รายชื่อตอนเมย์เดย์

ในวันที่ 24 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1989, ลำตัวเครื่องบินฝั่งขวาของยูไนเต็ดแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 811 ระเบิดออกกลางอากาศ ส่งผลให้เกิดการเสียความกดอากาศจากแรงระเบิดและผู้โดยสารเก้าคนถูกดึงออกจากเครื่องบิน นักบินได้นำเครื่องบินลงจอดฉุกเฉินในโฮโนลูลูโดยไม่มีผู้เสียชีวิตเพิ่มเติม โดยสาเหตุเกิดจากไฟฟ้าลัดวงจรในกลไกของประตูห้องเก็บสัมภาระ

ในวันที่ 1 มิถุนายน ค.ศ. 1999, อเมริกันแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 1420 พยายามลงจอดที่ท่าอากาศยานลิตเทิลร็อกเนชันแนลในสภาพอากาศเลวร้าย, แต่เครื่องบินได้ไหลออกนอกทางวิ่ง ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต 11 คน อุบัติเหตุในครั้งนี้เกิดความผิดพลาดของนักบินในการกลางเบรกลมในขั้นตอนลงจอด

หมายเหตุ: สตีเฟน โบเกิร์ต, ผู้แสดงเป็นนักบินผู้ช่วยออริเจลในตอน, ได้เป็นผู้พากย์เมย์เดย์สำหรับแคนาดาและสหรัฐ

ในวันที่ 2 กันยายน ค.ศ. 1998 ได้เกิดเพลิงไหม้บนสวิสแอร์ เที่ยวบินที่ 111 ขณะทำการบินเหนือมหาสมุทรแอตแลนติก ซึ่งได้ทำลายระบบการบินสำคัญไปหลายๆ ส่วน ส่งผลให้เครื่องบินตกลงสู่มหาสมุทรใกล้กับชายฝั่งของประเทศแคนาดา จากการสืบสวน ต้นเพลิงของเหตุเพลิงไหม้ครั้งนี้คือบริเวณระบบสายไฟของระบบความบันเทิงบนเที่ยวบินของที่นั่งชั้นหนึ่งและชั้นธุรกิจใกล้กับห้องนักบิน

ในวันที่ 2 ตุลาคม ค.ศ. 1996, หลังจากการขึ้นบินของแอโรเปรู เที่ยวบินที่ 603 นักบินเกิดความสับสนในค่าความเร็วและระดับความสูงของเครื่องบิน รวมถึงคำเตือนที่ขัดแย้งกันจากระบบข้อมูลอากาศของเครื่องบินที่ผิดเพี้ยนไป ในการเตรียมพร้อมสำหรับการลงจอดฉุกเฉิน ลูกเรือได้ลดระดับเครื่องบินลงมาจนอยู่ในความสูงที่ต่ำเกินไป ซึ่งนักบินอิงค่าความสูงจากค่าที่ผิดพลาด ทำให้โบอิง 757 ลำนี้ได้ตกลงสู่มหาสมุทรแปซิฟิก ส่งผลให้ทุกคนบนเที่ยวบินเสียชีวิต การอ่านค่าที่ผิดพลาดและคำเตือนที่ขัดแย้งกันเกิดจากการใช้เทปพันสายไฟปิดทับอุปกรณ์ตรวจความเร็วและความสูงของเครื่องบินในขั้นตอนการบำรุงรักษา แต่ไม่ได้ถูกนำออกก่อนการบิน

ในวันที่ 31 มกราคม ค.ศ. 2000, ส่วนหนึ่งของแพนหางระดับบนอะแลสกาแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 261 ได้แตกออกกลางอากาศ ส่งผลให้เครื่องบินดำดิ่งลงสู่มหาสมุทรแปซิฟิก คร่าชีวิตคนบนเครื่องทั้งหมด 88 คน โดยการประกอบแจ็คสกรูของแพนหางระดับที่ไม่ถูกต้องเป็นสาเหตุหลักของอุบัติเหตุในครั้งนี้

หมายเหตุ: อุบัติเหตุในครั้งนี้ได้ถูกนำมาเสนอใหม่ในฤดูกาลที่ 22 ตอน 'Pacific Plunge'

ในวันที่ 24 สิงหาคม ค.ศ. 2001 ขณะบินอยู่เหนือมหาสมุทรแอตแลนติก เชื้อเพลิงบนแอร์ทรานแซท เที่ยวบินที่ 236 ได้หมดลง นักบินจึงต้องนำเครื่องบินร่อนลงที่ฐานทัพอากาศในอะโซร์ส สาเหตุเกิดจากการบำรุงรักษาเครื่องยนต์ที่ผิดพลาดจนทำให้เชื้อเพลิงรั่วไหล

ในวันที่ 10 มิถุนายน ค.ศ. 1990 หน้าต่างห้องนักบินของบริติชแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 5390 ระเบิดออก ทำให้กัปตันถูกดึงออกนอกหน้าต่าง พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินคนหนึ่งเกาะขาของเขาไว้ ขณะที่นักบินผู้ช่วยลงจอดฉุกเฉินที่ท่าอากาศยานเซาแทมป์ตันโดยที่ผู้โดยสารและลูกเรือทั้งหมด 87 คนรอดชีวิต โดยมีกัปตันได้รับบาดเจ็บสาหัสและลูกเรืออีก 1 คนบาดเจ็บขณะที่ช่วยชีวิตกัปตัน การระเบิดเกิดจากการติดตั้งสลักเกลียวบนกระจกห้องนักบินที่มีขนาดไม่ถูกต้องระหว่างงานซ่อมบำรุง

ในวันที่ 21 สิงหาคม ค.ศ. 1995 ใบพัดด้านซ้ายของแอตแลนติกเซาท์อีสต์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 529 หักออก ความไม่สมดุลในการหมุนของใบพัดนี้ทำให้เครื่องยนต์บางส่วนฉีกขาดและหลุดออกไป เครื่องบินสูญเสียความสูงอย่างรวดเร็วและตกลง ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตเก้าคน การสะสมของคลอรีนในใบมีดทำให้เกิดการกัดกร่อนและรอยแตกจากการล้าของใบพัด ทำให้อ่อนตัวและหักออก

ในวันที่ 24 ธันวาคม ค.ศ. 1994 เที่ยวบิน 8969 ของสายการบินแอร์ฟรานซ์ ถูกจี้อยู่ที่ ท่าอากาศยานแอลเจียร์ เครื่องบินมีปลางทางที่ท่าอากาศยานออร์ลี่ กรุงปารีส ผู้ก่อการร้ายทั้งสี่ต้องการให้เครื่องบินออกเดินทางไปยัง ปารีส เพื่อที่พวกเขาจะได้ระเบิดเครื่องบินเหนือหอไอเฟล แต่กองทัพแอลจีเรียได้สกัดกั้นเครื่องบินด้วยยานพาหนะ และไม่ยอมให้บินออกไป เมื่อไม่สามารถดำเนินการตามแผน ผู้ก่อการร้ายฆ่าผู้โดยสารสามคนในสองวันถัดไป จากนั้นเครื่องบินก็พร้อมที่จะบินขึ้น แต่ลูกเรือเปลี่ยนเส้นทางไปที่ ท่าอากาศยานมาร์แซย์พรอว็องส์แทน ที่สนามบิน ทีมช่วยเหลือตัวประกันทหารฝรั่งเศสก็ได้บุกโจมตีเครื่องบิน และหลังจากการต่อสู้ด้วยปืนในห้องโดยสาร ผู้จี้เครื่องบินก็ถูกสังหาร ในขณะที่คนอื่นๆ รอดชีวิต

เมื่อวันที่ 1 กรกฎาคม ค.ศ. 2002 เครื่องบินของบัชคีเรียนแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 2937 ได้ชนเข้ากับ ดีเอชแอล เที่ยวบินที่ 611 ในน่านฟ้าของประเทศเยอรมนี ใกล้กับเมืองอูเบอร์ลิงเกน ทำให้มีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 71 คนบนเครื่องบินทั้งสองลำ ลูกเรือของเที่ยวบิน 611 ปฏิบัติตามคำแนะนำบนเครื่อง ระบบหลีกเลี่ยงการชนกันของการจราจร (TCAS) เพื่อเริ่มการร่อนลง อย่างไรก็ตาม ลูกเรือของเที่ยวบิน 2937 ปฏิบัติตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่ควบคุมการจราจรทางอากาศแทน TCAS และเริ่มร่อนลงเช่นกัน มีผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศเพียงคนเดียวที่ปฏิบัติหน้าที่สำหรับน่านฟ้านั้นในขณะที่เกิดการปะทะกัน เพื่อนร่วมงานของเขากำลังอยู่ในช่วงพัก

ในวันที่ 20 ธันวาคม ค.ศ. 1995 อเมริกันแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 965 กำลังเดินทางไปยังกาลิ, โคลอมเบีย นักบินได้ลบจุดอ้างอิงบางส่วนออกจากแผนการบินในระบบจัดการการบินโดยไม่ได้ตั้งใจหลังจากเปลี่ยนเส้นทางการลงจอด ทำให้พวกเขาหลงทาง ความผิดพลาดของพวกเขาทำให้เครื่องบินบินชนภูเขาใกล้กับบูกา มีเพียงผู้โดยสารสี่คนและสุนัขหนึ่งตัวเท่านั้นที่รอดชีวิต

ในวันที่ 25 มกราคม ค.ศ. 1990 อาเบียงกา เที่ยวบินที่ 52 ล่าช้าหลายครั้งเนื่องจากสภาพอากาศเลวร้ายในเส้นทาง และเชื้อเพลิงเหลือน้อยจนเป็นอันตรายในขณะที่พยายามลงจอดที่นครนิวยอร์ก เพราะลมเฉือนรุนแรงลูกเรือจึงถูกบังคับให้ยกเลิกการลงจอดขณะที่ห่างจากรันเวย์เพียงหนึ่งไมล์ พวกเขาเริ่มต้น การยกเลิกการลงจอด แต่ถูกสั่งให้กลับเข้าไปในรูปแบบการหยุด โดยผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศที่ไม่ทราบถึงสถานการณ์เชื้อเพลิงเหลือน้อย จากนั้นเครื่องบินโบอิง 707 เชื้อเพลิงหมด ทำให้เครื่องบินตกในบริเวณเกาะลอง

เมื่อวันที่ 28 เมษายน ค.ศ. 1988 ครึ่งบนของลำตัวส่วนหน้าของอโลฮาแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 243 ฉีกขาด ทำให้พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินถูกดึงออกมาเครื่องบินลงจอดอย่างปลอดภัยที่ คาฮูลุย, ฮาวาย ลำตัวเครื่องบินล้มเหลวจากความเสียหายจากการกัดกร่อนและรอยแตกจากความอ่อนล้าที่ซ่อมแซมอย่างไม่เหมาะสม

ในวันที่ 22 พฤศจิกายน ค.ศ. 2003 แอร์บัส เอ300 ของดีเอชแอลถูกขีปนาวุธพื้นผิวสู่อากาศยิง ทำให้ปีกซ้ายระเบิดและทำให้สูญเสียของเหลวไฮดรอลิกจำนวนมาก ซึ่งส่งผลให้พื้นผิวควบคุมการบินเคลื่อนที่ไม่ได้ ลูกเรือทำการบินโดยเปลี่ยนกำลังเครื่องยนต์เพื่อควบคุมและลงจอดอย่างปลอดภัยในอีก 16 นาทีต่อมา

ในวันที่ 12 สิงหาคม ค.ศ. 1985 กำแพงกันแรงดันด้านหลังระเบิดบนเครื่องบินโบอิง 747SR ของเจแปนแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 123 ซึ่งได้ทำลายแพนหางระดับ และระบบไฮดรอลิกของเครื่องบินทั้งหมด ลูกเรือบังคับเครื่องบินต่อไปอีก 32 นาทีจนกระทั่งเครื่องบินชนกับภูเขาทาคามากาฮาระและตกลง คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 520 คน และมีผู้รอดชีวิต 4 คน อุบัติเหตุในครั้งนี้เกิดจากการซ่อมแผงกั้นที่ผิดพลาดหลังจากเหตุการณ์หางเครื่องชนกับพื้นทางวิ่งก่อนหน้า

หมายเหตุ: อุบัติเหตุในครั้งนี้ได้ถูกนำมาเสนอใหม่ในฤดูกาลที่ 23 ตอน 'Pressure Point'.

