คินสึงิ

คินสึกิ (คินสึงิ) (金継ぎ^?, "เชื่อมด้วยทอง"), หรือ คินสึกูโรอิ (金繕い^?, "ซ่อมด้วยทอง"),^[1] คือศิลปะญี่ปุ่นที่ว่าด้วยเรื่องการซ่อมเครื่องปั้นดินเผาด้วยยางรักและผงทอง ผงเงิน หรือผงแพลตินัม วิธีการคล้ายกับการทำมากิเอะ^[2][3][4] ในเชิงปรัชญา การแสดงให้เห็นถึงร่องรอยความเสียหายและการซ่อมแซมเป็นสิ่งบ่งชี้ถึงประวัติศาสตร์วัตถุชิ้นนั้น ๆ แทนที่จะปกปิดมันไว้^[5]

เทคนิคการใช้ยางรักมาซ่อมแซมส่วนที่แตกหักเสียหายของเครื่องปั้นดินเผาพบได้ตั้งแต่สมัยโจมงจากหลักฐานเครื่องปั้นดินเผาโจมงที่หลงเหลืออยู่ ในยุคมูโรมาจิ (1336 - 1573) คุณค่าทางศิลปะของคินสึกิได้รับการยอมรับจากการแพร่กระจายของงานศิลปะที่ใช้ยางรักในการรังสรรค์เช่น มากิเอะ และในพิธีการชงชาที่ให้การยอมรับวัตถุที่ถูกซ่อมแซมในแบบที่มันเป็น^[6] มีอีกทฤษฎีหนึ่งที่ว่ากันว่า คินสึกิ ถือกำเนิดในสมัยโชกุน อาชิกางะ โยชิมาซะ ช่วงศตวรรษที่ 15 ที่ได้ส่งถ้วยชามที่แตกแล้วไปซ่อมที่ประเทศจีน จากนั้นจีนก็ส่งถ้วยชามที่ซ่อมด้วยการใช้ลวดเย็บแปะมาตาม��อยแตกกลับมายังญี่ปุ่นซึ่งดูน่าเกลียดกว่าเดิม ทำให้ช่างฝีมือญี่ปุ่นต้องนำกลับมาซ่อมใหม่ให้สวยงามขึ้นด้วยเทคนิคคินสึกิ^[7][8][2]

วัสดุสำหรับงานคินสึกิประกอบด้วยวัสดุหลัก ๆ ดังนี้

1. ยางรัก - วัสดุสำคัญในหลายขั้นตอนการทำคินสึกิ ประกอบไปด้วยชนิดย่อย 2 ชนิดคือ
   1. ยางรักดิบ - ใช้สำหรับชั้นตอนการเชื่อมและการอุด
   2. ยางรักสี - ใช้สำหรับขั้นตอนการรองพื้น ประกอบไปด้วยยางรักสีดำ และยางรักสีแดง
2. แป้งสาลี - ใช้สำหรับผสมกับยางรักให้เป็นกาวประสาน^[9]เรียกว่า มูงิอูรูชิ (ญี่ปุ่น: 麦漆; โรมาจิ: mugi-urushi)
3. ขี้เลื่อย - ใช้สำหรับผสมกับยางรักใช้เป็นวัสดุอุดช่องว่าง^[10]เรียกว่า โคกูโซะ (ญี่ปุ่น: 刻苧; โรมาจิ: kokuso)
4. วัสดุอุด - ใช้สำหรับผสมกับยางรักใช้เป็นวัสดุอุดพื้นผิว^[11]เรียกว่า ซาบิอูรูชิ (ญี่ปุ่น: 錆漆; โรมาจิ: sabi-urushi) มี 2 ชนิดที่นิยมใช้คือ จิโนโกะ (ญี่ปุ่น: 地の粉; โรมาจิ: jinoko) และ โทโนโกะ (ญี่ปุ่น: 砥の粉; โรมาจิ: tonoko)
5. ผงโลหะมีค่า - ใช้สำหรับการประดับในขั้นตอนสุดท้ายเช่น ผงทอง ผงเงิน ผงแพลทินัม

ขั้นตอนการทำคินสึกิมักประกอบไปด้วย 5 ขั้นตอนดังนี้

1. การเชื่อมชิ้นส่วน - เนื่องจากยางรักยังไม่ได้แห้งและมีแรงยึดเกาะพื้นผิวทันทีหลังจากที่ทา จึงต้องอาศัยการผสมกับแป้งสาลีเพื่อช่วยเพิ่มการยึดเกาะ สิ่งสำคัญในขั้นตอนแรกคือรอยแตกที่จะทำการเชื่อมต้องสะอาดและแห้ง
2. การอุดช่องว่าง - บางครั้งอาจมีชิ้นส่วนที่บิ่นหักออกไป เกิดเป็นช่องว่างแม้จะเชื่อมชิ้นส่วนทั้งหมดดีแล้ว จำเป็นต้องอุดช่องว่างด้วยยางรักผสมกับขี้เลื่อย
3. การอุดพื้นผิว - ในการเชื่อมหรือการอุดช่องว่างเมื่อแห้งดีแล้วพื้นผิวที่ได้มักจะมีความไม่เรียบเนียบ สม่ำเสมอ จำเป็นต้องปรับพื้นผิวให้เรียบก่อนด้วยซาบิอูรูชิ ซึ่งใช้หลักการเดียวกับการโป๊วพื้นผิวก่อนการทำสี
4. การรองพื้น - เป็นการรองพื้นผิวด้วยยางรักก่อนที่จะทำการประดับต่อไปด้วยผงโลหะมีค่าต่าง ๆ โดยที่นิยมจะรองพื้นด้วยยางรักสีแดงสำหรับการประดับด้วยผงทอง และรองพื้นด้วยยางรักสีดำสำหรับการประดับด้วยผงเงิน ยางรักที่ใช้รองพื้นนี้จะเป็นตัวยึดจับกับผงโลหะมีค่าต่าง ๆ ให้ติดกับพื้นผิว^[12]
5. การประดับ - โรยประดับด้วยผงโลหะมีค่าเช่นผงทอง ผงเงิน ผงแพลตินัม บนยางรักสีที่ทำการรองพื้นไว้ ขัดให้ขึ้นเงาเมื่อแห้งดีแล้วเป็นขั้นตอนสุดท้าย^[13][14]