Peaches (piosenkarka)

Ten artykuł dotyczy piosenkarki. Zobacz też: inne znaczenia słowa Peaches.

Peaches

Imię i nazwisko	Merrill Beth Nisker
Data i miejsce urodzenia	11 listopada 1968 Toronto
Instrumenty	gitara, syntezator, automat perkusyjny, harfa laserowa, theremin
Gatunki	dance-punk, electroclash, synthpunk, glam rock, Rock and roll, hip-hop
Zawód	piosenkarka, producent muzyczny, aktorka, artystka performance, nauczyciel
Aktywność	od 1990
Wydawnictwo	XL, Kitty-Yo
Powiązania	Gonzales, Feist, Iggy Pop
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Peaches, właściwie Merrill Beth Nisker (ur. 11 listopada 1968^[1] w Toronto) – kanadyjska piosenkarka, producent muzyczny, autorka tekstów piosenek.

Jest znana z prowokacyjnego stylu^[2]. Jej teksty piosenek dotyczą seksualności i kwestionują normy płci^[2]. Jak sama twierdzi, muzyka, którą wykonuje, mieści się w gatunku sex-electronic z elementami rock and rolla^[3]. Magazyn Rolling Stone określił ją mianem „królowej electro-punku”. Utwory artystki wykorzystywano m.in. w serialach stacji Showtime, The L Word i Brzydula Betty.

Merrill Beth Nisker urodziła się w Toronto w prowincji Ontario. Ma korzenie polsko-żydowskie^[2][3]. Uczęszczała do żydowskiej szkoły, gdzie zajęcia prowadzono w języku angielskim i hebrajskim. Zanim rozpoczęła karierę pod pseudonimem Peaches, pracowała jako nauczycielka oraz niezależnie zajmowała się tworzeniem muzyki.

W latach 90. Merrill Beth Nisker była członkiem folkowego trio Mermaid Cafe. Nazwę grupy zaczerpnięto z piosenki Joni Mitchell „Carey”^[4]. W 1995 wydała pierwszy album Fancypants Hoodlum, sygnowany jej imieniem i nazwiskiem. W tym samym roku zaczęła występować w zespole the Shit. Przepełniona seksem muzyka rockowa wpłynęła na metamorfozę artystki, która w tym samym czasie przyjęła pseudonim Peaches^[5]. Pseudo zostało zainspirowane utworem Niny Simone „Four Women”, gdzie piosenkarka krzyczy na końcu: My name is Peaches! (pol. „Nazywam się Peaches!”)^[6].

W Toronto, zanim osiągnęła sukces w Europie, była współlokatorką piosenkarki indie pop Leslie Feist, która wpłynęła na jej wokale z albumu The Teaches of Peaches^[7][8].

W 1998, po nagraniu sześciu wersji utworu „Lovertits”, Peaches przeniosła się do Berlina. Podczas wizyty jej przyjaciela, piosenkarza Chilly’ego Gonzalesa, dała koncert, na którym obecni byli berlińscy przedstawiciele wytwórni Kitty-Yo. Zaproponowali jej, aby nagrała nowy album, w zaprezentowanym wcześniej stylu. Artystka wróciła do Toronto, gdzie wyprodukowała ostateczną wersję piosenki „Lovertits”. Utwór wydano jako singel latem 2000.

Jesienią tego samego roku ukazał się długogrający, studyjny album The Teaches of Peaches (nauki Peaches)^{[potrzebny przypis]}. Tytuł to fragment tekstu piosenki „Fuck the pain away” z tejże płyty.
W ramach promocji, Peaches wystąpiła w brytyjskim programie telewizyjnym „Top of the Pops”. Występ uznano za zbyt pikantny^[9].

Po wydaniu „The Teaches of Peaches”, Nisker podpisała kontrakt z europejskim oddziałem wytwórni Sony Music Entertainment. Dzięki temu pozyskała budżet na realizację teledysku do singla „Set it off”. Po wydaniu produkcji, Sony zakończyło współpracę. Przyczyną miały być niezadowalające efekty projektu^[9].

W 2003 wydała drugi studyjny album „Fatherfucker” (tłum. ojcojebca, a także wulgarne określenie na osobę homoseksualną^{[potrzebny przypis]}). Podczas tworzenia wydawnictwa, artystka inspirowała się muzyką Marilyna Mansona i Queens Of The Stone Age. Po raz kolejny sama wyprodukowała płytę i napisała wszystkie teksty piosenek. W singlu „Kick It” gościnnie wystąpił Iggy Pop. W wywiadzie dla magazynu Rolling Stone, utwór ten opisała jako bardziej o rock and rollu niż o seksie^[10].

Za „Fatherfucker” została nominowana do GLAAD Media Awards w kategorii Najlepszy Artysta Muzyczny. Wraz z nią nominowani byli: Rufus Wainwright, Meshell Ndegeocello, Junior Senior i Bitch and Animal. Nagrodę zwyciężył Rufuse Wainwright^[11].

Na trzecim albumie „Impeach My Bush”, wydanym w 2006, do współpracy zostali zaproszeni Joan Jett, Greg Kurstin, Josh Homme, Samantha Maloney, Beth Ditto, Feist, Dave Catching, Brian O'Connor i Radio Sloan.

Tytuł i zawartość albumu wyraża niezadowolenie z rządów George’a Busha^[12] (zachęca do otwarcia procedury zwanej impeachment, która formalnie oskarża o przestępstwa osoby chronione immunitetem i zajmujące wysokie stanowiska państwowe).

Wiosną 2006 uformowała się kapela będąca pobocznym projektem Kanadyjki – The Herms (skrót od ang. Hermaphrodite, pol. Hermafrodyta)^[12]. W skład formacji wchodziły JD Samson, Samantha Maloney, Peaches oraz Radio Sloan. Grupa występowała jako support przed koncertami Nine Inch Nails i Bauhaus w drugiej części ich letniej trasy po Stanach Zjednoczonych^[12].

Za album „Impeach My Bush” Peaches została nominowana do GLAAD Media Awards w kategorii Najlepszy artysta muzyczny. Wraz z nią nominowani byli: Ditty Bops, Owen Pallett, Pet Shop Boys i Scissor Sisters. Nagrodę zwyciężył zespół Scissor Sisters^[13].

W 2008 artystka wystąpiła na Parklife Festival w Australii. Wraz z nią zagrała jej obecna kapela, Peaches & Sweet Machin.

Album „I Feel Cream” wydano 4 maja 2009 w Europie, a 5 maja w Ameryce Północnej.

Peaches jest osobą biseksualną^[14][15]. Głównym tematem jej piosenek jest tożsamość płciowa. Kompozycje opierają się na erotyzmie, seksualności czy wulgarności^[12][2]. W swoich tekstach często kwestionuje tradycyjne role płci. Świadomie zaciera różnicę między kobietą a mężczyzną. Za przykład może posłużyć okładka płyty „Fatherfucker”, gdzie ukazana jest z czarną brodą. W wywiadach przyznawała, że teksty powstały w czasie gdy była pod wpływem alkoholu, narkotyków lub podczas masturbacji^[12].

• Fancypants Hoodlum (1995, jako Merrill Nisker)
• The Teaches of Peaches (2000)
• Fatherfucker (2003)
• Impeach My Bush (2006)
• I Feel Cream (2009)
• Rub (2015)

• oficjalna strona (ang.)