Zenon Starkiewicz

Zenon Starkiewicz
	major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1906 ; Kowno
Data śmierci	5 lipca 1993
	Przebieg służby
Lata służby	przed 1925 – 1947
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ; Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	1 Batalion Strzelców Karpackich
Stanowiska	dowódca batalionu piechoty
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Zenon Starkiewicz (ur. 7 stycznia 1906 w Kownie, zm. 5 lipca 1993) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. Prezydent RP na Uchodźstwie, August Zaleski w 1963 mianował go pułkownikiem piechoty.

Życiorys

Urodził się 7 stycznia 1906 w Kownie^[1]. W 1925 został słuchaczem Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie. 11 sierpnia 1927 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1927 w korpusie oficerów łączności. 27 października 1928, po ukończeniu szkoły, otrzymał pierwszą lokatę i przydział do pułku radiotelegraficznego w Warszawie^[2]. 15 sierpnia 1929 awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 i 1. lokatą w korpusie oficerów łączności^[3]. 27 czerwca 1935 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 21. lokatą w korpusie oficerów łączności^[4]. W latach 1936–1938 był słuchaczem XVII Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 26 lipca 1939 został przydzielony do sztabu Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej na stanowisko dowódcy łączności. W składzie tej brygady walczy�� w kampanii wrześniowej^[5]. W maju 1940 walczył w kampanii norweskiej, będąc oficerem Oddziału III Sztabu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich^[6]. 16 listopada tego roku przybył z 10 Brygady Kawalerii Pancernej do 1 batalionu strzelców podhalańskich^[7]. Dowódca 10 BKPanc gen. bryg. Stanisław Maczek udzielił mu pochwały za okres służby w brygadzie^[8]. 20 listopada dowódca 1 bsp ppłk dypl. Władysław Dec wyznaczył go na stanowisko I adiutanta^[9].

W 1944, w czasie kampanii włoskiej dowodził 1 batalionem strzelców karpackich.

Prezydent RP na Uchodźstwie, August Zaleski mianował go pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 19 marca 1963 w korpusie oficerów piechoty^[10]. 2 października 1967 będąc urzędnikiem brytyjskiej służby cywilnej, zamieszkałym w Londynie przy 18 York House Highbury Crescent, został naturalizowany^[11]. Zmarł 5 lipca 1993^[12].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 10747^[13]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1961)^[14]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Srebrny Krzyż Zasługi (22 maja 1939)^[15]

Przypisy

↑ Wojskowe Biuro Historyczne - Zenon Starkiewicz Kolekcja Akt Personalych i Odznaczeniowych [dostęp 2022-02-23].
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 629.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 274, 762.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 78.
↑ Zaleski 1988 ↓, s. 23, 273.
↑ Majorkiewicz 1957 ↓, s. 196.
↑ Rozkazy dzienne (cz. 1) 1940 ↓, s. 37.
↑ Rozkazy dzienne (cz. 1) 1940 ↓, s. 39.
↑ Rozkazy dzienne (cz. 1) 1940 ↓, s. 43.
↑ Dembiński 1969 ↓, s. 6.
↑ The London Gazette nr 44459 z 23 listopada 1967, s. 12823.
↑ Karolina Grodziska, Polskie groby na cmentarzach Londynu, Tom 2, 2001.
↑ ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 508 .
↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 17, Nr 4 z 15 września 1961 „za zasługi na polu pracy w organizacjach wojskowych”.
↑ M.P. z 1939 r. nr 119, poz. 280 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Rozkazy dzienne 1 Batalionu Strzelców Podhalańskich (06.11 – 31.12.1940). [dostęp 2020-08-21].
Felicjan Majorkiewicz: Narwik. Dzieje Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1957.
Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
Wacław Zaleski: W Warszawskiej Brygadzie Pancerno-Motorowej 1939. Z dziejów 1 Pułku Strzelców Konnych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1988. ISBN 83-11-07460-7.

[1] Wojskowe Biuro Historyczne - Zenon Starkiewicz Kolekcja Akt Personalych i Odznaczeniowych [dostęp 2022-02-23].

[CITEREFRocznik_Oficerski1928629-2] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 629.

[CITEREFRocznik_Oficerski1932274,_762-3] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 274, 762.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_9_z_28_czerwca_1935_roku,_s._78-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 78.

[CITEREFZaleski198823,_273-5] Zaleski 1988 ↓, s. 23, 273.

[CITEREFMajorkiewicz1957196-6] Majorkiewicz 1957 ↓, s. 196.

[CITEREFRozkazy_dzienne_(cz._1)194037-7] Rozkazy dzienne (cz. 1) 1940 ↓, s. 37.

[CITEREFRozkazy_dzienne_(cz._1)194039-8] Rozkazy dzienne (cz. 1) 1940 ↓, s. 39.

[CITEREFRozkazy_dzienne_(cz._1)194043-9] Rozkazy dzienne (cz. 1) 1940 ↓, s. 43.

[CITEREFDembiński19696-10] Dembiński 1969 ↓, s. 6.

[11] The London Gazette nr 44459 z 23 listopada 1967, s. 12823.

[12] Karolina Grodziska, Polskie groby na cmentarzach Londynu, Tom 2, 2001.

[13] ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 508 .

[14] Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 17, Nr 4 z 15 września 1961 „za zasługi na polu pracy w organizacjach wojskowych”.

[15] M.P. z 1939 r. nr 119, poz. 280 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[1]