Ortographia polska

Ortographia polska (lub Ortografija polska) – prozatorski traktat filologiczny Jana Kochanowskiego, opublikowany po raz pierwszy w 1592 (a więc już po śmierci autora) we Lwowie, jako część podręcznika do gramatyki Methodicae grammaticae libri quatuor Jana Ursinusa^[1]. Kolejne, pełniejsze, wydanie utworu ukazało się dwa lata później w Krakowie w zbiorze Nowy karakter polski z podobnymi traktatami innych autorów^[2].

Powstanie utworu inspirowane było prawdopodobnie dyskusjami na temat pisowni w języku polskim, które odbywały się na dworze króla Zygmunta Augusta^[3].

Ortographię polską chwalili m.in. Szymon Szymonowic i Jan Zamoyski^[3].

Zobacz też

Przypisy

↑ Piśmiennictwo staropolskie: hasła osobowe A-M 1964 ↓, s. 341.
↑ Pelc 2001 ↓, s. 137.
↑ ^a ^b Pelc 2001 ↓, s. 556.

Bibliografia

Janusz Pelc: Kochanowski. Szczyt renesansu w literaturze polskiej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13133-0.
Piśmiennictwo staropolskie: hasła osobowe A-M. oprac. zespół pod kierunkiem Romana Pollaka. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1964.
Jan Ursinus: Methodicae grammaticae libri qvatvor. 1592.

[CITEREFPiśmiennictwo_staropolskie:_hasła_osobowe_A-M1964341-1] Piśmiennictwo staropolskie: hasła osobowe A-M 1964 ↓, s. 341.

[CITEREFPelc2001137-2] Pelc 2001 ↓, s. 137.

[CITEREFPelc2001556-3] Pelc 2001 ↓, s. 556.

[1]