Pedro de Alcántara Téllez-Girón

Pedro de Alcántara Téllez-Girón y Pacheco
	Don Pedro de Alcántara María Cayetano Ciriaco Rafael Domingo Vicente Téllez-Girón y Pacheco
	; Portret księcia Osuny pędzla Goi, ok. 1798
Data i miejsce urodzenia	8 sierpnia 1755 ; Madryt
Data śmierci	7 stycznia 1807
Ojciec	Pedro Zoilo Téllez Girón y de Guzmán
Matka	María Vicenta Tellez-Girón
Żona	María Josefa Pimentel y Téllez-Girón
Dzieci	Josefa, markiza Camarasa (1783–1817); Joaquina Téllez-Girón, markiza Santa Cruz (1784–1851); Francisco Téllez-Girón, X książę Osuny (1785–1830); Pedro, książę Anglony (1786–1851); Manuela, księżna Abrantes (1794–1838)
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pedro de Alcántara Téllez-Girón y Pacheco, IX książę Osuny, X markiz Peñafiel, hrabia Fontanar, XIII hrabia Ureña, señor miast Morón de la Frontera, Archidona, El Arahal, Olvera, Ortejicar, Cazalla de la Sierra, Tiedra, Gumiel de Izán i Briones, Grand Hiszpanii I klasy (ur. 8 sierpnia 1755 w Madrycie, zm. 7 stycznia 1807 tamże) – hiszpański arystokrata i człowiek oświecenia^[1].

29 grudnia 1771 poślubił Maríę Josefę Pimentel Téllez-Girón (1750–1834), jedyną dziedziczkę hrabiów Benavente. W młodości brał udział w wojnie z Anglią i otrzymał stanowisko ambasadora w Wiedniu, którego nigdy nie objął^[1]. Dowodził oddziałem wojska hiszpańskiego w czasie wojny o Pireneje (1793–1795), toczonej przeciwko Francuzom^[2]^[3]. Był odpowiedzialny za obronę Navarry, w październiku 1794 został pokonany w bitwie pod Orbaicetą, ale udało mu się unieszkodliwić zajęcie Pampeluny^[3].

Interesował go rozwój i nauka, był przewodniczącym Madryckiego Towarzystwa Ekonomicznego. Był znany z zamiłowania do literatury, 10 lipca 1787 został członkiem Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda, a w 1790 Hiszpańskiej Akademii Królewskiej^[1]^[3]. Razem z żoną, księżną Osuny, należeli do czołowych przedstawicieli hiszpańskiego oświecenia. Wspólnie organizowali wieczory dyskusyjne, na które zapraszano wybitnych ilustrados. Wspierali kulturę, stworzyli pokaźną bibliotekę zawierającą pozycje zakazane przez inkwizycję. Roztaczali mecenat nad naukowcami i artystami epoki, do których należeli m.in. Leandro Fernández de Moratín i Francisco Goya^[4].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Pedro de Alcántara Téllez-Girón y Pacheco, IX duque de Osuna. museodelprado.es. [dostęp 2017-06-17]. (hiszp.).
↑ 1793-1795 La convention contre l'Espagne. prats.fr. [dostęp 2017-06-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (fr.).
↑ ^a ^b ^c Xavier Bray (ed.): Goya: Los Retratos. Turner Libros, 2015, s. 237. ISBN 978-84-1635-484-9.
↑ Robert Hughes: Goya. Artysta i jego czas. Warszawa: WAB, 2006, s. 120–122. ISBN 978-83-7414-248-9. OCLC 569990350.

[Prado-1] Pedro de Alcántara Téllez-Girón y Pacheco, IX duque de Osuna. museodelprado.es. [dostęp 2017-06-17]. (hiszp.).

[Pire-2] 1793-1795 La convention contre l'Espagne. prats.fr. [dostęp 2017-06-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (fr.).

[Bray237-3] Xavier Bray (ed.): Goya: Los Retratos. Turner Libros, 2015, s. 237. ISBN 978-84-1635-484-9.

[Hughes-4] Robert Hughes: Goya. Artysta i jego czas. Warszawa: WAB, 2006, s. 120–122. ISBN 978-83-7414-248-9. OCLC 569990350.

[1]