เมื่อวันที่ 7 เมษายน ค.ศ. 1994 ออเบิร์น คอลโลเวย์ พนักงานของเฟดเอกซ์พยายามจี้เครื่องบินเฟเดอรัลเอกซ์เพรส เที่ยวบินที่ 705 ซึ่งมีอาวุธเป็นค้อนและปืนหอก แม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ลูกเรือก็ปราบปรามคอลโลเวย์ได้สำเร็จและนำเครื่องบินกลับไปยังท่าอากาศยานนานาชาติเมมฟิสอย่างปลอดภัย

เมื่อวันที่ 11 ธันวาคม ค.ศ. 1994 ได้เกิดการระเบิดในฟิลิปปินส์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 434 ในเที่ยวบินขาที่สองจาก มะนิลา ไปยัง โตเกียว ผ่าน เมืองเซบู คร่าชีวิตผู้โดยสารหนึ่งคน ซึ่งระเบิดได้สร้างความเสียหายต่อระบบควบคุมบางส่วนของเครื่องบิน ลูกเรือนำเครื่องบินลงจอดได้สำเร็จที่ ท่าอากาศยานนาฮา ใน โอกินาว่า การสืบสวนในเวลาต่อมาระบุว่ารามซี ยูเซฟซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ก่อการร้ายได้ลักลอบนำระเบิดขึ้นบนเครื่องบินในเที่ยวแรกของการบิน

วันที่ 3 กรกฎาคม พ.ศ. 2531 ระหว่าง สงครามอิรัก–อิหร่าน เที่ยวบินที่ 655 ถูกยิงตกด้วยขีปนาวุธของกองทัพเรือสหรัฐ จากเรือลาดตระเวน USS Vincennes (CG-49) ในอ่าวเปอร์เซีย ระหว่างเมืองแบนแดร์แอบบอส กับดูไบ ผู้โดยสารและลูกเรือเสียชีวิตทั้งลำ ลูกเรือของ Vincennes อ้างว่าพวกเขาเข้าใจผิดว่าเครื่องบินลำนี้เป็นเครื่องบินเอฟ-14 ทอมแคทของกองทัพอากาศอิหร่าน แต่อิหร่านเชื่อว่าสหรัฐฯ จงใจยิงเครื่องบินตก

ในวันที่ 19 มกราคม ค.ศ. 1995 บริสโตว์เฮลิคอปเตอร์ เที่ยวบินที่ 56C เกิดฟ้าผ่าลงบริเวณใบพัดหาง ทำให้ลูกเรือต้องทำการลงจอดฉุกเฉินในทะเลโดยใช้การหมุนอัตโนมัติ แม้จะมีคลื่นรุนแรงและพายุลมห��ัก แต่คนงานแท่นขุดเจาะน้ำมัน 16 คนและนักบิน 2 คนได้รับการช่วยเหลือจากเรือที่อยู่ใกล้เคียง

เมื่อวันที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2542 อียิปต์แอร์ เที่ยวบินที่ 990 ได้ตกลงสู่มหาสมุทรแอตแลนติกขณะบินจาก นิวยอร์กซิตี้ ไปยัง ไคโร ซึ่งคร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 217 คน สาเหตุของการตกยังเป็นที่ถกเถียงกัน: รัฐบาลอียิปต์อ้างว่าสาเหตุเกิดจากความล้มเหลวทางกลไกของแพนหางระดับ แต่รัฐบาลสหรัฐอ้างว่านักบินผู้ช่วยกามีล อัล-บาตูตี ได้จงใจทำให้เครื่องตก

ในวันที่ 12 พฤษภาคม ค.ศ. 1989 รถไฟบรรทุกสินค้าความยาว 69 คัน เสียการควบคุมขณะกำลังลงจากช่องแคบคาฮอนของรัฐแคลิฟอร์เนีย โดยได้ตกรางในย่านที่อยู่อาศัยของซานเบอร์นาดิโนหลังจากรถไฟทำความเร็วเกิน 100 ไมล์ต่อชั่วโมง (160 กิโลเมตรต่อชั่วโมง) ชาวบ้านสองคนและลูกเรือสองคนเสียชีวิตในอุบัติเหตุครั้งแรก มากกว่าหนึ่งสัปดาห์ต่อมาท่อขนส่งน้ำมันเบนซินใต้ดินได้รับความเสียหายจากอุปกรณ์เคลื่อนย้ายดินระหว่างการทำความสะอาดหลังการชน ทำให้การแตกร้าวและประกายไฟ คร่าชีวิตคนอีกสองคน

หมายเหตุ: ตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของรายการเสริมแครชซีนอินเวสติเกชัน

เมื่อวันที่ 23 มีนาคม ค.ศ. 1994 แอโรฟลอต เที่ยวบินที่ 593 ได้เกิดอาการร่วงหล่นและตกลงระหว่างเดินทางไป ฮ่องกง คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 75 คน ในเที่ยวบินนักบินได้นำลูกสาววัย 13 ปี และ ลูกชายวัย 15 ปี เข้าไปในห้องนักบิน และให้ลองบังคับเครื่องบินภายใต้ระบบการบินอัตโนมัติ แต่ลูกชายก็ได้ปิดการใช้งานระบบการบินอัตโนมัติโดยบังเอิญขณะอยู่ในที่นั่งของกัปตัน ทำให้เครื่องบินหักเลี้ยวไปทางขวาอย่างหนัก ทำให้เครื่องบินหยุดทำงาน

ในวันที่ 26 กันยายน ค.ศ. 2000 เรือข้ามฟาก เอ็มเอส เอกซ์เพรสซมีนา ได้ถูกคลื่นพัดออกนอกเส้นทาง ทำให้กระแทกกับกลุ่มหินที่แพรอส และจมลง คร่าชีวิตผู้คนไป 80 คน การตรวจสอบในภายหลังพบว่าเรือข้ามฟากอยู่บนระบบขับเคลื่อนอัตโนมัติ โดยที่ลูกเรือไม่ได้เฝ้าติดตามเส้นทางของเรือ แต่พวกเขากลับไปดูการแข่งขัน สมาคมฟุตบอลแทน หมายเหตุ: ตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของรายการเสริมแครชซีนอินเวสติเกชัน

วันที่ 8 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1986 รถไฟของเวียเรล และรถไฟบรรทุกสินค้า 118 ตู้ของการรถไฟแห่งชาติแคนาดา ชนกัน คร่าชีวิตผู้คนไป 23 คน ลูกเรือของรถไฟบรรทุกสินค้าไม่ได้หยุดที่สัญญาณรถไฟสีแดงบนส่วนหนึ่งของเส้นทางผ่าน การสอบสวนสรุปได้ว่า "วัฒนธรรมรถไฟ" ซึ่งให้ความสำคัญกับความภักดีและประสิทธิภาพการทำงานโดยแลกกับความปลอดภัย ส่งผลให้ลูกเรือ 3 คนเหนื่อยล้าและป่วย รวมถึงวิศวกรที่มีความเสี่ยงสูงต่อโรคหลอดเลือดสมองหรือหัวใจวาย เผลอหลับไปและไม่สามารถหยุดรถไฟบรรทุกสินค้าได้

หมายเหตุ: ตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของรายการเสริมแครชซีนอินเวสติเกชัน

ในวันที่ 23 พฤศจิกายน ค.ศ. 1996 เอธิโอเปียนแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 961 ได้ถูกจี้โดยชายชาวเอธิโอเปีย 3 คนที่ต้องการลี้ภัยออกนอกประเทศ โดยได้ให้ลูกเรือทำการบินไปที่ประเทศออสเตรเลีย แต่เพราะเชื้อเพลิงไม่เพียงพอ นักบินจึงได้นำเครื่องลงจอดฉุกเฉินในน้ำใกล้กับประเทศคอมอโรส ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต 125 คน

เมื่อวันที่ 2 สิงหาคม ค.ศ. 2005 แอร์ฟรานซ์ เที่ยวบินที่ 358 แล่นออกนอกรันเวย์ เดินทางผ่านรั้วรอบสนามบินในโทรอนโต และดิ่งลงสู่หุบเขาขนาดเล็กขณะพยายามลงจอดท่ามกลางพายุ ผู้โดยสารและลูกเรือทั้ง 309 คนรอดชีวิต สาเหตุของการตกคือเครื่องบินเบี่ยงเบนไปเหนือเส้นทางที่ต้องการลงจอด แตะรันเวย์ช้าเกินไป และลูกเรือใช้ตัวกลับแรงดันไอพ่นช้าเกินไป

เมื่อวันที่ 24 มิถุนายน ค.ศ. 1982 บริติชแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 009 ประสบกับเถ้าภูเขาไฟจำนวนมากจนเกิด ปรากฏการณ์ไฟเซนต์ เอลโม ระหว่างทางจาก กัวลาลัมเปอร์ มาเลเซีย ไปยัง เพิร์ธ ออสเตรเลีย เครื่องบิบบินผ่านเถ้าภูเขาไฟที่ประเทศอินโดนีเซีย เครื่องยนต์ทั้งสี่ได้ดับลงเนื่องจากเถ้าภูเขาไฟ หลังจากร่อนลงมาลูกเรือสตาร์ทเครื่องยนต์ใหม่ได้สำเร็จและลงจอดอย่างปลอดภัย

ในวันที่ 2 มิถุนายน ค.ศ. 1983 ได้เกิดเหตุไฟไหม้ห้องน้ำของแอร์แคนาดา เที่ยวบินที่ 797 โดยมีการลงจอดฉุกเฉินในซินซินแนติ แต่เครื่องบินถูกไฟลุกท่วมบนรันเวย์ คร่าชีวิตผู้คนไป 23 คน ณ ปัจจุบัน ยังไม่ทราบสาเหตุของไฟไหม้

ในวันที่ 6 สิงหาคม ค.ศ. 1997 ระหว่างการลงจอดในกวม โคเรียนแอร์ เที่ยวบินที่ 801 ได้ชนเข้ากับเนินเขาขณะพยายามทำการยกเลิกการร่อน ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต 228 คน สาเหตุเกิดจากความผิดพลาดของนักบินเนื่องจากเหนื่อยล้ามากเกินไป สภาพอากาศและเครื่องช่วยการเดินอากาศ ILS ที่ท่าอากาศยานกวมหยุดให้บริการชั่วคราวสำหรับงานซ่อมบำรุง

เมื่อวันที่ 3 มีนาคม ค.ศ. 1991 เครื่องบินโบอิง 737 ยูไนเต็ดแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 585 จู่ๆ ก็พุ่งดิ่งลงและตกภายในแปดวินาทีขณะร่อนลงจอด คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 25 คน เมื่อวันที่ 8 กันยายน ค.ศ. 1994 ยูเอสแอร์ เที่ยวบินที่ 427 ก็พุ่งดิ่งและตกภายในสามสิบวินาที คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 132 คน เมื่อวันที่ 9 มิถุนายน ค.ศ. 1996 อีสต์วินด์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 517 ก็เกิดเหตุพุ่งดิ่งลงโดยไม่คาดคิดในสถานการณ์เดียวกัน แต่ลูกเรือก็สามารถควบคุมเครื่องบินได้สำเร็จและลงจอดอย่างปลอดภัย สาเหตุของเหตุการณ์ทั้งสามคือ ข้อบกพร่องด้านการออกแบบและระบบควบคุมของหางเสือ ซึ่งทำให้หางเสือเอียงเต็มที่โดยไม่คาดคิดและติดขัดเนื่องจากเทอร์มอลช็อกของวาล์วควบคุมไฮดรอลิก

เมื่อวันที่ 19 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1985 เครื่องยนต์หมายเลขสี่ของ ไชน่าแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 006 (ด้านนอกด้านขวา) ดับตัวลง ขณะที่ลูกเรือพยายามเปิดเครื่องยนต์ใหม่ เครื่องบินโบอิง 747 เอสพี ก็ดำดิ่งลง ลูกเรือควบคุมได้สำเร็จ เปิดเครื่องยนต์ใหม่และลงจอดอย่างปลอดภัยที่ ท่าอากาศยานนานาชาติซานฟรานซิสโก เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดจากความผิดพลาดของนักบิน

ในวันที่ 31 สิงหาคม ค.ศ. 1986 แอโรเม็กซิโก เที่ยวบินที่ 498 ชนเข้ากับเครื่องบินเล็กเหนือเซอร์ริทอส ทำให้ทั้งเครื่องบินทั้งสองลำหลุดการควบคุมและตก ทำให้มีผู้เสียชีวิต 82 คน อุบัติเหตุดังกล่าวเกิดจากการไม่รับรู้ถึงเครื่องบินลำอื่นและไม่มีระบบเตือนการชนอัตโนมัติ อุบัติเหตุในครั้งนี้ทำให้เกิดการพัฒนาระบบการป้องกันการชนกันกลางอากาศของเครื่องบิน

เมื่อวันที่ 3 เมษายน ค.ศ. 1996 เที่ยวบินที่ 21 ของกองทัพอากาศสหรัฐเปลี่ยนทิศทางและบินเข้าไปในภูเขาขณะพยายามลงจอดที่ ท่าอากาศยานดูบรอฟนิกในโครเอเชียท่ามกลางหมอกหนา คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 35 คน รวมทั้งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงพาณิชย์แห่งสหรัฐอเมริกา, รอน บราวน์

ในวันที่ 3 มกราคม ค.ศ. 2004 แฟลชแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 604 เอียงขวาหลังจากเครื่องบินขึ้นและตกลงสู่ ทะเลแดง ซึ่งคร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด 148 คนบนเครื่อง สาเหตุของอุบัติเหตุครั้งนี้เป็นที่ถกเถียงกัน แต่คาดว่าเกิดจากการสับสนเชิงพื้นที่ของลูกเรือบนเครื่องบิน

เมื่อวันที่ 14 สิงหาคม ค.ศ. 2005 ผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศขาดการติดต่อทางวิทยุกับเฮลิออสแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 522 เครื่องบินรบ 2 ลำได้เข้าสกัดกั้นและตรวจสอบเที่ยวบินดังกล่าว และพบว่าทุกคนบนเครื่องไม่เคลื่อนไหว ก่อนที่เชื้อเพลิงบนเครื่องจะหมดลงและเกิดขัดข้อง คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 121 คน อุบัติเหตุครั้งนี้เกิดจากการตั้งค่าแรงดันในห้องโดยสารที่ไม่ถูกต้อง ส่งผลให้ทุกคนบนเครื่องบินต้องอยู่ในสภาวะพร่องออกซิเจน

