Wojciech Albrycht

Wojciech Józef Albrycht
Data i miejsce urodzenia	22 października 1892 ; Lubatówka
Data i miejsce śmierci	27 grudnia 1967 ; Warszawa
	Konsul Generalny PRL w Chicago
Okres	od 1952; do 1954
Poprzednik	Zygmunt Fabisiak
	Odznaczenia

Wojciech Józef Albrycht (ur. 22 października 1892 w Lubatówce, zm. 27 grudnia 1967 w Warszawie) – major Wojska Polskiego, nauczyciel, działacz sportowy i kombatancki, urzędnik konsularny.

Życiorys

Urodził się 22 października 1892 w Lubatówce k. Krosna, w rodzinie Piotra i Marii z Kanpów. Przed I wojną światową przebywał na emigracji w USA. Pełnił funkcję naczelnika Okręgu V Związku Sokolstwa Polskiego w Ameryce. Ukończył kursy wojskowe w latach 1913–1914 (szef wyszkolenia szkoły podchorążych w Cambridge Springs) i 1915. Był elewem w angielskiej szkole oficerskiej w Toronto (1916–1917). Zgłosił się do polskich formacji w Ameryce. Przebywał w obozie w Niagara on the Lake^[1]. W sierpniu 1918 przypłynął do Francji statkiem „Rochambeau” w składzie 20.720 żołnierzy kontyngentu amerykańsko-kanadyjskich polonijnych ochotników do Armii Polskiej we Francji, tzw. „Błękitnej Armii”. Ukończył kurs oficerski w Quitin Notes du Nord. Ppor. Albrycht przybył do Polski w szeregach Armii gen. Hallera i wziął udział w walkach z Ukraińcami oraz w wojnie polsko-bolszewickiej. W grudniu 1920 został przeniesiony do rezerwy. Ukończył studia pedagogiczne. W 1921 zamieszkał w Bydgoszczy. Należał do Związku Halerczyków. Był działaczem Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej w Ameryce - w 1933 zorganizował komórkę Stowarzyszenia w Bydgoszczy. Był redaktorem sportowym „Dziennika Bydgoskiego” i równocześnie nauczycielem wychowania fizycznego w Miejskim Liceum i Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym im. M. Kopernika w Bydgoszczy. 28 sierpnia 1939 powierzono mu komendanturę placu w Bydgoszczy, kierował obroną cywilną miasta, w randze majora. Władze niemieckie go internowały. Według innych źródeł w tym okresie był poszukiwany przez Gestapo - ukrywał się pod nazwiskiem „Wojciech Wujek” we wsi Dulcza Wielka pod Mielcem. Tam pracował na roli, zajmował się handlem^[1] oraz współpracował z lokalnymi komórkami AK.

Po II wojnie światowej był administratorem szpitali w Bydgoszczy. W październiku 1945 został skierowany do pracy w Warszawie. Potem przebywał na placówkach konsularnych w Detroit, Nowym Jorku^[1], a w latach 1952–1954 kierował Konsulatem Generalnym w Chicago.

Zmarł w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 226-2-29)^[2].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Niepodległości (17 września 1932)^[3]
Krzyż Walecznych (1921)^[4]
Srebrny Krzyż Zasługi (7 listopada 1929)^[5]

Upamiętnienie

Jedna z ulic w Bydgoszczy nosi imię Wojciecha Albrychta.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Wojciech Józef Albrycht | Fundacja 100 [online], fundacja100.pl [dostęp 2022-04-25] .
↑ Cmentarz Stare Powązki: WOJCIECH ALBRYCHT, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-04-25] .
↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ „W zamian za otrzymane wstążeczki biało-amarantowe b. armii gen. Hallera”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2097 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1667)
↑ M.P. z 1929 r. nr 246, poz. 616 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego i wychowania fizycznego”.

Linki zewnętrzne

Teofil Lachowicz: Weterani z Ameryki w obronie Polski w 1939 roku, Nowy Dziennik z 18 września 2009, [w:] [1]
informacja opublikowana na stronie Muzeum Historyczno-Wojskowe w Toruniu. muzeumhw.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-26)].

[:0-1] Wojciech Józef Albrycht | Fundacja 100 [online], fundacja100.pl [dostęp 2022-04-25] .

[2] Cmentarz Stare Powązki: WOJCIECH ALBRYCHT, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-04-25] .

[3] M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[4] „W zamian za otrzymane wstążeczki biało-amarantowe b. armii gen. Hallera”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2097 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1667)

[5] M.P. z 1929 r. nr 246, poz. 616 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego i wychowania fizycznego”.

[1]