Büyük Avusturya

Büyük Avusturya, Habsburg'un yönettiği Avusturya'nın kontrol ettiği Alman dışı unsurlar ile Alman Konfederasyonunda bulunan tüm Alman bölgelerin katılmasını içeriyordu. Doğu-Orta Avrupa'daki Habsburg topraklarının geniş alanları (Macaristan ve kuzey İtalya gibi), önceki Alman devletler konfederasyonu Alman Konfederasyonu'a ait değildi.^[1] İlgili planlara, Büyük Avusturya, Yetmiş Milyon Reich veya önerenlerin ardından Schwarzenberg Planı veya Schwarzenberg-Bruck Planı gibi isimler verildi.

Bu yöndeki önemli bir girişim, Avusturya hükûmet başkanı Felix zu Schwarzenberg'in 9 Mart 1849 tarihli planıydı. Macaristan ve kuzey İtalya'nın katılımı, Avusturya'nın Almanya'daki hakimiyetini önemli ölçüde güçlendirecekti. Ticaret bakanı Karl Ludwig von Bruck'ın düşünceleri Ekim 1849'da benzerdi: bir dünya gücü olma hırsıyla ilgili bir gümrük birliğinin ana hatlarını hazırladı.

1849 ve 1850 planları, kısmen gerçek teklifler, kısmen de o dönemdeki Alman-politik tartışmasında propaganda olarak anlaşılmalıdır. Avusturya, Frankfurt Ulusal Meclisi tarafından desteklenen Alman İmparatorluğu'nu çok liberal olduğu ve Avusturya'nın tüm bölgelere katılmasına izin verilmediği için reddetti. Ayrıca 1849/1850'de Prusya'nın daha muhafazakar bir federal devlet (Erfurt Birliği) kurma girişimine de karşı çıktı.^[2]

Ne Prusya ne de Avusturya planlarını gerçekleştiremediler: Bavyera ve Hannover gibi merkezi eyaletler, Prusya'nın üstün güç olacağı Avusturya'sız bir federal devletten korkuyorlardı, ama aynı zamanda bir Avusturya'nın hakim olacağı saf eyaletler konfederasyonu olan Büyük Avusturya'dan da korkuyorlardı. 1851 yazında eski Alman Konfederasyonu yeniden kuruldu.

1815'ten beri, Alman eyaletleri bir eyaletler federasyonu olan Alman Konfederasyonu tarafından birleştirildi. Ana görevi, dışarıdan gelecek saldırılara karşı ortak bir savunma sağlamaktı. Ek olarak, muhafazakar güçler bunu, Almanya'yı (parlamento ve hükûmetle birlikte) liberal bir federal devlete dönüştürme çabalarıyla mücadele etmek için kullandı. Alman Konfederasyonunun özelliklerinden biri, Avusturya ve Prusya'nın büyük güçlerinin tüm ulusal topraklarıyla Konfederasyona ait olmamasıydı. Federal bölgenin dışındaki Prusya bölgesi, o zamanlar Prusya eyaletleri (daha sonra Doğu ve Batı Prusya) ve Posen çok az önemliydi. Orada nispeten az insan yaşıyordu ve çoğu Almanca konuşuyordu.

Ülkenin federal hükûmetin dışında kalan Avusturya bölgelerinde durum farklıydı. "Alman olmayan" Avusturya, yani federal hükûmete ait olmayan Avusturya, nüfus açısından "Alman" Avusturya'yı çok geride bıraktı: Avusturya federal topraklarında, çoğu Çek de dahil olmak üzere 12 milyon insan yaşıyordu, ancak yaklaşık 26 milyon kişi dışarıda yaşıyordu.^[3] Bu Avusturya dışı topraklar, öncelikle kuzey İtalya (Lombardo-Venedik) ve Macaristan Krallığıydı (sadece bugünkü etnik Macaristan değil). Avusturya'nın Almanya içindeki ve büyük bir Avrupa gücü olarak önemi olsa da ve Almanlar Avusturya içinde liderliği üstlense de sayıca azınlıktaydılar.

