Anaïs Nin

Si Anaïs Nin (pagbigkas ng Espanya: [anaˈiz ˈnin]; 21 Pebrero 1903 - 14 Enero 1977), ipinanganak na Angela Anais Juana Antolina Rosa Edelmira Nin y Culmell, ay isang Pranses na may-akda ng Espanyol, Cuban, at lahi mula sa Denmark na sumikat sa kanya nai-publish na journal, na sumasaklaw ng higit sa animnapung taon, at para sa kanyang erotica.

• Ang buhay ay isang proseso ng pagiging, isang kumbinasyon ng mga estado na kailangan nating pagdaanan. Kung saan ang mga tao nabigo ay nais nilang pumili ng isang estado at manatili dito. Ito ay isang uri ng kamatayan.
  • D. H. Lawrence : Isang Hindi Propesyonal na Pag-aaral (1932); sinipi din sa The Mirror and the Garden : Realism and Reality in the Writings of Anais Nin (1971) ni Evelyn J. Hinz, p. 40

• Ang umaga ay bumangon ako para simulan itong aklat naubo ako. May lumalabas sa lalamunan ko: sinasakal ako. pinutol ko ang sinulid na nakahawak dito at hinila ito palabas. Bumalik ako sa kama at sinabing: Kakatapos ko lang idura ang aking puso.
  • House of Incest (1936)

• Ang aking unang pangitain ng lupa ay tubig na natabunan. Ako ay kabilang sa lahi ng mga lalaki at babae na nakikita ang lahat ng bagay sa tabing na ito ng dagat at ang aking mga mata ay kulay ng tubig. Tumingin ako sa mga mata ng hunyango sa nagbabagong mukha ng mundo, tumingin sa aking hindi kinukumpletong sarili nang may hindi kilalang pangitain. Naalala ko ang unang pagsilang ko sa tubig.
  • Bahay ng Insesto (1936)

• Ang mga mundong ginawa ay punong-puno ng mga halimaw at demonyo.
  • Bahay ng Insesto (1936)

• Kung lahat tayo ay makakatakas mula sa bahay na ito ng incest, kung saan mahal natin ang ating sarili sa iba, kung mailigtas ko lang kayong lahat mula sa inyong sarili.
  • Bahay ng Insesto (1936)

• Kapag ang isa ay nagpapanggap ang buong katawan ay nag-aalsa.
  • Winter of Artifice (1939)

• Sa lagnat lamang ng paglikha kaya niyang muling likhain ang sarili niyang nawalang buhay.
  • Winter of Artifice (1939)

• Sa mundo ng pangarap nagkaroon ng pag-iisa: lahat ng kadakilaan at kagalakan ay dumating sa sandali ng paghahanda para sa pamumuhay. Naganap ang mga ito sa pag-iisa. Ngunit kasama ang aksyon ay dumating pagkabalisa, at ang pakiramdam ng hindi masusupil na pagsisikap na ginawa upang tumugma sa panaginip, at kasama nito ang pagkapagod, panghihina ng loob, at ang paglipad sa pag-iisa muli. At pagkatapos ay sa pag-iisa, sa opyo den ng alaala, ang posibilidad ng kasiyahan muli.
  • Mga Anak ng Albatross (1947)

• Ang imaheng ito ng kanyang sarili bilang isang hindi ordinaryong babae, isang imahe na nanginginig ngayon sa kanyang mga mata, ay maaaring biglang mawala. Wala nang mas mahirap tuparin kaysa sa mga pangarap ng lalaki.
  • "Mga Anak ng Albatross" (1947)

• Ang bawat salita na isinulat mo ay kinakain ko, na para bang ito ay manna. Ang paghahanap ng sarili sa isang aklat ay pangalawang kapanganakan; at ikaw lamang ang nakakaalam na kung minsan ang mga lalaki ay kumikilos tulad ng mga babae at mga babae tulad ng mga lalaki, at ang lahat ng mga pagkakaibang ito ay mga kunwaring pagkakaiba.
  • Collages (1964), p. 114

• Maaabot ng mga nilalang [[[tao|[tao]] ang gayong desperadong pag-iisa upang makatawid sila sa hangganan kung saan ang mga salita ay hindi makapagsilbi, at sa mga sandaling iyon ay walang natitira para sa kanila kundi ang tumahol.
  • Collages (1964), p. 116

• Ang pag-iisa ay maaaring kalawangin ang iyong mga salita.
  • Collages (1964), p. 116

• Ang pinagkakaabalahan ng nobelista: kung paano makuha ang mga sandali ng buhay, ay sinagot ng talaarawan. Magsulat ka habang nabubuhay ka. Hindi mo sila pinapanatili sa alkohol hanggang sa oras na handa ka nang magsulat tungkol sa kanila.
  • Gaya ng sinipi sa Woman As Writer (1978) ni Jeannette L. Webber at Joan Grumman, p. 42

• Ang Sining ay ang paraan ng levitation, upang ihiwalay ang sarili sa pagkaalipin ng lupa.
  • Gaya ng sinipi sa Sunbeams : A Book of Quotations (1990) ni Sy Safransky, p. 137

