harrje

HARRJE I f. zool.

• Kandërr shumë e vogël, me krahë të bardhë e të tejdukshëm, që del zakonisht në kohë të vapës, fluturon tufa-tufa duke lëshuar një zë të hollë, që hyn në sy a në vesh ose të pickon lëkurën. Iu ngjitën harrjet. Na hëngrën (na grinë) harrjet. Është si harrje të bezdis e të mërzit vazhdimisht, është shumë i mërzitshëm.
• Iu bë harrje dikujt iu qep dikujt dhe e mërziti shumë, e bezdisi tej mase.

HARRJE II f.

• 1. Veprimi sipas kuptimeve të foljeve HARR, HARRET. Harrja e parë (e dytë). Harrja e grurit (e misrit). Harrja e barërave të këqija. Harrja e pemëve. Bënë harrjen.
• 2. Rrallishtë misri, harrë, bitërr. Mblodhi harrjet. U hedh harrje lopëve.