วันที่ 2 สิงหาคม ค.ศ. 1985 เที่ยวบิน 191 ของสายการบินเดลต้าแอร์ไลน์ตกขณะกำลังเข้าใกล้ ท่าอากาศยานนานาชาติดัลลาส/ฟอร์ตเวิร์ธ คร่าชีวิตลูกเรือ 8 คนจากทั้งหมด 11 คน และผู้โดยสารบนเครื่อง 128 คนจากทั้งหมด 152 คน รวมถึงผู้เสียชีวิตอีกหนึ่งบนพื้นดิน อุบัติเหตุนี้เกิดจากการที่เครื่องบินบินเข้าไปในกระแสลมไมโครเบิร์ส

เมื่อวันที่ 23 กรกฎาคม ค.ศ. 1983 เชื้อเพลิงของแอร์แคนาดา เที่ยวบินที่ 143 หมดที่ระดับความสูง 41,000 ฟุต (12,500 เมตร) ประมาณครึ่งทางของเที่ยวบินจาก มอนทรีออล ถึง เอ็ดมอนตัน ลูกเรือสามารถนำเครื่องบินร่อนลงจอดฉุกเฉินได้อย่างปลอดภัยที่ ท่าอากาศยานกิมลี ซึ่งเป็นฐานทัพอากาศเก่าที่ กิมลี่, มานิโตบา มาตรวัดเชื้อเพลิงที่ใช้งานไม่ได้และข้อผิดพลาดในการแปลงระหว่างหน่วยเมตริกและหน่วยอิมพีเรียลทำให้เครื่องบินบรรทุกเชื้อเพลิงไม่เพียงพอก่อนทำการบิน

ในวันที่ 12 มิถุนายน ค.ศ. 1972 เครื่องบินแมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10 ของอเมริกันแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 96 เกิดการระเบิดจากบริเวณประตูห้องเก็บสัมภาระด้านล่างของลำตัวเครื่องบิน ลูกเรือลงจอดฉุกเฉินที่ดีทรอยต์ โดยไม่มีการสูญเสียชีวิต เกือบสองปีต่อมา ในวันที่ 3 มีนาคม ค.ศ. 1974 เตอร์กิชแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 981 ตกใกล้กับเซนลิส หลังจากประสบกับเหตุการณ์ที่คล้ายคลึงกันระหว่างเที่ยวบินจากปารีสไปลอนดอน ซึ่งคร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด 346 คน สาเหตุเกิดจากข้อบกพร่องด้านการออกแบบกลไกการล็อกประตูของ ดีซี-10 ซึ่งไม่ได้รับการแก้ไขหลังจากอุบัติเหตุครั้งแรก และประตูดีซี-10 ก็เปิดออกระหว่างการบินเป็นครั้งที่สอง

ในวันที่ 28 พฤศจิกายน ค.ศ. 1987 ได้เกิดเหตุไฟไหม้บนเซาท์แอฟริกันแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 295 ที่บริเวณห้องเก็บสัมภาระหลักด้านหลัง ขณะที่กำลังบินสูงเหนือมหาสมุทรอินเดีย เครื่องบินโบอิง 747ตกโดยไม่มีผู้รอดชีวิต สาเหตุที่แท้จริงของเพลิงไหม้ยังไม่ทราบแน่ชัด

เมื่อวันที่ 8 มกราคม พ.ศ. 2546 แอร์มิดเวสต์ เที่ยวบินที่ 5481 ชนเข้ากับโรงเก็บเครื่องบินที่ท่าอากาศยานนานาชาติชาร์ล็อตต์/ดักลาส หลังจากเครื่องได้บินขึ้นในเที่ยวบินสู่กรีนวิลล์ โดยมีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 21 คน การสอบสวนแสดงให้เห็นว่าระบบควบคุมของนักบินได้รับการตั้งค่าอย่างไม่เหมาะสมระหว่างการบำรุงรักษา และเครื่องบินมีน้ำหนักบรรทุกเกินพิกัดเนื่องจากสูตรการคำนวณน้ำหนักผู้โดยสารที่ล้าสมัย

ในวันที่ 4 เมษายน ค.ศ. 1977 เซาเทิร์นแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 242 บินผ่านพายุฝนฟ้าคะนองรุนแรงและชนเข้ากับลูกเห็บ หลังจากเครื่องยนต์ทั้งสองไม่ทำงาน เครื่องบินก็ลงจอดฉุกเฉินบนทางหลวงในนิวโฮป อย่างไรก็ตาม เครื่องบินก็ชนกับปั๊มน้ำมันและระเบิด คร่าชีวิตผู้คนบนเรือ 63 คน และอีก 9 คนบนพื้นดิน

เมื่อวันที่ 23 มิถุนายน ค.ศ. 1985 แอร์อินเดีย เที่ยวบินที่ 182 ระเบิดกลางอากาศเหนือชายฝั่งไอร์แลนด์ คร่าชีวิตผู้โดยสารและลูกเรือทั้งหมด 329 คนบนเครื่อง การสืบสวนติดตามสาเหตุของการระเบิดว่าเป็นระเบิดจากกลุ่มติดอาวุธซิกข์ บับบาร์ คัลซา

ในวันที่ 6 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1996เบอร์เกนแอร์ เที่ยวบินที่ 301 มีกำหนดบินจากเปอร์โตพลาตา ไปยังแฟรงก์เฟิร์ต ขณะบินขึ้น กัปตันพบว่าอุปกรณ์วัดความเร็วของเครื่องบินอ่านค่าไม่ถูกต้อง แม้ว่าตัวบ่งชี้ของนักบินผู้ช่วยจะแสดงความเร็วที่ถูกต้องก็ตาม นักบินสับสนและเชื่อว่าตัวบ่งชี้ทั้งสองทำงานผิดปกติ ส่งผลให้เครื่องบินเกิดอาการร่วงหล่นและตกลงในมหาสมุทรแอตแลนติก คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 189 คน

ในวันที่ 29 ธันวาคม ค.ศ. 1972 อีสเทิร์นแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 401 ออกเดินทางไปยังท่าอากาศยานนานาชาติไมอามี ขณะเตรียมลงจอด ลูกเรือถูกรบกวนจากไฟแสดงสถานะล้อลงจอดที่ผิดพลาด และปลดระบบการบินอัตโนมัติโดยไม่ได้ตั้งใจขณะพยายามแก้ไขปัญหา เมื่อบินในเวลากลางคืน ลูกเรือไม่ทันสังเกตเห็นการลดระดับลงของเครื่องบินจนกระทั่งเพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่จะชนเข้ากับทุ่งหญ้าเอเวอร์เกลดส์ จากทั้งหมด 176 คนบนเรือ 101 คนเสียชีวิต

ในวันที่ 29 กันยายน ค.ศ. 2006 โกว์ลีญัสอาแอเรียส เที่ยวบินที่ 1907 ชนกับเอ็มบราเออร์ เลกาซี 600 ลำใหม่ล่าสุดในเที่ยวบินขนส่งเหนือแม่น้ำอเมซอน เครื่องเลกาซีสามารถลงจอดได้อย่างปลอดภัยที่ฐานทัพอากาศแห่งหนึ่ง แต่เครื่องบินโกว์ตกลงโดยไม่มีผู้รอดชีวิต ผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศได้สั่งให้เครื่องบินทั้งสองบินที่ระดับความสูงเดียวกันในทิศทางตรงกันข้าม และช่องสัญญาณของเลกาซีถูกปิด ทำให้ระบบการป้องกันการชนกันกลางอากาศของเครื่องบินทั้งสองไม่มีประโยชน์ในการป้องกันการชนกัน

ตอนพิเศษนี้จะสำรวจอุบัติเหตุและอุบัติการณ์ที่เกิดจากความล้มเหลวของแรงดันหรือการคลายแรงระเบิดมีส่วนร่วม

ตอนพิเศษนี้จะสำรวจอุบัติเหตุและอุบัติการณ์ที่เกิดจากรายละเอียดและปัญหาเล็กๆ ที่ส่งผลให้เกิดอุบัติเหตุ

ตอนพิเศษนี้จะสำรวจอุบัติเหตุและอุบัติการณ์ที่เกิดจากนักบินหรืออุปกรณ์การบิน

เมื่อวันที่ 25 พฤษภาคม ค.ศ. 2002 โบอิง 747 ของไชน่าแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 611 ได้แยกตัวออกจากกันเหนือช่องแคบไต้หวันเพียง 20 นาทีหลังจากบินขึ้นจากไทเป ซึ่งคร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 225 คน การซ่อมแซมผิวด้านหลังส่วนล่างของเครื่องบินที่ผิดพลาดหลังจากเหตุการณ์หางเครื่องบินชนเข้ากับพื้นทางวิ่งเมื่อกว่า 20 ปีก่อน ทำให้ส่วนหางทั้งหมดอ่อนแรงและล้มเหลว

ในวันที่ 21 ธันวาคม ค.ศ. 1988 ระเบิดพลาสติก ขนาด 12-16 ออนซ์ (ประมาณ 340-450 กรัม) ถูกจุดระเบิดขึ้นบนแพนแอม เที่ยวบินที่ 103 เป็นเหตุให้เครื่องบินระเบิดและตกลงสู่ล็อกเกอร์บี ประเทศสก็อตแลนด์ ทำให้เกิดผู้เสียชีวิต 270 คน (รวมผู้เสียชีวิตที่อยู่บนพื้น 11 คน)

ในวันที่ 8 กันยายน ค.ศ. 1989 พาร์ทแนร์ เที่ยวบินที่ 394 เสียการควบคุม, หักกลางอากาศและตกลงสู่ทะเลเหนือ ซึ่งคร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 55 คน แพนแนวดิ่งของเครื่องบินมีการสั่นสะเทือนระหว่างการบิน จากการสึกหรอของสลักเกลียว ปลอก และหมุดซึ่งถูกขายอย่างผิดกฎหมายและไม่ได้มาตราฐาน

เมื่อวันที่ 12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1996 ซาอุดีอาระเบียนแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 763 และ คาซัคสถานแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 1907 ชนกันกลางอากาศใกล้กับนิวเดลี, ประเทศอินเดีย คร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด 349 คนบนเครื่องบินทั้งสองลำ อุบัติเหตุในครั้งรี้เกิดจากลูกเรือบนเครื่องบินของคาซัคสถานแอร์ไลน์ไม่สามารถรักษาระดับความสูงที่กำหนดโดยการควบคุมการจราจรทางอากาศ

เมื่อวันที่ 4 เมษายน ค.ศ. 1975 เครื่องบินขนส่งของกองทัพอากาศสหรัฐซึ่งทำการบินครั้งแรกของปฏิบัติการเบบี้ลิฟต์ประสบกับการระเบิด���องแรงอัด เมื่อประตูบรรทุกสินค้าด้านหลังล้มเหลว และชนเข้ากับนาข้าวในขณะที่พยายามลงจอดฉุกเฉินที่ฐานทัพอากาศเตินเซินเญิ้ตในเวียดนามใต้ จากการตรวจสอบพบว่าชิ้นส่วนถูกถอดออกจากประตูห้องเก็บสัมภาระด้านหลังและเปลี่ยนอย่างไม่ถูกต้อง

ในวันที่ 6 สิงหาคม ค.ศ. 2005 ทูนิเทอร์ เที่ยวบินที่ 1153 เชื้อเพลิงหมดและตกลงสู่ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน คร่าชีวิตผู้คนไป 16 คน อุบัติเหตุเกิดจากมีการติดตั้งมาตรวัดเชื้อเพลิงผิดประเภท ทำให้ลูกเรือเข้าใจผิดเกี่ยวกับปริมาณเชื้อเพลิงบนเรือ

เมื่อวันที่ 1 มกราคม ค.ศ. 2007 อดัมแอร์ เที่ยวบินที่ 574 ตกลงสู่ช่องแคบมากัสซาร์ในอินโดนีเซีย ซึ่งคร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด 102 คนบนเครื่อง ลูกเรือปลดระบบการบินอัตโนมัติโดยไม่ได้ตั้งใจในขณะที่พยายามแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับระบบอ้างอิงเฉื่อยของเครื่องบิน ทำให้เครื่องบินพุ่งเข้าสู่การดิ่งลงอย่างไร้การควบคุมและพังทลายระหว่างการบิน

ในวันที่ 31 ตุลาคม ค.ศ. 1994 อเมริกันอีเกิล เที่ยวบินที่ 4184 สูญเสียการควบคุมและตกลงสู่ทุ่งหญ้าขณะบินวนเพื่อลงจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติโอแฮร์ ซึ่งคร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 68 คน อุบัติเหตุในครั้งนี้เกิดจากน้ำแข็งที่สร้างตัวบนปีกในลักษณะที่ระบบละลายน้ำแข็งบนเครื่องบินไม่สามารถละลายได้

ตอนพิเศษนี้นำเสนอบทบาทของผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศในอุตสาหกรรมสายการบิน และตรวจสอบระบบหลีกเลี่ยงการชนกันของจราจรทางอากาศ ซึ่งเป็นเทคโนโลยีใหม่ที่ออกแบบมาเพื่อกำจัดการชนกันกลางอากาศโดยลดการพึ่งพาเรดาร์และวิทยุโดยรวม

ตอนพิเศษนี้นำเสนอบทบาทของสภาพอากาศเลวร้ายในภัยพิบัติทางการบิน และตรวจสอบศูนย์สภาพอากาศการบินของสหรัฐฯ ใน แคนซัสซิตี เพื่อดูว่าข้อมูลเกี่ยวกับสภาพอากาศถูกส่งไปยังนักบินบนท้องฟ้าอย่างไร