• Naramdaman ko na ang kahon ni Pandora ay naglalaman ng mga misteryo ng senswalidad ng babae, ibang-iba sa lalaki at kung saan ang wika ng lalaki ay hindi sapat. Ang wika ng sex ay hindi pa naimbento. Ang wika ng mga pandama ay hindi pa ginagalugad. D. Si H. Lawrence ay nagsimulang magbigay ng instinct ng isang wika, sinubukan niyang takasan ang klinikal, ang siyentipiko, na nakukuha lamang kung ano ang nararamdaman ng katawan.
  • Gaya ng sinipi sa D. H. Lawrence at Siyam na Babaeng Manunulat (1996) ni Leo Hamalian, p. 90

• Ang buhay ay napakalikido na ang isang tao ay makakaasa lamang na makuha ang buhay na sandali, upang makuha itong buhay at sariwa ... nang hindi sinisira ang sandaling iyon.
  • Gaya ng sinipi sa D. H. Lawrence at Siyam na Babaeng Manunulat (1996) ni Leo Hamalian, p. 93

• Ang buhay ay lumiliit o lumalawak ayon sa [[tapang] ng isang tao].
  • Gaya ng sinipi sa French Writers of the Past (2000) ni Carol A. Dingle, p. 126

• Ang huling aral na natutunan ng isang manunulat ay ang lahat ay makapagpapalusog sa manunulat. Ang diksyunaryo, isang bagong salita, isang paglalakbay, isang engkwentro, isang talumpati sa kalye, isang libro, isang pariralang natutunan.
  • Gaya ng sinipi sa French Writers of the Past (2000) ni Carol A. Dingle, p. 126

• Mga electric flesh-arrow na tumatawid sa katawan. Ang isang bahaghari ng kulay ay tumatama sa mga talukap ng mata. Ang isang foam ng musika ay bumabagsak sa mga tainga. Ito ay ang gong ng orgasm.
  • Gaya ng sinipi sa French Writers of the Past (2000) ni Carol A. Dingle, p. 126

• Ang makata ay isa na kayang panatilihing buhay ang sariwang paningin ng bata.
  • Gaya ng sinipi sa French Writers of the Past (2000) ni Carol A. Dingle, p. 127

• Ang pamumuhay ay hindi kailanman napapagod ng isa gaya ng pagsisikap na hindi mabuhay.
  • Gaya ng sinipi sa A Woman's Journal : A Blank Book with Quotes by Women (2002) ng Running Press Staff, p. 1932

This is a chronological presentation of entries from various published editions of Nin's diaries. Some of the published sources available include:

Linotte: The Early Diary of Anais Nin (1914-1920)

The Early Diary of Anais Nin, Vol. 2. (1920-1923)

The Early Diary of Anais Nin, Vol. 3 (1923-1927)

The Early Diary of Anais Nin, Vol. 4 (1927-1931)

The Diary of Anais Nin: Vol. 1 (1931-1934)

The Diary Of Anais Nin, Vol. 2 (1934-1939)

The Diary Of Anais Nin, Vol. 3 (1939-1944)

The Diary Of Anais Nin, Vol. 4 (1944-1947)

The Diary Of Anais Nin, Vol. 5 (1947-1955)

The Diary Of Anais Nin, Vol. 6 (1955-1966)

The Diary Of Anais Nin, Vol. 7 (1966-1974)

Henry and June : From "A Journal of Love" : The Unexpurgated Diary of Anais Nin (1931-1932)

Incest : From "A Journal of Love" : The Unexpurgated Diary of Anaïs Nin (1932-1934)

Fire : From "A Journal of Love" : The Unexpurgated Diary of Anaïs Nin (1934-1937)

Nearer the Moon : From "A Journal of Love" : The Unexpurgated Diary of Anais Nin (1937-1939)

Mirages: The Unexpurgated Diary of Anais Nin, 1939-1947

• Nabubuhay ka nang ganito, nakasilong, sa isang maselang mundo, at naniniwala kang nabubuhay ka. Pagkatapos ay nagbasa ka ng isang libro (Lady Chatterley, halimbawa), o naglalakbay ka, o nakikipag-usap ka kay Richard, at natuklasan mong hindi ka nabubuhay, na ikaw ay hibernate. Ang mga sintomas ng hibernating ay madaling makita: una, pagkabalisa. Ang pangalawang sintomas (kapag ang hibernating ay nagiging mapanganib at maaaring lumala sa kamatayan): kawalan ng kasiyahan. Yun lang. Ito ay tila isang hindi nakapipinsalang sakit. Monotony, inip, kamatayan. Milyun-milyong nabubuhay nang ganito (o namamatay nang ganito) nang hindi nalalaman. Nagtatrabaho sila sa mga opisina. Nagmamaneho sila ng kotse. Nagpi-picnic sila kasama ang kanilang mga pamilya. Nagpalaki sila ng mga anak. At pagkatapos ay nagaganap ang ilang shock treatment, isang tao, isang libro, isang kanta, at ito ay gumising sa kanila at nagliligtas sa kanila mula sa kamatayan.
  • Ang Talaarawan ni Anaïs Nin, Unang Tomo 1931-1934

• Noon pa man ako ay naniniwala sa kalayaan ni Andre Breton, na magsulat ayon sa iniisip ng isa, sa pagkakasunud-sunod at kaguluhan kung saan ang nararamdaman ng isang tao sa pag-iisip, upang sundin ang mga sensasyon at walang katotohanan na pagkakaugnay ng mga kaganapan at imahe, upang magtiwala sa mga bagong kaharian kung saan sila humantong sa isa. "Ang kulto ng kahanga-hanga." Gayundin ang kulto ng walang malay na pamumuno, ang kulto ng misteryo, ang pag-iwas sa maling lohika. Ang kulto ng walang malay gaya ng ipinahayag ni Rimbaud. Hindi ito kabaliwan. Ito ay isang pagsisikap na malampasan ang mga katigasan at ang mga pattern na ginawa ng makatuwirang pag-iisip.
  • Winter, 1931-1932 The Diary of Anaïs Nin, Volume One 1931-1934

