Levant Ordusu

Levant Ordusu (Fransızca: Armée du Levant), iki savaş arası dönemde ve İkinci Dünya Savaşı'nın başlarında Levant'taki Fransız Mandası altındaki toprakları işgal eden ve kısmen bu topraklardan toplanan, Fransa'nın ve ardından Vichy Fransası'nın silahlı kuvvetlerini tanımlamaktadır. Bu kuvvetin yerel olarak askere alınan Suriyeli ve Lübnanlı birlikleri Levant Özel Birlikleri (Troupes Spéciales du Levant) olarak adlandırılmıştır.

Eylül 1919'da Lloyd George ve Georges Clemenceau, Kilikya'yı işgal eden İngiliz birliklerinin Fransız askerleriyle değiştirilmesi konusunda anlaşmaya vardı.

Bu yeni ordunun ilk unsurları General Julien Dufieux [fr] komutasındaki Doğu İtilaf Ordusunun eski 156. Piyade Tümeninden (Fransızca: 156ème Division d'Infanterie) geliyordu. Kilikya'dan gelen bu tümen bir metropolit alayı, 412. Piyade Alayı (Fransızca: 412ème Régiment d'Infanterie), bir sömürge alayı, 17. Senegal Tirailleur (Fransızca: 17ème Régiment de tirailleurs sénégalais), bir Fransız Ermeni Lejyonu alayı ve 18. Cezayir Tirailleurs'u (Fransızca: 18ème régiment de Tirailleurs Algériens) içeriyordu. Bu tümen 1920 yılında Levant'taki dört tümenden ilki oldu.

1920 yılında Milletler Cemiyeti Fransızlara Suriye ve Lübnan üzerinde bir manda kurma verdi. Bu dönemde Suriye, Suriye Fransız Mandası ve Lübnan, Lübnan Fransız Mandası olarak biliniyordu.

19 Nisan-26 Nisan 1920 tarihleri arasında İtalya'nın Sanremo kentinde San Remo Konferansı düzenlendi. Bu konferansın sonuçlanmasının ardından Kral Faysal'ın kısa ömürlü monarşisi, Fransa-Suriye Savaşı sırasında General Mariano Goybet komutasındaki Fransız birlikleri tarafından Meyselun Muharebesi'nde yenilgiye uğratıldı. General Henri Gouraud komutasındaki Fransız ordusu daha sonra Suriye Mandası'nı ve Lübnan Mandası'nı işgal etti.

İki manda yönetiminin kurulmasından kısa bir süre sonra Fransız yetkililer tarafından Suriye Lejyonu adı verilen bir kuvvet oluşturuldu. Bu kuvvet hem süvari hem de piyade birliklerinden oluşuyordu ve çoğunlukla Suriye içindeki azınlık gruplarından seçiliyordu.^[1]

1925-1927 Dürzi isyanının ardından Suriye Lejyonu, Kuzey Afrika piyadeleri (tirailleur) ve süvarileri (spahi), Fransız Yabancı Lejyonu (Fransızca: Légion étrangère) ve Troupes de marine piyadeleri ve topçu birlikleri (hem Fransız hem de Senegalli) tarafından takviye edilen "Levant Özel Birlikleri" (Fransızca: Troupes spéciales du Levant) olarak yeniden örgütlendi. Tüm kuvvet Levant Ordusu'nu oluşturuyordu ve iki savaş arası dönemde her iki Fransız mandasında da düzeni sağlamaktan sorumluydu.

Fransız manda yönetimi, Troupes Speciales'i örgütlerken böl ve yönet ilkesini izledi. Suriye nüfusunun yaklaşık %65'ini oluşturan Sünni Müslüman Araplar, büyük ölçüde Dürzi, Hristiyan, Çerkes ve Nusayri azınlıklardan oluşan Troupes Speciales'e hizmet etmekten dışlandı. 1926'dan 1939'a kadar Levant Ordusu, on piyade taburu (çoğunlukla Nusayriler), dört süvari bölüğü (Dürzi, Çerkes ve karışık Suriyeliler), üç deve süvarisi bölüğü (méharistes), mühendis, zırhlı araç ve destek birimleri şeklinde örgütlenmiş 10.000 ile 12.000 arasında yerel birlik içeriyordu. Ayrıca dokuz bölük Lübnanlı hafif piyade (chasseurs libanais) ve yardımcı birlikleri (Troupes Supplementaires) oluşturan 22 bölük Dürzi, Çerkes ve Kürt atlı piyade vardı. Bu son kuvvet, iç güvenlik amacıyla bir tür askeri polis (jandarma) gücü sağlıyordu ve öncelikle askere alındıkları bölgelerde konuşlandırılmışlardı. Lübnanlı birliklerin bazıları dağ savaşı için kayak birlikleri olarak eğitildi ve Fransız seçkin dağ piyadelerinin (Chasseurs Alpins) berelerini taktılar.

