Przejdź do zawartości

Saoul Mamby

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Saoul Mamby
Pseudonim

Sweet

Data i miejsce urodzenia

4 czerwca 1947
Nowy Jork

Data śmierci

19 grudnia 2019

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

lekkopółśrednia

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

85

Zwycięstwa

45

Przez nokauty

19

Porażki

34

Remisy

6

Saoul Paul Mamby (ur. 4 czerwca 1947 w Nowym Jorku, zm. 19 grudnia 2019[1]) – amerykański bokser, mistrz świata WBC w wadze lekkopółśredniej (1980–1982). W latach 1969–2008 stoczył 85 profesjonalnych walk – ostatnią w wieku 60 lat – co czyni go najstarszym zawodowym bokserem, który wystąpił w oficjalnym starciu.

Kariera bokserska

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z Bronxu. Był synem Jamajczyka i Hiszpanki. Amatorską karierę bokserską rozpoczął w wieku 18 lat w 1965 roku. Dwa lata później przerwało ją powołanie do wojska i wyjazd do Wietnamu, gdzie walczył na froncie w szeregach piechoty. Po demobilizacji w 1969 roku przeszedł na zawodowstwo (amatorski bilans 25-5-0)[2][3].

Boks zawodowy

[edytuj | edytuj kod]

W swoim profesjonalnym debiucie pokonał na punkty Roya Grossa (ówcześnie 1-3-0)[4]. Osiem lat później, w październiku 1977 roku, po raz pierwszy walczył o mistrzostwo świata. W tajlandzkim Korat City przegrał w kontrowersyjnych okolicznościach z miejscowym zawodnikiem Saensakiem Muangsurinem (10-1-0) przez niejednogłośną decyzję w pojedynku o pas organizacji WBC w wadze lekkopółśredniej (do 154 funtów)[3].

Seria kolejnych sześciu zwycięstw zapewniła mu drugą szansę walki o mistrzostwo świata WBC. 23 lutego 1980 roku pokonał w Seulu Koreańczyka Sang Hyun Kima (30-2-2) przez techniczny nokaut w 14. rundzie. Pięć miesięcy później, w pierwszej obronie tytułu, a zarazem jednej z najlepszych swoich walk, znokautował byłego mistrza świata wagi lekkiej Portorykańczyka Estebana de Jesúsa (58-4-0). Mistrzostwo obronił jeszcze czterokrotnie. Ostatecznie utracił je w czerwcu 1982 roku na rzecz Leroya Haleya (45-2-2) na podstawie niejednogłośnej decyzji sędziów. Dwukrotnie bez powodzenia starał się odzyskać pas. W 1983 roku przegrał przez jednogłośną decyzję w rewanżu z Haleyem, a rok później uległ nowemu mistrzowi Billy’emu Costello (28-0-0)[3].

W 1990 roku, mając 43 lata i legitymując się bilansem 41-23-6, pokonał młodszego od siebie o 18 lat Larry’ego Barnesa (17-0-0) w walce o mistrzostwo stanu Nowy Jork w wadze półśredniej. W następnych latach przegrał jednak 10 z 13 walk i po porażce z Kentem Hardee (20-6-1) w 2000 roku w wieku 53 lat zakończył karierę[3].

8 marca 2008 roku, mając 60 lat i będąc dziadkiem 11 wnucząt, powrócił na zawodowy ring. W George Town na Kajmanach przegrał po 10 rundach przez jednogłośną decyzję z 32-letnim Jamajczykiem Anthonym Osbournem (6-25-1). Tym samym jest uznawany za najstarszego boksera, który stoczył oficjalną profesjonalną walkę[2]. Mamby słynął z umiejętności defensywnych i ponadprzeciętnej odporności na ciosy[2][3]. W swojej 43-letniej sportowej karierze tylko raz przegrał przed czasem (w 1993 roku z Derrellem Coleyem przez TKO).

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Former WBC champion Saoul Mamby passes away aged 72
  2. a b c Larry Fine: Mamby wants another world title at 60. Reuters, 18 marca 2008. [dostęp 2009-07-08]. (ang.).
  3. a b c d e Ted Sares: Saoul Mamby: A Very Memorable Boxer. East Side Boxing. [dostęp 2009-07-08]. (ang.).
  4. Boxer: Saoul Mamby. BoxRec.com. [dostęp 2009-07-08]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]