• Ang ordinaryong buhay ay hindi ako interesado. Hinahanap ko lamang ang mga matataas na sandali. Ako ay sumasang-ayon sa mga surrealist, na naghahanap ng mga kamangha-mangha.
  • Taglamig, 1931-1932

• Ang tunay na walang pananampalataya ay yaong nakikiibig sa isang fraction lang sa iyo. At itinatanggi ang iba.
  • Pebrero, 1932

• Para sa iyo at para sa akin ang pinakamataas na sandali, ang pinakamatinding kagalakan, ay hindi kapag ang ating isipan ang nangingibabaw ngunit kapag tayo ay nawalan ng isipan...
  • Pebrero, 1932

• Ang aking buhay ay pinabagal ng pag-iisip at ang pangangailangang maunawaan kung ano ang aking ikinabubuhay.
  • Pebrero, 1932

• Ang pagnanasa ay nagbibigay sa akin ng mga sandali ng kabuuan.
  • Pebrero, 1932

• Wala kaming wika para sa mga pandama. Ang mga damdamin ay mga imahe, ang mga sensasyon ay parang mga tunog ng musika.
  • Pebrero, 1932

• Hindi malalaman ng lalaki ang uri ng kalungkutan na alam ng isang babae. Ang lalaki ay namamalagi sa sinapupunan ng isang babae para lamang mag-ipon ng lakas, pinapakain niya ang kanyang sarili mula sa pagsasanib na ito, at pagkatapos ay bumangon siya at pumunta sa mundo, sa kanyang trabaho, sa labanan, sa sining. Hindi siya nag-iisa. Busy siya. Ang memorya ng paglangoy sa amniotic fluid ay nagbibigay sa kanya ng enerhiya, pagkumpleto. Maaaring abala rin ang babae, ngunit pakiramdam niya ay walang laman. Ang senswalidad para sa kanya ay hindi lamang isang alon ng kasiyahan kung saan siya naligo, at isang singil ng electric joy sa pakikipag-ugnay sa iba. Kapag ang lalaki ay nakahiga sa kanyang sinapupunan, siya ay natupad, ang bawat gawa ng pag-ibig ay pagkuha ng tao sa loob niya, at gawa ng pagsilang at muling pagsilang, ng panganganak at panganganak ng lalaki. Ang tao ay namamalagi sa kanyang sinapupunan at muling isilang sa bawat pagkakataong muli na may pagnanais na kumilos, na MAGING. Ngunit para sa isang babae, ang rurok ay wala sa kapanganakan, ngunit sa sandaling ang lalaki ay nagpapahinga sa loob niya.
  • Mayo 25, 1932

• Laging iniisip ng mga babae na kapag nasa kanila ang aking sapatos, ang aking damit, ang aking tagapag-ayos ng buhok, ang aking makeup, lahat ito ay gagana sa parehong paraan. Hindi nila iniisip ang pangkukulam na kailangan. Hindi nila alam na hindi ako maganda pero lumilitaw lang ako sa ilang sandali.
  • Hunyo 1932 Henry at Hunyo

• Walang masyadong matagal na iniisip na maaaring maging perpekto sa isang makamundong paraan.
  • Hunyo 1932 Henry at Hunyo

• Ang pag-ibig ay nakakabawas sa pagiging kumplikado ng pamumuhay.
  • Hunyo 1932 Henry at Hunyo

• Ang batayan ng kawalan ng katapatan ay ang ideyal na imahe na hawak natin sa ating sarili at nais na ipataw sa iba.
  • ipataw+sa+iba%22&pg=PT141#v=onepage Hulyo 1932, The Diary Of Anaïs Nin, Volume One (1931-1934)

• Ang pagsisinungaling, siyempre, ay magbubunga ng pagkabaliw.
  • Agosto 1932 Henry at Hunyo

• Nakikita ko ang aking sarili na nababalot ng mga kasinungalingan, na tila hindi tumatagos sa aking kaluluwa, na para bang hindi talaga sila bahagi ng akin. Para silang mga costume.
  • Agosto 1932 Henry at Hunyo

• Hinding-hindi magkakaroon ng kadiliman dahil sa ating dalawa laging may galaw, renewal, surpresa. Hindi ko alam ang pagwawalang-kilos. Kahit na ang pagsisiyasat sa sarili ay hindi pa rin naging karanasan...
  • Agosto 1932 Henry at Hunyo

• Napakatalino mo, napakatalino. Hindi ako nagtitiwala sa iyong katalinuhan. Gumagawa ka ng isang kahanga-hangang pattern, ang lahat ay nasa lugar nito, mukhang kapani-paniwalang malinaw, masyadong malinaw. At samantala, nasaan ka? Hindi sa malinaw na ibabaw ng iyong mga ideya, ngunit ikaw ay lumubog nang mas malalim, sa mas madidilim na mga rehiyon, upang ang isa ay mag-isip na isa lamang ang nabigyan ng lahat ng iyong mga iniisip, ang isa lamang ay nag-iisip na nabakante mo ang iyong sarili sa kalinawan na iyon. Ngunit may mga layer at layers — ikaw ay napakalalim, hindi maarok. Mapanlinlang ang kaliwanagan mo. Ikaw ang nag-iisip na pumukaw ng karamihan sa kalituhan sa akin, karamihan sa pagdududa, pinaka kaguluhan.
  • Agosto 1932 Henry at Hunyo

