awanturnik

wymowa:

IPA: [ˌavãnˈturʲɲik], AS: [avãnturʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba skłonna do wszczynania kłótni

(1.2) osoba prowadząca burzliwe życie, gotowa podjąć ryzyko

odmiana:

(1.1-2)^[1]

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	awanturnik	awanturnicy
dopełniacz	awanturnika	awanturników
celownik	awanturnikowi	awanturnikom
biernik	awanturnika	awanturników
narzędnik	awanturnikiem	awanturnikami
miejscownik	awanturniku	awanturnikach
wołacz	awanturniku	awanturnicy

przykłady:

(1.1) Pijany awanturnik w trakcie interwencji uderzył policjantkę pięścią w twarz^[2].

(1.2) Poszukuję dzielnych, bohaterskich, żądnych przygód awanturników, którzy są gotowi do kilku dni ryzykownych walk i starć z narastającymi hordami nieprzyjaciela!^[3].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) warchoł; pot. rozrabiaka, rozrabiacz; przest. hałaburda; gwara warszawska kobzacz

(1.2) poszukiwacz przygód

antonimy:

hiperonimy:

(1.2) ryzykant

hiponimy:

(1.1) kłótnik, krzykacz, pieniacz; pot. zadymiarz, zakapior

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. awantura ż, awanturka ż, awanturnictwo n, awanturniczość ż, awanturzenie n

forma żeńska awanturnica ż, awanturniczka ż

czas. awanturować się

przym. awanturniczy

przysł. awanturniczo

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. awantura + -nik < franc. aventure → przygoda^[4][5]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) brawler, rowdy fellow
• białoruski: (1.1) скандаліст m; (1.2) авантурыст m
• duński: (1.1) ballademager w
• francuski: (1.1) aventurier
• hiszpański: (1.1) alborotador m, camorrista m
• interlingua: (1.1) picaro; (1.2) aventurero
• kaszubski: (1.1) jarchòla m
• niemiecki: (1.2) Abenteurer
• nowogrecki: (1.1) ταραξίας m, καβγατζής m
• rosyjski: (1.2) авантюрист m
• ukraiński: (1.2) авантюрист m
• węgierski: (1.2) kalandor
• włoski: (1.1) bisbetico m; (1.2) avventuriero m

źródła: