Лод

Лод (ибр. לוֹד‎ ар. 'اَلْلُدّْ‎ дар гузашта Лидда, Георгиополис, Диосполис) — шаҳрест дар Исроил, ки дар 20 км ҷанубу шарқи Тел-Авив ҷойгир аст. Маркази саноати миллии фазонавардӣ; бузургтарин фурудгоҳи кишвар ба номи Дэвид Бен-Гурион дар наздикии он ҷойгир аст.

Таърих

Номи шаҳри Лод (Люд) бори аввал дар навиштаҷоти Карнак аз замони Тутмоси III зикр шудааст. Аз асри 5 то милод Лидда маркази асосии омӯзиши яҳудиён буд. Дар Аҳди Ҷадид ин шаҳр на як бору ду бор омадааст. Дар ҷанги дуввуми яҳудиён, онро румиён гирифта, ҳамчун яке аз марказҳои муқовимати яҳудиён нобуд карданд. Дар ҷои Лиддаи қадим мустамлика бо номи юнонии Δι бσπολι «(« шаҳри худоён ») ба вуҷуд омад. Боварӣ ба он аст, ки Георгийи Ғалаба зиндагӣ мекард ва дар он ҷо дафн карда шудааст. Ба хотираи ин, пеш аз истилои араб, Лоди муосир бо номи Георгиополис ("шаҳри Георгий") маъруф буд.

Халифа Сулаймон соли 716 маркази Фаластини арабро аз Лидда ба Рамла, ки худи ӯ таъсис додааст, кӯчонид. Дар солҳои 1099-1191, Лидда яке аз марказҳои сенаторҳои Рамла ва давлати салибдорон буд, ки Лиддаро "шаҳри Георгий" номиданд. Сайёҳ Бинёмин Тюделӣ дар соли 1170 дар Лидда танҳо як яҳудиро ёфт. Пас аз ҳамроҳ шудан ба Исроил дар соли 1948, аҳолии араб шаҳрро монд, аммо ҳоло фоизи арабҳо дар байни сокинони шаҳр аз ҳисоби миёнаи ҷумҳурӣ зиёдтар аст^{[сарчашма оварда нашудааст 4638 рӯз]}.

Қисми назарраси аҳолии шаҳрро нерӯҳои дифоъи Исроил дар соли 1948, дар давоми ҷанги Яҳуду-Арабии солҳои 1948-1949 маҷрубан аз хонаҳояшон пеш карда шуданд ^[1].

Аҳолӣ

Тибқи маълумоти Бюрои омори марказии Исроил аҳолӣ дар аввали с. 2020 77 223 нафарро ташкил дод.

Манзараҳо

Ҷозибаи асосӣ қабри эҳтимолии Ҷорҷ Виктория мебошад, ки бар асри 6 бо базилика сохта шудааст. Баъдтар салибдорон дар болои харобаҳои он калисо сохтанд, ки он пас аз харобшавии зиёд танҳо дар соли 1870 барқарор карда шуд. Инчунин ду масҷиди қадимӣ, ҳаммомҳо ва корвонсарой маҳфузанд.

Шаҳрҳои бародарӣ

Галерея

Харобаҳои калисои Ҷорҷ ва Масҷид дар соли 1486. Гирифтани тавсифи сафари Конрад Грюненберг
Фарши мозаикии антиқа
Пули Байбарси асримиёнагӣ
Калисои St. Ҷорҷ

Эзоҳ

↑ Алек Д. Эпштейн, Израиль и проблема палестинских беженцев: история и политика, 2005 г.
По утверждению недавно скончавшегося израильского историка Мордеҳая Лахава (Mordechai Lahav), «если бы не это восстание, жители не были бы изгнаны ни из Лода, ни уж тем более из Рамле»[192], и подобный вывод представляется вполне оправданным. Факт состоит в том, что в те же самые дни в Верхней и Западной Галилее израильская армия захватила город Назарет и ещё тридцать семь деревень, но большинство их жителей остались в местах своего проживания. Правда, заслуга в этом принадлежит командиру 7-й танковой бригады Бену Дункельману, отказавшемуся выполнить приказ о депортации палестинского населения Назарета вопреки условиям капитуляции

[Эпштейн-1] Алек Д. Эпштейн, Израиль и проблема палестинских беженцев: история и политика, 2005 г.
По утверждению недавно скончавшегося израильского историка Мордеҳая Лахава (Mordechai Lahav), «если бы не это восстание, жители не были бы изгнаны ни из Лода, ни уж тем более из Рамле»[192], и подобный вывод представляется вполне оправданным. Факт состоит в том, что в те же самые дни в Верхней и Западной Галилее израильская армия захватила город Назарет и ещё тридцать семь деревень, но большинство их жителей остались в местах своего проживания. Правда, заслуга в этом принадлежит командиру 7-й танковой бригады Бену Дункельману, отказавшемуся выполнить приказ о депортации палестинского населения Назарета вопреки условиям капитуляции

[1]