Przejdź do zawartości

Sowica jastrzębia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sowica jastrzębia
Uroglaux dimorpha[1]
(Salvadori, 1874)
Ilustracja
Ilustracja z 1875; autor: John Gould
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

sowy

Rodzina

puszczykowate

Podrodzina

sowice

Rodzaj

Uroglaux
Mayr, 1937

Gatunek

sowica jastrzębia

Synonimy
  • Athene dimorpha Salvadori, 1874
  • Ninox dimorpha (Salvadori, 1874)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Sowica jastrzębia[3] (Uroglaux dimorpha) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae). Zasiedla Nową Gwineę oraz sąsiednią wyspę Yapen. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Jedyny przedstawiciel rodzaju Uroglaux[3][4]. Blisko spokrewniony z sowami z rodzaju Ninox, w którym niekiedy bywał umieszczany[5]. Nie wyróżnia się podgatunków[4][5].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Całkowita długość ciała wynosi około 34 cm, w tym na dziób przypada 2,5 cm, zaś na ogon 15,7 cm. Skrzydło mierzy 20 cm, skok 3,3 cm. Długość środkowego pazura wynosi 2,7 cm[6]. Wierzch ciała szarobrązowy, pióra na głowie i szyi płowo obrzeżone. Grzbiet i skrzydła pokrywają nieregularne płowoszare pasy. Szlara i brzuch płowe, jasne. Sterówki i lotki szarobrązowe. Skok gęsto płowo opierzony, stopy żółte. Dziób ołowianoszary, zaś tęczówka żółta[7].

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Zasięg występowania szacowany jest na 181 000 km²; obejmuje wschodnią i zachodnią część Nowej Gwinei[8] oraz wyspę Yapen[6]. Środowisko życia stanowią lasy do wysokości 1200 m n.p.m.[9]

Zachowanie

[edytuj | edytuj kod]

Pożywienie stanowią gryzonie, owady oraz małe i średnie ptaki (w tym gołębie z rodzaju Ptilinopus). Biologia rozrodu mało poznana, osobniki młode obserwowano w sierpniu[10].

Status

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2017 roku uznaje sowicę jastrzębią za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern), wcześniej miała ona status gatunku niedostatecznie rozpoznanego (DD – Data Deficient). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako bardzo rzadki lub rzadki. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy ze względu na postępujące niszczenie siedlisk[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Uroglaux dimorpha, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b BirdLife International, Uroglaux dimorpha, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2017, wersja 2021-2 [dostęp 2021-12-08] (ang.).
  3. a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Ieraglaucinae Bonaparte, 1854 - sowice (Wersja: 2020-07-29). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-04].
  4. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Owls. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-03]. (ang.).
  5. a b Papuan Hawk-owl (Uroglaux dimorpha). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-19)]. (ang.).
  6. a b J. H. Gurney. On some Eastern Owls. „Ibis”, s. 172, 1884. 
  7. Richard Bowdler Sharpe: Catalogue of Birds in the British Museum. T. 2. Striges. 1875, s. 175.
  8. Species factsheet: Uroglaux dimorpha. BirdLife International. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  9. Ernst Mayr: List of New Guinea birds : a systematic and faunal list of the birds of New Guinea and adjacent islands. 1941, s. 79.
  10. J. Del Hoyo, A. Elliot & J. Sargatal: Handbook of the Birds of the World. T. 5: Barn-Owls to Hummingbirds. Lynx Edicions, 1999. ISBN 84-87334-25-3.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]