Przejdź do zawartości

Wäinö Aaltonen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wäinö Aaltonen
ilustracja
Imię i nazwisko

Waldemar Wäinö Aaltonen

Data i miejsce urodzenia

8 marca 1894
Karinainen

Data i miejsce śmierci

30 maja 1966
Helsinki

Narodowość

fińska

Dziedzina sztuki

rzeźbiarstwo, malarstwo

Waldemar Wäinö Aaltonen (ur. 8 marca 1894 w Karinaien, zm. 30 maja 1966 w Helsinkach) – fiński rzeźbiarz i malarz.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie wiejskiego krawca. W dzieciństwie doznał uszkodzenia słuchu i żeby przezwyciężyć niepełnosprawność zajął się sztuką, później studiował malarstwo w Szkole Rysunku przy Związku Artystycznym w Turku w latach 1910–1915, a następnie jako samouk zaczął tworzyć rzeźby. W 1917 związał się z kręgiem artystycznym Café Brondin. Aaltonen tworzył rzeźby portretowe, dekoracyjne (we wnętrzu parlamentu fińskiego) oraz pomniki.

Według krytyków sztuki był jednym z najważniejszych rzeźbiarzy w pierwszych latach niepodległości Finlandii. Artysta wykonał kilka rzeźb publicznych pokazujących wartości narodowe Finów, w tym rzeźbę dla Parlamentu fińskiego w 1930 roku. W Turku znajduje się jedenaście plenerowych rzeźb Aaltonena, m.in. „Turun Lilja” (Lilia w Turku) i „Paavo Nurmen patsas” (posąg Paavo Nurmiego). Obrazy i rzeźby Aaltonena często miały charakter idealistyczny, niekiedy kubizujący. Portrety jego produkcji są wzorowane na nim samym i wyraźnie pokazują szacunek dla własnej osoby.

Po podróży do Włoch w 1923 roku otworzył się na sztukę kubistyczną i futurystyczną. Elementy te są widoczne przede wszystkim w malarstwie. W Finlandii rzeźbił podczas I wojny światowej pomniki wojenne. Szybko stał się ikoną wśród fińskich nacjonalistów, uważany był za wzorowego Fina, co potwierdziła w przekonaniu narodowców wystawa w Sztokholmie w 1927 roku. Jak można było oczekiwać po Aaltonie, jego rzeźby promowały wartości nacjonalistyczne w sposób naturalistyczny – np. częste odlewy przedstawiające narodowych bohaterów (nie tylko fińskich polityków czy wojskowych, ale także sportowców) – były to głównie monumentalne figury i popiersia. Przykładem jest odlew przedstawiający Paavo Nurmiego z 1925 roku, przed stadionem w Helsinkach. Inną podobną pracą artysty jest popiersie Jeana Sibeliusa z 1928 roku. Podobnie jak większość jego dzieł, również te dwa są odlewami z brązu – Aaltonen nie tworzył w kamieniu czy szkle. Choć jego sztuka jest naturalistyczna, obecne są w niej wpływy kubistyczne. Na początku lat 20. XX wieku był jednym z pionierów bezpośredniego odlewu ciała modela.

Był żonaty cztery razy. Duży zbiór jego dzieł znajduje się na stałej ekspozycji w Muzeum Sztuki Wäinö Aaltonena w Turku.

Dzieła

[edytuj | edytuj kod]
  • Tytön pää, 1917
  • Graniittipoika, 1917-1920
  • Maria Jotuni, 1918-1920
  • Opettajani, 1919
  • Aaro Hellaakosken pronssipää, 1919
  • Savonlinnan sankaripatsas, 1919-1921
  • Punagraniittinen neito, 1923
  • Mustagraniittinen neito, 1924
  • Paavo Nurmen juoksijapatsas, 1924-1925
  • Seisova nainen, 1920-1924
  • Istuva nainen, 1920-1925
  • Uimaan lähtevä nainen, 1924
  • Turun Lilja, 1924-1926
  • Musica, 1926
  • Aleksis Kiven patsas (Tampere), 1926-1927
  • Tampereen Hämeensillan patsaat: Eränkävijä, Veronkantaja, Kauppias Suomen ja neito, 1927-1929
  • Myrsky (statuetka upamiętniająca 53 ofiary zatopionego fińskiego torpedowca S2 w Reposaari, w gminie Pori), 1930
  • Eduskuntatalon täysistuntosalin syvennyksien alastonfiguurit, 1930-1932
  • Aleksis Kiven patsas (Helsinki), 1930-1939
  • Marjatta, 1934
  • Delaware-muistomerkki, 1937-1938
  • Vapauden jumalatar seppelöi nuoruuden, 1939-1940
  • Tampereen Osuustoimintamuistomerkki, 1949-1950
  • Ystävyys solmitaan (wspólny pomnik dla miasta Turku i Göteborga), n. 1948-1955
  • Lahden sankaripatsas, 1952
  • Genius ohjaa nuoruutta (naprzeciwko głównej biblioteki Uniwersytetu w Turku), 1958-1960
  • Presidenttien patsaat eduskuntatalon edessä: KJ Ståhlberg, 1957-1958; PE Svinhufvud, 1957-1959
  • Genius Montanus (grobowiec Aaltonena w Turku), 1960