Przejdź do zawartości

Partia Prohibicji

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Partia Prohibicji
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Lider

m.in. John St. John, Clinton Fisk, John Bidwell, Silas Swallow, Eugene Chafin, Frank Hanly

Data założenia

1869

Ideologia polityczna

abstynencja, prohibicja

Clinton Fisk, kandydat na prezydenta w 1888
John Bidwell, kandydat na prezydenta w 1892
Silas Swallow, kandydat na prezydenta w 1904
Eugene Chafin, kandydat na prezydenta w 1908 i 1912

Partia Prohibicji[1] (ang. Prohibition Party) – istniejąca[2] partia polityczna w Stanach Zjednoczonych, działająca od początku lat 70. XIX wieku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Ruch trzeźwości w Stanach Zjednoczonych pojawił się w latach 20. XIX wieku[3]. W kolejnej dekadzie miało miejsce odrodzenie religijne, zgodne z duchem kalwinizmu, co sprzyjało abstynencji[3]. Jednakże masowy napływ imigrantów z Irlandii i Prus spowodował, że ruch ten znacznie przybrał i w połowie XIX wieku zawierał sojusze z partiami politycznymi, takimi jak: Partia Wigów, Partia Wolności, Partia Wolnej Ziemi i Partia Nic Niewiedzących[3]. Do 1855 roku 13 stanów wprowadziło prawo prohibicyjne[3]. Mimo tego w czasie wojny secesyjnej i po jej zakończeniu powstawało coraz więcej barów i zajazdów, w których sprzedawano alkohol[3]. Z tego powodu, 27 maja 1869 roku, 500 delegatów różnych Kościołów protestanckich i członków Independance Order of Good Temperance zebrało się w Oswego i postanowiło o założeniu partii politycznej[1].

Działalność

[edytuj | edytuj kod]

Od samego początku działacze Partii Prohibicji chcieli zawrzeć sojusz z republikanami, jednak tamci, obawiając się utraty poparcia elektoratu imigrantów, odmówili[1]. Głównym punktem programu prohibicjonistów było wprowadzenie zakazu produkcji i sprzedaży napojów alkoholowych[2]. Dodatkowo, chcieli likwidacji głosowania poprzez bary (ang. saloon vote)[1]. Pierwsza krajowa konwencja partii odbyła się w 1872 roku, która nominowała Jamesa Blacka kandydatem w wyborach prezydenckich[1]. Większość poparcia dla tego ugrupowania pochodziła z małych miejscowości i członków protestanckich Kościołów ewangelikalnych[2]. W latach 80. na Środkowym Zachodzie obsadzili swoimi zwolennikami stanowiska w legislaturach stanowych, łącznie w 18 stanach[1].

W 1881 roku powstała Home Protective Party, która postulowała zapisanie zakazu sprzedaży alkoholu w Konstytucji[4]. Rok później połączyła się z Partią Prohibicji[4]. Hasła o powrocie do wzorców zasad życia pierwszych kolonistów zapewniły im głosy konserwatystów na wsiach[4]. W 1884 roku do programu prohibicjonistów dodano wprowadzenie prawa wyborczego dla kobiet, reformę administracyjną i społeczną, zmniejszenie taryf kolejowych oraz prowadzenie polityki antymonopolowej[4]. Działacze chcieli także zawrzeć porozumienie z Partią Populistyczną[4]. Skok poparcia nastąpił w latach 1888 i 1892, kiedy to kandydaci na prezydenta przekroczyli próg 2% poparcia[2]. Cztery lata później ich poparcie zmalało, dzięki przytłaczającym sympatiom prorepublikańskim, jednakże już w 1895 nastąpiło odrodzenie ruchu abstynenckiego, dzięki działalności Anti-Saloon League[4].

Na początku XX wieku w Dakocie Północnej, Kansas i Maine wprowadzono prawo prohibicyjne[5]. Do 1914 roku obowiązywało ono w 11 stanach, co skłoniło działaczy do walki o wprowadzenie poprawki do Konstytucji[5]. XVIII poprawka zaczęła obowiązywać, gdy w 1917 roku przyjęła ją Nebraska, jako 36. stan[5]. Spowodowało to liczne protesty i regularne walki służb mundurowych z przemytnikami, a także upowszechniło korupcję[5]. W 1933 roku XVIII poprawka została anulowana, co walnie przyczyniło się do spadku poparcia i znaczenia Partii Prohibicji[5]. W latach 40. jej działacze sprzeciwiali się przystąpieniu USA do ONZ, domagali się redukcji wydatków publicznych i bronili praw stanowych[5]. W kolejnej dekadzie sprzyjali propagandzie antykomunistycznej i antyateistycznej, jednocześnie konsekwentnie żądając przywrócenia XVIII poprawki[6]. W latach 60. działalność ugrupowania niemalże zanikła[6].

Wybory prezydenckie Kandydat Głosy powszechne Głosy elektorskie
1872 James Black 3 371[7] 0
1876 Green Clay Smith 6 743[8] 0
1880 Neal Dow 10 305[9] 0
1884 John St. John 147 482[10] 0
1888 Clinton Fisk 249 819[11] 0
1892 John Bidwell 270 770[12] 0
1896 Joshua Levering 125 072[13] 0
1900 John Woolley 209 004[14] 0
1904 Silas Swallow 258 596[15] 0
1908 Eugene Chafin 252 821[16] 0
1912 Eugene Chafin 207 972[17] 0
1916 Frank Hanly 221 038[18] 0
1920 Aaron Watkins 189 339[19] 0
1924 Herman P. Faris 54 833[20] 0
1928 William F. Varney 34 489[21] 0
1932 William David Upshaw 81 916[22] 0
1936 David Leigh Colvin 37 668[23] 0
1940 Roger Babson 58 685[24] 0
1944 Claude A. Watson 74 733[25] 0
1948 Claude A. Watson 103 489[26] 0
1952 Stuart Hamblen 189 339[27] 0
1956 Enoch A. Holtwick 41 937[28] 0
1960 Rutherford Decker 46 203[29] 0
1964 Earle Harold Munn 23 266[30] 0
1968 Earle Harold Munn 15 123[31] 0
1972 Earle Harold Munn 13 505[32] 0
1976 Ben Bubar 15 934[33] 0
1980 Ben Bubar 7 212[34] 0
1984 Earl Dodge 4 242[35] 0
1988 Earl Dodge 8 002[36] 0
Wybory do Izby Reprezentantów Liczba mandatów[37]
1914 1
1916 1
1918 1

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f Rusinowa 1994 ↓, s. 132.
  2. ↑ a b c d Prohibition Party, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-03-11] (ang.).
  3. ↑ a b c d e Rusinowa 1994 ↓, s. 131.
  4. ↑ a b c d e f Rusinowa 1994 ↓, s. 133.
  5. ↑ a b c d e f Rusinowa 1994 ↓, s. 134.
  6. ↑ a b Rusinowa 1994 ↓, s. 135.
  7. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  8. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  9. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  10. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  11. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  12. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  13. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  14. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  15. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  16. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  17. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  18. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  19. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  20. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  21. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  22. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  23. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  24. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  25. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  26. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  27. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  28. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  29. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  30. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  31. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  32. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  33. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  34. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  35. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  36. ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  37. ↑ Party Divisions of the House of Representatives. United States House of Representatives. [dostęp 2018-02-27]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Partia_Prohibicji&oldid=73885952”