Stoker

Stoker – urządzenie do mechanicznego podawania węgla w parowozach, ułatwiające pracę obsłudze pociągu.

Stosowano je głównie w ciężkich lokomotywach o dużej powierzchni rusztu (powyżej ok. 6 m², a w USA nawet do 15 m²) lub podczas używania słabszych kalorycznie gatunków węgla, gdzie klasyczne podawanie paliwa za pomocą łopaty było za wolne^[1].

Ponadto niektóre parowozy (np. Big Boy) miały ogromne paleniska^[2] co uniemożliwiało wręcz ręczne podawanie paliwa na ruszt. Najwcześniej wprowadzane masowo w Stanach Zjednoczonych (gdzie do opalania parowozów używano głównie gorszej jakości węgla); w Polsce na większą skalę dopiero po 1945 roku, wcześniej stosowano jedynie w serii Ty23.

Poza USA i Polską, stokery używane były m.in. w konstrukcjach parowozów radzieckich, francuskich i czechosłowackich^[1].

Poza Ty23 stoker był na takich parowozach PKP jak:

Ty51
Ty246
Pt47 (niektóre egzemplarze)
Ty45 (niektóre egzemplarze)
Ty2 (dwa egzemplarze, oba zachowane, stacjonują w Ełku i Chabówce).

Przypisy

↑ ^a ^b Z. Bauer, Stare parowozy, s. 20.
↑ Wspomniany Big Boy miał ruszt o powierzchni rzędu 21 m²

Bibliografia

Zdeněk Bauer, Jiří Bouda: Stare parowozy. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1986, s. 20. ISBN 83-217-2574-0.

[bauer20-1] Z. Bauer, Stare parowozy, s. 20.

[2] Wspomniany Big Boy miał ruszt o powierzchni rzędu 21 m²

[1]