เมื่อวันที่ 22 สิงหาคม ค.ศ. 1985 เครื่องยนต์ของบริติชแอร์ทัวร์ เที่ยวบินที่ 28M ขัดข้องระหว่างการบินขึ้น ทำให้ถังเชื้อเพลิงของปีกเป็นรู และเกิดไฟลุกไหม้ ลูกเรือสามารถหยุดเครื่องบินบนรันเวย์ไว้ได้ แต่ไฟลุกลามไปยังห้องโดยสาร มีผู้เสียชีวิต 55 รายก่อนที่จะอพยพได้ ส่วนใหญ่เกิดจากการสูดดมควันพิษ จากการตรวจสอบพบว่าหัวฉีดเชื้อเพลิงของเครื่องยนต์ที่ชำรุดทำงานล้มเหลวและทำให้ถังเชื้อเพลิงแตก

วันที่ 16 สิงหาคม ค.ศ. 1987 ไม่นานหลังจากเครื่องขึ้นจากท่าอากาศยานดีทรอยต์เมโทรโพลิตัน นอร์ทเวสต์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 255 ก็ตกลงนอกทางวิ่ง ส่งผลให้มีเสียชีวิตทั้งหมด 155 คนบนเครื่องบินและคนบนพื้นอีกสองคน แต่มีผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว การตรวจสอบในภายหลังแสดงให้เห็นว่านักบินไม่ได้กางแฟล็ปและเบรกลมของเครื่องบินสำหรับการบินขึ้น นอกจากนี้ยังพบว่าไม่มีเสียงเตือนการบินขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ

เมื่อวันที่ 26 มิถุนายน ค.ศ. 1988 แอร์ฟรานซ์ เที่ยวบินที่ 296Q ได้ชนต้นไม้หลังจากทำการบินผ่านระหว่างการแสดงทางอากาศที่ ท่าอากาศยานมัลเฮาส์-ฮับไชม์ ซึ่งคร่าชีวิตผู้คน 3 คน สาเหตุของการตกไม่เป็นที่ถกเถียงกัน: การสอบสวนกล่าวโทษนักบิน แต่กัปตันเองอ้างว่าสาเหตุนั้นเป็นปัญหากับคอมพิวเตอร์ฟลายบายไวร์

เมื่อวันที่ 1 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1991 ยูเอสแอร์ เที่ยวบินที่ 1493 ชนกับ สกายเวสต์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 5569 บนทางวิ่งที่ LAX คร่าชีวิตผู้คนไป 35 คน โดยเหตุการณ์เกิดจากคำสั่งของผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศที่ผิดพลาด ซึ่งได้มอบหมายให้เที่ยวบิน 1493 ลงจอดบนทางวิ่งที่เครื่องบินของสกายเวสต์แอร์ไลน์กำลังรอขึ้นบิน

ในช่วงเช้ามืดของวันที่ 1 กันยายน ค.ศ. 1983 ระหว่างสงครามเย็นโคเรียนแอร์ เที่ยวบินที่ 007 ถูกยิงตกหลังจากเข้าไปในน่านฟ้าของสหภาพโซเวียต คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 269 คน ลูกเรือไม่ได้ตั้งค่าระบบการบินอัตโนมัติให้อยู่ในโหมดที่ถูกต้องหลังจากบินขึ้น ซึ่งทำให้เครื่องบินออกนอกเส้นทาง

เมื่อวันที่ 10 มีนาคม ค.ศ. 1989 แอร์ออนแทรีโอ เที่ยวบินที่ 1363 ตกหลังจากเครื่องขึ้นท่ามกลางสภาพอากาศที่มีหิมะตก คร่าชีวิตผู้คนไป 24 คน สามปีต่อมา ในวันที่ 22 มีนาคม ค.ศ. 1992 ยูเอสแอร์ เที่ยวบิน 405 ก็ประสบอุบัติเหตุหลังจากเครื่องขึ้นในสภาพเดียวกันกับเที่ยวบิน 1363 สาเหตุของการตกทั้งสองครั้งเกิดจากน้ำแข็งเกาะที่ปีก ซึ่งทำให้แรงยกลดลง

เมื่อวันที่ 20 มกราคม ค.ศ. 1992 แอร์อินเตอร์ เที่ยวบินที่ 148 บินชนภูเขาขณะบินวนเพื่อลงจอดที่ ท่าอากาศยานสตราสบูร์ก ซึ่งคร่าชีวิตผู้คนไป 87 คน โดยสาเหตุคือข้อผิดพลาดในการเขียนโปรแกรมระบบขับเคลื่อนอัตโนมัติของเครื่องบิน ประกอบกับลมเปลี่ยนกะทันหัน ทำให้เครื่องบินร่อนลงเร็วกว่าที่คาดไว้

ในวันที่ 19 ธันวาคม ค.ศ. 2005 เพียงเสี้ยววินาทีหลังจากบินขึ้นจาก ไมอามี, ฟลอริดา ปีกขวาของชอล์กโอเชียนแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 101ได้หักออก ทำให้เครื่องบินตกลงไปในทะเล คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 20 คน สาเหตุของอุบัติเหตุในครั้งนี้คือการซ่อมแซมรอยร้าวที่ปีกอย่างไม่เหมาะสม

เมื่อวันที่ 24 พฤศจิกายน ค.ศ. 2001 ครอสแอร์ เที่ยวบินที่ 3597 ตกลงบนเนินเขาระหว่างการบินเข้าซูริก คร่าชีวิตผู้โดยสารและลูกเรือ 24 คนจากทั้งหมด 33 คนบนเครื่อง สาเหตุของอุบัติเหตุในครั้งนี้คือความผิดพลาดของนักบินที่นำเครื่องบินลงต่ำกว่าระดับความสูงที่ปลอดภัย^[3]

เมื่อวันที่ 17 มกราคม ค.ศ. 2008 บริติชแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 38 อยู่ระหว่างการเตรียมการลงจอดขั้นสุดท้าย แต่เมื่อคำสั่งของระบบความเร่งอัตโนมัติเพิ่มแรงขับจากเครื่องยนต์ เครื่องยนต์กลับไม่ตอบสนอง กัปตันยกแฟล็ปขึ้นหนึ่งขั้นเพื่อให้เครื่องบินมีระยะการบินเพิ่มขึ้นอีกสองสามฟุต เครื่องบินพุ่งลงจอดใกล้กับรันเวย์โดยไม่มีผู้เสียชีวิต สาเหตุเกิดจากการอุดตันของผลึกน้ำแข็งในท่อส่งเชื้อเพลิงไปยังเครื่องยนต์ ทำให้เกิดการอุดตันในน้ำมันเชื้อเพลิง

วันที่ 27 ธันวาคม ค.ศ. 1991 เอสเอเอส เที่ยวบินที่ 751 ร่อนลงจอดโดยไม่มีผู้เสียชีวิตในGottröra หลังจากเครื่องยนต์ทั้งสองไม่ทำงาน น้ำแข็งบนปีกถูกดูดเข้าไปในเครื่องยนต์ทั้งสอง ทำให้เกิดความเสียหายภายในระบบความเร่งอัตโนมัติ (ซึ่งนักบินไม่ทราบ)

เมื่อวันที่ 12 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2009 คอลแกนแอร์ เที่ยวบินที่ 3407 ร่วงหล่นที่ระดับความสูงต่ำและดิ่งลงในเขตที่อยู่อาศัยใกล้กับเมืองบัฟฟาโล รัฐนิวยอร์ก มีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 49 คนบนเครื่องบินและอีก 1 คนบนพื้นดิน ข้อผิดพลาดที่สำคัญหลายอย่างที่เกิดขึ้นโดยลูกเรือบนเครื่องบินอาจเป็นผลมาจากความเหนื่อยล้าของนักบิน

ในวันที่ 15 มกราคม ค.ศ. 2009 ยูเอสแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 1549 ได้ลงจอดฉุกเฉินในแม่น้ำฮัดสัน หลังจากเครื่องบินแอร์บัส เอ320 ได้เข้าพุ่งชนกับฝูงห่านแคนาดาที่บินอยู่เหนือนครนิวยอร์ก ทำให้เครื่องยนต์เกิดความเสียหายจนต้องนำมาลงจอดในน้ำ ไม่มีผู้เสียชีวิต

เมื่อวันที่ 25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2009 เตอร์กิชแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 1951 ตกห่างจากทางวิ่ง 1.5 กิโลเมตร ขณะการลงจอดที่ท่าอากาศยานอัมสเตอร์ดัมสคิปโฮล มีผู้เสียชีวิตเก้าคนรวมถึงสมาชิกลูกเรือสามคน เครื่องวัดความสูงของเรดาร์ที่ผิดพลาดทำให้แรงขับของเครื่องยนต์ลดลงก่อนเวลาอันควร และลูกเรือไม่สังเกตเห็นการลดลงของความเร็วเครื่องบินจนกว่าจะสายเกินไป

เมื่อวันที่ 17 กรกฎาคม ค.ศ. 2007 ตัมแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 3054 ได้ตกออกนอกทางวิ่ง 35L ที่ท่าอากาศยานคองโกฮาสของบราซิล และชนด้วยความเร็วสูงเข้าไปในโกดังที่อยู่ติดกับสถานีเติมน้ำมัน คร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด 187 คนบน ขึ้นเครื่องบินและ 12 คนบนพื้นดิน การตั้งค่าคันเร่งของเครื่องยนต์ที่ไม่ถูกต้องเมื่อลงจอดทำให้เครื่องยนต์หนึ่งกลับแรงขับในขณะที่อีกเครื่องเพิ่มกำลัง ทำให้เครื่องบินสูญเสียการควบคุม

เมื่อวันที่ 16 สิงหาคม ค.ศ. 2005 เวสต์แคริบเบียนแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 708 ร่วงหล่นลงมาแล้วและตกลงในพื้นที่ชนบทในประเทศเวเนซุเอลาระหว่างพายุฝนฟ้าคะนอง ผู้สืบสวนระบุว่านักบินตีความอาการร่วงหล่นผิดว่าเกิดจากเครื่องยนต์ขัดข้อง และไม่ดำเนินการใดๆ จนสายเกินไป

เมื่อวันที่ 12 ธันวาคม ค.ศ.1985 แอร์โรว์แอร์ เที่ยวบินที่ 1285R ซึ่งบรรทุกทหารของกองบินที่ 101 ของกองทัพบกสหรัฐฯ หยุดชะงักและตกเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากบินขึ้นจากท่าอากาศยานนานาชาติแกนเดอร์ในแคนาดา คร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด 256 คน คนบนเรือ สาเหตุของการตกยังคงเป็นที่ถกเถียงกันอยู่

ในวันที่ 11 กันยายน ค.ศ. 1991 เครื่องบินของคอนติเนนตัลเอ็กซ์เพรส เที่ยวบินที่ 2574 พุ่งดิ่งลงสู่พื้นดินขณะกำลังลงจอด เสียชีวิตทั้งหมด 14 คน อุบัติเหตุในครั้งนี้เกิดจากการบำรุงรักษาที่ไม่เหมาะสมทำให้ชิ้นส่วนของแพนหางระดับหลุดระหว่างการบิน ซึ่งหลังจากนั้นนักบินก็ไม่สามารถควบคุมได้

เมื่อวันที่ 6 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1958 บริติชยูโรเปียนแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 609 ซึ่งบรรทุกสมาชิกของทีมฟุตบอลแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด เจ้าหน้าที่สโมสร และนักข่าว ได้ชนเข้ากับบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากสุดทางวิ่งประมาณ 300 เมตรในมิวนิค หลังจากที่ไม่สามารถลอยขึ้นสู่อากาศได้ ทำให้มีผู้เสียชีวิต 23 คนจากทั้งหมด 44 คนบนเครื่อง สาเหตุของการตกคือ สภาพหิมะบนทางวิ่งซึ่งทำให้เครื่องบินช้าลงและป้องกันไม่ให้ทำความเร็วขึ้นเครื่องได้

ในวันที่ 9 ตุลาคม ค.ศ. 2002 หางเสือส่วนล่างของนอร์ทเวสต์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 85 เบี่ยงไปทางซ้ายอย่างกะทันหัน นักบินเปลี่ยนเส้นทางเครื่องบินให้ลงจอดฉุกเฉินได้สำเร็จที่ แองเคอเรจ, รัฐอลาสกา โดยใช้แรงขับของเครื่องยนต์ในการควบคุม เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดจากความผิดปกติของโมดูลควบคุมไฮดรอลิกของหางเสือ

เมื่อวันที่ 22 ธันวาคม ค.ศ. 1999 โคเรียนแอร์คาร์โก เที่ยวบินที่ 8509 ตกในตอนกลางคืนประมาณ 55 วินาทีหลังจากบินขึ้นจากท่าอากาศยานลอนดอนสแตนสเต็ด ในเที่ยวบินไปยังมิลาน, ประเทศอิตาลี ทำให้ลูกเรือทั้งสี่คนบนเครื่องเสียชีวิต สาเหตุของการตกเกิดจากกัปตันตามข้อบ่งชี้ของการทำงานผิดปกติตัวบ่งชี้ทัศนคติและขาดการสื่อสารระหว่างสมาชิกลูกเรือ

เมื่อวันที่ 25 กันยายน ค.ศ. 1978 แปซิฟิกเซาเวสต์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 182 ได้ชนเข้ากับเครื่องบินเล็กขณะเข้าใกล้ท่าอากาศยานนานาชาติซานดิเอโก และตกในเขตที่อยู่อาศัยในรัฐแคลิฟอร์เนีย มีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 137 คนบนเครื่องบินทั้งสองลำและ 7 คนบนพื้นดิน

