Pleomorfizm cykliczny

Ten artykuł od 2025-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Pleomorfizm (z gr. „morph” – kształt + „pléon” – więcej) – wielopostaciowość, Cyklogenia drobnoustrojów – hipoteza, która mówi, że mikroorganizmy mogą przybierać różne formy istnienia w poszczególnych etapach cyklów życiowych. Pleomorfizm bakterii czy grzybów jest odpowiedzią adaptacyjną na warunki środowiska w którym żyją. Wszystkie ssaki i większość zwierząt posiada organizmy symbiotyczne, żyjące wewnątrz gospodarza – tzw. endobionty. Dla prawidłowego rozwoju endobiont, podobnie jak każdy mikroorganizm, produkuje wokół siebie metabolity.

Koncepcja ta zapoczątkowana została przez wybitnego francuskiego biologa Antoine Bechampa^[1]. Zaobserwowane przez siebie małe ciałka w żywej materii nazwał mikrozymami, w późniejszym czasie ustalono, że większość z nich to tłuszcze. Teoria polimorfizmu, jako stojąca w opozycji do oficjalnie przyjętej monomorficzności drobnoustrojów postulowanej przez Ludwika Pasteura została odrzucona przez oficjalną naukę akademicką.

Następnie teorią cyklogenii zajął się, i rozwinął, niemiecki biolog Günther Enderlein badając drobnoustroje pod mikroskopem w ciemnym polu. Okazało się, że nie wszystkie drobiny są mikrozymami. Enderlein obserwowane w ludzkiej krwi żyjątka nazwał protitami. Dalszych postępów dokonał Gaston Naessens, w celu badania pleomorfizmu opracował specjalny mikroskop kontrastowo-fazowy^[1] – somatoskop, w którym można obserwować zachodzące przemiany drobnoustrojów.

Dziś pleomorficzna debata nadal istnieje w swojej pierwotnej formie, została ona przeważnie zmieniona na dyskusję dotyczącą metod ewolucyjnego jej powstania i praktycznych zastosowań pleomorfizmu^[2]. Wielu współczesnych naukowców uważa pleomorfizm albo za odpowiedź bakterii na ciśnienie wywierane przez czynniki środowiskowe, takie jak bakterie, które wydzielają markery antygenowe w obecności antybiotyków, albo za zjawisko, w którym bakterie ewoluują kolejno w bardziej skomplikowane formy^[2]. Hipoteza określana jako „Pleomorficzna prowolucja” ukuta przez.Stuarta Grace'a, bierze pod uwagę obie te hipotezy^[2].

Akceptowanym w środowisku przykładem pleomorfizmu jest Helicobacter pylori, który występuje zarówno jako forma w kształcie helisy (sklasyfikowana jako giętki pręcik), jak i forma kokkoidalna (stało-kształtna)^[3]. Kolejnymi drobnoustrojami wykazującymi pleomorfizm są Legionella pneumophila^[4], praktycznie wszystkie maczugowce^[5] oraz Coccobacillus^[6]. Ponadto, zaobserwowano naturalnie występujące bakterie pleomorficzne we krwi zupełnie zdrowych osób^[7].

Już u zarania badań nad mikroorganizmami teoria wielopostaciowości była dyskredytowana. Badania kolejnych naukowców spotykały się z ostrą krytyką środowiska naukowo-medycznego. Jednym z argumentów ich przeciwników było to, że polimorfiści stosowali metody złej jakości i że błędne wnioski wynikają z zanieczyszczeń, które spowodowały skażenia określane następnie przez pleomorfistów jako kolejne etapy rozwoju.

Antoine Bechamp, William Russell, Royal Rife, Günther Enderlein, Wilhelm Reich, Gaston Naessens, Alan Cantwell, Robert Young.

• ultramikrobakterie
• bakterie
• izopatia
• saprofity

• Antoine Bechamp „Les Microzymas” (1881);
• Antoine Bechamp „Trzeci składnik krwi”;
• Guenther Enderlein „Cyklogeneza bakterii” („Bacteria Cyclogeny”, 1916);
• Ethel Douglas Hunme „Pasteur obnażony” („Pasteur Exposed”, 1923);
• R.B. Pearson „Pasteur- plagiator i oszust” („Pasteur: Plagiarist, Impostor”, 1942)