Kirtan

Kirtan kasama ng mga tradisyonal na instrumento ng mga mananawit na Sikh sa Kenya noong dakada 1960

Ang Kirtan (Sanskrito: कीर्तन; Padron:IAST3) ay isang salitang Sanskrita na nangangahulugang "pagsasalaysay, pagbigkas, pagsasabi, paglalarawan" ng isang ideya o kuwento,^[1][2] partikular sa mga relihiyong Indiyano. Tumutukoy din ito sa isang genre ng mga sining sa pagtatanghal ng relihiyon, na nagsasaad ng isang musikal na anyo ng pagsasalaysay o ibinahaging pagbigkas, partikular na ng mga espiritwal o relihiyosong ideya,^{[kailangan ng sanggunian]} na katutubong sa subkontinente ng India.

Nag-ugat sa tradisyon ng Vedic anukirtana, ang kirtan ay isang tawag-at-tugon na estilo na kanta o chant, na itinakda sa musika, kung saan maraming mang-aawit ang binibigkas o inilalarawan ang isang alamat, o nagpapahayag ng mapagmahal na debosyon sa isang diyos, o tinatalakay ang mga espiritwal na ideya.^{[kailangan ng sanggunian]} Maaaring kabilang dito ang pagsasayaw o direktang pagpapahayag ng bhavas (kalagayang pang-emosyon) ng mang-aawit.^[3] Maraming mga pagtatanghal ng kirtan ang nakaayos upang maakit ang mga manonood kung saan sila ay inuulit ang awit,^[4] o tumugon sa tawag ng mang-aawit.^[5][6][7]

Ang isang taong gumaganap ng kirtan ay kilala bilang isang kirtankara (o kirtankar ).^[8][9] Kasama sa pagtatanghal ng Kirtan ang saliw ng mga instrumentong pangmusika na sikat sa rehiyon, gaya ng harmonium, ang veena o ektara (mga anyo ng mga instrumentong kuwerdas), ang tabla (mga tambol na may isang panig), ang mrdanga o pakhawaj (tambol na may dalawang panig), plawta (mga anyo ng mga instrumentong woodwind), at karatalas o talas (mga cymbal).^[10] Ito ay isang pangunahing kasanayan sa Hinduismo, debosyonalismong Vaisnava, Sikhismo, ang mga tradisyon ng Sant at ilang anyo ng Budismo, pati na rin ang iba pang mga relihiyosong grupo. Minsan sinasamahan si Kirtan ng pagkukuwento at pag-arte. Ang mga teksto ay karaniwang sumasaklaw sa mga paksang relihiyoso, mitolohiya o panlipunan.^[11]

Ang Kirtan (Sanskrito: कीर्तन) ay may mga ugat ng Vedikong ito ay "nagsasabi, nagsasalaysay, naglalarawan, nagsasalaysay, nag-uulat".^[1][12] Ang termino ay matatagpuan bilang Anukirtan (o Anukrti, Anukarana, literal na isang "muling pagsasabi")^[13] sa konteksto ng Yajna, kung saan ang mga pagbigkas ng pangkat ng estilo ng diyalogo at tanong-sagot na mga himnong bugtong ay bahagi ng ritwal o dramatikong pagdiriwang. pagganap.^[1] Halimbawa, ang mga talatang Sanskrito sa kabanata 13.2 ng Shatapatha Brahmana (~800–700 BCE), ay isinulat sa anyo ng isang dulang bugtong sa pagitan ng dalawang aktor.^[14]

1. ↑ ^{1.0 1.1 1.2} Ananda Lal (2009). Theatres of India: A Concise Companion. Oxford University Press. pp. 423–424. ISBN 978-0-19-569917-3.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
2. ↑ MacDonell, A. A. (2004). A practical Sanskrit Dictionary. Delhi: Motilal Banarsidass, pages 15, 382-383
3. ↑ Ananda Lal (2009). Theatres of India: A Concise Companion. Oxford University Press. pp. 422–424. ISBN 978-0-19-569917-3.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
4. ↑ Sara Brown (2012), Every Word Is a Song, Every Step Is a Dance, PhD Thesis, Florida State University (Advisor: Michael Bakan), pages 25-26, 87-88, 277
5. ↑ Alanna Kaivalya (2014). Sacred Sound: Discovering the Myth and Meaning of Mantra and Kirtan. New World. pp. 3–17, 34–35. ISBN 978-1-60868-244-7.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
6. ↑ Peter Lavezzoli (2006). The Dawn of Indian Music in the West. A&C Black. pp. 371–372. ISBN 978-0-8264-1815-9.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
7. ↑ Sara Black Brown (2014). "Krishna, Christians, and Colors: The Socially Binding Influence of Kirtan Singing at a Utah Hare Krishna Festival". Ethnomusicology. University of Illinois Press. 58 (3): 454–480. doi:10.5406/ethnomusicology.58.3.0454.{{cite journal}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
8. ↑ Jayant Lele (1981). Tradition and Modernity in Bhakti Movements. Brill Archive. p. 121. ISBN 90-04-06370-6.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
9. ↑ Christian Lee Novetzke (2013). Religion and Public Memory: A Cultural History of Saint Namdev in India. Columbia University Press. pp. 75, 85–91. ISBN 978-0-231-51256-5.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
10. ↑ Manohar Laxman Varadpande (1987). History of Indian Theatre. Abhinav. pp. 95–96. ISBN 978-81-7017-278-9.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
11. ↑ Varadpande, Manohar Laxman (1992). History of Indian Theatre. Bol. 2. Abhinav Publications. p. 95. ISBN 9788170172789.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
12. ↑ Arthur Anthony Macdonell (1924). A Practical Sanskrit Dictionary. Motilal Banarsidass. p. 69. ISBN 978-81-208-2000-5.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
13. ↑ Sukumar Chattopadhyay; Kapila Vatsyayan (2008). Kalātattvakośa: Appearance. Motilal Banarsidass. pp. 67–69. ISBN 978-81-208-3286-2.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
14. ↑ ML Varadpande (1990), History of Indian Theatre, Volume 1, Abhinav, ISBN 978-8170172789, page 48