ความพยายามยับยั้งการรั่วไหลของน้ำมันดิบจากแท่นขุดเจาะดีพวอเทอร์ฮอไรซัน

ความพยายามยับยั้งการรั่วไหลของน้ำมันดิบจากแท่นขุดเจาะดีพวอเทอร์ฮอไรซัน เป็นเหตุการณ์ซึ่งเกิดขึ้นหลังจากการระเบิดของแท่นขุดเจาะดีพวอเทอร์ฮอไรซัน จนกระทั่งโรงกลั่นน้ำมันได้รับการปิดผนึกเมื่อวันที่ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2553^[1] อย่างไรก็ตาม มีความเป็นไปได้มากว่าความช่วยเหลือของบริติชปิโตรเลียม (BP) สู่พื้นที่จะแก้ปัญหาได้อย่างถาวร โลมาและสัตว์เลี้ยงลูกด้วยน้ำนมหลายสปีชีส์ (61 ตัว) นก (2,095 ตัว) และเต่าทะเลใกล้สูญพันธุ์ (467 ตัว) ตายได้โดยรับผลกระทบโดยตรงหรือโดยอ้อมจากการรั่วไหลของน้ำมันดิบดังกล่าว^[2]

ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้

บีพีได้ขุดหลุมควบคุมความดันภายในบ่อเดิมเพื่อที่จะสกัดกั้นการรั่วไหลของน้ำมันดิบ เมื่อหลุมควบคุมความดันเข้าไปถึงหลุมเจาะแล้ว ผู้ควบคุมจะสูบเอาของเหลวที่กำลังร่วไหลออกมาเข้าไปในบ่อดั้งเดิมได้ ดิวัลลอปเมนต์ ดริลเลอร์ที่ 3 ได้เริ่มต้นการเจาะหลุมควบคุมความดันหลุ่มแรกเมื่อวันที่ 2 พฤษภาคม และเมื่อวันที่ 14 มิถุนายน หลุมได้มีความลุก 4,260 เมตร จากทั้งหมด 5,500 เมตรแล้ว จีเอสเอฟ ดิวัลลอปเมนต์ ดริลเลอร์ที่ 2 ได้เริ่มต้นการเจาะหลุมควบคุมความดันที่สองเมื่อวันที่ 16 พฤษภาคม แต่หยุดอยู่ที่ 2,614 เมตร จากทั้งหมด 5,500 เมตร เมื่อวันที่ 14 มิถุนายน ระหว่างที่วิศวกรของบีพีกำลังระบุสถานะปฏิบัติการของตัวป้องกันการพลุ่งของหลุมควบคุมความดันที่สอง^{[3][4][5][6][7][8]} หลุมควบคุมความดันคาดว่าจะเริ่มต้นใช้ได้ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2553^[9] โดยบ่อหนึ่งคิดเป็นมูลค่ากว่า 100 ล้านดอลลาร์สหรัฐ^[10][11]