Zygmunt Siewiński

Zygmunt Siewiński

major taborów
Pełne imię i nazwisko	Zygmunt Aleksander Siewiński
Data i miejsce urodzenia	23 lutego 1895 Ostrów
Data i miejsce śmierci	1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	5 Dywizjon Taborów
Stanowiska	I zastępca dowódcy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Zygmunt Aleksander Siewiński (ur. 23 lutego 1895 w Ostrowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major taborów Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się 23 lutego 1895 we wsi Ostrów, w ówczesnym powiecie sokalskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Antoniego i Zofii z Gruszczyńskich^[1]. Uczęszczał do c. k. Gimnazjum w Buczaczu, w którym w 1913 złożył maturę^[2]. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Jako uczeń gimnazjum, a następnie student, był aktywnym członkiem Drużyn Polowych Sokoła, IX Polskiej Drużyny Strzeleckiej oraz organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie"^[3].

10 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 13. kompanii IV batalionu 3 Pułku Piechoty. W szeregach tego pułku walczył w Karpatach^[3]. W maju 1915 został przeniesiony do 4 Pułku Piechoty, a 20 grudnia tego roku do 2 Pułku Ułanów^[3]. Dwukrotnie ranny podczas walk. W 1916 został przeniesiony do służby werbunkowej. 9 kwietnia 1917 był odnotowany w Komisariacie Werbunkowym do WP we Włocławku i przedstawiony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola^[3]. W lipcu 1917, w trakcie kryzysu przysięgowego, odmówił złożenia przysięgi i został internowany. Po kilku tygodniach uciekł z internowania i został aresztowany w Rzeszowie, a następnie wcielony do Pułku Strzelców Nr 20. W Jogendorfie ukończył kurs oficerski. W listopadzie 1918 został internowany przez Ukraińców i osadzony w obozie w Jazłowcu^[3].

W kwietniu 1919, po uwolnieniu z niewoli, wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 4 Dywizji Piechoty, w której szeregach walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej^[3][1]. 17 lipca 1919 jako oficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 lipca 1919 podporucznikiem wojsk taborowych. Służył wówczas w Inspektoracie Wojsk Taborowych^[4]. 18 sierpnia tego roku został przydzielony do Dowództwa Taborów 5 Brygady Jazdy^[5]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 6 Dywizjonie Wojsk Taborowych we Lwowie^[6]. Później został przeniesiony do 10 Dywizjonu Taborów w Przemyślu^[7][8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 2. lokatą w korpusie oficerów taborowych^[9], a 31 marca 1924 mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 2. lokatą w korpusie oficerów taborowych^[10]. Z dniem 1 października 1925, w związku z wprowadzeniem nowej organizacji wojsk taborowych, został czasowo ewidencyjnie przydzielony do kadry oficerów taborowych, do czasu przeniesienia do innego korpusu osobowego^[11]. W lutym 1926 został przydzielony z 10 Szwadronu Taborów do Powiatowej Komendy Uzupełnień Pińczów na stanowisko pełniącego obowiązki kierownika I referatu administracji rezerw^[12]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łańcut na stanowisko kierownika II referatu poborowego^[13][14]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do 5 Dywizjonu Taborów w Bochni^[15][16], a w czerwcu 1934 do Kierownictwa Zaopatrzenia Taborów w Warszawie^[17]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 4. lokatą w korpusie oficerów taborowych^[18][19]. W tym samym roku wrócił do 5 Dywizjonu Taborów na stanowisko zastępcy dowódcy, a w następnym wyznaczony na stanowisko I zastępcy dowódcy dywizjonu^[20].

W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie w Starobielsku^[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej, zbiorowej mogile w Piatichatkach^[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[21]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3127^[1].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON^[22] – mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[23][24]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[25][26][27].

• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[28][29]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[30][19]
• Złoty Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”^[31]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 19 marca 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”^[32][33]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

• XIV. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Buczaczu za rok szkolny 1913. Buczacz: Nakładem Funduszu Naukowego, 1913.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.