Stanisław Huet

Stanisław Huet

Data i miejsce urodzenia	8 lipca 1904 Lwów
Data i miejsce śmierci	13 marca 1961 Warszawa
Miejsce pochówku	cmentarz Powązkowski w Warszawie
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	6 listopada 1927
Odznaczenia

Stanisław Marian Huet (ur. 8 lipca 1904 we Lwowie, zm. 13 marca 1961 w Warszawie^[1][2]) – polski duchowny rzymskokatolicki, pastoralista, teolog moralista, działacz społeczny, w latach 1953-1956 wikariusz generalny Archidiecezji krakowskiej, zaliczany do tzw. księży patriotów.

Był synem Zygmunta Hueta i Teofili Huet, z d. Grabińskiej^[1].

Początkowo był uczniem gimnazjum w Wiedniu, w 1922 ukończył IV Państwowe Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie, w tym samym roku wstąpił do seminarium duchownego w tym mieście^[1]. W 1924 został wysłany na studia doktoranckie na Gregorianum, w 1926 obronił tam pracę doktorską^[1]. ^[3]. 6 listopada 1927 przyjął święcenia kapłańskie, w 1929 obronił pracę doktorską z teologii na Angelicum^[1][3]. Po powrocie do Polski pracował w Żółkwi (1929-1930), a od 1931 w Stryju, gdzie był katechetą w szkole powszechnej im. Jana Kochanowskiego oraz żeńskim seminarium nauczycielskim^[4]. W latach 1933–1937 był kapelanem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Morszynie, w 1937 opublikował prace Psychoanaliza a sakrament pokuty i Aleksander Manzoni. Uwagi nad moralnością katolicką. Od tego samego roku pracował w I Państwowym Gimnazjum i Liceum we Lwowie^[4]. 12 lipca 1938 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim z zakresu teologii pastoralnej i otrzymał stopień docenta^[5][4].

Okres II wojny światowej spędził we Lwowie jako kapelan zakonny sióstr karmelitanek^[1]. W latach 1945–1949 mieszkał w Zabrzu, gdzie pracował jako kapelan Szpitala Ubezpieczalni Społecznej, był także cenzorem w administracji apostolskiej Opola, w 1947 wydał pracę Psychiatria duszpasterska^[6]. W 1949 był krótko wikariuszem w parafii św. Rodziny we Wrocławiu^[1]. Od września 1949 pracował jako profesor kontraktowy Wydziału Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego, w 1951 został prodziekanem tego wydziału, w marcu 1953 profesorem nadzwyczajnym^[6], w maju 1953 profesorem zwyczajnym^[1]. Po likwidacji Wydziału w 1954 wykładał na nowo powstałej Akademii Teologii Katolickiej, otrzymał wówczas tytuł profesora zwyczajnego^[7]. W tym samym roku opublikował pracę Cnota religijności, w 1955 Sakrament pokuty w świetle teologii i psychohigieny^[8], w 1956 Eucharystia. Traktat teologicznomoralny. Od 1957 do śmierci kierował Katedrą Teologii Moralnej Szczegółowej ATK, wypromował dwóch doktorów, w tym Teodora Raka^[9].

Od 1950 był aktywnym członkiem Komisji Intelektualistów i Działaczy Katolickich przy Polskim Komitecie Obrońców Pokoju, w 1953 wszedł w skład Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy przy Ogólnopolskim Komitecie Frontu Narodowego, był członkiem jej władz, kierował w niej Sekcją Średniego i Wyższego Nauczania Katolickiego, był także przewodniczącym oddziału krakowskiego^[10][11]. W latach 1953–1956 był jednym z dwóch narzuconych przez władze PRL wikariuszy generalnych archidiecezji krakowskiej (drugim był Bonifacy Woźny)^[7][12][13].

Od 1955 był członkiem redakcji pisma Kuźnica Kapłańska^[14], od 1959 był wiceprezesem Centralnego Zarządu Kół Księży, a od 1960 członkiem zarządu Zrzeszenia Katolików Caritas^[15].

Zmarł w nocy z 13 na 14 marca 1961 w Warszawie, na atak serca, bezpośrednio po rozmowie z kardynałem Stefanem Wyszyńskim. Prasa zachodnia spekulowała, że w czasie tej rozmowy zagrożono mu ekskomuniką^[16]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 41-1-16)^[17].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (uchwałą Rady Państwa z 19 lipca 1954, za zasługi w pracy społecznej)^[18]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (uchwałą Rady Państwa z 22 lipca 1953, za zasługi w pracy społecznej)^[19]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[20]

• Radosław Piszczek: Księża Caritas. Wspomnienia. Warszawa: Caritas, 1984.
• Bartłomiej Noszczak: Polityka państwa wobec Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce w okresie internowania prymasa Stefana Wyszyńskiego 1953–1956. Warszawa: IPN, 2008.