Przybynów

Przybynów

wieś
Kościół św. Mikołaja w Przybynowie
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Powiat	myszkowski
Gmina	Żarki
Liczba ludności (2022)	709[2]
Strefa numeracyjna	34
Kod pocztowy	42-310[3]
Tablice rejestracyjne	SMY
SIMC	0147571
Położenie na mapie Polski Przybynów
Położenie na mapie województwa śląskiego Przybynów
Położenie na mapie powiatu myszkowskiego Przybynów
Położenie na mapie gminy Żarki Przybynów
50°39′22″N 19°18′55″E/50,656111 19,315278[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Przybynów – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie myszkowskim, w gminie Żarki.

W 1595 roku wieś położona w powiecie lelowskim województwa krakowskiego była własnością Aleksandra Myszkowskiego^[4]. W latach 1973–1976 miejscowość była siedzibą gminy Przybynów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.

W miejscowości istniał klub piłki nożnej noszący nazwę KS „Orzeł”, który z w 2009 r. został zlikwidowany z powodu braku sponsora. Barwami klubowymi zawodników były czerwień i czerń. Drużyna miała swoje boisko zlokalizowane za cmentarzem parafialnym.

Założycielem wsi Przybynów jest najprawdopodobniej Przybysław z Lgoty (aktualnie Lgota Błotna) – protoplasta Rodu Wilczyńskich Herbu Poraj^[7].

 Osobny artykuł: Kościół św. Mikołaja w Przybynowie.

Parafia rzymskokatolicka pw. św. Mikołaja jest wymieniana w źródłach po raz pierwszy w 1306 r., ale zapewne jej początki sięgają 2. połowy XIII w. Pierwszy kościół drewniany pw. św. Piotra i Pawła Apostołów wspomniany jest w 1306 r., kiedy został obrabowany przez najemnych żołnierzy. Pisze o nim Jan Długosz w „Liber Beneficiorum” w 1470 r. Kościół przetrwał przypuszczalnie ok. 250 lat. w 1595 r. w Przybynowie był już kościół murowany, zbudowany prawdopodobnie w połowie XVI w. na miejscu poprzedniego, sfinansowany zapewne przez fundację Myszkowskich. Był on krótszy o 1/3 od dzisiejszego kościoła, wieżę z podłużnym piramidalnym zwieńczeniem posiadał od frontu. Pokryty był gontem, nie miał sklepienia, lecz pułap. Pierwotnie renesansowy, przebudowany został w 1770 r. w stylu barokowym. Proboszczem był wówczas ks. Marcin Koźlicki, a przebudowę ufundował hrabia Adam Męcicki, starosta bodaczowski. Konsekracji dokonano 22 lipca 1777 r. a dokonał tego Ignacy Kozierowski – biskup sufragan gnieźnieński. W pierwszej połowie XIX w. świątynia znacznie podupadła. W 1862 r. poddano ją gruntownemu remontowi. Wieżę pokryto wówczas blachą. W 1863 konsekrował go ponownie po remoncie biskup Maciej Majerczak, administrator diecezji kieleckiej. Kościół ten nie uniknął pożaru, podczas którego stopiły się dwa dzwony umieszczone w wieży kościelnej. Było to w 1849 r. Dzwony odlane potem na miejscu przez Jana Żucha z Żarnowca zabrali Austriacy. Po nieudanym odlewie nowych dzwonów w 1926 r. sprowadzono z Węgrowca obecnie używane o wadze 607 kg. W latach 1911–1912 staraniem ks. Adama Adamka powiększono kościół dodając dwa przęsła, arkady, zakrystię i nową kopulastą wieżę. Cały kościół pokryto dachówką. W kościele jest kilka obrazów. Najważniejszy to obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, który podobno tutejszemu kościołowi ofiarował król Jan III Sobieski. Dawniej ściany i ołtarze zdobiły 24 kryształowe lustra. W 1962 r. za kadencji ks. Stanisława Poroszewskiego wnętrze kościoła zostało odmalowane i odnowiono ołtarz główny. Księża Janusz Rakowski i Roman Cer poczynili starania o to by w latach 1995–1996 kościół pokryto blachą miedzianą.