Wikipedystka:Ilmatar/brudnopis

Temat na nowy artykuł. Patrz rytm i Abstrakcja (sztuka). Brak omówienia rytmu w sztukach plastycznych. Faktura, barwa, kontrast, kompozycja, ekspresja, światłocień itd Inne rodzaje twórczości - ich specyficzne środki wyrazu.

My tu jesteśmy katolicy rzymscy i żaden Neutralny Punkt Widzenia bruździł nam nie będzie.

Porównanie art. Kościół katolicki - Chrześcijaństwo i Judaizm – do zrobienia w wolnej chwili.

George R. Price (6 października 1922 – 6 stycznia 1975), amerykański genetyk populacyjny i teoretyk w dziedzinie biologii.

W oparciu o badania W. D. Hamiltona nad doborem krewniaczym (ang. kin selection) oraz prace Ronalda Fishera wyprowadził równanie Price'a. Wraz z Johnnem Maynardem Smithem wprowadził pojęcie ewolucyjnie stabilnej strategii (ang. evolutionarily stable strategy, ESS), opierającej się na teorii gier. Prócz tego, sformalizował podstawy fundamentalnej teorii naturalnego doboru Fishera.

W wieku 4 lat stracił ojca, elektryka z zawodu. Wychowywała go matka, śpiewaczka operowa, która w czasach wielkiej depresji z trudem się utrzymywała. W 1943 roku Price uzyskał dyplom chemika Uniwersytetu w Chicago. Dołączył do projektu Manhattan i na podstawie wyników swoich badań, w roku 1943, obronił doktorat na Uniwersytecie Chicagoskim.
W 1947 roku poślubił Julię Madigan, z którą miał dwie córki, Annamarię i Kathleen. Małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1955roku.
W latach 1946 – 1948 uczył chemii na Uniwersytecie Harvarda. Współpracował też z Argonne National Laboratory. W latach pięćdziesiątych był adiunktem na wydziale medycyny Uniwersytetu Stanu Minnesota. W latach 1955 – 1956 zajmował się zawodowo dziennikarstwem naukowym i na łamach tygodnika Science krytykowal pseudonakowe doniesienia dotyczące postrzegania pozazmysłowego. Rozpoczął pisanie książki pod tytułem "No Easy Way" (Nie ma łatwego wyjścia), w której zamierzał zaproponować rozwiązanie zimnej wojny. Książki nigdy nie dokończył, tłumacząc się, że "świat zmieniał się szybciej niż mogłem o tym pisać".
W latach 1961 – 1967 pracował dla IBM jako konsultant przetwarzania obrazu.
W 1966 roku wykryto u niego zaawansowanego raka tarczycy. W wyniku błędu podczas operacji usunięcia guza doznał paraliżu lewego ramienia. W 1967 r. przeniósł się do Londynu, gdzie zajmował się biologią teoretyczną w Galton Laboratory.
Miotany wewnętrznymi niepokojami, początkowo ateista, w r. 1970 nawrócił się na chrześcijaństwo. Zaczął obsesyjnie studiować Nowy Testament. Wierzył, że w jego życiu jest pewien zauważalny plan, że było zbyt wiele zbiegów okoliczności. Wynikiem jego badań nad Nowym Testamentem był esej The Twelve Days of Easter (Dwanaście Dni Wielkiej Nocy), w którym przedstawił wywód, że kalendarz wydarzeń związanych z męką Chrystusa był dłuższy niż się zwykle uważa. Stał się głosicielem kreacjonizmu, porzucił studia biblijne i w całości oddał się pracy charytatywnej. Rozdał swą całą własność ubogim, a następnie popełnił samobójstwo.

W Wielkiej Brytanii skontaktował się Wiliamem Hamiltonem. Choć Hamilton nie pamięta kiedy po raz pierwszy spotkał Price'a, wspominał, że Price był obeznany z pracami Hamiltona nad doborem krewniaczym. Pomimo braku formalnego wykształcenia w genetyce populacji i statystyce, Price wyprowadził równanie kowariacyjne, znane jako równanie Price'a, które opisywało dokładnie proces zmiany częstości alleli w populacji (proces ewolucji biologicznej). Używając tego równania, Price mógł wyprowadzić równania Hamiltona w sposób bardziej przejrzysty oraz zastosować je do rozwiązywania problemów nie tylko tradycyjnie rozumianego doboru naturalnego, ale również do doboru genowego, dostosowania łącznego i doboru grupowego. Obecnie rozumiemy, że równanie Price'a opisuje ilościowo, dokładnie i zupełnie proces ewolucji biologicznej i jako takie stanowi prawdopodobnie największy wkład w rozwój teorii ewolucji od czasów Darwina.

Wyraża się wzorem:

${\displaystyle {W\Delta Z}=\operatorname {cov} (w,z)+\operatorname {E} (w\Delta z)}$

gdzie:

${\displaystyle W}$ - średnie dostosowanie
${\displaystyle \Delta Z}$ - zmiana średniej wartości cechy w populacji
${\displaystyle cov()}$ - kowariancja
${\displaystyle w}$ - dostosowanie i-tego fenotypu
${\displaystyle z}$ - wartość cechy i-tego fenotypu
${\displaystyle E()}$ - wartość oczekiwana

Człon kowariancyjny opisuje proces doboru, zaś człon wartości oczekiwanej opisuje procesy transmisyjne (np. mutacje).