• Ang pagbibitiw na ito ng buhay na hinihingi ng artista ay medyo makakamit lamang. Karamihan sa mga artista ay nagretiro na ng lubos; nagiging kalawangin sila, hindi nababaluktot sa daloy ng agos.
  • Nobyembre 26, 1932

• Ipinagpaliban ko ang kamatayan sa pamamagitan ng pamumuhay, sa pagdurusa, sa pagkakamali, sa pakikipagsapalaran, sa pagbibigay, sa pagkawala.
  • 22&pg=PT203#v=onepage Marso, 1933

• Hindi ko pinapansin ang mga sukat, mga sukat, ang tempo ng ordinaryong mundo. Tumanggi akong mamuhay sa ordinaryong mundo bilang mga ordinaryong babae. Upang pumasok sa mga ordinaryong relasyon. Gusto ko ng ecstasy. Ako ay isang neurotic — sa kahulugan na ako ay nabubuhay sa aking mundo. Hindi ko ia-adjust ang sarili ko sa mundo. Naka-adjust ako sa sarili ko.
  • Marso 25, 1933

• Kailangan ko ng isang lugar kung saan ako maaaring sumigaw at umiyak. Kailangan kong maging isang mabangis na Espanyol sa ilang oras ng araw. Itinatala ko dito ang hysteria life na sanhi sa akin. Ang pag-apaw ng walang disiplina na pagmamalabis. To hell with taste and art, with all contractions and polishings. Dito ako sumisigaw, sumasayaw, umiiyak, nagngangalit ang aking mga ngipin, nababaliw ako — mag-isa, sa masamang Ingles, sa kaguluhan. Ito ay magpapanatili sa akin ng katinuan para sa mundo at para sa sining.
  • Oktubre 27, 1933 (pagsusulat tungkol sa kanyang talaarawan)

• Nang itanong ng iba ang katotohanan tungkol sa akin, kumbinsido ako na hindi ito ang katotohanang gusto nila, ngunit isang ilusyon na kaya nilang mabuhay.
  • Nobyembre, 1933

• Para sa akin, ang mga pakikipagsapalaran ng isip, bawat pagbabago ng pag-iisip, bawat paggalaw, nuance, paglago, pagtuklas, ay pinagmumulan ng kagalakan.
  • Nobyembre, 1933

• Ang mga taong nabubuhay nang malalim ay walang takot sa kamatayan.
  • The Diary Of Anais Nin, Ikalawang Tomo (1934-1939)

• Nabaliw siya sa galit. O ang lahat ng kabaliwan ay galit?
  • The Diary Of Anais Nin, Ikalawang Tomo (1934-1939)

• Hindi mo maililigtas ang mga tao, mahalin mo lang sila.
  • The Diary Of Anais Nin, Ikalawang Tomo (1934-1939)

• Mayroon akong napakalakas na pakiramdam ng paglikha, ng bukas, na hindi ako maaaring malasing, alam kong ako ay hindi gaanong buhay, hindi gaanong maayos, hindi gaanong malikhain sa susunod na araw.
  • The Diary Of Anais Nin, Ikalawang Tomo (1934-1939)

• Balang araw makulong ako dahil sa pagkabaliw sa pag-ibig. "Nagmahal siya ng sobra."
  • The Diary Of Anais Nin, Ikalawang Tomo (1934-1939)

• Ang mga oras sa kanyang studio na naghuhugas siya ng kanyang mga kamay at sila ay naninigarilyo, sapagkat ang kanyang mga kamay ay napakainit at ang tubig ay napakalamig.
  • The Diary Of Anais Nin, Ikalawang Tomo (1934-1939)

• Ang katawan ay isang instrumento na nagbibigay lamang ng musika kapag ito ay ginamit bilang isang katawan. Laging isang orkestra, at kung paanong ang musika ay bumabagtas sa mga pader, gayon din ang senswalidad ay bumabagtas sa katawan at umaabot hanggang sa lubos na kaligayahan.
  • The Diary Of Anais Nin, Ikalawang Tomo (1934-1939)

• Iniwan niya ako sa aking hotel noong 3:00 AM na bumubulong: "Ang galing mo."
  • The Diary Of Anais Nin, Ikalawang Tomo (1934-1939)

• Hinahanap ko ang tunay na bagay ng buhay. Malalim na drama.
  • Pebrero 5, 1934

• Oh, Diyos, Wala akong alam na kagalakan na kasing-dakila ng isang sandali ng pagmamadali sa isang bagong pag-ibig, walang lubos na kaligayahan na gaya ng sa isang bagong pag-ibig. Lumalangoy ako sa langit; lumutang ako; ang aking katawan ay puno ng mga bulaklak, mga bulaklak na may mga daliri na nagbibigay sa akin ng matinding, matinding haplos, sparks, jewels, quivers of joy, pagkahilo, tulad ng pagkahilo. Musika sa loob ng isa, kalasingan. Tanging ang pagpikit ng mga mata at pag-alala, at ang gutom, ang gutom para sa higit pa, higit pa, ang matinding gutom, matakaw na gutom, at uhaw.
  • Mayo 30, 1934

