Pierre de Bénouville

Pierre de Bénouville
Lahire, Barrès, Brétinière, Duroc
	; Pierre de Bénouville (1948)
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	8 sierpnia 1914 ; Amsterdam
Data i miejsce śmierci	4 grudnia 2001 ; Paryż
	Przebieg służby
Lata służby	1940–1945
Siły zbrojne	Francuskie Siły Zbrojne; Siły Wolnych Francuzów; francuski ruch oporu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	polityk, dziennikarz, przedsiębiorca
	Odznaczenia

Pierre de Bénouville ps. „Lahire“, „Barrès“, „Brétinière“, „Duroc“ (ur. 8 sierpnia 1914 w Amsterdamie, zm. 4 grudnia 2001 w Paryżu) – francuski wojskowy, polityk i dziennikarz.

Życiorys

Urodził się w Amsterdamie, jego ojciec był handlowcem^[1]. Wykształcenie zdobywał w Collège Saint-Paul w Angoulême i w Lycée Lakanal w Sceaux^[1]. Następnie studiował w Paryżu, gdzie zaangażował się w działalność monarchistyczną i po studiach został dziennikarzem^[1]. Brał udział w demonstracji podczas kryzysu 6 lutego 1934 roku, będąc członkiem grupy próbującej szturmować francuski parlament^[2]. W 1936 był jednym ze współzałożycieli tajnej organizacji Cagoule, mającej na celu obalenie lewicowego rządu Léona Bluma^[2]. W tym samym roku podczas pogrzebu historyka Jacquesa Bainville′a był członkiem grupy, która zaatakowała biorącego udział w pogrzebie premiera, raniąc go odłamkami szkła^[2]. W 1936 opublikował także swoją pierwszą książkę pt. Baudelaire le trop christien^[1].

Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany w Orleanie i brał udział w kampanii francuskiej w składzie 131 Pułku Piechoty^[1]. W czerwcu 1940 został wraz z resztkami pułku wzięty do niewoli, z której jednak uciekł i następnie przebył pieszo ponad 850 kilometrów, by dostać się do Francji Vichy^[1]. Zamieszkał w Nicei i zajął się pracą jako dziennikarz dla antykomunistycznej i antysemickiej gazety „L'Alerte”. W styczniu 1941 udało mu się przedostać do Afryki Północnej, gdzie próbował dołączyć do wojsk Wolnych Francuzów, został jednak zatrzymany w Algierze^[1]. Aresztowany przez policję został wysłany do więzienia w Tulonie i przebywał tam 7 miesięcy. W sierpniu 1941 roku został uniewinniony przez sąd wojskowy w Tulonie i zwolniony z więzienia^[1].

Po zwolnieniu zaangażował się w działalność francuskiego ruchu oporu^[1]. Wraz z Henri Frenayem założył ruch Radio-Patrie i został jego dowódcą. Niedługo później organizacja którą kierował połączyła się z innymi organizacjami ruchu oporu, tworząc Mouvements unis de la Résistance^[1]. Oskarżany jest o to, że świadomie doprowadził do aresztowania Jeana Moulina, wysyłając na spotkanie z nim konfidenta gestapo René Hardy'ego w celu wyeliminowania Moulina z walki o przywództwo ruchu oporu^[1]. Niedługo po aresztowaniu Molina, Bénouville udał się do Pessan, by świętować swoje małżeństwo^[2].

Dzięki swoim kontaktom w Szwajcarii od 1941 roku organizował przedstawicielstwo ruchu oporu przy alianckich służbach specjalnych^[1]. Zagrożony aresztowaniem, w kwietniu 1944 roku przez Hiszpanię przedostał się do Algieru, gdzie pod nazwiskiem Duroc dołączył do Wolnych Francuzów^[1]. W 1944 poprosił generała de Gaulle′a o zgodę na wysłanie na front i brał następnie udział w kampanii włoskiej. W czerwcu 1944 roku powrócił jednak do Algieru, gdzie objął stanowisko szefa biura FFI w Komisji Wojskowej^[1]. Podczas pobytu w Algierze został awansowany do stopnia generała brygady^[1].

Pod koniec lipca 1944 przedostał się przez Korsykę do Francji, gdzie objął dowództwo ruchu oporu w Saint-Étienne. Podczas wykonywania misji został poważnie ranny w wypadku samochodowym i przez kilka tygodni pozbawiony był opieki medycznej^[1].

W 1946 roku opublikował pod nazwiskiem Guillain de Bénouville książkę Sacrifice du Matin, będącą jednych z pierwszych opisów działalności francuskiego ruchu oporu^[1]. W 1949 zasiadał w zarządzie gaulistowskiej partii Zgromadzenie Narodu Francuskiego, w latach 1951–1955 i 1958–1962 zasiadał w parlamencie departamentu Ille-et-Vilaine. Od 1953 do 1971 był także merem La Richardais^[1]. W latach 1970–1993 zasiadał w Zgromadzeniu Narodowym^[1].

Był redaktorem naczelnym gazet: „Jours de France”, „l'Oise Libérée” i „Vingt-Quatre Heures”. W 1967 został prezesem przedsiębiorstwa zajmującego się prasą Journées de France^[1].

Zmarł w 2001 w Paryżu i został pochowany na Cmentarzu Passy^[1].

Odznaczenia

Odznaczony następującymi odznaczeniami^[1]:

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v Pierre BÉNOUVILLE (de) [online], Musée de l'Ordre de la Libération [dostęp 2021-10-16] (fr.).
↑ ^a ^b ^c ^d DouglasD. Johnson DouglasD., Obituary: Pierre de Benouville [online], the Guardian, 14 grudnia 2001 [dostęp 2021-10-17] (ang.).

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v Pierre BÉNOUVILLE (de) [online], Musée de l'Ordre de la Libération [dostęp 2021-10-16] (fr.).

[:1-2] DouglasD. Johnson DouglasD., Obituary: Pierre de Benouville [online], the Guardian, 14 grudnia 2001 [dostęp 2021-10-17] (ang.).

[1]