Przejdź do zawartości

wiać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wiać (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA: [vʲjät͡ɕ], AS: [vʹi ̯äć], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• i → j 
​?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany

(1.1) meteorol. przesuwać się (o wietrze, o masach powietrza)
(1.2) przen. książk. być odczuwalnym
(1.3) pot. uciekać

czasownik przechodni niedokonany

(2.1) roln. oczyszczać omłócone ziarno (zwykle w wialni)
odmiana:
(1.1-3) wi|ać; koniugacja Xb
przykłady:
(1.1) Znów jesień, wiatry wieją. Okropnie wieje (= Wiatr okropnie wieje).
(1.1) Zamknijcie drzwi, bo wieje tak, że zaraz nam głowy pourywa.
(1.2) Od twoich słów wieje chłodem.
(1.2) Jego dom od dawna wiał pustką.
(1.3) Po podłożeniu kapiszona na tor tramwajowy wiał, że aż się kurzyło.
składnia:
(1.1) często z podmiotem domyślnym w 3 os. lp lub lm wiać od/z +D. do +D.
(1.2) często z podmiotem domyślnym w 3 os. lp lub lm; wiać od kogo, skąd + D.; wieje czym + N.
kolokacje:
(1.1) (wiatr) wieje z zachodu
(1.2) wieje chłodem / nostalgią / nudą / smutkiem / pustką
(1.3) wiać ile sił w nogach
(2.1) wiać zboże / pszenicę
synonimy:
(1.1) dąć; reg. śl. cióngnóć
(1.3) uciekać, zmykać, wulg. spierdalać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wiatrówka ż, wiatr m, wietrzyk m, wianie n, owiewka ż, wiejadło n, owianie n, owiewanie n, wiew mrz
czas. nawiewać, powiać dk., powiewać ndk.
związki frazeologiczne:
wiedzieć, skąd wiatr wieje
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=wiać&oldid=8460398”