• Walang sinuman maliban sa isang babaeng umiibig ang nakakakita ng pinakamataas na kadakilaan ng mga lalaki .
  • Hunyo 18, 1934

• Ako ay isang masiglang tao na naiintindihan lamang ang buhay sa liriko, musikal, kung saan ang mga damdamin ay mas malakas kaysa sa katwiran. Uhaw na uhaw ako sa kahanga-hanga na tanging ang kahanga-hanga lamang ang may kapangyarihan sa akin. Anumang bagay na hindi ko kayang ibahin ang anyo sa isang kahanga-hangang bagay, binitawan ko. Hindi ako tumatak sa realidad. Naniniwala lamang ako sa kalasingan, sa lubos na kaligayahan, at kapag ang ordinaryong buhay ay nakagapos sa akin, ako ay tumatakas, sa isang paraan o iba pa. Wala nang pader.
  • Hulyo 7, 1934

• Pag-ibig ang axis at hininga ng buhay ko. Ang sining na ginawa ko ay isang byproduct, isang excrescence ng pag-ibig, ang kantang kinakanta ko, ang kagalakan na dapat sumabog, ang labis na kasaganaan — iyon lang!
  • Oktubre 21, 1934

• Hindi tayo lumalaki nang lubusan, ayon sa pagkakasunod-sunod. Lumalaki tayo minsan sa isang dimensyon, at hindi sa iba, hindi pantay. We grow partially. Kami ay kamag-anak. Mature na kami sa isang larangan, childish sa ibang larangan. Ang nakaraan, kasalukuyan, at hinaharap ay naghahalo at hinihila tayo pabalik, pasulong, o ayusin tayo sa kasalukuyan. Kami ay gawa sa mga layer, cell, constellation.
  • The Diary of Anaïs Nin Vol. 4 (1971); gaya ng sinipi sa Journal of Phenomenological Psychology Vol. 15 (1984)

• Sa paglikha lamang ay may posibilidad ng pagiging perpekto.
  • Mayo 11, 1935, inilathala sa Fire : From "A Journal of Love" : the Unexpurgated Diary of Anaïs Nin, 1934-1937 (1995)

• Nami-miss ko ang animal buoyancy ng New York, ang animal vitality. Hindi ko inisip na wala itong kahulugan at walang lalim.
  • Hunyo, 1935

• Ang lahat maliban sa kaligayahan ay neurosis.
  • Pebrero 15, 1936

• Itinuturo ng karanasan ang pagtanggap sa hindi perpekto bilang buhay.
  • Pebrero 15, 1936

• Walang pagnanais ng katawan, ngunit para sa kung ano ang namamalagi doon, kung ano ang namamalagi sa laman, ang mundo, ang pag-iisip, ang paglikha, ang liwanag.
  • Marso 2, 1936 Sunog

• Ang pagpigil sa buhay ay ang mamatay ... kung mas ibibigay mo ang iyong sarili sa buhay, mas pinapakain ka ng buhay.
  • Marso 6, 1936 Sunog

• Sinasabi ko na ang mga sipi ay pampanitikan. Ang mga ito ay mahusay lamang kapag nakikitungo sa mga ideya, hindi sa karanasan. Ang karanasan ay dapat na dalisay, natatangi.
  • Hunyo 5, 1936 Sunog

• Mayroon akong saloobin ngayon na hindi natitinag. Mananatili ako sa labas ng mundo, lampas sa temporal, lampas sa lahat ng organisasyon ng mundo. Naniniwala lang ako sa tula.
  • Agosto 22, 1936 Sunog

• Ecstasy ay ang sandali ng kadakilaan mula sa kabuuan!
  • Setyembre 10, 1936

• Ang paglikha na hindi makapagpahayag ng sarili ay nagiging kabaliwan.
  • Oktubre 18, 1936 Sunog

• Ang bawat kaibigan ay kumakatawan sa isang mundo sa atin, isang mundo na posibleng hindi ipinanganak hanggang sa sila ay dumating, at ito ay sa pamamagitan lamang ng pulong na ito na ang isang bagong mundo ay ipinanganak.
  • Marso 1937

• Napakakaunting mga tao na tumatanggap ng katotohanan, kumpleto at nakakabigla, sa pamamagitan ng agarang pag-iilaw. Karamihan sa kanila ay nakakakuha nito ng pira-piraso, sa maliit na sukat, sa sunud-sunod na pag-unlad, sa pamamagitan ng selula, tulad ng isang matrabahong mosaic.
  • Taglagas 1943

• Ang pagkabalisa ay ang pinakamalaking pamatay ng pag-ibig. Lumilikha ito ng mga kabiguan. Nararamdaman ng iba ang nararamdaman mo kapag hawak ka ng isang nalulunod na lalaki. Gusto mo siyang iligtas, pero alam mong sasakalin ka niya sa gulat niya.
  • Pebrero 1947 The Diary of Anaïs Nin Vol. 4 (1944-1947), p. 185

• Bakit ang isang nagsusulat ay isang tanong na madali kong masasagot, na madalas kong itanong ito sa aking sarili. Naniniwala akong nagsusulat ang isang tao dahil kailangan niyang lumikha ng mundo kung saan mabubuhay ang isa. Hindi ako mabubuhay sa alinman sa mga mundong inaalok sa akin — ang mundo ng aking mga magulang, ang mundo ng digmaan, ang mundo ng pulitika. Kinailangan kong lumikha ng sarili kong mundo, tulad ng isang klima, isang bansa, isang kapaligiran kung saan maaari akong huminga, maghari, at muling likhain ang aking sarili kapag nawasak sa pamamagitan ng pamumuhay. Iyon, naniniwala ako, ang dahilan ng bawat gawa ng sining.
  • Pebrero 1954 The Diary of Anaïs Nin Vol. 5 (1947-1955), gaya ng sinipi sa Woman as Writer (1978) ni Jeannette L. Webber at Joan Grumman, p. 38