Çerkes süvarileri (Groupement d'Escadrons Tcherkess), on dokuzuncu yüzyılda Çarlık Rusyası'nın genişlemesinden kaçan kuzey Kafkasya bölgesinden Müslüman mültecilerle ortaya çıktı. Tahminen 850.000 kişi Osmanlı İmparatorluğu'na sığınmış ve bunların 30.000'i Suriye'ye yerleşerek sınır bölgelerinde atlı aşiret düzensizleri olarak görev yapmıştır. Bu rolü bırakarak 1920'den sonra Fransız hizmetine girdiler.^[3]

1938'e gelindiğinde, Troupes Speciales'in sayısı 10.000'e ulaşmıştı ve 306 subay vardı; bunların sadece 88'i Fransız'dı. Humus Askeri Akademisi (École Militaire) Suriyeli ve Lübnanlı subayları ve uzman astsubayları eğitmek üzere Humus'ta kuruldu. Fransız politikası belirli etnik ve dini azınlık gruplarının askere alınmasını desteklemeye devam etti. Suriye'deki Fransız askeri komutanı General Charles Huntziger 1935 yılında şunları söyledi: "Unutmamalıyız ki Nusayri ve Dürziler görev alanımızdaki tek savaşçı ırklardır ve en iyi özel birliklerimizi aralarından seçtiğimiz birinci sınıf askerlerdir".^[4]

Yerel olarak istihdam edilen yardımcı birlikler (Troupes supplémentaires) belirli bölgelerde (Grand Liban, Halep ve Şam) iç güvenlik amacıyla konuşlandırıldı. Bunlar arasında jandarma birimleri, seyyar muhafızlar ve köy korucuları yer aldı.

Amiral Henri du Couëdic de Kerérant Haziran 1924'te komutayı devraldığında, Levant Deniz Tümeni (DNL) esas olarak komuta gemisi Waldeck-Rousseau zırhlı kruvazörü, Bethune, Baccarat ve Mondement adlı üç silahlı savaş gemisi ve Agile ve Dedaigneuse adlı iki gambottan oluşuyordu. Waldeck-Rousseau yıl sonunda bütçe kısıtlamaları nedeniyle silahsızlandırılmak üzere Fransa'ya geri çağrıldı. Yerine yenisi alınmadı, ancak Jeanne d'Arc da dahil olmak üzere bir dizi başka gemi Levant'taki bu azalan Fransız varlığını telafi etti.

Levant Deniz Tümeninin harekât alanı Doğu Akdeniz, Marmara Denizi ve Boğazlar'ın yanı sıra Karadeniz, Kızıldeniz ve Aden Körfezi'ni (aviso Diana) kapsıyordu. Beyrut'taki kara hizmetlerinin başında bir deniz komutanı bulunuyordu; barış zamanında Levant Deniz Tümenine komuta eden amirale, savaş zamanında ise Levant Yüksek Komiseri'ne bağlıydı.

Troupes Speciales'in üniformaları hizmet koluna göre değişmekle birlikte Fransız ve Levanten etkilerinin bir karışımını göstermekteydi. Yerli personel ya puşi başlığı (Dürziler için kırmızı, diğer birlikler için beyaz), ya fes ya da sarık takardı. Çerkes atlı birlikleri, karakul şapkalarıyla birlikte Kafkas Kazaklarınınkine çok benzeyen siyah tam bir elbise giyiyordu (yukarıdaki fotoğrafa bakınız). Troupes Speciales'in ortak bir özelliği, tunik yaka yamalarında, kemerlerde ve kepilerde kaplama rengi olarak "violette" (mor-kırmızı) kullanılmasıydı. Filo veya branş amblemleri genellikle Lübnan sedirleri veya Şam'ın ana camisi gibi bölgesel simgeleri içeriyordu.

