Stanisław Wecki

Stanisław Wecki

Stanisław Wecki w czasie służby w Legionie Puławskim
pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	28 stycznia 1890 Stoczek
Data śmierci	8 grudnia 1954
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Legion Puławski Brygada Strzelców Polskich Dywizja Strzelców Polskich DOK VIII 10 Pułk Piechoty GISZ Ministerstwo Spraw Wojskowych Akademia Sztabu Generalnego
Stanowiska	dowódca pułku I oficer sztabu komendant placu oficer sztabowy do zleceń
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Wecki (ur. 28 stycznia 1890 w Stoczku, zm. 8 grudnia 1954) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego

Urodził się w Stoczku, w powiecie węgrowskim ówczesnej guberni siedleckiej, w rodzinie Jana i Walerii z Himerów. W Warszawie był uczniem szkoły średniej, następnie w Petersburgu wstąpił do korpusu kadetów i tam otrzymał świadectwo maturalne. Ponadto studiował prawo i nauki społeczno-polityczne^[1].

W Kazaniu ukończył szkołę wojskową, a później w Petersburgu Akademię Sztabu Generalnego^[1]. Jako oficer armii rosyjskiej, już w 1915 w stopniu porucznika służył w Legionie Puławskim, następnie w Brygadzie Strzelców Polskich i Dywizji Strzelców Polskich oraz w I Korpusie Polskim.

Oficer w sztabie gen. Edwarda Śmigłego-Rydza w Lublinie od 1918^[1]. 22 maja 1919 został przydzielony do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Poznaniu na stanowisko wykładowcy^[2]. 22 grudnia tego roku został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[3].

15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[4]. W 1921 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia w Rembertowie^[5]. W tym samym roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Doszkolenia. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 193. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 36 pułk piechoty^[6]. 20 maja tego roku, w siódmą rocznicę bitwy pod Pakosławiem, generał Jan Rządkowski odznaczył go w imieniu Naczelnego Wodza Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[7].

16 września 1922, po ukończeniu kursu i otrzymaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Grudziądzu na stanowisko zastępcy szefa sztabu^[8][9]. Z dniem 15 października 1923 roku został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr III w Toruniu na stanowisko I referenta^[10][11]. W styczniu 1925 został przeniesiony do 10 pułku piechoty w Łowiczu na stanowisko dowódcy pułku^[12][13]. W sierpniu 1926 został przydzielony do Inspektoratu Armii w Warszawie^[14]. Z dniem 1 września tego roku został przydzielony do Gabinetu Wojskowego Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych^[15]. Następnie został I oficerem sztabu inspektora armii w Warszawie^[16][1]. 3 stycznia 1928 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 9,5. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[17]. W grudniu 1929 został przeniesiony do Komendy Placu Brześć na stanowisko komendanta^[18]. W październiku 1931 został przeniesiony do składu osobowego II wiceministra spraw wojskowych i szefa Administracji Armii gen. bryg. dr. Felicjana Sławoja Składkowskiego na stanowisko oficera sztabowego do zleceń^[19][20]. Po 5 czerwca 1935 został przeniesiony w stan spoczynku^[21].

W latach 1947–1949 był wykładowcą w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. 12 sierpnia 1950 został aresztowany i 30 maja 1952 skazany na 13 lat więzienia. Wyrok w jego sprawie wydawał sędzia porucznik Stefan Michnik. Podczas śledztwa był torturowany. Ani podczas śledztwa, ani w czasie rozprawy nie przyznał się do stawianych mu zarzutów uczestnictwa w organizacji konspiracyjnej i do szpiegostwa^[22].

Zmarł 8 grudnia 1954 roku w niecały miesiąc po udzieleniu mu przerwy w odbywaniu orzeczonej kary ze względu na zły stan zdrowia. W 1956 roku został rehabilitowany^[1]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A4-4-1)^[23].

27 kwietnia 1917 roku zawarł związek małżeński z Irmą Wierzbicką^[1].

Był zaangażowany w propagowanie strzelectwa i publikował artykuły z tego zakresu. Pisał o polskich formacjach na wschodzie w okresie I wojny światowej. Autor szkicu „Bitwa pod Pakosławiem” (Placówka 1919)^[1].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5310 (12 kwietnia 1922)^[24]
• Krzyż Niepodległości (17 marca 1932)^[25]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (7 listopada 1925)^[26][27]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[27]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[28]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[27]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa, 1935. [dostęp 2016-06-05].
• Jan Załuska (red.): Wielkopolska Szkoła Podchorążych Piechoty. Szkic historyczny z 55-ma ilustracjami. Bydgoszcz: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1924.
• Wiesław Wysocki: 10 Pułk Piechoty 1918–1939. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 1997. ISBN 83-86857-64-1.