Demokratik olarak seçilmiş bir federal parlamento olan 1848/1849 tarihli Frankfurt Ulusal Meclisi, Almanya'yı bir federal devlete, bir Alman İmparatorluğu'na dönüştürmek istedi. Farklı konseptler vardı. Başlangıçta, neredeyse tüm parlamento üyeleri, yeni Reich topraklarının önceki federal bölgeden oluşmasını istiyordu (Büyük Almanya çözümü, yani Avusturya'nın daha önce olduğu gibi federal hükûmetin bir parçası olması).

Ancak Ulusal Meclis, en geç 27 Ekim 1848 tarihli bir kararla, Alman olmayan bölgelerin Alman bölgelerinden ayrılmasını talep etti (gelecekteki İmparatorluk Anayasasının 2. ve 3. maddeleri). Alman olmayan pek çok milliyet, bir ulus devletin (örneğin parlamentoda) işleyişinin önünde bir engel olarak görülüyordu. Avusturya imparatoru, ancak kişisel birlik içinde çeşitli ülkelerinin hükümdarı olabilirdi.^[2] Avusturya, imparatorluğunun çöküşünü hesaba katmalıydı, çünkü salt kişisel birlik ülkeleri bir arada tutamazdı. Sonuç olarak, Almanca konuşanlar Orta Avrupa'da daha az etkiye sahip olacaktı.

Avusturya, Ulusal Meclisi agresif bir şekilde reddetti. Bunun etkisi Küçük Almanya çözümü taraftar kazandı. Buna göre federal devlet, Avusturya hariç federal bölgeden oluşmalıdır. Ulusal Mecliste kilit bir politikacı olan Liberal Heinrich von Gagern, ikili bir federasyon önerdi: "daha yakın bir federasyon" olan federal devlet, bir eyalet federasyonu ("ileri bir federasyon") aracılığıyla Avusturya'nın tamamına bağlanmalıdır.^[3] Küçük Almanya çözümü nedeniyle Prusya'nın yeni federal devlette baskın bir rol oynayacak olması bir dezavantaj olarak görülüyordu. Özellikle Güney Almanlar, muhafazakarlar ve Katolikler, Avusturya'yı Almanya'dan çıkarmayı reddettiler.

Muhafazakar Avusturya, Viyana'daki karşı devrimden (Ekim 1848) bu yana yeniden güç kazandı. Ancak Macaristan'daki ayaklanmalar 1849 yazına kadar bastırılmadı. 1849 baharında, küçük Almanya eğilimi Ulusal Mecliste yavaş yavaş çoğunluğu kazandığında, Avusturya henüz tam olarak harekete geçme yeteneğine sahip değildi. Her şeyden önce, Avusturya'nın Almanya'da kamuoyunu kazanmak için çekici bir karşı plan sunması önemliydi.

27 Kasım 1848'de Kremser Reichstag'da Avusturya Başbakanı Schwarzenberg, 27 Ekim Frankfurt kararlarını kesin bir dille reddetti. Avusturya parçalanmamalıdır, bunun yerine "canlanmış" Almanya ile "gençleşmiş Avusturya" arasındaki "karşılıklı ilişkiler" hala belirlenmelidir. Mart 1849'un başında Alman sorununa yönelik bir teklifle daha belirgin hale geldi.

Bu Schwarzenberg veya Büyük Avusturya planına göre, henüz Alman Konfederasyonunun parçası olmayan Avusturya ve Prusya bölgeleri ona katılacaktı. Böylece, tüm Avusturya İmparatorluğu federal hükûmetin koruması altına girecek ve Avusturya'nın büyük bir güç olarak rolünü güçlendiren bir Orta Avrupa devletler bloğuna liderlik edecekti. Yenilenen federasyonun üç Avusturyalı ve üç Prusyalı ve bir Bavyeralı üyeden oluşan bir yönetim kurulu (icracı) olacaktı. Eyalet yasama meclislerinden delegeler bir eyalet meclisinde temsil edilecekti. Yaklaşık yetmiş milyon nüfusuyla Büyük Avusturya, Avrupa'nın açık ara en kalabalık ülkesi olacaktı. 1850'de Avrupa'nın tahmini nüfusu yalnızca 195 milyondu ve bunun 39 milyonu Rusya'da, 29.3 milyonu Fransa'da ve 16.6 milyonu İngiltere'de ve yaklaşık 27 milyonu Birleşik Krallık'ta yaşıyordu.

