Skocznia narciarska w Warszawie

Skocznia narciarska w Warszawie

Punkt konstrukcyjny K38
– nieistniejąca –
Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
Data otwarcia	1959
Data rozbiórki	2010−2011
Igelit	jest
Rekord	40,5 m
	Antoni Łaciak
Najdłuższy skok	48,0 m
	Janusz Duda
Kluby	Warszawski Klub Narciarski
Położenie na mapie Warszawy Skocznia narciarska w Warszawie
Położenie na mapie Polski Skocznia narciarska w Warszawie
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Skocznia narciarska w Warszawie
52°11′05,7″N 21°01′40,4″E/52,184917 21,027889
Multimedia w Wikimedia Commons

Skocznia narciarska w Warszawie – niezachowana mała skocznia narciarska przy ul. Czerniowieckiej na Mokotowie, z punktem konstrukcyjnym na 38 metrze.

Pomysł budowy skoczni narciarskiej w Warszawie wiązał się z organizacją V Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów^[1]. Jej budowę rozpoczęto w 1955, a jej projektantami byli Jerzy Kodelski, Jeremi Strachocki i Mieczysław Strzelecki^[2]. Za konstrukcję odpowiadał Czesław Cywiński^[2]. Problemy natury geologicznej spowodowały znaczne opóźnienie prac i ostatecznie obiekt oddano do użytku we wrześniu 1959. Rozegrano wówczas dwudniowy konkurs, w którym wystąpiła ówczesna polska kadra narodowa^[1].

Skocznia należała do Warszawskiego Klubu Narciarskiego i była areną zmagań najczęściej treningowych, choć odbywały się na niej także zawody. Jej punkt konstrukcyjny usytuowany był na 38 metrze. W latach 70. jej zeskok został pokryty sprowadzonym z NRD igelitem, jako pierwszej skoczni w Polsce^[3].

W 1975 roku rozpoczęto jej modernizację, jednak prace przebiegały powolnie i trwały aż do 1980 roku^[4]. Od tego czasu obiekt był używany jedynie latem, ze względu na brak odpowiednich siatek utrzymujących śnieg^[5]. Używano go wówczas jako obiektu treningowego^[1] (obozy sportowe organizowano tu między innymi dla skoczków z Zakopanego^[4]), a także rozgrywano tu zawody Turnieju Trzech Skoczni (pozostałe dwa obiekty, na których rywalizowano znajdowały się w Pradze i Budapeszcie)^[1].

Imprezy sportowe, które odbywały się na skoczni nie budziły dużego zainteresowania – od momentu otwarcia obiektu do 1975 roku wszystkie łącznie zgromadziły niespełna 100 tysięcy widzów. Problemem było również finansowanie odbywających się na niej zawodów – organizujący je Warszawski Okręgowy Związek Narciarski pokrywał niespełna połowę ich kosztów, pozostałą część zaś musiał opłacać właściciel obiektu (Stołeczny Ośrodek Sportowy)^[4].

W maju 1989 roku obiekt po raz ostatni gościł zawody w skokach narciarskich. Na początku lat 90. treningi na nim odbywał Warszawski Klub Narciarski. W tym czasie koszty konserwacji obiektu pokrywano w całości z prowadzonej na jej terenie działalności (sauna, korty tenisowe, giełda narciarska, wynajem pomieszczeń^[4]). Mimo utrzymywania obiektu w dobrym stanie nie był on wykorzystywany zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem. Kierownictwo obiektu wielokrotnie zapraszało kluby narciarskie z rejonów górskich, jednak koszty przejazdu i organizacji obozu treningowego w Warszawie sprawiły, że żaden z klubów nie wyraził zainteresowania tą ofertą. Skocznię planowano jeszcze reaktywować w maju 1992 roku, gdy ponownie miały się na niej odbyć zawody w skokach narciarskich^[6].

W późniejszych latach zdemontowano środkową część rozbiegu i ściągnięto maty igelitowe^[5]. Przez lata obiekt stał zrujnowany, a część rozbiegu nie łączyła się z wieżą skoczni^[3].

W 2000 roku, w ramach projektu przebudowy terenu dawnej skoczni na nowoczesny kompleks sportowy (miał się on składać między innymi ze stoku narciarskiego i kortów tenisowych), rozpoczęto prace niwelacyjne dawnego zeskoku. Ostatecznie prace przerwano po decyzji Naczelnego Sądu Administracyjnego, w wyniku której własność między innymi dawnej skoczni przeszła z rąk Skarbu Państwa (reprezentowanego wcześniej przez Stołeczny Ośrodek Sportu i Rekreacji) na rzecz miasta Warszawa (w jego imieniu zarządzanie obiektem przejął Warszawski Ośrodek Sportu i Rekreacji)^[7].

Znajdującą się już wówczas w bardzo złym stanie technicznym skocznię, za sprawą decyzji powiatowego inspektora nadzoru budowlanego, ostatecznie rozebrano na przełomie 2010 i 2011 roku^[8].

Punkt konstrukcyjny skoczni wynosił 38 m, zaś wysokość wieży startowej 35 m. Długość najwyższego tarasu rozbiegowego wynosiła 55,5 m, a wybiegu – 70 m. W sumie całkowita wysokość skoczni wynosiła 54 m, a długość – 120 m. Zawody mogło oglądać ok. 7000 widzów^[1].

Wieża skoczni została zbudowana z 3 elementów wykorzystywanych w technologii ramy H^[2]. Można ją uznać rodzaj prototypu szkieletu budynku prefabrykowanego o 10 kondygnacjach^[2]. Rozbieg podtrzymywany był przez trzy podpory^[2]. Na szczycie znajdowały się trzy tarasy o wymiarach 6×6 metrów każdy^[2]. Była to pierwsza tego typy konstrukcja na świecie^[2]. Przy jej budowie wykorzystano także po raz pierwszy w Polsce dźwigary kablobetonowe złożone z segmentów^[2].

Skocznia często nazywana była Skarpą od położenia na Skarpie warszawskiej^[5]. Na terenie skoczni znajdowała się wyłożona igelitem rampa, która służyła do tymczasowego "umieszczania" mniejszej skoczni. Rampę mocowano na zeskoku, początkujący skoczkowie rozpoczynali najazd na buli, bezpośrednio na igelicie^[5].

Skoczni towarzyszyły tor do biegów narciarskich pokryty igielitem o długości 180 m, budynek administracyjny, szatnie i natryski^[9] oraz trybuny ziemne przewidziane dla ok. 5000 kibiców^[2].

Za najdłuższy skok w historii obiektu często uznaje się osiągnięcie Janusza Dudy – 48 m (według innego źródła Tadeusz Pawlusiak^[9]), zaś jako oficjalny rekord podaje się skok Antoniego Łaciaka na odległość 40,5 m^[3].

Była to największa skocznia narciarska funkcjonująca kiedykolwiek w Warszawie (obiekty tego typu istniejące w Lesie Bielańskim i na Agrykoli były mniejsze)^[10].

Obiekt został upamiętniony w nazwie znajdującej się w pobliżu ulicy Pod Skocznią^[11].

Skocznia była inspiracją nazewniczą pobliskich osiedli: Skocznia i Pod Skocznią^[12].

• Warszawa Skarpa. skisprungschanzen.com. [dostęp 2018-01-23].