Włodzimierz Wróbel

Włodzimierz Wróbel

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	7 września 1963 Kraków
Zawód, zajęcie	sędzia Izby Karnej Sądu Najwyższego
Profesor doktor habilitowany nauk społecznych
Specjalność: prawo karne materialne, teoria prawa karnego
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1992 – prawo Uniwersytet Jagielloński
Habilitacja	26 kwietnia 2003 – prawo Uniwersytet Jagielloński
Profesura	1 października 2019
Polska Akademia Umiejętności
Status	członek czynny
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński
Okres zatrudn.	od 1987
Pełniący obowiązki kierownika Katedry Prawa Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego
Okres spraw.	od 2012
Cytaty w Wikicytatach

Włodzimierz Piotr Wróbel (ur. 7 września 1963 w Krakowie) — polski prawnik, profesor nauk społecznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Jagiellońskiego, od 2011 sędzia Izby Karnej Sądu Najwyższego RP^[1][2], od 2012 p.o. kierownika Katedry Prawa Karnego UJ^[1].

W 1987 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji UJ i w tym samym roku rozpoczął pracę w Katedrze Prawa Karnego UJ. W latach 1987–1989 odbył aplikację sądową zakończoną pozytywnie zdanym egzaminem sędziowskim^[1]. W okresie 1989–1994 pełnił funkcję sekretarza Zespołu Prawa Karnego Materialnego Komisji Kodyfikacyjnej przy Ministrze Sprawiedliwości. W 1992 na podstawie napisanej pod kierunkiem Andrzeja Zolla rozprawy pt. Znamiona normy sankcjonowanej i sankcjonującej w przepisie prawa karnego uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych^[3]. W 2003 przedstawił rozprawę pt. Zmiana normatywna i zasady intertemporalne w prawie karnym i uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego^[1]. W 2019 prezydent Andrzej Duda nadał mu tytuł profesora nauk społecznych^[3].

W latach 1991–2003 był asystentem sędziego w Trybunale Konstytucyjnym, a później dyrektorem Zespołu Obsługi Skargi Konstytucyjnej Trybunału Konstytucyjnego^[1].

W okresie od 2003 do 2011 był pracownikiem Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego, w latach 2004–2006 członkiem Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego przy Ministrze Sprawiedliwości, a w 2008 członkiem zespołu do spraw Konwencji o ochronie praw człowieka i godności istoty ludzkiej w odniesieniu do zastosowań biologii i medycyny przy Prezesie Rady Ministrów RP. W latach 2005–2008 kierował Uniwersytecką Poradnią Prawną UJ^[1].

Był nauczycielem akademickim na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie oraz na Wydziale Prawa Kanonicznego UKSW^[3].

W 2020 został wyróżniony przez Fundację Court Watch Polska tytułem „Obywatelskiego Sędziego Roku”^[4].

12 września 2011 został powołany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego na sędziego Sądu Najwyższego orzekającego w Izbie Karnej^[2]. Był ekspertem parlamentarnych komisji, członkiem komisji egzaminacyjnych na aplikację adwokacką i radcowską, a także wykładowcą z zakresu prawa karnego materialnego dla sędziów i prokuratorów^[1]. W kadencji 2013–2016 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego przy Ministrze Sprawiedliwości^[5]. 23 maja 2020 r. był jednym z pięciu kandydatów Zgromadzenia Ogólnego Sądu Najwyższego na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, uzyskując najwyższe poparcie wśród sędziów uczestniczących w Zgromadzeniu Ogólnym sędziów SN (50 głosów na 95)^[6].

Do 2017 był członkiem rady programowej „Zeszytów Prawniczych Biura Analiz Sejmowych”, z której ustąpił powołując się na okoliczność utraty przez Biuro Analiz Sejmowych statusu niezależnej instytucji eksperckiej^[7].

Został członkiem Komisji Prawniczej Polskiej Akademii Umiejętności^[8], kierownikiem Zakładu Bioetyki i Prawa Medycznego, kierownikiem Studiów Podyplomowych Prawa Karnego Materialnego i Studiów Podyplomowych, Prawa Medycznego i Bioetyki UJ^[1][9].

Opublikował ponad 100 prac naukowych i popularnonaukowych z zakresu prawa karnego, prawa konstytucyjnego i teorii prawa. Jest współautorem „Komentarza do Kodeksu Karnego” (część ogólna i szczególna — red. Andrzej Zoll) i współautorem (wspólnie z Andrzejem Zollem) wydanego w 2010 podręcznika akademickiego „Polskie prawo karne. Część ogólna”^[1].