22 Haziran'da Fransa'nın düşmesinin ardından Levant'taki kuvvetler Mareşal Philippe Pétain'in Vichy Hükûmeti'nin yanında yer aldı. 1941 yılında İngiliz Milletler Topluluğu, Özgür Fransa ve diğer Müttefik kuvvetleri Suriye-Lübnan harekâtı olan İhracatçı Operasyonu'nu başlattı. İngiliz Filistin Mandası'ndan ve Anglo-Irak Savaşı sırasında yeni işgal edilmiş olan Irak Krallığı'ndan Levant Ordusu'na saldırdılar. 8 Haziran 1941'de gece saat 2'de İngiliz, Avustralya ve Özgür Fransız kuvvetleri Suriye ve Lübnan'a girdi.

İhracatçı Operasyonu sırasında Levant Ordusu General Henri Dentz tarafından komuta ediliyordu. Dentz aynı zamanda Levant Yüksek Komiseri'ydi. Korgeneral Joseph-Antoine-Sylvain-Raoul de Verdillac İngiliz işgali sırasında ikinci komutandı.

1941 yılında Levant Ordusu hâlâ Metropoliten Fransa birlikleri, sömürge birlikleri ve Levant Özel Birlikleri (Fransızca: Troupes spéciales du Levant) olarak bölünmüş durumdaydı.^[5]

Düzenli Fransız birlikleri 6. Yabancı Piyade Alayı 6e REI'nin dört taburundan (Dentz'e göre bunlar Vichy Fransız komutanlığının elindeki en iyi birliklerdi) ve 24. Koloni Piyade Alayının üç taburundan (denizaşırı hizmet için askere alınan Fransızlar) oluşuyordu. Bu sonuncular Senegalli birliklerden oluşan iki garnizon taburuyla birleştirilerek karma bir sömürge alayı (régiment mixte coloniale) oluşturuldu.^[5]

Troupes spéciales on bir piyade taburundan oluşuyordu: üç Lübnan hafif piyade taburu (Fransızca: bataillons de chasseurs libanais) ve sekiz Suriye taburu (bataillons de Levant). Ayrıca iki topçu grubu ve destek birlikleri vardı. Özel birlikler, her biri yaklaşık 100 kişiden oluşan filolar halinde örgütlenmiş en az 5000 süvari içeriyordu. Süvarilere üçü motorize olmak üzere 15 Çerkes süvari bölüğü de dahildi. Özel birlikler yerli subay ve astsubaylar ile küçük bir Fransız subay kadrosu tarafından yönetiliyordu.^[5]

Afrika birlikleri altı Cezayir, üç Tunus, üç Senegal ve bir Fas tüfekli (tirailleur) taburundan oluşuyordu.^[5]

Kuzey Afrika süvari birliği 4. Tunus, 1. Fas ve 8. Cezayir birliklerinden oluşuyordu ve çoğunluğu Fransız subaylardan oluşan yaklaşık 7000 Arap ve Berberi askerinden oluşuyordu. Çoğu at sırtında ya da hafif kamyonlardaydı, birkaçı ise zırhlı araçlarla donatılmıştı. Ayrıca 6. ve 7. Afrika hafif süvari birlikleri (Chasseurs d'Afrique) tarafından sağlanan mekanize bir süvari unsuru da vardı ve toplamda 90 tank (çoğunlukla Renault R35'ler ve birkaç Renault FT) ve benzer sayıda zırhlı araçtan oluşuyordu.^[6]

Vichy Fransası'nın elindeki toplar 120 sahra ve orta çaplı toptan oluşuyordu ve sayıları 6700 civarındaydı.^[6]

