Paweł Tichonow
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1909 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.svg){kind=icon}
Paweł Pawłowicz Tichonow (ros. Павел Павлович Тихонов, ur. 1909[1] we wsi Kostinka w guberni kałuskiej, zm. 16 stycznia 1990[2] w Kijowie) – funkcjonariusz radzieckich służb specjalnych (NKWD, MWD, MGB i KGB), generał major (od 1958 roku). Jeden z organizatorów i wykonawców zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W 1923 skończył 4 klasy szkoły wiejskiej, a 1928 szkołę przyfabryczną FZU przy głównych warsztatach wagonowych Kurskiej Linii Kolejowej w Moskwie, od sierpnia 1931 do czerwca 1932 był słuchaczem fakultetu robotniczego, a od czerwca 1932 do marca 1937 studentem Instytutu Stali. Początkowo był stolarzem, 1925-1936 należał do Komsomołu. Od 1938 roku członek WKP(b), od 1939 roku w NKWD[1]. 17 stycznia 1939 roku otrzymał stopień kapitana bezpieczeństwa państwowego[1]. Od stycznia 1939 roku do marca 1941 roku zastępca naczelnika Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie[1]. W 1940 roku jeden z wykonawców zbrodni katyńskiej, organizator i uczestnik wymordowania w siedzibie Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie ponad 3000 polskich jeńców wojennych z obozu w Starobielsku, pochowanych następnie w Piatichatkach[1].
W latach 1943–1944 naczelnik Zarządu NKWD Obwodu Charkowskiego[2]. W latach 1953–1954 naczelnik Zarządu MWD Obwodu Odeskiego, pułkownik[2]. W 1948 roku naczelnik Zarządu MGB Obwodu Sumskiego[2]. Od 1954 roku zastępca przewodniczącego KGB przy Radzie Ministrów Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej[1]. 18 lutego 1958 roku otrzymał stopień generała majora[1]. Od listopada 1959 roku do października 1970 roku naczelnik Zarządu KGB Obwodu Kijowskiego[1].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie – 28 sierpnia 1944 i 30 października 1967)
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy (23 stycznia 1948)[2]
- Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie – 20 września 1943 i 5 listopada 1954)
I 6 medali.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Nikita Pietrow, Kto zabijał Polaków strzałem w tył głowy w Katyniu, Charkowie i Twerze, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 24), Warszawa 2009, str. 193, 201 (tekst rosyjski: Никита Петров, «Даже собаки от нас шарахались». Признания палачей, расстрелявших поляков и награжденных за это novayagazeta.ru, 7 lipca 2008 [dostęp 2011-08-29])
- ↑ a b c d e Тихонов Павел Павлович (ros.) knowbysight.info [dostęp 2011-08-16]
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Nikita Pietrow, Poczet katów katyńskich, Warszawa 2015.
- О. І. Шевченко, Органи державноï безпеки Киïвщини (1919–1991) у фотографiях i документах, Киïв 2004
- https://web.archive.org/web/20121019175213/http://www.memo.ru/uploads/files/845.pdf (ros.)