Obrona francuska
| a | b | c | d | e | f | g | h | ||
| 8 |              | 8 | |||||||
| 7 | 7 | ||||||||
| 6 | 6 | ||||||||
| 5 | 5 | ||||||||
| 4 | 4 | ||||||||
| 3 | 3 | ||||||||
| 2 | 2 | ||||||||
| 1 | 1 | ||||||||
| a | b | c | d | e | f | g | h | ||
Obrona francuska – popularny debiut półotwarty, oznaczony kodami ECO od C00 do C19, charakteryzujący się posunięciami
- e4 e6
Jego podstawowa idea polega na zabezpieczeniu słabego pola f7 i przygotowaniu posunięcia d7-d5, przy jednoczesnym zapewnieniu rozwoju skrzydłu królewskiemu. Białe praktycznie nie są w stanie skutecznie zapobiec temu planowi, dlatego ich strategia polega na wykorzystaniu trudności z rozwinięciem hetmańskiego gońca czarnych ("francuski goniec") oraz zacieśnieniu pozycji czarnych ruchem e4-e5 i rozwinięciu aktywnych działań na skrzydle królewskim (włącznie z klasyczną ofiarą gońca).
Ze swej strony czarne mają jasną kontrgrę c7-c5 a przy e4-e5 białych, także f7-f6, a ich szanse są większe na skrzydle hetmańskim.
Posunięcie 1...e6 znał już Lucena, swoją nazwę obrona francuska zyskała po korespondencyjnym meczu Paryż–Londyn w latach 1834–1836, w którym szachiści francuscy odnieśli zwycięstwo, zaskakując przeciwników nowym posunięciem. Obronę francuską w meczach o mistrzostwo świata stosowali m.in.: Siegbert Tarrasch, Max Euwe, Michaił Botwinnik, Tigran Petrosjan, kilku porażek w walce przeciw niej doznał Garri Kasparow, obecnie wchodzi ona do repertuaru otwarć wielu silnych arcymistrzów i jest trzecim pod względem częstości ruchem stosowanym w odpowiedzi na 1.e4 (po 1 ..c5 i 1 ..e5)[1].
Podstawowe warianty
[edytuj | edytuj kod]| wariant wymienny | 2.d4 d5 3.e:d5 e:d5 (C01) |
| wariant zamknięty | 2.d4 d5 3.e5 (C02) |
| wariant Tarrascha | 2.d4 d5 3.Sd2 (C03-C09) |
| wariant Rubinsteina | 2.d4 d5 3.Sc3 d:e4 (C10) |
| wariant Steinitza | 2.d4 d5 3.Sc3 Sf6 4.e5 (C11) |
| wariant klasyczny | 2.d4 d5 3.Sc3 Sf6 4.Gg5 (C11-C14) |
| wariant Winawera | 2.d4 d5 3.Sc3 Gb4 (C15-C19) |
Wybrana literatura
[edytuj | edytuj kod]- Raymond Keene (1984), French Defence: Tarrasch Variation, Batsford, ISBN 0-7134-4577-7
- John Watson (2003), Play the french, Everyman Chess, ISBN 1-85744-337-3
- Lew Psachis (2003), Advance and Other Anti-French Variations, Batsford, ISBN 09780713488432
- Lew Psachis (2003), French Defence 3 Nd2, Sterling Pub, ISBN 978-0-7134-8825-8
- Lew Psachis (2004), French defence: Steinitz, classical and other systems, Batsford, ISBN 0-7134-8941-3
- Wolfgang Uhlmann (2004), Französisch ... richtig gespielt - Ein Leben lang Französisch, Beyer, ISBN 3-88805-271-8
- Wjaczesław Ejnhorn (2008), Chess Explained: The French, Gambit Publications, ISBN 1-904600-95-6
- Andreas Tzermiadianos (2008), How to Beat the French Defence: The Essential Guide to the Tarrasch, Everyman Chess, ISBN 978-1-85744-567-1
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Chess Opening Explorer: 1. e4. [dostęp 2009-06-24].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- W.Litmanowicz, J. Giżycki, "Szachy od A do Z", tom I, Warszawa 1986, str. 271
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]