Z równania można wyprowadzić w zasadzie każdą istotną tautologię, np. podstawiając z = w i Z = W otrzymujemy Podstawowe Twierdzenie Doboru Naturalnego.

• Price, G. R. (1955). Science and the supernatural. Science 122:359-367. JSTOR
• Price, G. R. (1956). Where is the definitive experiement? Science 123:17-18. JSTOR
• Price, G. R. (1970). Selection and covariance. Nature 227:520-521.
• Price, G. R. (1971) Extension of the Hardy--Weinberg law to assortative mating . Annals of Human Genetics 23:344-347
• Price, G. R. and C.A.B. Smith (1972) Fisher's Malthusian parameter and reproductive value.Annals of Human Genetics 3:1-7
• Price, G. R. (1972a). Fisher's fundamental theorem made clear. Annals of Human Genetics 36:129-140.
• Price, G. R. (1972b). Extension of covariance selection mathematics. Annals of Human Genetics 35:485-490.
• Maynard Smith, J. and G.R. Price. (1973). The logic of animal conflict. Nature 246:16-18.
• Price, G. R. (1995). The nature of selection Journal of Theoretical Biology 175:389-396 (written circa 1971)

• Frank, S. A. (1995) George Price's contributions to Evolutionary Genetics. Journal of Theoretical Biology 175:373-388 abstract - full text, pdf 412 KB
• Frank, S. A. The Price Equation, Fisher's fundamental theorem, kin selection, and causal analysis. Evolution 51:1712-1729 download pdf file
• Frank, S. A. (2002) Price, George. In: M. Pagel (ed) Encyclopedia of Evolution pp930-1 pdf file
• Hamilton, W. D. (1964). The evolution of social behaviour I and II. Journal of Theoretical Biology 7: 1-16 and 17-52. pubmed I and II
• Hamilton, W. D. (1996). Narrow Roads of Gene Land vol 1. esp ch5 and ch9. Oxford University Press,Oxford. ISBN 0-7167-4530-5
• Swartz, J. (2000) Death of an Altruist: Was the man who found the selfless gene too good for this world?. Lingua Franca 10.5: 51-61 pdf file Biografia

• Frank, S. A. (1995) George Price's contributions to Evolutionary Genetics. Journal of Theoretical Biology 175:373-388 abstract – full text, pdf 412 KB (both from http://www.stevefrank.org)
• Frank, S. A. The Price Equation, Fisher's fundamental theorem, kin selection, and causal analysis. Evolution 51:1712-1729 download pdf file
• Frank, S. A. (2002) Price, George. In: M. Pagel (ed) Encyclopedia of Evolution pp930-1 pdf file
• Hamilton, W. D. (1964). The evolution of social behaviour I and II. Journal of Theoretical Biology 7: 1-16 and 17-52. pubmed I and II
• Hamilton, W. D. (1996). Narrow Roads of Gene Land vol 1. esp ch5 and ch9. Oxford University Press,Oxford. ISBN 0-7167-4530-5

Kategoria:Amerykańscy biolodzy Kategoria:Amerykańscy genetycy Kategoria:Amerykańscy samobójcy Kategoria:Urodzeni w 1922 Kategoria:Zmarli w 1975

Piszę sobie cokolwiek, powinno mieć owo coś nr 1^[1]

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit. Sed non risus. Suspendisse lectus tortor, dignissim sit amet, adipiscing nec, ultricies sed, dolor. Cras elementum ultrices diam.^[1]

(Ilmatar (dyskusja) 16:09, 19 sty 2010 (CET))[odpowiedz]

Szablon {{fakt}} (chodzi o ten wyświetlający się jako^{[potrzebny przypis]} umieszczany w miejscu, gdzie powinien znaleźć się przypis bibliograficzny) wstawiamy z parametrem |data=RRRR-MM ; np. obecnie {{fakt|data=2010-08}}. Format daty (RRRR-MM a nie RRRR-MM-DD) to jest kwestia czysto techniczna: po dodaniu daty w takim właśnie formacie artykułu zostanie automatycznie dodany do odpowiedniej (ukrytej) kategorii. Więcej na Szablon:Fakt/opis. skopiowane od:WTM (dyskusja) 11:34, 4 sie 2010 (CEST)[odpowiedz]

Ilmatar (dyskusja) 11:17, 26 sie 2010 (CEST)[odpowiedz]

Wyczytałam u kogoś takie napomnienie, bardzo pożyteczne, przystosowuję dla siebie:

Twoja strona brudnopisu została usunięta z kategorii, w których znajdować się nie powinna - odwołanie do kategorii zostało zamienione na link. Podczas pisania artykułu w brudnopisie zamiast: -nawiasy kwadratowe- Kategoria:XXX -nawiasy kwadratowe-, używaj -nawiasy kwadratowe-''dwukropek'' Kategoria:XXX-nawiasy kwadratowe- (w przypadku szablonów jest to zastąpienie słowa szablon przez s {{xxx}}). Pozwoli to uniknąć sytuacji, kiedy czyjaś strona brudnopisu przebywa w poważnej kategorii Wikipedii. Podczas umieszczania artykułu pod właściwą nazwą należy ten dodatkowy dwukropek po prostu skasować (dotyczy to również linków interwiki). Dziękuję za zrozumienie. Ta wiadomość została wygenerowana automatycznie, dlatego nie musisz na nią odpowiadać.

