Przejdź do zawartości

Ulay

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulay
Ilustracja
Ulay (1972)
Pełne imię i nazwisko

Frank Uwe Laysiepen

Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1943
Solingen

Data i miejsce śmierci

2 marca 2020
Lublana

Zawód, zajęcie

fotografik, performer

Ulay, właśc. Frank Uwe Laysiepen (ur. 30 listopada 1943 w Solingen, zm. 2 marca 2020 w Lublanie[1]) – niemiecki artysta fotograf, performer. Rozkwit jego twórczości przypadł na koniec lat 60. i lata 70. XX wieku. Jego aktywność artystyczna w tamtym okresie była znacząca dla rozwoju sztuki performance.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1962–1968 studiował fotografię[2]. W roku 1968 przeprowadził się do Amsterdamu, gdzie rozpoczął pracę z Polaroidem.

W 1975 poznał Marinę Abramović, z którą spędził 12 lat życia. Razem zajmowali się sztuką performance, skupiając się nad tematyką ciała, praktykując body art. W swojej twórczości uznali siebie za jedność, połączenie „kobiecości” i „męskości”. Prowadzili niemal nomadyczny tryb życia podróżując starym Citroenem przez Europę[3]. Podróżowali również przez Stany Zjednoczone, Afrykę Północną, Chiny. Pracowali z Aborygenami na Wielkiej Pustyni Piaszczystej w Australii.

Od 1998 do 2004 roku był profesorem na Staatliche Hochschule für Gestaltung w Karlsruhe, gdzie wykładał Sztukę Nowych Mediów.

W 2014 roku ukazała się nagrodzona przez AICA Award biografia Ulaya pod tytułem Whispers: Ulay on Ulay pod redakcją Marii Rus Bojan i Alessandro Cassina. Poza tekstami redaktorów znalazły się w niej wywiady i teksty pisane m.in. przez Thomasa McEvilley, Charlemagne Palestine, Laurie Anderson, Timeę Lelik oraz Tevza Logara[4].

Był fundatorem pozarządowej, niedochodowej organizacji Watertoall – Artists for Water, która pośredniczy w organizacji wystaw, projektów artystycznych oraz programów edukacyjnych.

Wystawy czasowe

[edytuj | edytuj kod]

Australia

[edytuj | edytuj kod]
  • Galeria Sztuki New South Wales, Sydney, NSW
  • Muzeum Sztuki Współczesnej, Sydney, NSW

Niemcy

[edytuj | edytuj kod]
  • Galeria Sztuki przy Uniwersytecie Christiana Albrechta, Kiel
  • Muzeum Ludwiga, Kolonia

Finlandia

[edytuj | edytuj kod]
  • Muzeum Sztuki Współczesnej Kiasma, Helsinki

Holandia

[edytuj | edytuj kod]
  • Netherlands Media Art Institute – Time Based Arts, Amsterdam
  • Van Abbemuseum, Eindhoven
  • Museum het Domein, Sittard

Szwecja

[edytuj | edytuj kod]
  • Fundacja The Wanas, Knislinge

Hiszpania

[edytuj | edytuj kod]
  • Muzeum Sztuki Współczesnej ARTIUM, Vitoria-Gasteiz

Stany Zjednoczone

[edytuj | edytuj kod]
  • The Progressive Art Collection, Mayfield Village, OH
  • Muzeum Sztuki Współczesnej-SFMOMA, San Francisco, CA

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • 1984: The San Sebastian Video Award
  • 1985: The Lucano Video Award
  • 1986: The Polaroid Video Award
  • 1986: Video Award – Kulturkreis im Verband der Deutschen Industrie

Realizacje wraz z Mariną Abramović

[edytuj | edytuj kod]
  • 1976: Talking about Similarity, Amsterdam
  • 1976: Relation in Space, Wenecja
  • 1977: Relation in time, Bolonia
  • 1977: Relation i movement, Paryż
  • 1977: Light/Dark, Kolonia
  • 1977: Balance proof, Genewa
  • 1977: Breathing in, Breathing out, Belgrad
  • 1977: Expansion in Space, Kassel
  • 1977: Imponderabilia, Bolonia
  • 1978: Three, Wiesbaden
  • 1978: Kaiserschnitt, Wiedeń
  • 1978: Incision, Graz
  • 1978: AAA-AAA, Amsterdam
  • 1978: AAA-AAA, Liège
  • 1978: Charged space, Nowy Jork
  • 1978: Incision, Graz
  • 1979: Comunist body/Fascist body, Amsterdam
  • 1980: That self: The colours
  • 1980: Rest energy, Amsterdam
  • 1980: Point of energy
  • 1980: Nature of mind
  • 1983: Positive zero
  • 1983: Nightsea crossing
  • 1983: City of Angels
  • 1983: Anima mundi, Bangkok
  • 1984: Terra della Dea Madre
  • 1985: Modus vivendi, Arnhem
  • 1986: Terminal garden
  • 1988: The Lovers: The Great Wall Walk, Chiny

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. È morto Ulay: è la fine di un’epoca. Se ne va una delle colonne della performing art. artribune.com. [dostęp 2020-03-02]. (wł.).
  2. Biografia.
  3. Noah Charney: Ulay v Marina: how art’s power couple went to war. The Guardian, 2015-11-11. [dostęp 2015-11-12]. (ang.).
  4. Whispers: Ulay on Ulay. Valiz.nl. [dostęp 2015-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-04)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Whispers: Ulay on Ulay, pod. red. Marii Rus Bojan i Alessandro Cassina, wyd. Valiz Foundation, Amsterdam 2014, ISBN 978-90-78088-72-1.