Pola Gojawiczyńska

Pola Gojawiczyńska (1896–1963) – polska pisarka.

Dziewczęta z Nowolipek

(wyd. Czytelnik, 1976)

W miłości nie wystarczają ludzi, świat, powierza się miłość mocom najwyższym, tajemnym i najwznioślejszym.

(...) wieczna przemiana, która się w nas dokonywa, to jest życie.
- Źródło: s. 146

Żyć można jakkolwiek bądź, wszystko jedno, jak się żyje, jak się przeżywa życie. Zawsze ono wychodzi na złe, kończy się jakby w pół drogi.
- Źródło: s. 204

I cóż to musi być za szczęście nad szczęściem móc powiedzieć drugiemu człowiekowi: przyłożę cię jako pieczęć do serca swego, jako pieczęć do ramienia swego.

Nasze obcowanie z ludźmi stało się wszystkim, tylko nie tym, co to słowo w sobie zawiera. Jest straszliwym kluczeniem w gąszczu zasadzek, w ciemności słów, w uprzejmości uśmiechów.

W nieporozumieniu z ludźmi zawsze jesteśmy winni. Trzeba tylko odnaleźć tę winę.

Z literatury się nie żyje. Żyje się przy literaturze, poprzez literaturę, koło niej. Mnóstwo ludzi żyje z książki – ale sam jej twórca wyżyć z tego nie może.

Trzeba przyznać, że niewielu tak jak ona umie patrzeć na życie, bo nie wielu tak jak ona posiada dar „wewnętrznego wzroku”... Niewielu też tak jak ona umie słuchać i słyszeć głosy życia, patrzeć i widzieć jego drgania, blaski i cienie, wczuć się i wyczuć jego duszę, jego rytm i jego puls. Ale głębiej i może lepiej jeszcze aniżeli samo życie umie Gojawiczyńska widzieć i rozumieć człowieka, podchwycić tony i półtony, dźwięczące całkiem cichutko nieraz w jego sercu i wycieniować w najsubtelniejszych światłocieniach jego nastroje wewnętrzne. I jak pięknie umie opowiadać o jego walkach wewnętrznych, o jego cierpieniach i radościach, o miłości i zawodach, nienasyconych tęsknotach i druzgoczących rozczarowaniach. Bez patosu, z prostotą, szczerze płynie jej opowieść – i może dlatego właśnie jest tak wspaniała, wzruszająca i sugestywna, poetycka i niezapomniana.
- Autor: C. Słapakowa
- Źródło: Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Ich dziecko, Tow. Wyd. „Rój”, Warszawa 1937, s. 379.