Przejdź do zawartości

Oudewijvenkoek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kawałek „ciasta starych kobiet”

Oudewijvenkoek („ciasto starych kobiet”[a][1]) – tradycyjne holenderskie bardzo miękkie ciasto typu ontbijtkoek o jasnobrązowym kolorze, lekko aromatyzowane anyżem[2], które zawdzięcza swoją nazwę temu, że może być z łatwością jedzone nawet przez starsze panie z nie najlepszym stanem uzębienia[3][4].

Ciasto pochodzi z Groningen, gdzie bywa nazywane Olwief lub Oal Wief[2].

Jego podstawowymi składnikami są: mąka żytnia, mąka pszenna, brązowy cukier, przyprawy korzenne (cynamon, kolendra[2]), proszek do pieczenia i jaja[5].

W sklepach piekarniczych dostępny jest również wariant z rodzynkami[2]. Do ciasta można też dodać startą skórkę pomarańczy lub cytryny[5]. W supermarketach można kupić głównie ciasto bez dodatków[6].

Po upieczeniu i ostudzeniu, zostaje pokrojone na grube plasterki i jest podawane do kawy lub herbaty[2]. Plastry posmarowane masłem są też spożywane na śniadanie[7]. Wypiek jest tak miękki, że można go jeść nawet nie mając zębów[2].

  1. Van Dale Groot woordenboek van de Nederlandse taal; j. nid. l.poj. wijf, l.mn. wijven – (negatywnie, pogardliwie) kobieta, kobiety; oud – stary; koek – wypiek z mąki, jaj i innych dodatków, krojony na plastry.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Roksana Chrustek: Ontbijtkoek – pełne korzennych przypraw ciasto śniadaniowe. Wirtualna Polska Dział Kuchnia, 2022. [dostęp 2024-02-22]. (pol.).
  2. a b c d e f Knol’s Koek: Oude wijvenkoek. Knolskoek Echte Groninger Koek. [dostęp 2024-02-22]. (niderl.).
  3. Eddie Niesten: De culinaire ziel van Nederland. Antwerpen-Apeldoorn: Garant Uitgevers, 2016, s. 38. ISBN 978-90-441-3351-6.
  4. Irene Lelieveld: Zo Bakt Nederland. Delft: Elmar, 2014, s. 30. ISBN 978-90-389-2430-4.
  5. a b Groninger Oude Wijvenkoek Maken. visitgroningen.nl, 2021. [dostęp 2024-02-22]. (niderl.).
  6. Maj de Bruin: Oudewijvenkoek: betekenis en definitie. Ensie, 2014. [dostęp 2024-02-22]. (niderl.).
  7. Heather Arndt Anderson: Breakfast: a history. Wielka Brytania: Rowman & Littlefield, 2013, s. 52. ISBN 978-0-7591-2163-8.