Bu nedenle Schwarzenberg, zamanın ruhuna uyma konusunda isteksizdi, çünkü parlamentolardan gelen zayıf delegeler biçiminde bile halkın Alman temsilini fiilen reddetti. Ana hedef, kuzey İtalya ve Macaristan'ın Avusturya'nın oradaki gücünü hem içeride hem de dışarıda pekiştirmek için federal hükûmete ait olmasıydı. Bu, doğal olarak planı, Avusturya milliyet çatışmalarına karışmak istemeyen Avusturya dışındaki Almanlar için değersizleştirdi.

Schwarzenberg'in çifte federasyon versiyonu, "tamamen Alman" eyaletlerinin daha yakın bir federasyon oluşturmasına da izin verdi. Bununla birlikte, daha önemli anayasal çerçeve, eyaletlerin Avusturya ile daha geniş konfederasyonu olmalıydı. Öte yandan, yalnızca Prusya liderliğindeki bir 'Alman İmparatorluğu' ve Avusturya'dan oluşan iki kutuplu bir birlik kabul edilemezdi.

Schwarzenberg Planı, Ulusal Meclisteki Büyük Almanların altını çizdi. 28 Mart 1849'da Ulusal Meclisin çoğunluğu Alman İmparatorluk Anayasası lehinde oy kullandı. Anayasa teorik olarak Avusturya'nın katılımını varsaydı, ancak Avusturya liderliği kabul edilmediği ve İmparatorluk Anayasasının onaylandığı ertesi günü Ulusal Meclisin Prusya kralını Alman İmparatoru'nu seçmesiyle Avusturya için İmparatorluğa katılım söz konusu dahi olamazdı.

Prusya Kralı IV. Friedrich Wilhelm'in Nisan 1849'da anayasayı liberal bulması nedeniyle reddetmesi ve imparatorluk tacını kabul etmemesi Avusturya için bir şanstı. Schwarzenberg, Prusya'daki muhafazakarlara çok fazla güveniyordu. Prusyalıların ulusal hareketin fikirlerini yalnızca taktik nedenlerle kabul edeceklerine inanıyordu. Ancak aslında, bir federal devlet Prusya için ulusal hareketin fikirleri oldukça ilgi çekiciydi: Avusturya ile devrime ve ulus devlete karşı savaşmak yerine Prusya'nın gücünü küçük Alman bölgesinde genişletebilirdi. Çünkü Avusturya ile işbirliği, Prusya'nın Avusturya'ya boyun eğmesi anlamına gelecekti. Schwarzenberg başlangıçta Prusya'nın ulusal hareketle oynadığı oyun hakkında hiçbir şey yapamadı.

Mayıs 1849'da Prusya, Hannover ve Saksonya ile Üç Kral İttifakını imzaladı ve böylece Erfurt Birliği'nin temelini attı: Bu, küçük Alman federal devleti ve küçük Alman-Avusturya (Büyük Avusturya) eyalet federasyonunun Prusya versiyonuydu. Erfurt anayasası, liberal Frankfurt emperyal anayasasından daha muhafazakardı ve Hannover ve Saksonya gibi merkezi devletlerin çıkarları daha iyi dikkate alınacaktı. Prusya kesinlikle (sağcı) liberaller ve ulusal halkla birlikte çalışmak istiyordu.

Schwarzenberg'e göre Avusturya, böyle bir ikili ittifakta Büyük Prusya'nın küçük ortağı olabilirdi. Hannover ve Saksonya, 1849 sonbaharında fiilen birlik projesinden uzaklaşmış olsalar da, Prusya, küçük orta ve kuzey Alman devletleriyle yoluna devam etmek istedi. Bir çevreleme politikası açısından Schwarzenberg, Bavyera'ya taktik nedenlerle, yani üç ortaktan oluşacak bir deneme çözümü önerdi: Kuzey Almanya, Avusturya ve bir güney Almanya bloğu. Bu, Prusya politikası sınırlandırmak amacıyla geliştirilmişti. 1849'da Avusturya'nın bir başka fikri, üçlü bir ittifak tasavvur ediyordu: Avusturya ile, küçük kuzey Almanya devletleri tarafından genişletilen Prusya ve diğer devletlerin (Hannover ve Bavyera gibi) birliği arasında bir birlik tasavvur ediliyordu.

