Tytus Komarnicki

Tytus Komarnicki

Data i miejsce urodzenia	15 stycznia 1896 Jordanowice, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	9 września 1967 Londyn, Wielka Brytania
Stały Delegat RP przy Lidze Narodów
Okres	od 22 listopada 1934 do 1 listopada 1938
Poprzednik	Edward Bernard Raczyński
Następca	Sylwin Strakacz (Chargé d’affaires)
Poseł RP w Szwajcarii
Okres	od 1 listopada 1938 do maj 1940
Poprzednik	Jan Modzelewski
Następca	Aleksander Ładoś (chargé d’affaires)
Poseł RP w Holandii
Okres	od 1 października 1944 do 5 lipca 1945
Poprzednik	Wacław Babiński
Następca	Benedykt Elmer (reprezentujący Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej od 1946)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Tytus Komarnicki (ur. 15 stycznia 1896 w Jordanowicach, zm. 9 września 1967 w Londynie) – doktor habilitowany prawa, polski dyplomata i historyk.

Urodził się w rodzinie Tytusa Sas Komarnickiego (1842–1899) i Josefy z Suszyckich (1867–1943). Był bratem Jadwigi i Wacława^[1]. Ukończył gimnazjum w Warszawie. Następnie studiował prawo na uniwersytecie w Dorpacie, Uniwersytecie Warszawskim i Sorbonie (gdzie w 1923 uzyskał stopień naukowy doktora praw). Ukończył również Wydział Dyplomatyczny Szkoły Nauk Politycznych w Paryżu.

Był pracownikiem Biura Komisji do Spraw Jeńców Tymczasowej Rady Stanu^[2]. Od 1 lipca do 1 listopada 1918 pracował w Departamencie Stanu Rady Regencyjnej. Od 20 listopada 1920 podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych^[3]. 1 lutego 1924 został sekretarzem poselstwa RP w Belgradzie. Do centrali MSZ powrócił 1 grudnia 1924 i do 1 stycznia 1928 pracował w Departamencie Politycznym jako radca ministra. W 1925 uczestniczył w konferencji lokarneńskiej. W 1928 sekretarz poselstwa RP w Berlinie, w latach 1929–1930 radca legacyjny w poselstwie RP w Watykan, 1930–1931 w Hadze. Od 1 sierpnia 1931 kierował w MSZ biurem prac przygotowawczych do międzynarodowej konferencji rozbrojeniowej, w lutym 1932 został zastępcą delegata i sekretarzem generalnym delegacji Polski na międzynarodową konferencję rozbrojeniową w Genewie. Od 22 listopada 1934 do 1 listopada 1938 pełnił funkcję delegata RP i ministra pełnomocnego przy Lidze Narodów. W latach 1938–1940 poseł RP w Bernie. Po upadku Paryża w czerwcu 1940 został mianowany na nieoficjalnego delegata Rządu RP na uchodźstwie na Francję, którą to funkcję pełnił do 1943. W latach 1944–1945 poseł RP przy rządzie Holandii w Londynie, po wyzwoleniu Holandii – w Hadze.

Po wojnie pracował jako wykładowca w polskiej Szkole Nauk Politycznych i Społecznych w Londynie, na Sorbonie i w Kolegium Wolnej Europy w Strasburgu. W 1955 habilitował się na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie.

Opracował do druku m.in. Diariusz i Teki Jana Szembeka, Londyn 1965–1969, pierwsze trzy tomy (z czterech wydanych). Członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie (od 1958).

Był mężem Chiary Evy Marii di San Marzano (1903–2001)^[1].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[4][5]
• Krzyż Niepodległości (9 października 1933)^[6]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1926)^[7][8]
• Krzyż Walecznych^[8]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1933)^[9]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[8]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[8]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[3]
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Węgry, 1937)^[10]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Świętego Sylwestra (Watykan)^[8]
• Krzyż Komandorski Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)^[8]
• Krzyż Oficerski Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)^[8]
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)^[8]

• Obrona Chełmszczyzny w Dumie. Druk. S-ki Wydaw. Głos. Warszawa 1918.
• Rebirth of the Polish Republic.Study in the Diplomatic History of Europe 1914–1920. London 1957, Wyd. Heinemann Ltd.
• Diariusz i teki Jana Szembeka 1934–1939, t. 1–4, (opr.) London 1964–1972.

• Komarnicki Tytus [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), BGW Warszawa 1994, ISBN 83-7066-569-1, s. 100–101.