{{Cytat}} Brakujące pola: treść. Przestarzałe pola: 1 oraz 2.

André Breton uosabiał surrealizm przez pięćdziesiąt lat, wbrew sobie i mimo odrzucania oficjalnych instytucji i honorów jakie mu stale okazywano. Przez całe życie zmierzał trzema drogami, które usiłował łączyć: poezji, miłości i wolności^[2]

Bardzo wcześnie okazał nieufność wobec powieści i powieściopisarzy, którzy robili na nim wrażenie bawienia się jego kosztem^[3]. W ogóle odrzucał "francuskiego ducha złożonego ze zblazowania i apatii, jakie kryją się pod pozorami lekkości, samozadowolenia, wyświechtanego zdrowego rozsądku uważającego się za [prawdziwy] zdrowy rozsądek, z nieoświeconego sceptycyzmu, z chytrości." (Wyjątek z "Arcane 17"). U Bretona cudowność zastępuje pokazy nihilizmu, a irracjonalizm otwiera wąskie drzwi rzeczywistości bez prawdziwego powrotu do symbolizmu^[4].

Breton używa poezji do zwalczania konformizmu, przesądów, racjonalizmu jak broni o licznych krawędziach, zbudowanej z wyobraźni, "która sama z siebie stwarza realne rzeczy"^[5], zachwytu, sprawozdań ze snów, zaskakujących przypadków, pisma automatycznego, skrótów metafory i obrazu. "Co robią poezja i sztuka? Wychwalają. Chwalenie się jest także przedmiotem prośby. Siła prośby jest wyższa niż poezji [...] Poezja była zawsze postrzegana jak cel. Ja z niej robię środek [działania]. To śmierć sztuki (sztuki dla sztuki). Inne sztuki idą śladem poezji."^[6]

Chodzi o "odnalezienie tajemnego języka, którego elementy przestały zachowywać się jak wraki na powierzchni martwego morza"^[7]. Breton, żeby odnieść sukces w dywersji poetyckiej unikał wszelkiej pracy codziennej, posuwając się aż do zabraniania najbliższym przyjaciołom (Aragon, Desnos) angażowania się w dziennikarstwo. "Objawienie sensu własnego życia nie wynika z codziennej pracy.[...] Na nic nie przydaje się bycie żywym, jeśli trzeba pracować" ("Nadja").

Dla Bretona miłość, tak jak marznie senne, jest oczarowaniem, w którym człowiek odnajduje kontakt z głębokimi siłami. Zakochany w miłości i w Kobiecie, wskazuje na społeczeństwo, jako winne temu, że ze związków mężczyzn i kobiet tworzy przekleństwo, dodające mistycyzmu idei jedynej miłości. Miłość "otwiera drzwi świata, w którym, z definicji nie może być mowy o złu, upadku lub grzechu.[...] Nie ma rozwiązania poza miłością"^[8].

Breton, szczególnie przywiązany do metafory "szklanego domu" ("Nadja"), w "Naczyniach połączonych" podejmuje analizę kilku swoich snów, jak gdyby nie istniała żadna granica między świadomym i nieświadomym. Przeciwnicy Bretona nazwali go swego czasu "papieżem surrealizmu" - jednak mimo że autor Manifestów wywierał stały wpływ na kierunek rozwoju ruchu, to zawsze wystrzegał się roli "przewodnika", chociaż mógł się wydawać nieprzejednany, nawet nietolerancyjny, np. wtedy gdy uważał, że jedność ruchu suurealistycznego jest zagrożona. Wszelka idea przymusu, wojskowego, klerykalnego czy społecznego wywoływała w nim głęboką rewoltę.

Breton stale podtrzymywał swoje cele: "Prawdziwe życie jest nieobecne - mówił o tym już Rimbaud. Nadchodzi czas, żeby nie lekceważyć odzyskania go. W każdej dziedzinie, jak myślę, trzeba go poszukiwać, dołączając całą odwagę, do jakiej człowiek jest zdolny" I Breton dodaje kilka haseł:

{{Cytat}} Brakujące pola: treść. Przestarzałe pola: 1 oraz 2.

Andrzej Król, polski rzeźbiarz ur. w r. 1948, poświęca twórczość przede wszystkim napięciu, które determinuje jego podejście do abstrakcji i do konkretu. Napięcie jest również siłą napędową rzeźb muzycznych o diapazonie wiolonczeli oraz rzeźb muzycznych, w których jest ona metaforyczna. Ilmatar (dyskusja) 20:34, 17 cze 2010 (CEST)[odpowiedz]