• Ang artista ay ang tanging nakakaalam na ang mundo ay isang pansariling likha, na mayroong isang pagpipilian na dapat gawin, isang seleksyon ng mga elemento. Ito ay isang materyalisasyon, isang pagkakatawang-tao ng kanyang panloob na mundo. Pagkatapos ay umaasa siyang maakit ang iba dito. Inaasahan niyang ipataw ang kanyang partikular na pananaw at ibahagi ito sa iba. At kapag hindi naabot ang ikalawang yugto, patuloy pa rin ang matapang na artista. Ang ilang sandali ng pakikipag-isa sa mundo ay nagkakahalaga ng sakit, dahil ito ay isang mundo para sa iba, isang pamana para sa iba, isang regalo sa iba, sa huli. Kapag ginawa mong tolerable ang mundo para sa sarili mo, gagawin mo ang mundo na tolerable para sa iba.
  Sumulat din kami para palakihin ang sarili nating kamalayan sa buhay. Sumulat kami upang akitin at akitin at aliwin ang iba. Sumulat kami upang haranain ang aming mga manliligaw. Sumusulat kami upang matikman ang buhay nang dalawang beses, sa sandaling ito, at sa pagbabalik-tanaw. Sumulat kami, tulad ng Proust, upang gawing walang hanggan ang lahat ng ito, at hikayatin ang ating sarili na ito ay walang hanggan. Sumusulat kami upang malampasan ang aming buhay, upang maabot ang higit pa rito. Sumulat kami upang turuan ang aming sarili na makipag-usap sa iba, upang itala ang paglalakbay sa labirint. Sumulat tayo upang palawakin ang ating mundo kapag nakakaramdam tayo ng bigti, o nasisikip, o nag-iisa. Nagsusulat kami habang umaawit ang mga ibon, habang sinasayaw ng mga primitive ang kanilang mga ritwal. Kung hindi ka humihinga sa pamamagitan ng pagsusulat, kung hindi ka sumisigaw sa pagsulat, o pag-awit sa pagsulat, huwag kang magsulat, dahil walang silbi ang ating kultura. Kapag hindi ako nagsusulat, pakiramdam ko lumiliit ang mundo ko. Pakiramdam ko ay nasa kulungan ako. Pakiramdam ko nawawala ang apoy at kulay ko. Ito ay dapat na isang pangangailangan, dahil ang dagat ay kailangang lumundag, at tinatawag ko itong paghinga.
  • Pebrero 1954 The Diary of Anaïs Nin, Vol. 5 gaya ng sinipi sa Woman as Writer (1978) ni Jeannette L. Webber at Joan Grumman, p. 38

• Ang isa ay humahawak sa katotohanan na parang dinamita. Ang Panitikan ay isang malawak na pagkukunwari, isang higanteng panlilinlang, pagtataksil. Lahat mga manunulat ay may tinago nang higit pa sa kanilang ipinahayag.
  Ngunit paradoxically, kami ay lumikha fiction out ng tao pag-aalala para sa mga biktima ng mga paghahayag. Ang pag-aalalang ito ay nasa ugat ng panitikan.
  • The Diary of Anaïs Nin, Vol. 5

• Ang tungkulin ng manunulat ay hindi ang magsabi ng masasabi nating lahat, kundi ang hindi natin kayang sabihin. Karamihan sa mga sulatin ngayon na tinatawag na fiction ay naglalaman ng gayong kahirapan sa wika, tulad ng triteness, na ito ay isang lumiit, lumiliit na mundo na ating pinasok, mas mahirap at mas walang anyo kaysa sa pinakamahirap na pilay na pinagkaitan ng mga tainga at mata at dila. Ang responsibilidad ng manunulat ay dagdagan, paunlarin ang ating mga pandama, palawakin ang ating pananaw, palakihin ang ating kamalayan at pagyamanin ang ating articulateness.
  • The Diary of Anaïs Nin, Vol. 5, gaya ng sinipi sa Moving to Antarctica : An Anthology of Women's Writing (1975) ni Margaret Kaminski

• Sasabihin ko na ang pakikiramay sa ating mga magulang ang tunay na tanda ng kapanahunan.
  • The Diary of Anaïs Nin, Vol. 5

• Sa isang lecture, hinihiling sa akin na bigkasin ang aking pangalan nang tatlong beses. Sinusubukan kong maging mabagal at mariin, "Anaïs — Anaïs — Anaïs. Sabihin mo lang ang "Anna" at pagkatapos ay idagdag ang "ees," na may accent sa "ees."
  • Tag-init 1966, sa The Diary Of Anais Nin, Volume 7 (1966-1974)

• Lahat ng mga nagsisikap na ibunyag ang mga misteryo ay laging may trahedya na buhay. At the end palagi silang pinaparusahan.
  • "Ang Mohican"

• Ako ang higit na nakadama ng pagkautal ng dila kaugnay nito sa pag-iisip.
  • "Je suis le plus malade des Surrealistes"

