Radoje Ljubičić

radoje ljubičić
Radoje Ljubičić
Lični podaci
Datum rođenja	(1920-12-04)4. decembar 1920.
Mesto rođenja	Bioska, kod Užica, Kraljevina SHS
Datum smrti	3. februar 1972.(1972-02-03) (51 god.)
Mesto smrti	Split, SR Hrvatska, SFR Jugoslavija
Profesija	vojno lice
Porodica
Supružnik	Ljubinka Ljubičić
Delovanje
Član KPJ od	novembra 1939.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
Služba	NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija 1941—1972.
Čin	general-potpukovnik
Heroj
Narodni heroj od	5. jula 1952.
Odlikovanja

Radoje Ljubičić (Bioska, kod Užica, 4. decembar 1920 — Split, 3. februar 1972) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, general-potpukovnik avijacije JNA i narodni heroj Jugoslavije.

Rođen je 4. decembra 1920. godine u selu Bioska, kod Užica. Poticao je iz siromašne seljačke porodice. Osnovnu školu završio je u rodnom selu, a zanat je učio u Užicu, gde se rano uključio u sindikalni pokret i omladinski revolucionarni pokret.

Aktivno je učestvovao u organizovanju štrajkova i demonstracija, član Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) postao je 1937. godine, a novembra 1939. godine je primljen u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Godinu dana kasnije bio je izabran je za člana Sreskog komiteta KPJ za Užice, a ubrzo i za člana Okružnog komiteta KPJ za Užice.

Posle Aprilskog rata i okupacije Jugoslavije, 1941. godine, aktivno je radio na organizovanju ustanka. Kada je krajem juna većina rukovodstva KPJ napustila Užice i otišla na teren, Radoje je još neko vreme ostao ilegalno u gradu, gde je okupljao članove i prikupljao simpatizere za odlazak u Užički partizanski odred. Takođe je i održavao vezu između Okružnog komiteta KPJ i Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju.

Prilikom oslobođenja Užica, septembra 1941. godine, nalazio se na čelu udarnih grupa skojevaca sa kojima je učestvovao je u borbama i hapšenju petokolonaša. Odmah posle oslobođenja grada, postao je politički komesar Treće čete Užičkog partizanskog odreda. Posle Prve neprijateljske ofanzive i povlačenja glavnine partizanskih snaga u Sandžak, povukao se sa Užičkim odredom. Učestvovao je u borbama u Sandžaku, a posebno se istakao u napadu na italijansko uporište, kod Bijelog Polja, kada se privukao zgradi u kojoj su spavali italijanski vojnici, i s bliskog rastojanja ubacio je kroz vrata i prozore nekoliko ručnih bombi. O ovom Radojevom podvigu pisao je i list „Borba”.

Decembra 1941. godine sa delovima Užičkog partizanskog odreda stupio je u tada osnovanu Prvu proletersku udarnu brigadu i postavljen je na dužnost zamenika političkog komesara Petog šumadijskog bataljona. Učestvovao je u mnogim borbama ove brigade, a u jednoj akciji u Bosanskoj Krajini je bio teško ranjen. Sa nekoliko drugova, tada je izviđao kuću u kojoj su se nalazile ustaše, i kada su otkriveni, Radoje je, i pored toga što je bio teško ranjen, pomagao drugovima da unište neprijateljsko gnezdo, sve dok mu i puška nije bila prebijena od žestoke vatre neprijatelja. Drugovi su ga, tako teško ranjenog, nosili nekoliko desetina kilometara, od Tarčina do Bosanskog Petrovca.

Posle ozdravljenja, bio je raspoređen u Treću krajišku udarnu brigadu, u kojoj je izvesno vreme bio zamenik političkog komesara brigade. Sa ovom brigadom je učestvovao u borbama oko Ključa, a zatim se razboleo od tifusa i celu Četvrtu neprijateljsku ofanzivu prošao je kao bolesnik. U Petoj neprijateljskoj ofanzivi učestvovao je u svim značajnijim borbama, a kada je postavljen za zamenika političkog komesara Treće sandžačke udarne brigade nastavio je da se bori u Crnoj Gori i Bosni.

Kao rukovodilac političkog kursa u Prijepolju uspeo je da se, u vrlo kritičnoj situaciji, sa slušaocima kursa probije kroz obruč Nemaca i četnika, što je spasilo rukovodeći kadar brigade. Ubrzo je postao član Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju, a zatim je postavljen za rukovodioca Političkog odeljenja (Politodela) 46. srpske divizije, koja je bila formirana u južnoj Srbiji. Kao zamenik političkog komesara 22. srpske divizije, Radoje je učestvovao u borbama na Sremskom frontu.

Posle završetka rata, iako mu je nuđeno više značajnih političkih funkcija, na lični zahtev je ostao u Jugoslovenskoj armiji (JA) i opredelio se za vojnu službu. Septembra 1945. godine, prešao je na dužnost u Ratno vazduhoplovstvo, a krajem godine otišao je na školovanje u Vojnu akademiju „Frunze” u Moskvi, koju je završio 1947. godine. Potom je završio Višu vojnu akademiju JNA.

Nalazio se na dužnostima političkog komesara divizije, načelnika Organizaciono-instruktorskog odeljenja Političke uprave Komande Ratnog vazduhoplovstva, komandanta Vazduhoplovnog puka i divizije, načelnik Operativne uprave RV i PVO, načelnik Više vojne vazduhoplovne akademije JNA i dr.

Bio je član Opunomoćstva CK SKJ za RV i PVO, a u dva saziva je bio biran za člana Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije.

Dana 31. januara 1972. godine doživeo je avionsku nezgodu, kada je helikopter u kome se nalazio po poletanju iz Splita pao u more. Tada je bio teško povređen, a preminuo je 3. februara u vojnoj bolnici u Splitu. U trenutku smrti se nalazio na dužnosti komandanta Vazduhoplovnog korpusa i imao je čin general-potpukovnika JNA.

Sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju u Beogradu.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem, Orden partizanske zvezde sa srebrnim vencem, Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima, Orden za hrabrost i Orden narodne armije sa srebrnom zvezdom. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 5. jula 1952. godine.

Njegovo ime danas nosi Srednja tehnička škola iz Užica.

• Vojna enciklopedija (knjiga peta), Beograd 1973. godina.
• Narodni heroji Jugoslavije. Beograd: Mladost. 1975.