova Ayaklanmasının yenilgiye uğratılmasının ve PKWN'nin popülist programının teşvik edilmesinin ardından, sürgündeki Londra hükûmetinin delegasyonu, Polonyalıların çoğunluğu tarafından giderek başarısız bir girişim olarak görülüyordu, siyasi-askeri örgütleri izole edildi ve yeni komünist siyasi ve idari güçlere karşı direniş kesin olarak zayıfladı. Nüfus, yıllarca süren baskı ve çatışmadan bıkmıştı ve PKWN Manifestosu'nda ifade edilen fikirler ve bunların ilerici uygulaması, genişleyen sosyal desteği çekti. Toprak reformunun ötesinde, PKWN Manifestosu daha fazla radikal mülkiyet değişikliği öngörmemişti ve sanayinin kamulaştırılmasından söz edilmemişti. Aksine, ekonomik ilişkiler düzgün bir şekilde düzenlendiğinde ticari mülkiyetin sahiplerine geri dönmesi gerekiyordu. 1944'ten itibaren kurtarılmış bölgelerde, ilan edilen sloganlara yanıt olarak, işçiler kendiliğinden mevcut fabrika kurulumlarını devraldı, işçi konseyleri kurdu, yeniden inşa, etkinleştirme ve üretimi üstlendi. PPR'nin fabrikaları talep etmesi ve kendi kurallarını dayatması için hatırı sayılır bir emek mücadelesi ve zorlama gerekliydi.

PKWN, Ocak 1945'ten itibaren Polonya Cumhuriyeti Geçici Hükümeti (Rząd Tymczasowy Rzeczypospolitej Polskiej, RTRP) olarak yeniden şekillendirildi. Bu hükûmete bir sosyalist olan Edward Osóbka-Morawski başkanlık ediyordu, ancak komünistler, çoğunlukla Michał Rola-Żymierski gibi PPR olmayan Sovyet çalışanları, önemli görevlerin çoğunu elinde tutuyordu. Nisan 1945'te bir Polonya-Sovyet dostluk ve işbirliği anlaşması imzalandı; Polonya'daki komünist olmayan siyasi güçlerle gelecekteki Batı veya göçmen etkisi veya iç işbirliği olanaklarını ciddi şekilde sınırladı. Ardışık erken Sovyet etkisindeki hükûmetler, Ocak 1944'te işgal altındaki Varşova'da Gomułka ve onun PPR'si tarafından kurulan, seçilmemiş, komünist kontrollü parlamentoya, Devlet Ulusal Konseyi'ne (Krajowa Rada Narodowa, KRN) tabiydi. Komünist hükûmet yapıları, kendi yarı-parlamentosunu, Ulusal Birlik Konseyi'ni (Rada Jedności Narodowej, RJN) kurmuş olan ve giderek daha fazla izole edilen sürgündeki Polonya hükûmeti tarafından tanınmadı.

Yalta anlaşması, Polonya'da "tüm demokratik ve Nazi karşıtı unsurların" bir hükûmet birliğini şart koşuyordu. Sürgündeki Polonya hükûmetinin Başbakanı Stanisław Mikołajczyk Kasım 1944'te görevinden istifa etti ve Yalta şartlarını kabul ettikten sonra Moskova'ya gitti ve burada Bolesław Bierut ile bir "ulusal birlik" hükûmeti şeklini müzakere etti. Mikołajczyk, sürgündeki diğer birkaç Polonyalı liderle birlikte Temmuz 1945'te Polonya'ya döndü.

Yeni Polonya Ulusal Birlik Geçici Hükümeti (Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, TRJN) 1947 seçimlerine kadar Polonya hükûmeti olarak adlandırıldı (28 Haziran 1945'te kuruldu). Osóbka-Morawski başbakan olarak kaldı, Gomułka birinci başbakan yardımcısı ve Mikołajczyk ikinci yardımcısı ve tarım bakanı oldu. Hükûmet "geçici" idi ve Potsdam Konferansı kısa süre sonra, düzenli bir hükûmet kurulmadan önce serbest seçimlerin yapılması ve kalıcı bir anayasal sistemin kurulması gerektiğini ilan etti.

Kaynakça

^ Robert A. Guisepi (2001). "World War Two Casualties. Killed, wounded, prisoners, and/or missing". World War Two. World History Project, USA. 7 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ocak 2016.
^ The Politics of Retribution in Postwar Warsaw: In the Honor Court of the Central Committee of.

[1] Robert A. Guisepi (2001). "World War Two Casualties. Killed, wounded, prisoners, and/or missing". World War Two. World History Project, USA. 7 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ocak 2016.

[2] The Politics of Retribution in Postwar Warsaw: In the Honor Court of the Central Committee of.

[a1]