Stanisław Wegner

Stanisław Wegner

W. Lasota

Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1857 Sokolniki Małe
Data i miejsce śmierci	16 lutego 1930 Poznań
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach

Stanisław Wegner (ur. 10 kwietnia 1857 w Sokolnikach Małych, powiat Szamotuły, zm. 16 lutego 1930 w Poznaniu) – polski publicysta, tłumacz, księgarz, finansista.

Był synem Leona, prawnika i historyka (zm. 1873) i Bronisławy z Jarochowskich^[1]. W Lipsku studiował prawo, filozofię i medycynę. W 1879 osiadł w Poznaniu. Początkowo praktykował w księgarni Jana Konstantego Żupańskiego, był także wspólnikiem księgarni i drukarni kierowanej dawniej przez Napoleona Kamieńskiego. Wydawał i redagował „Tygodnik Powieści”, od 1896 pod tytułem „Biblioteka Powieści”, a także pismo „Wielkopolanin”. W latach 1899–1919 kontynuował działalność księgarni i drukarni zmarłego Franciszka Chocieszyńskiego. Po I wojnie światowej był m.in. dyrektorem Banku Parcelacyjnego (1919–1924)^[2] i publicystą „Gazety Powszechnej”.

Był autorem ponad 1000 publikacji – recenzji teatralnych i muzycznych, felietonów, artykułów okolicznościowych; część ogłaszał pod pseudonimem W. Lasota, część anonimowo. Przekładał na język polski powieści Turgieniewa. Opracował kilka prac poświęconych księgarstwu i życiu wydawniczemu Poznania, a także popularne antologie, m.in.:

• Złote myśli z dzieł J. I. Kraszewskiego (1879)
• Skarby rozumu i serca. Myśli i zdania wyjęte z naszych pisarzy
• Śpiewnik wielkopolski.

• Danuta Pędzińska, hasło: „Stanisław Wegner”, w: Wielkopolski słownik biograficzny, Warszawa–Poznań 1981, ISBN 83-01-02722-3.

• Publikacje Stanisława Wegnera w bibliotece Polona