• Nakaramdam ako ng pagod ng dila na naghahangad na magbigkas ng mga bagay na imposible hanggang sa mapilipit nito ang sarili sa isang buhol at sinakal ako. Nakaramdam ako ng pagod sa dami ng nerbiyos na ito na naghahanap upang itaguyod ang isang mundong gumuho. Nakaramdam ako ng pagod sa pakiramdam, sa sigla ng aking mga panaginip, sa lagnat ng aking pag-iisip, sa tindi ng aking mga guni-guni. Isang pagod sa paghihirap ng iba at ng sarili ko. Ramdam ko ang sarili kong dugo na dumadagundong sa loob ko, nararamdaman ko ang kilabot ng pagkahulog sa kailaliman. Ngunit ikaw at ako ay laging nahuhulog nang magkasama at hindi ako matatakot. Mahuhulog tayo sa kailaliman, ngunit dadalhin mo ang iyong mga phosphorescence sa pinakailalim ng mga kailaliman. Maaari tayong mahulog nang magkasama at umakyat nang magkasama, malayo sa kalawakan. Palagi akong pagod sa aking mga pangarap, hindi dahil sa mga pangarap, kundi dahil sa takot na hindi na makabalik. Hindi ko na kailangan bumalik. Hahanapin kita kahit saan. Ikaw lamang ang maaaring pumunta saan man ako pumunta, sa parehong mahiwagang mga rehiyon. Alam mo rin ang wika ng mga ugat. Lagi mong malalaman ang sinasabi ko kahit hindi ko alam.
  • "Je suis le plus malade des Surrealistes"

• I love your silence, they are like mine. Ikaw lang ang nasa harap ko na hindi ako nababalisa sa sarili kong katahimikan. Mayroon kang matinding katahimikan, pakiramdam ng isang tao ay sinisingil ito ng mga esensya, ito ay isang kakaibang buhay na katahimikan, tulad ng isang bitag na nakabukas sa ibabaw ng balon, kung saan maririnig ang lihim na bulung-bulungan ng lupa mismo.
  • "Je suis le plus malade des Surrealistes"

• Ikaw ay tulad ng isang tao na kumonsumo ng kanyang sarili sa pag-ibig at pagbibigay at hindi alam ang mga himala na ipinanganak dito.

• Ang kaaway ng isang pag-ibig ay hindi kailanman nasa labas, hindi ito lalaki o babae, ito ang kulang sa ating sarili.

• Nang sa wakas ay nakatulog na siya, iyon ay ang hindi mapakali na pagtulog ng bantay sa gabi na patuloy na nababatid ang panganib at ang mga kataksilan ng panahon na naghahangad na dayain siya sa pamamagitan ng pagpapahintulot sa mga orasan na tumama sa mga lumilipas na oras kapag hindi siya gising upang maunawaan ang mga nilalaman nito.

• Ang panaginip ay kailangang isalin sa katotohanan.

• Para sa neurotic, ang pagsasama ng subconscious at ang conscious ay maaaring mapanganib, tulad ng para sa mga gumagamit ng droga. Ngunit para sa manunulat na may kamalayan sa paraan kung paano umiiral ang koneksyon na ito sa katotohanan at nagpapalusog sa pagkamalikhain, mas maaga siyang makakamit ang isang synthesis sa pagitan ng talino, damdamin, at likas na hilig, mas maagang maisasama ang kanyang akda.

• Karamihan sa mga manunulat ng fiction ay gumagamit ng mga panaginip nang pandekorasyon nang hindi iniuugnay ang mga ito sa pang-araw-araw na buhay, ngunit ang kontemporaryong manunulat ay nagiging mas dalubhasa sa pagtuklas ng impluwensya ng isa sa isa.

• Ang panaginip, na sinuri ng mga siyentipiko sa iba't ibang mga eksperimento, ay natagpuan na isang ganap na pangangailangan sa tao.

• Ang mga hallucinatory na gamot ay naghahayag lamang ng mundo ng mga larawang nilalaman namin ngunit hindi nagtuturo sa amin ng interpretasyon, pag-iilaw, o paliwanag.

• Sa pamamagitan ng pagsasara sa labas ng mundo, ang mga droga ay naglalagay ng isang tao hindi lamang sa paghaharap sa nananaginip na sarili, kundi pati na rin sa mga bangungot.

• Passivity, tulad ng pagiging pasibo ng India na dulot ng relihiyon, ay mapanira kapwa sa buhay ng tao at sa sining.

• Sa palagay ko, ang mga likas na katotohanan ay titigil na sa paglalaway sa atin na parang mga insulto, na ang estetika ay muling mauugnay sa etika, at na ang mga tao ay magkakaroon ng kamalayan na sa pagtatanggal ng mga estetika na sila ay nagtatanggal din ng paggalang sa buhay ng tao. , isang paggalang sa paglikha, isang paggalang sa mga espirituwal na halaga. Ang aesthetics ay isang pagpapahayag ng pangangailangan ng tao na umibig sa kanyang mundo. Ang kulto ng kapangitan ay isang regression. Sinisira nito ang ating gana, ang ating pagmamahal sa ating mundo.

• Ito ay isang hindi pagkakaunawaan upang bigyang-diin ang pangarap tulad ng kalidad ng mga nobela. Ang ibig kong bigyang diin ay ang ugnayan sa pagitan ng panaginip at buhay, sa pagitan ng panaginip at pagkilos.