วันที่ 11 กรกฎาคม ค.ศ. 1991 ไนจีเรียแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 2120 ที่กำลังออกเดินทางจากท่าอากาศยานนานาชาติคิง อับดุลลาซิซพร้อมผู้แสวงบุญฮัจญ์ 247 คนและลูกเรือ 14 คนบนเครื่อง ยางที่เติมลมต่ำเกินไป 2 เส้นระเบิดระหว่างเครื่องขึ้น ทำให้เกิดไฟไหม้ที่ล้อลงจอด ลูกเรือไม่ทราบถึงไฟและล้อลงจอดหลังจากบินขึ้น ทำให้ไฟลุกลาม ลูกเรือพยายามนำเครื่องบินกลับสนามบิน แต่เครื่องกลับตกห่างจากทางวิ่งประมาณ 3 กิโลเมตร โดยไม่มีผู้รอดชีวิต

เมื่อวันที่ 7 ธันวาคม ค.ศ. 1987 แปซิฟิกเซาเวสต์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 1771 ตกด้วยความเร็วเสียงบนไหล่เขาในชนบทซาน หลุยส์ โอบิสโป เคาน์ตี, รัฐแคลิฟอร์เนีย โดยมีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 43 คน จากการสืบสวนพบว่า เดวิด เบิร์ค ผู้โดยสารซึ่งเป็นอดีตพนักงานของยูเอสแอร์ ได้นำปืนขึ้นมาบนเครื่องบินและยิงนักบินในแผนฆาตกรรมเพื่อสังหารอดีตหัวหน้างานของเขา ซึ่งเป็นผู้โดยสารบนเที่ยวบิน หลังจากถูกไล่ออกจากงานเมื่อวันก่อน

เมื่อวันที่ 24 พฤษภาคม ค.ศ. 1988 ทาคา เที่ยวบินที่ 110 บินผ่านพายุฝนฟ้าคะนองและเครื่องยนต์ทั้งสองเครื่องดับ กัปตันสามารถนำเครื่องิบนลงจอดฉุกเฉินบนพื้นหญ้าแคบๆในพื้นที่มิชูด ทางตะวันออกของนิวออร์ลีนส์ โดยไม่มีผู้เสียชีวิต

เมื่อวันที่ 8 ตุลาคม ค.ศ. 2001 สแกนดิเนเวียนแอร์ไลน์ซิสเต็ม เที่ยวบินที่ 686 กำลังบินขึ้นที่ท่าอากาศยานลินาเตของมิลานท่ามกลางหมอกหนา บนทางวิ่งได้ชนเข้ากับเครื่องบินธุรกิจที่มุ่งหน้าไปยังปารีส, ประเทศฝรั่งเศส เที่ยวบิน 686 ได้รับความเสียหายอย่างหนักและชนเข้ากับอาคารใกล้เคียงหลังจากนั้นไม่นาน มีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 114 คนบนเครื่องบินทั้ง 2 ลำ และอีก 4 คนบนพื้น ลูกเรือของเครื่องบินธุรกิจเลี้ยวผิดขณะกำลังแท็กซี่ ท่ามกลางหมอกและแท็กซี่เข้าทางวิ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อวันที่ 19 กรกฎาคม ค.ศ. 1989 เครื่องยนต์หมายเลข 2 ของยูไนเต็ดแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 232 ที่ติดตั้งส่วนท้ายระเบิดออก ทำให้ระบบไฮดรอลิกทั้งหมดของเครื่องบินเสียหายและทำให้ส่วนควบคุมการบินใช้งานไม่ได้ นักบินสามารถนำเครื่องบินลงจอดที่ท่าอากาศยานซูเกตเวย์ในรัฐไอโอวา ช่วยชีวิตคนบนเครื่องได้ 184 คนจากทั้งหมด 296 คน ด้วยแรงขับของเครื่องยนต์ที่แตกต่างกัน การตรวจสอบในเวลาต่อมาติดตามความล้มเหลวของเครื่องยนต์ไปจนถึงรอยแตกเมื่อยล้าในใบพัดเครื่องยนต์ ซึ่งเกิดจากข้อบกพร่องที่เกิดขึ้นก่อนที่จานจะถูกสร้างขึ้น

เมื่อวันที่ 8 มิถุนายน ค.ศ. 1985 ใบพัดหมายเลขสี่ของรีฟอลูเทียนแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 8 แยกออกจากกัน แล้วไปชนเข้ากับใต้ท้องเครื่องจนเกิดรอยร้าวที่ด้าน ทำให้ส่วนควบคุมการบินติดขัดและทำให้เกิดการคลายตัวอย่างรวดเร็ว นักบินสามารถนำเครื่องบินลงจอดได้อย่างปลอดภัยที่แองเคอเรจ, รัฐอะลาสกา ใบพัดตกลงไปในทะเล และไม่เคยถูกค้นพบอีก สาเหตุของอุบัติเหตุจึงยังไม่ได้รับการระบุ

ในวันที่ 11 พฤษภาคม ค.ศ. 1996 10 นาทีหลังจากบินขึ้น วาลูเจ็ตแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 592 เริ่มมีควันหลังจากเกิดไฟไหม้ในช่องบรรทุกสินค้าหลัก เครื่องบินพุ่งชนเข้ากับทุ่งหญ้าอเวอร์เกลด คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 110 คน สาเหตุของเพลิงไหม้ได้รับการตรวจสอบในภายหลังว่าเป็นการจุดชนวนโดยไม่ได้ตั้งใจของ เครื่องกำเนิดออกซิเจนทางเคมีที่ขนส่งอย่างผิดกฎหมายโดยเป็นสินค้าที่ไม่เป็นอันตราย

วันที่ 31 ตุลาคม ค.ศ. 2000 สิงคโปร์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 006 ชนเข้ากับอุปกรณ์ก่อสร้างที่ท่าอากาศยานเจียงไคเช็คในไทเป ขณะพยายามบินขึ้นผิดทางวิ่งในพายุไต้ฝุ่น คร่าชีวิตผู้คนบนเรือ 83 คนจากทั้งหมด 179 คน จากการสืบสวนสรุปว่าอุบัติเหตุในครั้งนี้เกิดจากความผิดพลาดของนักบิน

ในวันที่ 19 ธันวาคม ค.ศ. 1997 ขณะกำลังเดินทางไปยังสิงคโปร์ ซิลค์แอร์ เที่ยวบินที่ 185 ตกลงสู่แม่น้ำมูซีในอินโดนีเซีย หลังจากร่วงหล่นจากระดับความสูงขณะบินอย่างกะทันหัน คร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด 104 คนสาเหตุของเครื่องบินตกเป็นที่ถกเถียงกัน: การสืบสวนของสหรัฐฯ สรุปว่าเป็นการฆาตกรรม-การฆ่าตัวตายโดยกัปตัน; อย่างไรก็ตาม ผลการสืบสวนของชาวอินโดนีเซียยังไม่ทราบแน่ชัด

เมื่อวันที่ 23 สิงหาคม ค.ศ. 2005 แทนส์ เปรู เที่ยวบินที่ 204 ตกลงไปในบึงโคลนขณะพยายามลงจอดที่ท่าอากาศยานปูไกปา, เปรู ท่ามกลางพายุฝนฟ้าคะนอง คร่าชีวิตผู้คน 40 คนจากทั้งหมด 98 คน บนกระดาน. สาเหตุของการตกคือนักบินไม่ปฏิบัติตามกฎการบินด้วยวิสัยทัศน์ในขณะที่เครื่องบินถูกดันด้วยกระแสลมดาวน์ดราฟท์

ในวันที่ 30 มิถุนายน ค.ศ. 1956 ยูไนเต็ดแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 718 และทรานส์เวิลด์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 2ชนกันกลางอากาศเหนือแกรนด์แคนยอนในแอริโซนา ซึ่งคร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด 128 คนบนเครื่องบินทั้งสองลำ ในเวลานั้น นับเป็นอุบัติเหตุทางการบินที่คร่าชีวิตผู้คนมากที่สุด และจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในระเบียบปฏิบัติการบินทั่วสหรัฐอเมริกา

หมายเหตุ: อุบัติเหตุนี้เคยถูกนำเสนอแล้วในตอนที่ 1 ฤดูกาลที่ 8 "System Breakdown" และสตีเฟน โบแกร์ต นักแสดงที่เล่นเป็นกัปตันแกนดี้ในตอน ก็ถูกใช้เป็นผู้บรรยายสำหรับตอนที่ฉายในแคนาดาด้วย

เมื่อวันที่ 25 พฤษภาคม ค.ศ. 1979 เครื่องยนต์หมายเลขหนึ่งของอเมริกันแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 191 หลุดออกชั่วขณะหลังจากบินขึ้นจากท่าอากาศยานนานาชาติชิคาโกโอแฮร์ เครื่องบินเอียงไปทางซ้ายและชนเข้ากับทุ่งโล่ง คร่าชีวิตคนบนเครื่อง 271 คนและคนบนพื้นดิน 2 คน หนึ่งในจุดยึดในเสาที่ติดเครื่องยนต์เข้ากับปีกได้รับความเสียหายอันเกิดจากขั้นตอนการบำรุงรักษาที่ไม่ได้มาตราฐาน

ในวันที่ 28 ธันวาคม ค.ศ. 1978 ลูกเรือของยูไนเต็ดแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 173 กำลังหมกมุ่นอยู่กับปัญหาเกี่ยวกับล้อลงจอดขณะที่เครื่องบินหมุนวนใกล้เคียงกับพอร์ตแลนด์ เชื้อเพลิงบเครื่องก็หมดและตกลงในพื้นที่ชุมชนเบาบาง คร่าชีวิตผู้คนบนเรือ 10 คนจาก 189 คน นักบินไม่รับรู้ข้อมูลของลูกเรือที่เหลือเกี่ยวกับสถานะเชื้อเพลิงของเครื่องบิน ในขณะที่ลูกเรือที่เหลือไม่สามารถสื่อสารสถานการณ์ได้อย่างเพียงพอ

เมื่อวันที่ 7 กันยายน ค.ศ. 2011 ยัค-เซอร์วิส เที่ยวบินที่ 9633 ซึ่งบรรทุกทีมนักกีฬาฮ็อกกี้น้ำแข็งโลโคโมติฟยาโรสลัฟล์ ตกไม่นานหลังจากบินขึ้นที่ยาโรสลัฟล์, ประเทศรัสเซีย คร่าชีวิตทุกคนบนเที่ยวบิน การสอบสวนพบว่านักบินไม่ได้รับการฝึกฝนอย่างถูกต้องเกี่ยวกับประเภทของเครื่องบินและใช้งานเครื่องบินอย่างไม่ถูกต้องระหว่างการบินขึ้น

เมื่อวันที่ 10 เมษายน ค.ศ. 2010 กองทัพอากาศโปแลนด์ เที่ยวบินที่ 101 ซึ่งมีประธานาธิบดีโปแลนด์แลค กัตชึญสกี, ภรรยามาเรีย กัตชึญสกา และเจ้าหน้าที่ระดับสูงคนอื่นๆ ประสบเหตุตกในพื้นที่ป่าขณะกำลังเข้าใกล้ท่าอากาศยานสโมเลนสค์นอร์ธท่ามกลางหมอกหนาและทัศนวิสัยต่ำ ผู้โดยสารและลูกเรือทั้งหมด 96 คนบนเครื่องเสียชีวิต

ในวันที่ 25 มกราคม ค.ศ. 2010 ไม่นานหลังจากบินขึ้นจากท่าอากาศยานนานาชาติเบรุต–ราฟิก ฮารีรี ระหว่างเกิดพายุฝนฟ้าคะนอง เอธิโอเปียนแอร์ไลน์เที่ยวบินที่ 409 ดิ่งลงสู่ทะเลเมดิเตอร์เรเนียนขณะกำลังบินไปยังแอดดิส อาบาบา คร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด 90 คนบนเครื่องบิน

เมื่อวันที่ 21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2008 ซานตาบาร์บาราแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 518 ได้บินออกนอกเส้นทางและตกลงบนภูเขาหลังจากเครื่องขึ้นได้ไม่นาน คร่าชีวิตคนบนเครื่องทั้งหมด 46 คน จากการสืบสวนระบุว่าเครื่องบินลำนี้ขึ้นบินพร้อมกับอุปกรณ์นำทางที่ไม่ทำงานเนื่องจากนักบินไม่ได้ทำรายการตรวจสอบก่อนการบิน

ในวันที่ 1 มิถุนายน ค.ศ. 2009 แอร์ฟรานซ์ เที่ยวบินที่ 447 ตกลงสู่มหาสมุทรแอตแลนติกขณะบินผ่านพายุฝนฟ้าคะนอง คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 228 คน สาเหตุของการตกเกิดจากการอ่านความเร็วของเครื่องบินไม่ถูกต้องเนื่องจากน้ำแข็งปิดกั้นพิโตทูปของเครื่องบินและค่าข้อมุลจากการควบคุมที่ไม่เหมาะสม

วันที่ 18 มิถุนายน ค.ศ. 1972 บริติชยูโรเปียนแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 548 ร่วงหล่นและตกในทุ่งหญ้าใกล้เมืองสเตนส์ไม่นานหลังจากเครื่องขึ้นจากท่าอากาศยานลอนดอนฮีทโธรว์ คร่าชีวิตคนบนเครื่องทั้งหมด 118 คน อุบัติเหตุครั้งนี้มีสาเหตุมาจากความผิดพลาดของนักบินที่เก็บดรูปในความเร็วต่ำเกินไป และการไม่สามารถรับรู้ถึงคำเตือนการร่วงหล่นของเครื่องบิน

เมื่อวันที่ 6 มิถุนายน ค.ศ. 1971 ฮิวจ์สแอร์เวสต์ เที่ยวบิน 706 ชนกับเครื่องบินรบของนาวิกโยธินสหรัฐ (USMC) เหนือเทือกเขาซานเกเบรียล มีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 50 คนจากเครื่องบินทั้ง 2 ลำ โดยลูกเรือที่นั่งเบาะหลังของเครื่องบินรบเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว

