Tom Okker
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
22 lutego 1944 |
| Wzrost |
178 cm |
| Gra |
praworęczny, jednoręczny bekhend |
| Status profesjonalny |
1968 |
| Zakończenie kariery |
1981 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
26 |
| Najwyżej w rankingu |
3 (2 marca 1974) |
| Australian Open |
SF (1971) |
| Roland Garros |
SF (1969) |
| Wimbledon |
SF (1978) |
| US Open |
F (1968) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
67 |
| Najwyżej w rankingu |
1 (5 lutego 1979) |
| Australian Open |
F (1971) |
| Roland Garros |
W (1973) |
| Wimbledon |
F (1969) |
| US Open |
W (1976) |
Tom Okker (ur. 22 lutego 1944 w Amsterdamie) – holenderski tenisista, zwycięzca 26 turniejów zawodowych w grze pojedynczej i dwóch turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa, lider rankingu ATP deblistów.
Kariera tenisowa
[edytuj | edytuj kod]Praworęczny Okker, z rodziny pochodzenia żydowskiego, znany był z ruchliwości na korcie, co przyniosło mu przydomek "Latającego Holendra" (The Flying Dutchman)[1]. Dysponował dobrym refleksem w wymianach wolejowych przy siatce, dzięki czemu duże sukcesy odnosił również w grze podwójnej. Mocny serwis (zazwyczaj grany jako tzw. wyrzucający), dobra gra wolejem i smeczem, a także atakujący forhend (był jednym z pierwszych mistrzów topspinowego forhendu w erze open[1]) zapewniały mu sukcesy przede wszystkim na szybkich nawierzchniach – był czterokrotnie ćwierćfinalistą i raz półfinalistą (1978) Wimbledonu.
Jako amator zdobył cztery tytuły mistrza Holandii (1964–1968), w 1965 na Wimbledonie wygrał tzw. turniej pocieszenia (Plate). W 1968 przeszedł do grona tenisistów zawodowych. W pierwszym roku startów zawodowych wygrał międzynarodowe mistrzostwa Włoch w Rzymie, a na US Open osiągnął finał. Mecz finałowy przegrał w pięciu setach (12:14, 7:5, 3:6, 6:3, 3:6) z Amerykaninem Arthurem Ashe. W latach 1968–1974 nieprzerwanie figurował w czołowej dziesiątce rankingu światowego, w tym jako nr 4 – w 1968, 1969 i 1973. Był jednym z pierwszych tenisistów, których zarobki na korcie przekroczyły milion dolarów. Do jego najważniejszych zwycięstw turniejowych można zaliczyć Monte Carlo (1969), mistrzostwa Niemiec w Hamburgu (1970), mistrzostwa Belgii (1970), mistrzostwa Kanady (1973)[2]. W 1973 był również w finale ATP Finals (przegrał w czterech setach z Ilie Năstase). We wszystkich turniejach wielkoszlemowych docierał co najmniej do półfinału – w US Open był w finale w 1968 i półfinale trzy lata później, we French Open był w półfinale w 1969, w Australian Open w 1971. Półfinał wimbledoński osiągnął już pod koniec kariery, pokonując w 1978 m.in. Paruna, Noaha, Vilasa i Năstase, a przegrywając z niepokonanym w tym czasie Borgiem.
Podobnie jak wielu czołowych zawodników początkowych lat ery open umiejętnie łączył starty singlowe i deblowe. Okker jest jednym z najbardziej utytułowanych deblistów w historii – wygrał 67 turniejów, w tym dwa wielkoszlemowe. W 1973 został mistrzem French Open w parze z Australijczykiem Johnem Newcombe, w 1976 US Open w parze z Amerykaninem Martym Riessenem. Z Riessenem Okker grał najczęściej (finał Wimbledonu 1969), ponadto poza Newcombe jego partnerem deblowym był także m.in. Arthur Ashe, a w ostatnich latach kariery Wojciech Fibak. Para holendersko–polska była m.in. w półfinałach Wimbledonu i US Open w 1978 oraz finale ATP Finals dwa lata później. W 1973 z Newcombe Okker wygrał grę podwójną Italian Open.
W latach 1964–1968 i ponownie od 1973 do 1981 Okker reprezentował Holandię w Pucharze Davisa, notując piętnaście zwycięstw i dwadzieścia porażek. Pokonał w ramach Pucharu Davisa kilku znanych rywali, m.in. Drysdale’a, Santanę, Kodeša.
W 2003 nazwisko Toma Okkera znalazło się w Hall of Fame Sportu Żydowskiego[2].
Wygrane turnieje (w erze open):
- gra pojedyncza:
- gra podwójna:
- 1968 Hamburg, Rzym
- 1969 Gstaad, Hamburg, Filadelfia
- 1970 Londyn (Queen's Club), Los Angeles
- 1971 Chicago, Kolonia, Dallas, Londyn (Queen's Club), Canadian Open, Toronto, Waszyngton
- 1972 Alamo, Charlotte, Chicago, Fort Worth, Gothenberg, Miami, Montreal, Richmond, Sztokholm, Waszyngton
- 1973 Johannesburg, Seattle, Barcelona, Madryt, French Open, Rzym, Charlotte, Houston, Londyn (Queen's Club), Londyn (WCT), Mediolan, Waszyngton
- 1974 Sztokholm
- 1975 Barcelona, Johannesburg, Sztokholm, Hongkong
- 1976 Bazylea, Paryż (hala), US Open
- 1977 Birmingham, Meksyk, Richmond, Rotterdam, Sztokholm, Toronto (hala), Woodlands Doubles, Charlotte
- 1978 Gstaad, Hamburg, Houston, Canadian Open, Sztokholm, Woodland Doubles, World Doubles WCT, Hilversum
- 1979 Memphis, Filadelfia, Stuttgart (hala), Tel Awiw, Hilversum
- 1980 Kair, Birmingham, Hilversum
Finały turniejowe (w erze open):
- gra pojedyncza:
- gra podwójna:
- 1968 Gstaad
- 1969 Wimbledon
- 1970 Hamburg, Gstaad
- 1971 Gstaad, Australian Open, Boston, Quebec, Monte Carlo
- 1973 Kolonia, Denver, World Doubles WCT
- 1974 Johannesburg, Miami, Toronto, Waszyngton
- 1975 Bolonia, Monte Carlo, Paryż (hala), Nottingham, US Open
- 1976 Columbus, Richmond, Rotterdam, Johannesburg, Sztokholm, Sztokholm (WCT)
- 1977 Monte Carlo, Filadelfia
- 1978 St. Louis, Monachium
- 1979 Denver, Sztokholm, Birmingham
- 1980 Masters Doubles, Bangkok
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Tom Okker | Bio | ATP World Tour | Tennis, „ATP World Tour” [dostęp 2018-03-01] (ang.).
- ↑ a b International Jewish Sports Hall of Fame [online], www.jewishsports.net [dostęp 2018-03-01].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-12-25] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-12-25] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-12-25] (ang.).
- Zbigniew Dutkowski, 150 rakiet. Najlepsi tenisiści świata, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1984