• Ang neurosis ay sanhi ng aming pagtatangka na paghiwalayin ang pisikal at metapisiko na mga antas, upang itakda ang mga ito sa pagsalungat sa isa't isa, kaya nakikisali sa isang internecine war. Kung totoo na tayo ay nabubuhay sa ilang antas ng sabay-sabay- drama at aksyon, nakaraan at kasalukuyan, personal at kolektibo- tayo ay binibigyan ng mga paraan upang pag-isahin sila: ang isa sa relihiyon, ang isa sa pamamagitan ng sining. Ang paghihiwalay sa mga naturang antas ay kailangan lamang kapag sila ay nagkakasalungatan, at ang paghihiwalay ay resulta ng salungatan. Ang makita kung paano maaaring gumana nang magkakasuwato ang mga antas na ito ay ang gawain ng ating mga kontemporaryong manunulat.

• Dahil napakarami sa ating mga manunulat ay isinilang sa pangit na kapaligiran, sa napakalaking kahirapan at kahihiyan, patuloy nilang iginigiit na ito ang likas na kapaligiran, realidad, at ang kagandahan ay artifice. Bakit ang natural na estado ay kapangitan? Natural kanino? Maaaring tayo ay isinilang sa kapangitan, ngunit ang natural na kahihinatnan ay dapat na isang pagkauhaw sa kabaligtaran nito. Ang mapagkamalang realidad ang kapangitan ay isa sa mga pandaraya ng makatotohanang paaralan. Ang pagkagutom sa di-kilala, at ang hangarin sa kagandahan ay hindi mapaghihiwalay sa sibilisasyon. Sa America ang salitang sining ay binaluktot upang nangangahulugang artipisyal.
  Tayo ay ipinanganak na may kapangyarihang baguhin ang ibinigay sa atin sa pagsilang.
  Kapag ang mga Hapon ay nagpinta ng mga bulaklak o ang dagat sa isang kimono, ibig nilang sabihin ay magtatag ng isang link sa kalikasan. Ngunit pinipili lamang nila kung ano ang maganda sa kalikasan upang mapanatili ang kanilang pag-ibig sa buhay.
  Ang malikhaing personalidad ay hindi kailanman nananatiling nakapirmi sa unang mundong natuklasan nito. It never resigns itself to anything. Iyan ang pinakamalalim na kahulugan ng rebelyon, hindi ang pagsusuot ng iba't ibang damit, gupit, o pag-ampon ng ibang kultura.

• Ang pangangailangan para sa fiction ay malamang na ipinanganak ng problema ng bawal sa ilang mga paghahayag. Ito ay hindi lamang isang pangangailangan ng imahinasyon ngunit isang sagot sa mga limitasyon na inilagay sa paglalarawan ng iba.

• Ang walang malay ay maaaring maging mapanira kung ito ay hindi papansinin at pinipigilan.

• Nagsisimula na tayong makita ang impluwensya ng panaginip sa realidad at realidad sa panaginip.

Padron:Disputed begin

• Hindi natin nakikita ang mga bagay kung ano sila, nakikita natin ang mga bagay kung ano tayo.
  • The Seduction of the Minotaur (1961); ang dokumentasyon ng mga magkasalungat na pagsipi na makukuha sa pahinang ito (HNet) ay tila masinsinan, at sa huli ay iniuugnay ang quote sa nobelang ito, na kinabibilangan ng linyang:

Napaalala ni Lillian ang mga salitang talmudic: "Hindi natin nakikita ang mga bagay kung ano sila, nakikita natin sila kung ano tayo."

Sa paglalarawan ni Nin sa pahayag bilang "Talmudic" ito ay pagkatapos nagsimulang maiugnay sa Hudyo Talmud, nang walang anumang binanggit na bersyon o sipi.

• Lumilitaw ang mga katulad na pahayag sa You Can Negotiate Anything (1982) ni Herb Cohen: "You and I don't see things as they are. We see things as we are" ; at sa Awareness (1992) ni Anthony de Mello: "Nakikita natin ang mga tao at mga bagay hindi kung ano sila, ngunit kung ano tayo".
• Ang isa pang katulad na pahayag na walang binanggit na pinagmulan ay ang na iniuugnay kay Nin: Nakikita natin ang mundo bilang "tayo", hindi bilang "ito"; dahil ang "Ako" sa likod ng "mata" ang nakakakita.

• Dumating ang araw na ang panganib na manatiling masikip sa isang usbong ay mas masakit kaysa sa panganib na kailangan upang mamulaklak.
  • Madalas na iniuugnay kay Nin, ngunit walang binanggit na pinagmulan sa kanyang trabaho, posibleng dahil sa isang quotation sa Living on Purpose: Straight Answers to Universal Questions (2000) ni Dan Millman, na nag-attribute ng pahayag kay Nin nang walang binanggit pinagmulan.
  • Noong Marso 2013, isang dating Direktor ng Public Relations sa John F. Kennedy University sa Orinda, Elizabeth Appell, ang nagsabing mayroon siyang the-mystery-solved/ authored the quote in 1979 para sa isang inspirational header sa iskedyul ng klase.

• Ang kahihiyan ay ang kasinungalingang sinabi sa iyo ng isang tao tungkol sa iyong sarili.

• As quoted in Why Men Fall Out of Love : The Secrets They Don't Tell (2005) by Michael French, p. 142
• Ang quote na ito ay madalas na iniuugnay kay Nin, ngunit hindi matatagpuan sa alinman sa kanyang nai-publish na trabaho.

Padron:Pinagtatalunang wakas