Próba Webera

Próba Webera (ang. Weber test) – subiektywna metoda badania słuchu polegająca na przyłożeniu wprawionego w drgania stroika do czoła lub szczytu czaszki pacjenta. Zadaniem chorego jest określenie w którym uchu dźwięk słyszany jest głośniej. W przypadku zdrowych badanych dźwięk słyszany jest jednakowo w obu uszach. Badanemu z przewodzeniowym uszkodzeniem słuchu (czyli związanym z zaburzeniem ucha środkowego i zewnętrznego) dźwięk wyda się głośniejszy w chorym uchu. Dzieje się tak ponieważ do ucha zdrowego dochodzą fale akustyczne zarówno drogą przewodnictwa kostnego jak i powietrznego, które wzajemnie interferują powodując zmniejszenie amplitudy fali. Taka sytuacja może być nawet uzyskana eksperymentalnie poprzez zatkanie jednego ucha palcem. Natomiast chory z odbiorczym uszkodzeniem słuchu będzie lepiej słyszał stroik w uchu zdrowym^[1].

Próbę jako pierwszy opisał niemiecki fizjolog Ernst Heinrich Weber.

Zobacz też

Przypisy

↑ Neurologia. Podręcznik dla studentów medycyny. Wojciech Kozubski, Paweł P. Liberski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2006, s. 61. ISBN 83-200-3244-X.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[1] Neurologia. Podręcznik dla studentów medycyny. Wojciech Kozubski, Paweł P. Liberski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2006, s. 61. ISBN 83-200-3244-X.

[1]