USS Benham (DD-397)
_anchored_off_New_York_City_(USA),_in_1939_(NH_81173).jpg)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1 września 1936 |
| Wodowanie |
16 kwietnia 1938 |
 US Navy
| |
| Wejście do służby |
2 lutego 1939 |
| Zatopiony |
15 listopada 1942 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1637 t (standardowa) |
| Długość |
103,86 m (całkowita) |
| Napęd | |
| 3 kotły Babcock & Wilcox, 2 turbiny Westinghouse o mocy 50 000 KM, 2 śruby | |
| Prędkość |
40,86 węzła |
| Uzbrojenie | |
| 4 działa 127 mm L/38 4 karabiny 12,7 mm Browning M2 bomby głębinowe | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 x 533 mm |
USS Benham (DD-397) – amerykański niszczyciel typu Benham, okręt prototypowy swojego typu, zwodowany 16 kwietnia 1938 roku w stoczni Federal Shipbuilding w Kearny w stanie New Jersey.
Po ukończeniu rejsu dziewiczego, latem 1939 roku został przydzielony do Floty Atlantyku, gdzie uczestniczył w „patrolach neutralności”. W lutym 1941 roku został skierowany do San Diego gdzie wszedł w skład Floty Pacyfiku[1]. Tuż przed japońskim atakiem na Pearl Harbor skierowany został na Hawaje, gdzie wszedł w skład eskorty lotniskowca USS „Enterprise” (CV-6), w jego rejsie do wyspy Wake, celem dostarczenia tam samolotów[2]. Po japońskim ataku, niszczyciel prowadził patrole ZOP, po czym ponownie udał się w kierunku Wake, celem dostarczenia oddziału marines. Wake została jednak zdobyta przez Japonię przed dotarciem tam wzmocnienia, toteż okręt powrócił do Pearl Harbor[1]. Po storpedowaniu lotniskowca USS „Saratoga” (CV-3) 11 stycznia 1942 roku, „Benham” eskortował do portu. W eskorcie „Enterprise” wziął następnie udział w rajdzie Doolittle’a na Wyspy Japońskie, po czym do czasu bitwy pod Midway prowadził patrole wokół Hawajów[1].
Po zakończeniu bitwy z lotniskowcami admirała Chūichi Nagumo, transportował rozbitków z zatopionego wraz USS „Yorktown” (CV-5) niszczyciela USS „Hammann” (DD-412). W ramach operacji Watchtower, na początku sierpnia 1942 roku eskortował wspierający lądowanie na Guadalcanalu „Enterprise”. Wziął tam wkrótce udział w bitwie koło Wschodnich Wysp Salomona, w listopadzie zaś w składzie zespołu pancerników admirała Willisa Lee uczestniczył II bitwie pod Guadalcanalem. Był wówczas jednym z czterech niszczycieli eskortujących pancerniki Task Force 64 USS „Washington” (BB-56) i USS „South Dakota” (BB-57)[3]. W nocnej bitwie pancerników, obok pozostałych trzech niszczycieli eskorty, „Benham” starł się japońskim krążownikiem „Nagara” i sześcioma niszczycielami eskorty pancernika „Kirishima”. 14 listopada o godzinie 23:38, eksplozja jednej z wystrzelonych przez japońskie okręty torped wz. 93 urwała mu dziób[3].
Dzięki pracy zespołów kontroli uszkodzeń pod japońskim ogniem artyleryjskim, załoga okrętu zdołała opanować napływ wody do wnętrza okrętu i przywrócić zasilanie, po czym przy asyście niszczyciela USS „Gwin” (DD-433), na rozkaz adm. Lee okręt zaczął wycofywać się z pola bitwy[3]. Po nastaniu dnia, gdy okręt wycofywał się okrążając od zachodu Guadalcanal, uszkodzony kadłub okrętu zaczął pękać. W przeprowadzonej ewakuacji na niszczyciel „Gwin”, załoga opuściła okręt, a utrzymujący się wciąż na powierzchni wrak został zatopiony ogniem z dział 127 mm towarzyszącego mu niszczyciela[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Robert Parkin: Blood On The Sea: American Destroyers Lost In World War II. Da Capo Press, 1995. ISBN 1-885119-17-8.
- Kleiss Norman, Timothy Orr, Laura Orr: Never Call Me a Hero: A Legendary American Dive-Bomber Pilot Remembers the Battle of Midway. William Morrow, 2017. ISBN 0-06-269205-4.