Levant'taki Fransız Hava Kuvvetlerinin Vichy Fransası Hava Kuvvetleri (Fransızca: Armée de l'Air de Vichy) 1939'da düşmanlıklar patlak verdiğinde nispeten güçlüydü. Ancak 1940'ta Suriye ve Lübnan'da konuşlu uçakların çoğu Metropoliten Fransa'ya geri gönderildi. Böylece Levant'taki Vichy Fransası'nın elinde sadece birkaç eski model uçak kalmıştı. Ancak, artan İngiliz istilası tehdidi karşısında alarma geçen Vichy, Cezayir'den bir avcı grubu gönderdi. Çatışmalar başladığında, Fransa'dan ve Kuzey Afrika'dan üç grup daha uçuruldu. Böylece Lübnan ve Suriye'deki Vichy Fransası Hava Kuvvetleri'nin gücü, yaklaşık 35 adet son teknoloji Dewoitine D.520 avcı uçağı ve bazı yeni ABD yapımı Glenn Martin 167 hafif bombardıman uçakları da dahil olmak üzere 289 uçağa ulaştı. Bu durum başlangıçta Vichy Fransası'na Müttefik hava birlikleri karşısında bir üstünlük sağladı. Ancak Vichy Fransız uçaklarının kaybı çok yüksekti: harekât sırasında 179 uçak kaybedildi ve çoğu yerde imha edildi.^[7]

Fransız Donanmasına (Marine Nationale) ait iki muhrip ve üç denizaltı Levant'taki Vichy güçlerini desteklemek için hazırdı.

12 Nisan 1940'ta, Polonya'nın istilası ve düşmesinin ardından, Levant'taki Polonyalı sürgünlerden Polonya Bağımsız Karpat Tüfek Tugayı kuruldu. Levant Ordusunun bir parçası olmasa da tugay, dağ savaşında uzmanlaşmıştı ve Müttefiklerin Balkanlar'a çıkarma planlarına Polonya'nın katkısı olacaktı. Tugay 30 Haziran'da Filistin'e nakledildi.

Vichy'nin 1941'deki yenilgisinin ardından Levant Ordusunun Fransız ve Afrikalı unsurları çoğunlukla geldikleri topraklara geri gönderildi. Bir azınlık (bazı Lübnanlılar ve Suriyeliler de dahil olmak üzere) Özgür Fransız Kuvvetlerine katılma fırsatını yakaladı.

Özgür Fransa generali Georges Catroux, Vichy Fransası'nın yenilgisinden sonra Suriye'nin kontrolünü ele geçirdi. Catroux bu göreve geldikten kısa bir süre sonra, 26 Kasım 1941'de Özgür Fransa adına Lübnan ve Suriye'nin bağımsızlığını tanıdı. Yine de bunu bir askeri işgal dönemi takip etti. 8 Kasım 1943'te yapılan seçimlerin ardından Lübnan bağımsız bir devlet oldu. 27 Şubat 1945'te Lübnan, Nazi Almanyası ve Japon İmparatorluğu'na savaş ilan etti. 1 Ocak 1944'te Suriye de Lübnan'ı takip etti ve bağımsız bir devlet oldu. Suriye 26 Şubat 1945'te Nazi Almanyası ve Japon İmparatorluğu'na savaş ilan etti.

Troupes spéciales askeri işgal sırasında, Ağustos 1945'e kadar Fransız otoritesi altında varlıklarını sürdürdü. Daha sonra çoğu yeni kurulan Suriye Ordusuna geçti. Bağımsızlık sonrası Lübnan Ordusunun kurucuları subay olarak troupes spéciales'de eğitim görmüşlerdi.^[8]

• Fransız Sömürge İmparatorluğu
• Osmanlı İmparatorluğu'nun parçalanması
• Vichy Fransası Hava Kuvvetleri

• Buckley, Christopher (1977). Five Ventures. Londra: HMSO. ISBN 0-11-772196-4. 
• Keegan, John (1979). World Armies. Londra: Macmillan. ISBN 0-333-17236-1. 
• Mollo, Andrew (1981). The Armed Forces of World War II. New York: Crown. ISBN 0-517-54478-4. 

• The New York Times (3 Ekim 1922). "Gauroud Doubts Turks Want Syria" [Gauroud Türklerin Suriye'yi İstediğinden Şüpheleniyor] (PDF) (İngilizce). 11 Nisan 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2009. 
• "Mixed Show". Time. 23 Haziran 1941. 17 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Aralık 2022.