Paweł Benoe

Paweł Iferty Benoe
	; portret pędzla nieznanego autora z 1745 roku
	; Taczała
Rodzina	Benoe
Data urodzenia	1680/1690
Data i miejsce śmierci	18/25 kwietnia 1755 ; Rogóźno
Ojciec	Karol Benoe
Matka	Jadwiga Kazanowska
Żona	Maria Paleolog
Dzieci	Magdalena
Rodzeństwo	• Stanisław; • Anna

Paweł Iferty Benoe herbu Taczała (zm. 18/25 kwietnia 1755, Rogóźno) – kasztelan warszawski w 1749 roku, instygator koronny w 1737 roku, podstarości halicki w 1735 roku, sędzia grodzki halicki w 1735 roku, chorąży kołomyjski w latach 1727–1736, pisarz grodzki halicki w latach 1711–1736, skarbnik podolski w 1717 roku, starosta horodelski w 1748 roku^[1], ablegat, internuncjusz Rzeczypospolitej w Imperium Osmańskim w latach 1742–1743^[2].

Życiorys

Syn Karola Benoe i Jadwigi Kazanowskiej. Jego ojciec Francuz był architektem i pod koniec lat 70. XVII wieku przybył do Stanisławowa, gdzie został nadwornym architektem Potockich. W 1685 lub 1689 roku za swoje zasługi otrzymał nobilitację szlachecką i herb Taczała^[3].

Paweł ukończył Akademię Stanisławowską. Brał udział w wojnie północnej u boku Józefa Potockiego. Sędzia kapturowy ziemi halickiej w 1733 roku^[4]. Był konsyliarzem konfederacji ziemian halickich, zawiązanej 15 grudnia 1733 roku w obronie wolnej elekcji Stanisława Leszczyńskiego^[5].

Poseł ziemi halickiej na sejm nadzwyczajny pacyfikacyjny 1736 roku^[6].

W 1738 roku zakupił miasteczko Bursztyn, w którym zbudował pałacyk na swą rezydencję. Posiadał 15 wiosek i miasteczek^[3].

Był posłem na sejm 1740 roku z ziemi halickiej^[7]. W latach 1742–1743 posłował do Turcji, wysłany przez radę senatu. Znał biegle język turecki, miał między innymi wybadać, jak Turcy zapatrywaliby się na ewentualne współdziałanie z Polską przeciw Rosji. Uzyskał jednak jedynie ogólnikowe potwierdzenie traktatu karłowickiego (1699), a wzbudził tylko podejrzenia w Petersburgu.

Poseł ziemi halickiej na sejm 1744 roku^[8].

18 stycznia 1754 roku podpisał we Lwowie manifest przeciwko podziałowi Ordynacji Ostrogskiej^[9].

Przypisy

↑ Urzędnicy województwa ruskiego XIV-XVIII wieku (ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy, oprac. K. Przyboś, Wrocław 1987, s. 307.
↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 140.
↑ ^a ^b Ojczym stanisławowskiej fortecy.
↑ Kuryer Polski. 1733, nr 170, s. 341.
↑ Akta grodzkie i ziemskie: z Archiwum Państwowego we Lwowie w dalszym ciągu wydawnictwa fundacyi Al. hr. Stadnickiego. T. 25, Lauda sejmikowe halickie 1696-1772 / ogłaszane przez Towarzystwo Naukowe we Lwowie ; wyd. Wojciech Hejnosz, Lwów 1935, s. 377.
↑ Henryk Palkij, Sejmy 1736 i 1738 roku: u początków nowej sytuacji politycznej w Rzeczypospolitej, Rozprawy Wydziału Historyczno-Filozoficznego / Polska Akademia Umiejętności; t. 93, Kraków 2000, s. 218.
↑ Teka Gabriela Junoszy Podoskiego, t. IV, Poznań 1856, s. 709.
↑ Mieczysław Skibiński, Europa a Polska w dobie wojny o sukcesyę austryacką w latach 1740–1745. T. 2. Dokumenty, Kraków 1913, s. 291.
↑ Złota Księga Szlachty Polskiej, rocznik V, Poznań 1883, s. 309.

Bibliografia

Historia Dyplomacji Polskiej, tom II 1572–1795 pod red. Zbigniewa Wójcika, PWN Warszawa 1982, s. 383.
Marek Jerzy Minakowski, Ci wielcy Polacy to nasza rodzina, wyd. 3, Kraków 2008

Literatura uzupełniająca

Władysław Konopczyński, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 437–439. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03484-0.

[1] Urzędnicy województwa ruskiego XIV-XVIII wieku (ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy, oprac. K. Przyboś, Wrocław 1987, s. 307.

[2] Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 140.

[KG-3] Ojczym stanisławowskiej fortecy.

[4] Kuryer Polski. 1733, nr 170, s. 341.

[5] Akta grodzkie i ziemskie: z Archiwum Państwowego we Lwowie w dalszym ciągu wydawnictwa fundacyi Al. hr. Stadnickiego. T. 25, Lauda sejmikowe halickie 1696-1772 / ogłaszane przez Towarzystwo Naukowe we Lwowie ; wyd. Wojciech Hejnosz, Lwów 1935, s. 377.

[6] Henryk Palkij, Sejmy 1736 i 1738 roku: u początków nowej sytuacji politycznej w Rzeczypospolitej, Rozprawy Wydziału Historyczno-Filozoficznego / Polska Akademia Umiejętności; t. 93, Kraków 2000, s. 218.

[7] Teka Gabriela Junoszy Podoskiego, t. IV, Poznań 1856, s. 709.

[8] Mieczysław Skibiński, Europa a Polska w dobie wojny o sukcesyę austryacką w latach 1740–1745. T. 2. Dokumenty, Kraków 1913, s. 291.

[9] Złota Księga Szlachty Polskiej, rocznik V, Poznań 1883, s. 309.

[1]