เมื่อวันที่ 10 มกราคม ค.ศ. 2000 ครอสแอร์ เที่ยวบินที่ 498 ตกเพียงสองนาทีหลังจากบินขึ้นจากซูริก ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ขณะกำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองเดรสเดน ประเทศเยอรมนี คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 10 คน การสอบสวนพบว่านักบินมีอาการสับสนเชิงพื้นที่

ในวันที่ 13 มกราคม ค.ศ. 1982 แอร์ฟลอริดาเที่ยวบินที่ 90 ตกลงที่ระดับความสูง 300 ฟุต ชนสะพานถนนและตกลงในแม่น้ำโปโตแมค คร่าชีวิตผู้คน 78 คน สาเหตุเกิดจากน้ำแข็งเกาะที่ปีกและการที่นักบินไม่สามารถเปิดระบบป้องกันการแข็งตัวของเครื่องยนต์ ทำให้การอ่านค่าเครื่องมือวัดผิดพลาด

ในวันที่ 12 พฤศจิกายน ค.ศ. 2001 เพียงสองเดือนหลังจากวินาศกรรม 11 กันยายน อเมริกันแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 587 หลุดการควบคุมไม่นานหลังจากบินขึ้นจากท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดี และตกลงสู่พื้นที่ชุมชนในควีนส์ รัฐนิวยอร์ก คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่อง 260 คนและอีก 5 คนที่อยู่บนพื้นดิน ต่อมาพบว่านักบินผู้ช่วยได้ใช้หางเสืออย่างรุนแรงเพื่อตอบสนองต่อกระแสลมวนจากเครื่องบินโบอิง 747-400 ที่บินขึ้นก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที ทำให้แพนหางหลุดออกจากเครื่องบิน

เมื่อวันที่ 15 กันยายน ค.ศ. 1989 เครื่องบินขององค์การบริหารมหาสมุทรและชั้นบรรยากาศแห่งชาติ ซึ่งได้รับมอบหมายให้สกัดกั้นพายุเฮอริเคนฮิวโก้เหนือหมู่เกาะแคริบเบียน เกิดแรงสั่นสะเทือนเนื่องจากลมแรง ทำให้เครื่องยนต์ติดไฟและไม่ทำงาน นักบินของเครื่องบินสามารถลงจอดฉุกเฉินได้อย่างปลอดภัย

เมื่อวันที่ 27 มิถุนายน ค.ศ. 1980 เครื่องบินดักลาส ดีซี-9 ของแอโรลินี อิตาเวีย เที่ยวบินที่ 870 ตกลงในทะเลติร์เรเนียน ใกล้กับเกาะอุสติกา ประเทศอิตาลี โดยมีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 81 คน โดยสาเหตุการตกยังไม่เป็นที่แน่ชัด

เมื่อวันที่ 27 พฤศจิกายน ค.ศ. 2008 เครื่องบินในเที่ยวบินทดสอบหลังการบำรุงรักษาของเอกซ์แอลแอร์เวย์ เยอรมนี เที่ยวบินที่ 888T ตกลงสู่ทะเลเมดิเตอร์เรเนียนนอกชายฝั่งฝรั่งเศส คร่าชีวิตคนบนเครื่องทั้งเจ็ดคน การบำรุงรักษาที่ไม่ถูกต้องทำให้น้ำเข้าไปในเซ็นเซอร์มุมปะทะ (Angel of Attack; AOA) ของเครื่องบิน จากนั้นน้ำก็แข็งตัวระหว่างการบิน จนเซ็นเซอร์หยุดทำงาน เมื่อลูกเรือพยายามทดสอบระบบเตือนการหยุดบินระหว่างการบิน ระบบการบินก็หยุดทำงาน

ในวันที่ 9 สิงหาคม ค.ศ. 2007 เครื่องบินของแอร์โมโอเรอา เที่ยวบินที่ 1121 ตกหลังจากขึ้นบินจากท่าอากาศยานโมโอเรอาในเฟรนช์โปลินีเซียได้ไม่นาน ทำให้ผู้โดยสารและนักบินเสียชีวิตทั้งหมด 19 คน อุบัติเหตุในครั้งนี้เกิดจากสายเคเบิลควบคุมแพนหางขึ้นลงที่เสียหาย

ในวันที่ 4 พฤศจิกายน ค.ศ. 2010 หลังจากบินขึ้นจากสิงคโปร์ได้ไม่นาน เครื่องยนต์หมายเลข 2 ของควอนตัส เที่ยวบินที่ 32 ได้เกิดการระเบิดบางส่วน ทำให้ปีกซ้ายได้รับความเสียหายร้ายแรง ลูกเรือนำเครื่องบินลงจอดฉุกเฉินอย่างปลอดภัยที่สิงคโปร์ โดยไม่มีผู้ได้รับบาดเจ็บท่ามกลางผู้โดยสารและลูกเรือ 469 คน นักวิจัยติดตามความล้มเหลวของเครื่องยนต์ว่าเป็นความผิดพลาดจากการผลิตในท่อน้ำมัน
หมายเหตุ: เหตุการณ์นี้เป็นอุบัติการณ์ที่ 100 ของเมย์เดย์

ตอนพิเศษนี้นำเสนอวิธีการที่ผู้คนรอดชีวิตจากอุบัติเหตุการบิน โดยเป็นส่วนหนึ่งของการสาธิตที่ศูนย์ฝึกอบรมการบินเช็กแอร์ไลน์

เมื่อวันที่ 8 มกราคม ค.ศ. 1989 บริติชมิดแลนด์แอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 092 ตกลงบนมอเตอร์เวย์ M1ใกล้เค็กเวิร์ธ, เลสเตอร์เชียร์, สหราชอาณาจักร เครื่องบินลำนี้พยายามที่จะลงจอดฉุกเฉินที่ท่าอากาศยานอีสต์มิดแลนด์ หลังจากที่เครื่องยนต์เครื่องหนึ่งขัดข้อง 47 คนจาก 126 คนเสียชีวิต

เมื่อวันที่ 26 พฤษภาคม ค.ศ. 1991 ตัวกลับแรงดันไอพ่นบนเครื่องยนต์หมายเลขหนุ่งของเลาดาแอร์ เที่ยวบินที่ 004 ได้ถูกกางออกระหว่างการบิน ทำให้เครื่องบินหมุนวนจนควบคุมไม่ได้ แยกตัวและตกลงประมาณ 100 ไมล์ทางตะวันตกเฉียงเหนือของกรุงเทพฯ โดยไม่มีผู้รอดชีวิต จากการสืบสวนสรุปได้ว่าการกางของตัวกลับแรงดันไอพ่นเป็นการทำงานผิดปกติของวาล์วไฮดรอลิกที่ควบคุมด้วยระบบอิเล็กทรอนิกส์

ในวันที่ 3 กันยายน ค.ศ. 1989 นักบินของวาริก เที่ยวบินที่ 254 ได้ใส่ค่าทิศที่ไม่ถูกต้องลงในเครื่องมือก่อนบินขึ้น เมื่อบินด้วยระบบการบินเคลื่อนอัตโนมัติ เครื่องบินจะมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกแทนที่จะไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือไปยังจุดหมายปลายทาง หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อเครื่องบินอยู่เหนือพื้นที่ห่างไกลของป่าอะเมซอน เชื้อเพลิงบนเครื่องบินก็หมดลง และนักบินก็ทำการลงจอดฉุกเฉินกลางป่า คร่าชีวิตผู้คนไป 13 คน

เมื่อวันที่ 6 มิถุนายน ค.ศ. 1992 โคปาแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 201 พุ่งทะยานด้วยความเร็วสูง หักกลางอากาศ และตกลงในบริเวณDarién Gap 29 นาทีหลังจากบินขึ้นจากท่าอากาศยานนานาชาติโทคูเมน คร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด 47 คน อุบัติเหตุในครั้งนี้เกิดจากการอ่านค่าเครื่องมือผิดพลาด นักบินเกิดความสับสน และการฝึกอบรมที่ไม่เพียงพอ

ในวันที่ 31 กรกฎาคม ค.ศ. 1997 เฟดเอกซ์ เอกซ์เพรส เที่ยวบินที่ 14 ดีดตัว พลิกไปทางขวา และตกที่ท่าอากาศยานนานาชาตินวร์กลิเบอร์ตี้ขณะลงจอด โดยไม่มีผู้เสียชีวิต ต่อมาในวันที่ 23 มีนาคม ค.ศ. 2009 เฟดเอกซ์ เอกซ์เพรส เที่ยวบินที่ 80 ตกขณะลงจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาตินาริตะ ประเทศญี่ปุ่น ในสถานการณ์ที่คล้ายคลึงกับเที่ยวบินที่ 14 ทำให้นักบินเสียชีวิตทั้งคู่

หมายเหตุ: ในตอนนี้จะนำเสนอเฟดเอกซ์ เอกซ์เพรส เที่ยวบินที่ 80 เป็นหลัก อุบัติการณ์ครั้งที่สอง

วันที่ 16 กรกฎาคม ค.ศ. 1999 จอห์น เอฟ. เคนเนดี จูเนียร์ ถึงแก่อสัญกรรมเมื่อเครื่องบินเล็ก ไพเพอร์ ซาราโตกา ที่เขาบินประสบเหตุตกนอกชายฝั่งของรัฐแมสซาชูเซตส์ ในสภาวะที่มีหมอก ภรรยาของเขา โรลีน เบสเซ็ตต์-เคนเนดีและน้องสะใภ้ ลอเรน เบสเซ็ตต์ อยู่บนเครื่องบินและเสียชีวิตด้วย จากการสืบสวนสรุปว่าอุบัติเหตุในครั้งนี้เกิดจากความคลาดเคลื่อนเชิงพื้นที่ส่งผลให้นักบินผิดพลาด

เมื่อวันที่ 25 กรกฎาคม ค.ศ. 2000 เครื่องบินคองคอร์ดของแอร์ฟรานซ์ เที่ยวบินที่ 4590 ตกลงสู่โรงแรมในใกล้กับท่าอากาศยานนานาชาติปารีส-ชาร์ล เดอ โกลไม่นานหลังจากบินขึ้น คร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด 109 คนบนเครื่อง และอีก 4 คนบนพื้นดิน เครื่องบินชนกับเศษสิ่งแปลกปลอมที่หลงเหลืออยู่บนทางวิ่งจากเครื่องบินดักลาส ดีซี-10 ของคอนติเนนตัลแอร์ไลน์ที่บินขึ้นก่อนหน้า ทำให้ถังเชื้อเพลิงถังหนึ่งแตกและติดไฟ จนครื่องยนต์ด้านซ้ายติดไฟและไม่ทำงาน

เมื่อวันที่ 4 พฤศจิกายน ค.ศ. 2008 เครื่องบินเลียร์เจ็ต 45 ของสำนักเลขาธิการกระทรวงมหาดไทยประเทศเม็กซิโก ได้ตกลงในใจกลางเมืองเม็กซิโกซิตี ผู้โดยสารทั้ง 9 คน รวมทั้งรัฐมนตรีกระทรวงมหาดไทยเม็กซิกันฮวน คามิโล มูรินโญ่ เสียชีวิตในอุบัติเหตุครั้งนี้ พร้อมกับคนบนพื้นอีก 7 คน เครื่องบินตกเนื่องจากสูญเสียการควบคุมจากกระแสลมหมุนจากเครื่องบินโบอิง 767-300 ของเม็กซิกานา

เมื่อวันที่ 10 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2011 แมนเอกซ์2 เที่ยวบินที่ 7100 ตกที่ท่าอากาศยานคอร์กในไอร์แลนด์ หลังจากที่นักบินสูญเสียการควบคุมเครื่องบินในการพยายามบินขึ้นใหม่ท่ามกลางหมอกหนาและทัศนวิสัยต่ำ หกในสิบสองคนบนเครื่องบินเสียชีวิตในอุบัติเหตุ

หมายเหตุ: ทีมสืบสวนของเหตุการณ์นี้ปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือกับโครงการด้วยความเคารพต่อผู้รอดชีวิตและครอบครัวของเหยื่อ^[4]

เมื่อวันที่ 20 สิงหาคม ค.ศ. 2011 เฟิร์สแอร์ เที่ยวบินที่ 6560 ซึ่งเป็นเที่ยวบินเช่าเหมาลำ ประสบเหตุใกล้ปลายทางที่ท่าอากาศยานอ่าวรีโซลูท, เรโซลูท, นูนาวุตของแคนาดา ท่ามกลางสภาพอากาศเลวร้าย จากผู้โดยสารและลูกเรือสิบห้าคน มีเพียงสามคนเท่านั้นที่รอดชีวิต

เมื่อวันที่ 8 มีนาคม ค.ศ. 2014 มาเลเซียแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 370 หายสาบสูญในเส้นทางบินจากกัวลาลัมเปอร์ไปยังปักกิ่ง พร้อมผู้โดยสารและลูกเรือ 239 คนบนเครื่อง ณ วันที่ กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2015 มีการค้นพบร่องรอยของเครื่องบินเพียงเล็กน้อย โดยคาดว่าเครื่องบินจะตกทางตอนใต้ของมหาสมุทรอินเดีย

หมายเหตุ: ตอนนี้เป็นตอนแรกที่นำเสนอเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ยังไม่คลี่คลาย ไม่มีการออกอากาศตอนนี้ในประเทศมาเลเซีย

