R-7
_misil.svg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
konstrukcja: OKB-1 |
| Inne nazwy |
R-7: 8K71, SS-6, Sapwood |
| Typ | |
| Przeznaczenie |
pocisk strategiczny |
| Wyrzutnia |
naziemna wyrzutnia lądowa |
| Status |
wycofany ze służby |
| Lata służby |
1 stycznia 1960 – 1968 |
| Długość |
R-7: 34,22 m, następnie i 33 m |
| Rozpiętość |
10,3 m |
| Masa startowa |
r-7: 280 t |
| Napęd |
dwustopniowy |
| Zasięg |
R-7: 8000 km |
| Udźwig |
R-7: 5,3 – 5,5 t |
| Naprowadzanie |
R-7: bezwładnościowe z radiową korekcją zasięgu i kursu |
| Celność |
CEP: 10 km |
| Głowica | |
R-7 (NATO: SS-6 Sapwood, inna nazwa pocisku: Semiorka) — pierwszy wprowadzony do czynnej służby operacyjnej radziecki pocisk balistyczny o zasięgu międzykontynentalnym (ICBM).
Geneza
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze szkice pocisku zostały wykonane w trakcie prac nad projektem T-1 – teoretycznymi i eksperymentalnymi wymaganiami dla dwustopniowego pocisku balistycznego o zasięgu pomiędzy 7 a 8 tysięcy kilometrów, których określenie zostało zarządzone dekretem rządowym z 13 lutego 1953 roku. Masa przenoszonego na tę odległość ładunku, który oryginalnie miał być ładunkiem konwencjonalnym, sięgać miała 3 ton. W październiku 1953 roku – krótko po pierwszym teście ładunku termojądrowego – specyfikacja została zmieniona, a nowa masa ładunku określona została na 5,5 tony, przy wadze samej głowicy wynoszącej 3 tony[3]. Zwiększenie całkowitej masy przenoszonego ładunku, doprowadziło do konieczności znacznych zmian projektu pocisku, którego masa startowa wzrosła z tego powodu ze 170 do aż 280 ton[3].
Rządowy dekret autoryzujący rozwój nowego pocisku balistycznego, wydany został 20 maja 1954 roku. Pocisk ten otrzymał oznaczenie R-7 oraz numer kodowy 8K71. Z uwagi na fakt, iż większość prac wstępnych nad projektem, została wykonana już w trakcie prac nad projektem T-1, projekt wstępny pocisku ukończono już w lipcu 1954 roku, zaś jego zatwierdzenie przez Radę Ministrów ZSRR nastąpiło 20 listopada 1954 roku[3]. 20 marca 1956 roku natomiast, wydano dekret autoryzujący zasady testów tego pocisku, oraz inne warunki na których oparte miały być dalsze prace konstrukcyjne[3].
Pochodne konstrukcje
[edytuj | edytuj kod]Zmodyfikowany pocisk R-7 posłużył do wyniesienia w 1957 roku pierwszego sztucznego satelity Sputnik 1. Na bazie pocisku R-7 powstało wiele rakiet nośnych wykorzystywanych przez ZSRR, a później Federację Rosyjską, m.in.:
- 1. Rakiety Wostok i Woschod – użyte podczas pierwszych radzieckich załogowych lotów w kosmos.
- 2. Rakieta Mołnia (od 1964 Mołnia-M) – użyta do wynoszenia satelitów i sond międzyplanetarnych.
- 3. Rodzina rakiet Sojuz – przeznaczona do wynoszenia satelitów, statków załogowych Sojuz i zaopatrzeniowych statków Progress.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paweł Podwig, Oleg Bukharin, Timur Kadyshew, Eugeni Miasnikow, Igor Sutyagin i inni: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press i Moskow Institute of Physics and Technology, 2004. ISBN 0-262-16202-4.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Jewgieni Wołkow, ICBM ZSSR (Federacji Rosyjskiej) i USA, 1996
- ↑ S. G. Kolesnikow, Strategiczeskoje rakietno-jadjernoje orużje, Arsenal-Press, 1996
- ↑ a b c d Paweł Podwig, Oleg Bukharin, Timur Kadyshew, Eugeni Miasnikow, Igor Sutyagin i inni: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press i Moskow Institute of Physics and Technology, 2004, s. 179 – 182. ISBN 0-262-16202-4.
