Sal

Wyspa ma kształt podłużny i jest długa na 35 km, a w najszerszym osiąga 12 km. W jej otoczeniu znajduje się kilka małych wysepek. Sal jest płaska, z pojedynczymi wzgórzami urozmaicającymi krajobraz. Najwyższym punktem jest szczyt Monte Grande (408 m n.p.m.), jednak większość wyspy znajduje się poniżej 50 m n.p.m. Wybrzeże północnej części jest skaliste, zaś południowej piaszczyste. Na wyspie nie ma stałych rzek, jedynie okresowe cieki wodne określane mianem ribeira. Większość wody pitnej na Sal pochodzi z odsalania, w mniejszym stopniu z importu. Jedynie niewielka część wyspy nadaje się pod uprawy (w okolicach wsi Fontona i Terra Boa). Większość obszaru jest półpustynna, lub wręcz pustynna. Naturalnym zasobem wyspy jest sól, która była powodem zasiedlenia w XIX wieku i była wydobywana do początku lat 90. XX stulecia.

Wyspa posiada klimat subtropikalny suchy, z 350 dniami słonecznymi. Nieliczne dni deszczowe zdarzają się głównie w okresie od późnego lipca do wczesnego listopada, będącym jednocześnie nieco cieplejszym. Temperatury rzadko kiedy spadają poniżej 20°C, najczęściej w okresie grudzień-marzec, zaś najcieplejszym miesiącem jest wrzesień.

Wyspę odkryli Portugalczycy 3. grudnia 1460 r. i nazwali ją Llana („Płaska”), dopiero z odkryciem złóż soli w 1799 r. stopniowo zmieniono nazwę na współczesną. Została ona zasiedlona dopiero w 1830 r. wraz z rozpoczęciem przemysłowego wydobycia soli w Santa Marii. W 2. połowie XX wieku głównym zajęciem była obsługa pierwszego lotniska w kraju, zbudowanego w latach 1939-49, które zapewniało międzylądowanie na trasie z Europy do Ameryki Południowej. W 1967 r. powstał pierwszy hotel w kraju, Morabeza, związany z obsługą portu lotniczego. W czasie uzyskania niepodległości w 1975 r. wyspę zamieszkiwało 5,5 tysiąca mieszkańców. Od końca lat 90. na wyspie rozwija się turystyka, będąca obecnie głównym źródłem dochodów i zapewniająca najlepszą sytuację ekonomiczną spośród wszystkich wysp. Obecnie około połowy ruchu turystycznego archipelagu odbywa się na Sal.

Dwoma głównymi partiami kraju są lewicowa PAICV (Partia Afrykańska Niepodległości Zielonego Przylądka) i centroprawicowa MpD (Ruch dla Demokracji). Obecnie władzę sprawują przedstawiciele Ruchu.

Najlepiej rozwinięta wyspa kraju, z najniższym bezrobociem i zaledwie 3% ludności żyjącej w biedzie (przy średniej krajowej 24%). Głównymi zajęciami mieszkańców są: obsługa ruchu turystycznego, portu lotniczego, usługi. Dawniej dominowało wydobycie soli (zaprzestane w 1999 r.) i rybołówstwo. Rolnictwo istnieje w formie szczątkowej w okolicy wsi Fontona i Terra Boa.

Na wyspę docierają okazjonalnie promy z innych wysp umożliwiające transport samochodów, nie ma jednak żadnej regularnej możliwości przyjazdu z zagranicy.

Jest to zdecydowanie najlepszy sposób na dotarcie na Sal. Znajdujący się w środku wyspy Międzynarodowy Port Lotniczy im. Amílcara Cabrala jest najruchliwszym w kraju i posiada liczne połączenia stałe, sezonowe, lub czarterowe z wieloma lotniskami Europy oraz z Wyspami Kanaryjskimi, niektórymi państwami Afryki i innymi wyspami archipelagu.

Port Lotniczy znajduje się około 2 kilometry na południe od Espargos i jest połączone z nim oraz z Santa Marią dobrze utrzymaną drogą dwupasmową.

Na wyspę docierają okazjonalnie promy z innych wysp, nie jest to jednak efektywny sposób dotarcia na nie ze względu na brak stałego rozkładu i niską częstotliwość kursów.

Na wyspie znajdują się dwie przychodnie umożliwiające pierwszą pomoc. Przed wyjazdem należy zaopatrzyć się w niezbędne ubezpieczenie podróżne. Telefon na pogotowie to 130, lub uniwersalny numer ratunkowy 112.

Numery do przychodni

• Espargos: (+238) 241 11 30.
• Santa Maria: (+238) 242 11 30