ในวันที่ 19 พฤศจิกายน ค.ศ. 1996 ยูไนเต็ดเอกซ์เพรส เที่ยวบินที่ 5925 ลงจอดที่ท่าอากาศยานควินซีรีจินัลและชนกับเครื่องบินเล็กที่กำลังบินออกจากทางวิ่งที่ตัดกัน ในตอนแรกผู้โดยสารทั้ง 14 คนบนเครื่องบินทั้งสองลำรอดชีวิตมาได้ แต่เสียชีวิตในเหตุไฟไหม้ในเวลาต่อมา

เมื่อวันที่ 6 กรกฎาคม ค.ศ. 2013 ขณะลงจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติซานฟรานซิสโก เอเชียน่าแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 214 ชนกับกำแพงทะเล และตกลงออกนอกทางวิ่ง จากทั้งหมด 307 คนบนเครื่อง ผู้โดยสาร 2 คนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ อีกคนหนึ่งเสียชีวิตหลังจากอยู่ในโรงพยาบาลไม่นาน

หมายเหตุ: อุบัติเหตุนี้เคยถูกนำเสนอในฤดูกาลที่ 13 ตอนที่ 11 "Getting out Alive"

ในวันที่ 4 ตุลาคม ค.ศ. 1992 เครื่องยนต์สองตัวบนปีกขวาของ แอลอัล เที่ยวบินที่ 1862 หลุดออกจากเครื่องบินหลังจากออกจากท่าอากาศยานอัมสเตอร์ดัมสคิปโฮล ซึ่งสร้างความเสียหายต่อระบบไฮดรอลิกของปีกขวาและส่วนนำส่วนใหญ่ เมื่อเข้ามาใกล้ ปีกและแฟล็ปของปีกซ้ายจะสามารถทำงานได้ในขณะที่ปีกขวาไม่สามารถใช้ได้ เนื่องจากได้รับความเสียหาย เครื่องบินหมุนไปทางขวาและชนเข้ากับอาคารอพาร์ตเมนต์ คร่าชีวิตคนทั้งบนเครื่อง 4 คนและบนพื้นอีก 39 คน

เมื่อวันที่ 3 กันยายน ค.ศ. 2010 นักบินของยูพีเอสแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 6 รายงานเหตุไฟไหม้และประกาศเหตุฉุกเฉินหลังจากบินขึ้นจากท่าอากาศยานนานาชาติดูไบได้ไม่นาน ลูกเรือพยายามนำเครื่องลงจอดที่สนามบินแต่ไม่สำเร็จ เครื่องบินบินอยู่เหนือสนามบินและตกลงในพื้นที่ที่ไม่มีผู้คนอาศัยในบริเวณใกล้เคียง นักบินทั้งสองเสียชีวิต ไฟไหม้เกิดจากการเผาไหม้ของแบตเตอรี่ลิเธียมไอออน

ในวันที่ 18 กันยายน ค.ศ. 1961 เครื่องบินดักลาส ดีซี-6 ซึ่งดำเนินการโดยทรานแอร์ สวีเดน ซึ่งมีด๊าก ฮัมมาร์เฮิลด์ เลขาธิการสหประชาชาติคนที่สองโดยสารด้วย ซึ่งประสบอุบัติเหตุตกระหว่างทางไปยังการเจรจาในโรดีเซียเหนือระหว่างวิกฤตการณ์คองโก ผู้โดยสารและลูกเรือทั้งหมด 16 คนเสียชีวิต

เมื่อวันที่ 10 ตุลาคม ค.ศ. 2006 แอตแลนติกแอร์เย์ เที่ยวบินที่ 670 ลงจอดที่ ท่าอากาศยานสตอร์ด แต่ได้แล่นตกทางวิ่งไป สี่ในสิบหกคนบนเครื่องบินเสียชีวิต สาเหตุของการตกเกิดจากความผิดปกติของเครื่องบิน

เมื่อวันที่ 20 สิงหาคม ค.ศ. 2008 สแปนแอร์เที่ยวบิน 5022 ตกลงระหว่างการพยายามบินขึ้นครั้งที่สอง คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่อง 154 คนจากทั้งหมด 172 คน การสอบสวนระบุว่าเมื่อนักบินดึงแฟล็บออกระหว่างการดีเลย์ พวกเขาลืมที่จะกางออกอีกครั้งหลังจากนั้น นอกจากนี้ยังพบว่าการเตือนเครื่องขึ้นไม่ดังเนื่องจากรีเลย์อาจทำงานผิดพลาด

เมื่อวันที่ 7 มีนาคม ค.ศ. 2007 ขณะลงจอดที่ยกยาการ์ตา การูดาอินโดนีเซีย เที่ยวบินที่ 200 กระแทกพื้นอย่างแรงจนกระดอนอย่างรุนแรงก่อนจะวิ่งออกจากปลายทางวิ่ง คร่าชีวิตผู้คน 21 คนจากทั้งหมด 140 คนบนเครื่อง

เมื่อวันที่ 5 เมษายน ค.ศ. 1991 แอตแลนติกเซาอีสต์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 2311 พุ่งเข้าใส่พื้นขณะกำลังลงจอดที่กลินโคเจ็ตพอร์ตในบรันสวิก, รัฐจอร์เจีย คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่องทั้งหมด 23 คน อุบัติเหตุเกิดจากการทำงานผิดปกติของชุดควบคุมใบพัดของเครื่องยนต์ด้านซ้าย ซึ่งทำให้มุมระยะใบมีดไม่ถูกต้องบนใบพัดด้านซ้าย

เมื่อวันที่ 31 ตุลาคม ค.ศ. 1996 ตัมแอร์ไลน์ เที่ยวบิน 402 เที่ยวบินที่ 402 ตกในเขตที่อยู่อาศัยที่มีประชากรหนาแน่นเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากบินขึ้นจาก ท่าอากาศยานเซาเปาโล–คองโกฮาส คร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด 95 คนบนเครื่องและ 4 คนบนพื้น การชนมีสาเหตุมาจากคำสั่งของตัวกลับแงดันไอพ่นที่ผิดพลาดในเครื่องยนต์ด้านขวา

เมื่อวันที่ 25 ตุลาคม ค.ศ. 1999 เลียร์เจ็ต 35 เช่าเหมาลำซึ่งดำเนินการโดยซันเจ็ตเอวิเอชั่น ซึ่งบรรทุกนักกอล์ฟเพย์น สจ๊วต และตัวแทนของเขาบินออกจากสนามหลังจากเครื่องขึ้นได้ไม่นาน น้ำมันหมดและตกลงสู่ทุ่งนาในเซาท์ดาโคตา ซึ่งคร่าชีวิตผู้โดยสารทั้ง 6 คนบนเรือ การสอบสวนสรุปได้ว่าทุกคนต้องอยู่ในภาวะพร่องออกซิเจน เนื่องจากภาวะขาดออกซิเจนที่ไม่สามารถควบคุมได้ แต่สาเหตุยังไม่ทราบแน่ชัด

ในวันที่ 11 กันยายน ค.ศ. 2001 ระหว่างวินาศกรรม 11 กันยายน อเมริกันแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 77 บินออกนอกเส้นทางและชนเข้ากับเดอะเพนตากอน หลังจากถูกจี้เครื่องบิน ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 64 คนบนเครื่องบินลำนี้ รวมถึงผู้ก่อการร้าย 5 คน รวมถึงผู้อยู่ในอาคารอีก 125 คน

ในวันที่ 27 มีนาคม ค.ศ. 1977 เมื่อเครื่องบินโดยสารโบอิง 747 ของสายการบินแพนแอมและเคแอลเอ็ม ชนกันบนทางวิ่งของท่าอากาศยานโลสโรเดโอส ที่เกาะเตเนริเฟในแคว้นกานาเรียสของสเปน ทำให้มีผู้เสียชีวิต 583 คน นับเป็นอุบัติเหตุทางการบินที่ร้ายแรงที่สุดในประวัติศาสตร์การบิน จากผลของอิทธิพลขององค์กร สภาพแวดล้อม และการกระทำที่ไม่ปลอดภัยที่นำไปสู่หายนะครั้งนี้เป็นตัวอย่างในการทบทวนกระบวนการและกรอบงานสำหรับการสอบสวนหายนะและการป้องกันอุบัติเหตุทางการบิน

หมายเหตุ: เหตุการณ์นี้เคยได้รับการนำเสนอในสารคดีความยาว 90 นาที "Crash of the Century" ในปี 2005 โดยซีนีฟลิกซ์ไม่ได้กำหนดให้สารคดีนี้อยู่ภายใต้สารคดีชุดเมย์เดย์ แต่ยังมีความคล้ายคลึงกันในหลายๆส่วน^[5]

เมื่อวันที่ 20 สิงหาคม ค.ศ. 2007 ไชน่าแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 120 เกิดไฟไหม้และระเบิดหลังจากลงจอดและแท็กซี่ไปยังบริเวณประตูที่ท่าอากาศยานนะฮะในโอกินาว่า, ประเทศญี่ปุ่น อย่างไรก็ตาม ผู้โดยสารทั้ง 165 คนบนเรือรอดชีวิตมาได้ เหตุการณ์ดังกล่าวมีสาเหตุมาจากการรั่วไหลของเชื้อเพลิง

เมื่อวันที่ 30 กรกฎาคม ค.ศ. 1998 โปรทูสแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 706 ได้ชนกับเครื่องบินเล็กนอกชายฝั่งของลอริยองต์ ประเทศฝรั่งเศส ผู้โดยสารทั้ง 15 คนบนเครื่องบินทั้ง 2 ลำเสียชีวิต

เมื่อวันที่ 19 มกราคม ค.ศ. 1988 ทรานส์-โคโลราโดแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 2286 ซึ่งปฏิบัติการสำหรับคอนติเนนตัลเอกซ์เพรส ตกใกล้กับ Bayfield, Colorado ระหว่างการลงจอดที่ท่าอากาศยานดูรังโก ทั้งลูกเรือและผู้โดยสารเจ็ดในสิบห้าคนเสียชีวิตในอุบัติเหตุครั้งนี้

เมื่อวันที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2558 เยอรมันวิงส์ เที่ยวบินที่ 9525 ชนเข้ากับเทือกเขาแอลป์ ทางตอนใต้ของประเทศฝรั่งเศส ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต 150 คน จากการสืบสวนเบื้องต้นพบว่า เหตุการณ์นี้เป็นการเจตนาทำลายเครื่องบินลำนี้ของผู้ช่วยนักบิน อันเดรียส ลูบิตซ์ ที่ปรับลดระดับการบินเป็นผลทำให้เครื่องตก ซึ่งการกระทำดังกล่าวชัดเจนว่าเป็นไปโดยเจตนา ขณะที่หอควบคุมการบินพยายามติดต่อมายังห้องนักบิน

เมื่อวันที่ 16 มกราคม ค.ศ. 2002 บนเส้นทางสุดท้ายสู่ยอกยาการ์ตาเมื่อสิ้นสุดเที่ยวบินประจำภายในประเทศจากอัมเปนัน การูดาอินโดนีเซีย เที่ยวบินที่ 421 ประสบเหตุเครื่องยนต์ดับสองครั้งขณะบินฝ่าพายุฝนฟ้าคะนองรุนแรงและคูน้ำใน แม่น้ำเบงกาวันโซโล 59 คนจาก 60 คนบนเครื่องรอดชีวิต

เมื่อวันที่ 28 ธันวาคม ค.ศ. 2014 อินโดนีเซียแอร์เอเชีย เที่ยวบิน 8501 ตกลงสู่ทะเลชวาขณะบินผ่านพายุฝนฟ้าคะนอง คร่าชีวิตผู้โดยสาร 155 คนและลูกเรือ 7 คนบนเครื่อง สาเหตุของการตกเกิดจากความผิดปกติของหน่วยจำกัดการเคลื่อนที่ของหางเสือของเครื่องบิน และการตอบสนองที่ไม่เหมาะสมของนักบิน

เมื่อวันที่ 29 เมษายน ค.ศ. 2013 เนชันแนลแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 102 ตกลงสู่พื้นดินเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากบินขึ้นจากฐานทัพอากาศบาแกรม ในประเทศอัฟกานิสถาน ทำให้ลูกเรือทั้งเจ็ดคนบนเครื่องเสียชีวิต การสอบสวนระบุว่ายานพาหนะในช่องเก็บสัมภาระของเครื่องบินเคลื่อนตัว ทำให้สูญเสียการควบคุม

เมื่อวันที่ 1 ธันวาคม ค.ศ. 1993 นอร์ทเวสต์แอร์ลิงก์ เที่ยวบินที่ 5719 ชนไหล่เขาขณะกำลังลงจอด ผู้โดยสารทั้งหมด 16 คนและลูกเรือ 2 คนบนเครื่องเสียชีวิตในอุบัติเหตุครั้งนี้

ในวันที่ 9 มกราคม ค.ศ. 1997 คอมแอร์ เที่ยวบินที่ 3272 หลุดออกจากการควบคุมและตกลงขณะลงจอดที่ท่าอากาศยานดีทรอยต์เมโทรโพลิแทน ผู้โดยสารและลูกเรือทั้งหมด 29 คนบนเครื่องเสียชีวิต การสืบสวนสรุปได้ว่าน้ำแข็งเกาะอยู่บนปีกของเครื่องบิน ทำให้สูญเสียการควบคุม

เมื่อวันที่ 15 เมษายน ค.ศ. 2002 แอร์ไชน่า เที่ยวบินที่ 129 ชนเข้ากับด้านข้างของภูเขาขณะบินวนเพื่อลงจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติกิมแฮในปูซาน ประเทศเกาหลีใต้ ในช่วงที่สภาพอากาศไม่เอื้ออำนวย ผู้โดยสารและลูกเรือ 129 คนจากทั้งหมด 166 คนเสียชีวิตในอุบัติเหตุครั้งนี้