26 Ekim 1849'da Avusturya Ticaret Bakanı Karl Ludwig von Bruck, Schwarzenberg Planına bir Avusturya-Alman Ticaret Birliğini ekledi. Friedrich List'in düşünce geleneğinde Bruck, Orta Avrupa'da Alman egemenliği altında geniş bir ekonomik alan tasavvur etti. Bu bölgenin etrafındaki tarife engelleri, onu içeride serbest tüccar, dışarıda ise korumacı yapacaktı. Bu, Avusturya dış politikasını Alman ulusal hareketi ve diğer devletler için daha çekici hale getirmelidir: ekonomik olarak desteklenen ve İngiliz karşıtı.

Bruck Planı, resmi Viyana gazetesinde yayınlandı ve bir "dünya gücü Almanya" (Manfred Luchterhand) "gelecekteki emperyal fantezileri" ile oldukça dikkat çekiciydi. Alman yanlısı, milliyetçi (ulus-devlet değil) üslup, ulusal harekete hitap edebildi ve özellikle koruyucu tarifelerin güvenildiği güney Almanya'da iyi karşılandı. Sadece Prusya değil, Avusturya da devrime ve ulus devlete karşı muhafazakar bir güç olarak birlikte çalışmak istemiyordu. Ancak yine de federal bir devlet veya ulus-devlet değil, bir devletler konfederasyonu olmalıydı. Bu nedenle, bu planın aynı zamanda "Yetmiş Milyon Reich" olarak anılması yanıltıcıdır. Çoğu gözlemci planı ileriye değil geriye doğru bir adım olarak değerlendirdi.

27 Şubat 1850'de Bavyera, Württemberg, Hannover ve Saksonya'dan oluşan dört krallık, Münih'te Dört Kral İttifakı'nı imzaladı. Perde arkasındaki gerçek başlatıcı, başlangıçta ittifaka katılmayan Avusturya idi. Bu anayasal plan, büyük ölçüde Schwarzenberg ve Bruck'ın bir gümrük ve sendika ile yetmiş milyon Büyük Avusturya planlarına karşılık geldi. Almanya'nın tamamı ve Avusturya'nın tamamı, yönetim kurulu olan bir federasyona ait olmalıdır. Yönetim kurulunda en büyük yedi Alman devleti temsil ediliyordu ve bu amaçla bir ulusal parlamento olmalıydı: Avusturya'dan yüz, Prusya'dan yüz ve diğer eyaletlerden yüz üye. Parlamento dolaylı olarak (eyalet yasama organları tarafından) seçilirdi ve yalnızca üç yılda bir toplanırdı. Bu zaten Schwarzenberg için zor bir tavizdi.

Prusya hükûmetinde, Otto Theodor von Manteuffel gibi son derece muhafazakarlar plana uymaya hazırdı. Schwarzenberg, Prusyalılar için kuzey Almanya'da belirli bir güç genişlemesi olasılığını savunmuştu. Öte yandan, Prusya kralının danışmanı ve Birlik politikasının öncüsü olan ulusal muhafazakar Joseph von Radowitz, Alman birliğiyle samami bir şekilde ilgileniyordu. Avusturya ile askeri bir çatışmadan bile çekinmezdi.

Ancak Avusturya ve dört krallık, kısa süre sonra kendilerini Dört Kral İttifakı planından uzaklaştırdı. Schwarzenberg gizlice bunu anlamsız bir Bavyera projesi olarak nitelendirdi; Hanover bakanı Johann Carl Bertram Stüve, krallıkların önerilen ulusal temsilin gönülsüz ve maddi özünden yoksun olacağı görüşünü dile getirdi. Alman Konfederasyonuna dönüşü önerecek kadar ileri giden ilk kişi oydu. Ne de olsa, Merkezi Devletler ne Avusturya'nın ne de Prusya'nın emrinde olmasını istiyordu.

