ซาริม

บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด กรุณาช่วยปรับปรุงบทความนี้ โดยเพิ่มการอ้างอิงแหล่งที่มาที่น่าเชื่อถือ เนื้อความที่ไม่มีแหล่งที่มาอาจถูกคัดค้านหรือลบออก (เรียนรู้ว่าจะนำสารแม่แบบนี้ออกได้อย่างไรและเมื่อไร)

ซาริม (เกาหลี: 사림; อาร์อาร์: Sarim) เป็นกลุ่มการเมืองที่ทรงอำนาจในช่วงกลางและปลายราชวงศ์โชซ็อน

กลุ่มบัณฑิตซาริมดั้งเดิมมาจากสำนักของคิลแจ (เกาหลี: 길재; อาร์อาร์: Gil Jae) บัณฑิตที่มีชีวิตอยู่ในช่วงปลายราชวงศ์โครยอ และช่วงต้นราชวงศ์โชซ็อน ซึ่งเป็นศิษย์ของลีแซก และจอง มงจู หลังจากการล่มสลายของราชวงศ์โครยอ กิลแจปฏิเสธที่จะรับใช้ราชวงศ์ใหม่ตามคำร้องขอของพระเจ้าแทจง พระราชาลำดับที่ 3 ของราชวงศ์โชซ็อน

ในรัชสมัยพระเจ้าซ็องจง พระราชาลำดับที่ 9 พระองค์ได้เชิญคิมจงจิกและลูกศิษย์ของเขาซึ่งเป็นบัณฑิตลัทธิขงจื๊อใหม่รุ่นใหม่เข้ามารับราชการในราชสำนักและเจริญเติบโตทางการเมือง

พวกเขาได้เข้ารับราชการในสามกรม ทำให้เกิดการกระทบกระทั่งกับขุนนางกลุ่มฮุนกู ซึ่งเป็นกลุ่มขุนนางที่เรืองอำนาจจากการสนับสนุนโดยพระเจ้าเซโจ พระราชาลำดับที่ 7 ซึ่งเป็นพระอัยกา (ปู่) ของพระเจ้าซ็องจงซึ่งโค่นล้มราชบัลลังก์พระเจ้าทันจง พระราชาลำดับที่ 6 ผู้เป็นพระราชนัดดา

ในความขัดแย้งกับการก่อตั้งกลุ่มฮุนกู กลุ่มซาริมได้ผลกระทบจากการสังหารหมู่หลายครั้งระหว่างรัชสมัยของ เจ้าชายย็อนซัน พระเจ้าจุงจง และ พระเจ้ามย็องจง โดยเฉพาะในรัชสมัย พระเจ้าจุงจง ขุนนางหนุ่มจากกลุ่มซาริมนาม โช กวัง-โจ (เกาหลี: 조광조) ได้พยายามปฏิรูปและเปลี่ยนแปลงให้สังคมโชซ็อนเป็นสังคมขงจื๊อใหม่ หลังจากการสังหารหมู่ที่สำคัญ 4 ครั้ง โช กวัง-โจ และคนอื่น ๆ ถูกประหารชีวิตทำให้ขุนนางกลุ่มซาริมต้องล่าถอยกลับเข้าไปในหมู่บ้านและเผยแพร่หลักปรัชญาของพวกเขาต่อไปผ่านสำนักท้องถิ่นนาม ซอวอน (เกาหลี: 서원)

หลังจากกลุ่มฮุนกูล่มสลายเพราะขาดผู้สืบทอดอุดมการณ์ กลุ่มซาริมก็ได้กลับเข้ามาในราชสำนักระหว่างรัชสมัย พระเจ้าซ็อนโจ พระราชาลำดับที่ 14 โดยเวลานั้นนักปราชญ์จากกลุ่มซาริมได้สั่งสอนนักปราชญ์อีกหลายคนอาทิ อี ฮวัง และ อี อี นับแต่นั้นมากลุ่มซาริมกลายเป็นกลุ่มการเมืองที่ทรงอำนาจมากที่สุดของราชวงศ์โชซ็อน

หลังจากกลุ่มซาริมขึ้นมาแทนกลุ่มฮุนกูในฐานะกลุ่มการเมืองที่ทรงอำนาจช่วงปลาย คริสต์ศตวรรษที่ 16 ประเทศชาติรวมถึงกลุ่มซาริมเองก็แตกแยกออกเป็น ฝ่ายตะวันออก (ทง-อิน) และ ฝ่ายตะวันตก (ซอ-อิน) ฝ่ายตะวันออกเองก็แบ่งแยกออกมาอีกเป็น ฝ่ายเหนือ (บุก-อิน) และ ฝ่ายใต้ (นัม-อิน) และฝ่ายตะวันตกก็แบ่งแยกออกมาเป็น ขุนนางเก่า (โนรน) และ ขุนนางหนุ่ม (โซรน)