Wzmacniacz sygnałów elektrycznych

Zobacz też: Wzmacniacz (ujednoznacznienie).

Wzmacniacz sygnałów elektrycznych – rodzaj wzmacniacza^[1], którego zadaniem jest wytworzenie na wyjściu wzmocnionego wejściowego sygnału elektrycznego, kosztem energii pobieranej ze źródła zasilania.

Wzmacniacz zbudowany jest w oparciu o elementy elektroniczne czynne i bierne i zwykle posiada obwód ujemnego sprzężenia zwrotnego.

• współczynnik wzmocnienia prądowego,
• współczynnik wzmocnienia napięciowego,
• rezystancja (impedancja) wejściowa – określa jak bardzo wzmacniacz obciąża źródło sygnału (im wyższa, tym lepiej),
• rezystancja (impedancja) wyjściowa – określa straty energii w postaci ciepła wydzielonego w obwodach wzmacniacza (im niższa, tym lepiej),
• pasmo przenoszonych częstotliwości,
• stosunek sygnału do szumu.

Z uwagi na układ stopnia wzmacniającego:

• wzmacniacz różnicowy – układ z dwoma wejściami: odwracającym i nieodwracającym, stosowany we wzmacniaczu operacyjnym,
• kaskodowy – układ ograniczający niekorzystny efekt Millera,
• komplementarny (przeciwstawny, przeciwsobny) – typowy układ wyjściowy wzmacniacza mocy,
• układ Darlingtona, układ Sziklaiego – układy o wysokim współczynniku wzmocnienia prądowego („super-β”).

Ze uwagi na wykorzystane do budowy wzmacniacza elementy czynne:

• wzmacniacz lampowy – historycznie pierwsza konstrukcja wzmacniacza elektronicznego,
• wzmacniacz tranzystorowy.

Biorąc pod uwagę pasmo przenoszenia można wyróżnić:

• wzmacniacz selektywny (pośredniej częstotliwości, p.cz.)
• wzmacniacz szerokopasmowy (wielkiej częstotliwości, w.cz.)
• wzmacniacz elektroakustyczny (małej częstotliwości, m.cz.)

Biorąc pod uwagę dedykowane zastosowanie wzmacniacza można wyróżnić m.in.:

• wzmacniacz antenowy
• wzmacniacz gitarowy
• wzmacniacz gramofonowy
• wzmacniacz mikrofonowy
• wzmacniacz słuchawkowy

• wzmacniacz impulsowy
• wzmacniacz sterowany napięciem

• Georgij S. Cykin: Wzmacniacze elektroniczne. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1970. Brak numerów stron w książce
• U. Tietze, Ch. Schenk: Układy półprzewodnikowe. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1996. ISBN 83-204-1994-8. Brak numerów stron w książce