ஷைஸ்தா சுஹ்ரவர்தி இக்ரமுல்லா

பேகம் ஷைஸ்தா சுஹ்ரவர்தி இக்ரமுல்லா ( Shaista Suhrawardy Ikramullah ) ( ஜூலை 22, 1915 - டிசம்பர் 11, 2000) என்பவர், வங்காளத்தைச் சேர்ந்த வங்காள பாக்கித்தானிய அரசியல்வாதியும், இராஜதந்திரியும், எழுத்தாளரும் ஆவார். ^[1] இலண்டன் பல்கலைக்கழகத்தில் முனைவர் பட்டம் பெற்ற முதல் முஸ்லிம் பெண் இவர் என்று அறியப்படுகிறது. ^[2] இவர் 1964 முதல் 1967 வரை மொராக்கோவிற்கான பாக்கித்தானின் தூதராக இருந்தார். மேலும் ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் பிரதிநிதியாகவும் இருந்தார்.

ஹசன் சுஹ்ரவர்தி மற்றும் அவரது மனைவி சாஹிப்சாதி ஷா பானு பேகம் ஆகியோருக்கு சுஹ்ரவர்தி குடும்பத்தில் ஷைஸ்தா அக்தர் பானு சுஹ்ரவர்தியாக இக்ரமுல்லா பிறந்தார். ஷைஸ்தாவின் தாயார் நவாப் அப்துல் லத்தீப்பின் பேத்தி ஆவார். ^[3]

இவர், கொல்கத்தாவில் உள்ள லொரேட்டோ கல்லூரியில் படித்தார்.^{[சான்று தேவை]} இவர், லண்டன் பல்கலைக்கழகத்தில் முனைவர் பட்டம் பெற்ற முதல் முஸ்லிம் பெண்மணி என்று அறியப்படுகிறார். இவரது முனைவர் பட்ட ஆய்வேடு, "உருது நாவல் மற்றும் சிறுகதையின் வளர்ச்சி" என்கிற தலைப்பில் இருந்தது. இது, உருது இலக்கியத்தின் விமர்சன ஆய்வு ஆகும். ^[4]

இவர் 1933 இல் முகமது இக்ரமுல்லாவை மணந்தார் ^[5] இவர்களுக்கு நான்கு குழந்தைகள் இருந்தனர்: ^[6]

• இனாம் இக்ரமுல்லா
• நாஸ் அஷ்ரஃப்
• சல்மா சோபன்
• ஜோர்டான் இளவரசி சர்வத்

இவர் திருமணமான பிறகு, இவரது தலைமுறையில் பர்தாவை விட்டு வெளியேறிய முதல் இந்திய முஸ்லிம் பெண்களில் இவரும் ஒருவர் ஆவார். ^[3] முகமது அலி ஜின்னா இவரை அரசியலில் ஈடுபடத் தூண்டினார். ^[3] இவர், முஸ்லீம் பெண் மாணவர் கூட்டமைப்பு மற்றும் அகில இந்திய முஸ்லீம் லீக்கின் மகளிர் துணைக் குழுவின் தலைவராக இருந்தார். ^[3]

1945 ஆம் ஆண்டில், பசிபிக் உறவுகள் மாநாட்டில் கலந்து கொள்ளுமாறு இந்திய அரசால் கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டார். முஸ்லீம் லீக்கின் பிரதிநிதியாகச் சென்று அதன் சார்பாகப் பேச வேண்டும் என்று ஜின்னா விரும்பியதால், அந்த வாய்ப்பை ஏற்க வேண்டாம் என்று இவரை சமாதானப்படுத்தினார்.

இவர் 1946 இல் இந்திய அரசியல் நிர்ணய சபைக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார், ஆனால் முஸ்லீம் லீக் அரசியல்வாதிகள் செய்யாதது போல், இவர் ஒருபோதும் இருக்கையில் அமரவில்லை.^[3]

1947 இல் பாகிஸ்தானின் முதல் அரசியலமைப்புச் சபையின் இரண்டு பெண் பிரதிநிதிகளில் இவரும் ஒருவர் என்று அறியப்படுகிறது. ^[4]

இவர் ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் பிரதிநிதியாகவும் இருந்தார், மேலும் மனித உரிமைகளுக்கான உலகளாவிய பிரகடனம் (1948) மற்றும் இனப்படுகொலைக்கு எதிரான மாநாடு (1951) ஆகியவற்றில் பணியாற்றினார். ^{[3] [7] [8] [9]}

1964 முதல் 1967 வரை மொராக்கோவிற்கான பாகிஸ்தானின் தூதராக இருந்தார் ^[4]

இவர், டிசம்பர் 11, 2000 அன்று கராச்சியில் ^[8] தனது 85வது வயதில் காலமானார்.

2002 ஆம் ஆண்டில், இவரது மரணத்த���ற்குப் பின்னர், மிக உயர்ந்த சிவில் விருதான நிஷான்-இ-இம்தியாஸ் (ஆர்டர் ஆஃப் எக்ஸலன்ஸ்) விருது பாகிஸ்தானின் ஜனாதிபதியால் வழங்கப்பட்டது. ^{[10] [8]}