ในวันที่ 17 กรกฎาคม ค.ศ. 1996 ทีดับเบิลยูเอ เที่ยวบินที่ 800 เกิดระเบิดกลางอากาศ แตกระหว่างการบินและตกลงสู่มหาสมุทรแอตแลนติก ขณะเดินทางจากท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดี ไปยัง ท่าอากาศยานนานาชาติปารีส-ชาร์ล เดอ โกล ผู้โดยสารและลูกเรือทั้งหมด 230 คนบนเครื่องเสียชีวิต

เมื่อวันที่ 26 กันยายน ค.ศ. 1997 การูดาอินโดนีเซีย เที่ยวบินที่ 152 ตกลงสู่ป่าบนภูเขาขณะพยายามลงจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติโปโลเนียในเมดาน ทางตอนเหนือของเกาะสุมาตรา ด้วยทัศนวิสัยต่ำ เสียชีวิตทั้งหมด 234 คนบนเรือ การสอบสวนระบุว่าเครื่องบินหันผิดทางระหว่างการเข้าใกล้เนื่องจากการสื่อสารที่ผิดพลาดระหว่างนักบินและการควบคุมการจราจรทางอากาศ

ในวันที่ 2 กรกฎาคม ค.ศ. 1994 ยูเอสแอร์ เที่ยวบินที่ 1016 ตกลงในพื้นที่พักอาศัยขณะพยายามลงจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติชาร์ล็อตต์/ดักลาส ระหว่างเกิดพายุฝนฟ้าคะนอง คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่อง 37 คนจากทั้งหมด 57 คน การสืบสวนสรุปได้ว่าเครื่องบินพบกับลมเฉือนที่เกิดจากไมโครเบิร์สต์ ในขณะที่กัปตันประสบกับภาพลวงตาทางร่างกาย จนให้นักบินผู้ช่วยกดหัวเครื่องบินลงจนตก

เมื่อวันที่ 4 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2015 ทรานส์เอเชียแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 235ชนสะพานและตกลงสู่แม่น้ำคีลุงหลังจากบินขึ้นจากท่าอากาศยานซงซันได้ไม่นาน คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่อง 43 คนจากทั้งหมด 58 คน สาเหตุของการตกเกิดจากความผิดปกติของเครื่องยนต์หมายเลข 2 และความผิดพลาดของนักบินที่ดับเครื่องยนต์ผิด

เมื่อวันที่ 31 ตุลาคม ค.ศ. 2015 เมโทรเจ็ต เที่ยวบินที่ 9268 สลายตัวกลางอากาศและตกลงสู่คาบสมุทรไซนาย ระหว่างเที่ยวบินเช่าเหมาลำตามปกติจากท่าอากาศยานนานาชาติชาร์ม เอล ชีคไปยั ท่าอากาศยานปูลโกโว คร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด 224 คน

เมื่อวันที่ 31 สิงหาคม ค.ศ. 1999 ลาปา เที่ยวบินที่ 3142 แล่นข้ามรันเวย์และตกขณะบินออกจากท่าอากาศยานจอร์จ นิวเบรีในบัวโนสไอเรส ประเทศอาร์เจนตินา คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่อง 63 คนจากทั้งหมด 100 คน และ 2 คนบนพื้น

เมื่อวันที่ 31 กรกฎาคม ค.ศ. 1992 การบินไทย เที่ยวบินที่ 311 ชนภูเขาขณะกำลังลจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติตริภูวันในกาฐมาณฑุ ประเทศเนปาล ในสภาพอากาศเลวร้าย คร่าชีวิตผู้โดยสารทั้งหมด 99 คนและลูกเรือ 14 คนบนเครื่อง

เมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2000 เอเมอรีเวิลด์ไวด์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 177 ชนเข้ากับลานเก็บซากรถยนต์ไม่นานหลังจากบินออกจากท่าอากาศยานแซคราเมนโต มาเธอร์ในเที่ยวบินไปยังเดย์ตัน, รัฐโอไฮโอ ส่งผลให้ลูกเรือทั้ง 3 คนบนเครื่องเสียชีวิต สาเหตุของอุบัติเหตุในครั้งนี้เกิดจากการขาดการเชื่อมต่อของแท็บควบคุมแพนหางดิ่งด้านขวา

เมื่อวันที่ 23 กรกฎาคม ค.ศ. 2014 ทรานส์เอเชียแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 222 ตกที่หมู่บ้านซีซี ขณะพยายามลงจอดที่ ท่าอากาศยานมากงในช่วงที่สภาพอากาศไม่เอื้ออำนวยและทัศนวิสัยต่ำ คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่อง 48 คนจากทั้งหมด 58 คน และบาดเจ็บ 5 คนในพื้นที่ จากการสืบสวนพบว่านักบินจงใจลดระดับลงมาต่ำกว่าระดับความสูงต่ำสุด

วันที่ 31 สิงหาคม ค.ศ. 1988 เดลตาแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 1141 ตกเลยทางวิ่งขณะบินออกจากท่าอากาศยานนานาชาติดัลลาส/ฟอร์ตเวิร์ธ คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่อง 14 คนจากทั้งหมด 108 คน การสืบสวนในเวลาต่อมาระบุว่านักบินลืมกางแฟล็ปและเบรกลมสำหรับการบินขึ้น

เมื่อวันที่ 17 กรกฎาคม ค.ศ. 2014 มาเลเซียแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 17 ถูกขีปนาวุธยิงตกเหนือหมู่บ้านฮาโบรฟในประเทศยูเครน ระหว่างดำเนินเที่ยวบินจากอัมสเตอร์ดัมสู่กัวลาลัมเปอร์ คร่าชีวิตผู้คนทั้งหมด ผู้โดยสาร 283 คนและลูกเรือ 15 คนบนเครื่อง

วันที่ 9 พฤษภาคม ค.ศ. 2012 เครื่องบินในเที่ยวบินสาธิตตกที่ภูเขาซาลักในจังหวัดชวาตะวันตก มีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 45 คน จากการสืบสวนสรุปได้ว่านักบินไม่ทราบว่ามีที่สูงในพื้นที่และไม่สนใจคำเตือนจากระบบเตือนภัยภูมิประเทศ

เมื่อวันที่ 31 ตุลาคม ค.ศ. 2014 ยานทดสอบการบินอวกาศทดลองชื่อวีเอสเอส "เอนเทอร์ไพรส์"เกิดแตกหักระหว่างการบินและชนเข้ากับทะเลทรายโมฮาวี ในแคลิฟอร์เนีย, สหรัฐอเมริกา ขณะทำการทดสอบการบิน ส่งผลให้นักบินผู้ช่วย Michael Alsbury เสียชีวิต; นักบิน Peter Siebold ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่สามารถกระโดดร่มได้อย่างปลอดภัย

เมื่อวันที่ 7 ตุลาคม ค.ศ. 2008 ควอนตัส เที่ยวบินที่ 72 ประสบเหตุเครื่องบินดิ่งลงอย่างกะทันหันโดยไม่ได้รับคำสั่งระหว่างเที่ยวบินจากท่าอากาศยานชางงีสิงคโปร์ไปยังท่าอากาศยานเพิร์ธ 119 คนจาก 315 คนบนเครื่องบินได้รับบาดเจ็บ เครื่องบินลงจอดฉุกเฉินที่ฐานทัพอากาศเลียร์มันธ์ใกล้กับเอ็กซ์เมาธ์ รัฐเวสเทิร์นออสเตรเลีย

ในวันที่ 14 พฤศจิกายน ค.ศ. 1990 อาลีตาเลีย เที่ยวบินที่ 404 ร่อนลงต่ำเกินไปและชนเข้ากับป่าของภูเขาสแตดเลอร์เบิร์กในประเทศสวิตเซอร์แลนด์ขณะทำการร่อนลงจอดที่ท่าอากาศยานซูริค ผู้โดยสารและลูกเรือทั้งหมด 46 คนบนเครื่องเสียชีวิต

ในวันที่ 26 เมษายน ค.ศ. 1994 ไชนาแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 140 ได้อยู่ในสภาวะร่วงหล่นที่ระดับความสูงต่ำ และตกลงกลางทางวิ่งขณะลงจอดที่ท่าอากาศยานนาโกย่าในนาโกย่า, ประเทศญี่ปุ่น ผู้โดยสาร 264 คนจากทั้งหมด 271 คนเสียชีวิตในอุบัติเหตุครั้งนี้

วันที่ 15 พฤศจิกายน ค.ศ. 1987 คอนติเนนนตัล แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 1713 เกิดอาการร่วงหล่นและตกลงทางด้านขวาของรันเวย์หลังจากขึ้นเครื่องได้ไม่นานท่ามกลางพายุหิมะจากท่าอากศยานนานาชาติสเตเปิลตันในเดนเวอร์, รัฐโคโลราโดไปยังบอยซี, รัฐไอดาโฮ คร่าชีวิตผู้คนบนเครื่อง 28 คนจากทั้งหมด 82 คน

ระหว่างเที่ยวบินจาก ท่าอากาศยานนานาชาติจูวันดา ในชวาตะวันตก ประเทศอินโดนีเซีย สู่ท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกง ในวันที่ 13 เมษายน ค.ศ. 2010, คาเธ่ย์แปซิฟิค เที่ยวบินที่ 780 เกิดเหตุเครื่องยนต์ขัดข้อง โดยนักบินสามารถนำเครื่องบินลงจอดได้อย่างปลอดภัย

เมื่อวันที่ 16 กันยายน ค.ศ. 2011 เครื่องบินรบโบราณชื่อ เดอะแกลลอปปิ้งโกสต์ พุ่งชนผู้ชมในระหว่างการแข่งขันรีโนแอร์เรซคร่าชีวิตนักบิน เจมส์ ลีวาร์ด และผู้คนบนพื้นอีก 10 คน

ในวันที่ 4 เมษายน ค.ศ. 1994 เคแอลเอ็มซิตี้ฮอปเปอร์ เที่ยวบินที่ 433 ตกลงบริเวณทุ่งข้างๆ ทางวิ่งขณะลงจอดฉุกเฉินที่ท่าอากาศยานสคิปโฮล คร่าชีวิต 3 คนบนเครื่อง

ในวันที่ 18 สิงหาคม ค.ศ. 1993 อเมริกันอินเตอร์เนชันแนลแอร์เวย์ เที่ยวบินที่ 808 ได้เกิดอาการร่วงหล่นและตกลงขณะการพยายามเลี้ยวลงจอดที่ลานบินลีเวิร์ดพอยต์ในอ่าวกัวตานาโม ประเทศคิวบา ลูกเรือทั้งสามคนบนเครื่องรอดชีวิต

ในวันที่ 7 สิหาคม ค.ศ. 1997 ไฟน์แอร์ เที่ยวบินที่ 101 เกิดอาการร่วงหล่นและตกลงขณะขึ้นบินจากท่าอากาศยานนานาชาติไมแอมี, คร่าชีวิตทั้ง 4 คนบนเครื่องและอีกหนึ่งคนบนพื้นดิน สาเหตุเกิดจากการบรรทุกสินค้าที่ไม่ถูกต้องและการปรับระดับแพนหางดิ่งที่ไม่ถูกต้อง

เมื่อวันที่ 31 มีนาคม ค.ศ. 1995 ขณะขึ้นบินออกจากท่าอากาศยานนานาชาติออตโตเพนิ ทารูม เที่ยวบินที่ 371 ได้เอียงซ้ายมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเครื่องบินตกลง คร่าชีวิตทั้ง 60 คนบนเที่ยวบิน สาเหตุเกิดจากการรับมือกับสถานการณ์คันเร่งขัดข้องที่ไม่ดีพอของนักบินผู้ช่วย ในขณะที่กัปตันได้หมดสติไปจากอาการหัวใจวาย

ในวันที่ 20 ธันวาคม ค.ศ. 2008 คอนติเนนตัลแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 1404ได้เกิดไถลออกนอกรันเวย์ และชนเข้ากับร่องหลุมขณะพยายามขึ้นบินออกจากท่าอากาศยานนานาชาติเดนเวอร์ในเดนเวอร๋ รัฐโคโราโด ทั้งหมดรอดชีวิต

เมื่อวันที่ 14 กันยายน ค.ศ. 2008 แอโรฟลอต เที่ยวบินที่ 821 ตกลงในหุบเขาใกล้กับทางรถไฟสายทรานส์-ไซบีเรียขณะลงจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติเปียร์มในเปียร์ม ประเทศรัสเซีย ในสภาพอากาศเลวร้าย คร่าชีวิตทั้ง 88 คนบนเครื่องบิน

ในวันที่ 28 พฤศจิกายน ค.ศ. 2016 ลาเมีย เที่ยวบินที่ 2933 ซึ่งจะนำสมาคนฟุตบอลชาเปกอเอนเซสู่การแข่งขันบโกปาซูดาเมรีกานา 2016 นัดชิงชนะเลิศ ได้เกิดน้ำมันหมดก่อนการลงงจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติโจเซ มาเรีย กอร์โดวาในประเทศโคลอมเบีย 71 จาก 77คนบนเครื่องเสียชีวิต

เมื่อวันที่ 7 มกราคม ค.ศ. 1994 ยูไนเต็ดเอ็กซ์เพรส เที่ยวบินที่ 6291 เกิดตกลงห่างจากรันเวย์ 1.2 ไมล์ระหว่างการลงจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติพฟอร์ตโคลัมบัส หลังจากเกิดอาการร่วงหล่น นักบิน 2 คน พนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน และผู้โดยสาร 2 คนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