Prusya Birliği projesi, Erfurt Birliği Parlamentosu anayasa taslağını kabul ettikten sonra, Mayıs 1850'de devletin fiilen kurulmasına yol açabilirdi. Ancak bu arada, Prusya kralının ilgisi azaldı, çünkü Birlik anayasası onun için hâlâ fazla liberaldi. Oyalama taktiklerine ek olarak, 1850 yazında bir zamanlar 26 birlik devletinden yalnızca on ikisi federal devleti derhal uygulamak istedi.

Ayrıca 1850 yazında Schwarzenberg, Viyana'daki Prusya büyükelçisine altı maddelik bir teklifte bulundu. Çifte ittifakın bu versiyonunda, Avusturya ve Prusya'nın Almanya'da eşit temelde ve diğer devletler olmadan ortaklaşa güçlü bir merkezi otorite uygulamalarını önerdi. Bu federasyon, Avusturya'nın Alman olmayan bölgelerini içerecek ve temsili bir organ olmasa da yetmiş milyon nüfusa sahip olacaktı. Ayrıca gümrük birliği de olacaktı. Teklif içinde Prusya'nın Alman devletleriyle ittifak bile kurabileceğini ancak böyle bir ittifakın Alman İmparatorluğu'na yol açmaması gerektiğini de belirtiyordu.

8 Temmuz'da Schwarzenberg, daha dar bir ligin doğrudan seçilmiş bir parlamentoya sahip olmaması gerektiğini, yalnızca bireysel eyalet parlamentolarından bir milletvekilleri organına sahip olması gerektiğini belirtti. Daha dar ligin önceki Erfurt Birliğinden daha fazla üye kabul edilmesine izin verilmedi. Ayrıca Prusya'dan Erfurt Birliği Anayasasının uygulanamaz olduğunu kabul edilmesini istendi. Prusya kabinesinde çoğunluk teklifin kabul edilmesinden yanaydı. Prusya'nın mevcut güç genişlemesine rağmen, gücün konsolidasyonu bir ulus devlet olmadan yapılmalıydı. Karar 17 Temmuz 1850'de verildi.

Avusturya ile Prusya arasındaki çatışma 1850 Sonbahar Krizinde doruk noktasına ulaştı. Rus baskısı altında Prusya, 29 Kasım 1850'de Avusturya ile Olomouc delinmesinde mühürlenen birlik politikasından tamamen vazgeçmek zorunda kaldı. Ancak Olomouc'ta Prusya, diğer şeylerin yanı sıra Dresden'de bir bakanlar konferansı müzakere etmişti. Orada Avusturya hâlâ genel olarak federasyona katılmaya çalışırken, Prusya kuzey Almanya'da daha yakın bir federasyon umuyordu. Bununla birlikte, nihayetinde, her iki büyük güç de federasyondaki başkanlık sorunu konusunda anlaşmazlığa düştü: Prusya, cumhurbaşkanlığını Avusturya ile eşit bir zeminde var olmayı başarısız bir şekilde talep etmişti.

Böylece, 1851 yazında, eski Alman Konfederasyonu büyük bir değişiklik olmaksızın kuruldu. Muhafazakar büyük güçler, örneğin 23 Ağustos 1851 tarihli Federal Kararname aracılığıyla liberallerle ve ulusal hareketle savaşmak için yeniden bir araya geldi. Ancak, devam eden rekabet 1850'lerde alevlendi. 1860'larda Avusturya, Prusya ve eyaletlerin geri kalanı, Alman birliği konusunda benzer anlaşmazlıklarla karşı karşıya kaldı.

Prusya ile diğer birçok devlet arasındaki bir savaşın ardından, Alman Konfederasyonu 1866'da feshedildi. Takip eden yıllarda, 1879'da Avusturya ile ikili bir ittifak kuran Prusya liderliğinde Alman İmparatorluğu kuruldu. Bu askeri çıkar ittifakı, Alman-Avusturya tarihinin, Schwarzenberg'in Büyük Avusturya planına ve aynı zamanda Gagern'in ikili ittifakına en yakın şekilde karşılık gelen yapıdır.